ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1390

เมื่อเห็นว่าหลายกังวล ซูอวิ๋นเจาก็รีบอธิบายให้ฟัง

เดิมทีจะบอกว่าซู่เป่าถูกชายชุดดำไล่ล่า แล้วเขาไปตามกำลังเสริมมาช่วยแต่ดันโดนไล่ล่าแล้วตกลงไปในดวงตาแห่งปีศาจ...

คิดไปคิดมากลัวว่าทุกคนจะเป็นห่วง เลยพูดว่า “ซู่เป่าพาผมไปฝึกฝน แล้วผมดันตกลงไปในดวงตาแห่งปีศาจ... ซู่เป่าต้องกําลังตามหาผมอยู่แน่ ๆ ผมแค่ห่วงว่าเธอจะหาผมไม่เจอ เลยถามว่าเธอได้กลับมาไหม”

ซูจื่อซีถอนหายใจด้วยความโล่งอก ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ได้กลับมาครับ”

เพราะยังไงพวกเขาก็อยู่กันในยมโลก ซู่เป่าคงคิดไม่ถึงว่าลุงเจ็ดจะจับพลัดจับผลูโผล่มาที่โลกมนุษย์ได้

ซูเหอเวิ่นล้วงมือเข้าไปในถุงเฉียนคุน หยิบเสื้อกันหนาวกระดาษชุดหนึ่งออกมา โบกปลายนิ้วและเขียนชื่อซูอวิ๋นเจา และเผาเสื้อให้เขาต่อหน้า

ในไม่ช้าซูอวิ๋นเจาก็ถือเสื้อกันหนาวชุดหนึ่งอยู่ในมือ หลังจากใส่ชุดใหม่แล้วเขาก็พูดว่า “มีหมวกพอดีเลย จะได้คลุมไว้”

เขาสวมหมวกคลุมใบหน้าด้านซ้ายไว้ครึ่งหนึ่ง

อาหลานทั้งหลายก็คุยกันต่ออีกพักหนึ่ง สุดท้ายซูอวิ๋นเจาก็เล่าเรื่องตอนอยู่ในท้องของสัตว์อสูรให้พวกเขาฟังคร่าว ๆ ซูเหอเวิ่นฟังแล้วก็ตื่นเต้นมาก

นายหญิงซูทำซุปไก่เสร็จแล้วก็ยกมาเสิร์ฟ พอท่านปิดประตู คนที่เหลือก็ไม่มีใครพูดอะไรแล้ว

“รีบกินข้าวเถอะ!” นายหญิงซูวางซุปลงแล้วพูดว่า “ยังมีอาหารอีกสองสามอย่าง รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวแม่ไปเอามาให้”

ซูเหอเวิ่นบอกว่า “คุณย่า เดี๋ยวผมไปเอาให้”

ซูจื่อซีลุกขึ้นยืนตามซูเหอเวิ่นลงไปยกอาหาร

ซูอวิ๋นเจาได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคย แล้วเขาก็ยกขึ้นมาซดทันที รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย!

“นี่มัน...” เขาประหลาดใจ

นายหญิงซูบอกว่า “นี่เป็นผลิตภัณฑ์พื้นเมืองที่ซู่เป่าทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ ยังมีเหลืออยู่บ้าง”

ซูอวิ๋นเจากล่าวพูดในใจจว่า “ถึงว่าล่ะ”

ทันใดนั้นนายหญิงซูก็เอื้อมมือมา ซูอวิ๋นเจาหลบ แต่ท่านก็สัมผัสโดนแก้มของเขา

เสียงของท่านสะอึกสะอื้นถามว่า “ลูกเจ็ด เจ็บไหม”

ซูอวิ๋นเจายิ้มให้ เขาตาพร่ามัวขึ้นมาพูดว่า “ไม่เจ็บ แม่ ผีไม่เจ็บหรอก”

นายหญิงซูพึมพำว่า “ก็ดี งั้นก็ดีแล้ว...”

ซูอวิ๋นเจากําลังจะพูดอะไรต่อ แต่ท่านถามต่อว่า “แล้วแผลที่หน้าอกของล่ะ รูใหญ่ขนาดนี้ แถมยังเอาของมาอุดไว้อีก คิดว่าแม่มองไม่เห็นเหรอ”

ซูอวิ๋นเจาน้ำตาไหล เขาเพิ่งรู้ว่าที่จริงแม่เห็นทุกอย่าง

เขาดึงเสื้อนิดหนึ่งแล้วพูดว่า “นี่ไม่สำคัญหรอกครับ ของที่ยัดไว้...''

เขาเอาอวิ๋นเหลิ่งซีออกมาและพูดว่า “นี่เป็นเพื่อนคนหนึ่งที่ผมพบระหว่างทาง เธอช่วยผมไว้แต่ตัวเธอเองกลับได้รับอันตราย”

นายหญิงซูจ้องมองก้อนเล็ก ๆ ในมือของเขาอย่างตกตะลึง มันเหมือนลูกบอลขนสัตว์สีเทา

ท่านอดประหลาดใจไม่ได้ คาดไม่ถึงว่าก้อนเล็ก ๆ นี้จะเป็นคน