ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1389

พอนายหญิงซูเห็นซูอวิ๋นเจาก็โบกมือให้

เหมือนเขาจะผ่านมาไม่ได้ เขาชี้ไปที่แสงแดดข้างนอก

นายหญิงซูเข้าใจทันทีว่า ถึงว่าเจ้าตัวเล็กถึงถือร่มออกมา ท่านรีบกางร่มและก็เห็นว่าเป็นร่มสีดำเสียด้วย

เสี่ยวสวินสวินยิ้มแย้มแจ่มใส เดินกระโดดโลดเต้นตามหลังคุณย่ามา นายหญิงซูตื่นตระหนกเล็กน้อย มัวคิดแต่จะไปรับซูอวิ๋นเจา แต่ไม่นานนึกได้แล้วหันมาอุ้มเสี่ยวสวินสวินขึ้นมาแล้วรีบเดินไปหาซูอวิ๋นเจา

ลำพังหญิงชราคนหนึ่งแค่อุ้มเด็กแบเบาะเป็นเรื่องยากแล้ว ท่านอุ้มเสี่ยวสวินสวินขึ้นมาก็เหนื่อยแล้วเลยเดินได้ไม่เร็วมากนัก

เสี่ยวสวินสวินอ้าปากตะโกนว่า “หนูจะลงเดินเอง เดินเอง”

นายหญิงซูไม่สนใจ หนึ่งคือไม่สนใจเสี่ยวสวินสวิน สองคือไม่วางใจให้เขาลงไปเดินเอง ที่นี่เป็นถนนนอกบ้านมีรถยนต์สัญจรไปมา

เธอกลัวว่าตัวเองจะดูเสี่ยวสวินสวินไม่ทันแล้วบังเอิญเขาตกอยู่ในอันตรายพอดี และกลัวว่าตัวเองจะเดินช้าทำให้ลูกเจ็ดรอนาน

ซูอวิ๋นเจาน้ำตาคลอเบ้าตาและพูดว่า “แม่ แม่ช้าหน่อย ผมไม่รีบ...”

ซูจื่อซีวิ่งไปหาซูอวิ๋นเจา เขามาถึงหน้าเขาอย่างรวดเร็ว พูดเบาเบาว่า “อาเจ็ด!”

นายหญิงซูยังไม่ทันเดินมาถึง ซูอวิ๋นเจาผลักเขาเข้าออกไป “ไปช่วยย่าอุ้มเสี่ยวสวินสวิน”

ซูจื่อซีรีบไปรับเสี่ยวสวินสวินมา เสี่ยวสวินสวินประท้วงจะไปเอง ในตอนนี้เองซูเหอเหวินเดินออกมารับเขาไปแล้วกระซิบว่า “อย่าดื้อ”

เสี่ยวสวินสวินเงียบลงทันที เขาซบลงบนไหล่ของซูเหอเหวินดวงตาโตใสมองซูอวิ๋นเจา

เป็นครั้งแรกที่นายหญิงซูรู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์ เส้นทางระยะทางแค่นี้ ยังต้องเดินนานขนาดนี้กว่าจะมาถึงตรงหน้าซูอวิ๋นเจา

ซูเหอเหวินยืนอยู่ข้างหลังเขาเงียบ ๆ เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นเห็นอะไรสงสัย แกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไร แล้วหลุบตามองเสี่ยวสวินสวิน

ถ้ามีคนนอกมาเห็นเขาตอนนี้ก็จะเห็นว่านายหญิงซูพาเด็กเล็กออกมาเดินเล่น แล้วหลานชายสองคนเดินตาม

“ลูกเจ็ด...” ริมฝีปากของท่านขยับเล็กน้อย อยากจะถามเขาว่าจู่ ๆ กลับมาได้ไง อยากถามว่าเขาทำไมถึงโทรมขนาดนี้

ในที่สุดก็กลืนคําพูดเป็นร้อยเป็นพันลงคอไป แล้วพูดว่า กลับมาก็ดีแล้ว ไปกลับบ้านกัน

ท่านกางร่มสีดํา ซูอวิ๋นเจามุดหัวเข้าไปในร่มและกอดไหล่ของท่านไว้ด้วยความว่างเปล่า

“แม่!” เขายิ้มและมองมาที่ท่าน “แม่รู้ได้ไงว่าผมกลับมาแล้ว”

นายหญิงซูมองเสี่ยวสวินสวินแวบหนึ่ง แต่แค่พูดว่า “ตามเสี่ยวสวินสวินออกมา แล้วเห็นแกพอดี...”

ซูอวิ๋นเจาและซูจื่อซีต่างก็มองไปที่เสี่ยวสวินสวิน เสี่ยวสวินสวินซบอยู่บนไหล่ของซูเหอเหวิน เขาเอียงศีรษะทำหน้าสงสัย เหมือนจะพูดว่า: ทุกคนมองหนูทำไม

ตอนที่นายหญิงซูเดินมาเมื่อกี้รู้สึกว่าไม่ได้ไกลขนาดนั้น แต่พอดูอีกทีกลับมองไม่เห็นทางเข้าคฤหาสน์ตระกูลซูแล้ว

ซูจื่อซีพูดว่า “อาเจ็ดรอเดี๋ยวนะ ผมจะเข้าไปเปิดประตู...”

คฤหาสน์ซูเป็นมีม่านพลังที่ซู่เป่าสร้างขึ้นมา แยกผีดี ผีร้าย และไอพิฆาต ผีทั่วไปไม่สามารถเข้าไปได้

แต่กลับเห็นเสี่ยวสวินสวินส่ายหัวเหมือนสะบัดกลอง “ไม่ต้อง!”

“อาเจ็ด ไปทำอะไรมาทำไมตัวเป็นรูหลายรูเลย” ซูเหอเวิ่นประหลาดใจ

ซูเหอเหวินวางเสี่ยวสวินสวินลงบนโซฟาและในที่สุดก็มองไปที่ซูอวิ๋นเจาอย่างเป็นทางการ

ใบหน้าของเขาแหว่งไปเสี้ยวใหญ่ ใบหน้าตรงข้างคางไม่เหลือแล้ว

ใบหน้าด้านซ้ายก็ถูกกัดกร่อนอย่างหนัก เมื่อกี้เขาตั้งใจยืนให้ห่าง ๆ นายหญิงซูเพื่อไม่ให้ท่านเห็น

ส่วนร่างกายยิ่งไม่ต้องพูดถึง หน้าอกโหว่เป็นรูขนาดใหญ่ ส่วนอื่น ๆ ของร่างกายก็เว้าแหว่งเป็นเศษเล็กเศษน้อย เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ...

ซูอวิ๋นเจายิ้มและพูดด้วยสีหน้าผ่อนคลายว่า “ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย นี่ก็กลับมาโดยปลอดภัยแล้วนี่ไง”

เขาผ่อนคลายจริง ๆ นั่นแหละ ยังไงก็กลับมาถึงบ้านแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเลวร้ายแค่ไหนมันก็ผ่านไปแล้ว อยู่ที่บ้านยังไงก็ปลอดภัย

เขาจะอยู่ที่นี่เพื่อรอซู่เป่า เขาห่วงแต่ว่าซู่เป่าจะตามหาเขา

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมเล่าอย่างละเอียด ซูเหอเหวินซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีต่างก็เศร้าเล็กน้อย หัวใจของพวกเขาหนักหน่วง

เขาต้องเจออะไรที่อันตรายมากมาแน่ ๆ

แต่เขากลับถามว่า “ซู่เป่าได้กลับมาบ้างไหม”

ซูเหอเวิ่นซูเหอเหวินและซูจื่อซีเริ่มเครียดทันที