ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1391

หลังจากที่มู่กุยฝานกระโดดเข้าไปที่นัยน์ตาปีศาจ ก็ตามหาอยู่เนิ่นนาน

ด้านล่างตาน้ำมีขนาดใหญ่มาก เท่ากับพื้นที่เมืองหลี นี่เป็นแค่ระยะพื้นที่แนวราบ

ถ้ามองลงไปไม่รู้ว่าจะลึกสักเท่าไหร่…

บึงนัยน์ตาปีศาจแบ่งเป็นชั้นบนกับชั้นล่าง ชั้นบนเป็นสีเลือด ชั้นล่างเป็นน้ำสีดำสนิท

ตอนที่มู่กุยฝานเพิ่งลงมา บึงน้ำสีแดงที่เดือดพล่านคล้ายกับมือของผีนับหมื่นตัวกำลังฉุดกระชากวิญญาณของเขา รู้สึกเหมือนตกเข้าไปในถ้ำผี

สิ่งสำคัญคือของเหล่านี้ยังสามารถซึมเข้าสู่ห้วงสมองคน ทำให้รู้สึกวิงเวียนปวดหัว

มู่กุยฝานตามหาอยู่นาน เนื่องจากบึงน้ำสีแดงนี้เดือดพล่านตลอดเวลา เหมือนถูกต้มจนเดือด จึงตามหาตำแหน่งของซูอวิ๋นเจาเป็นไปอย่างยากลำบาก

ถ้าน้ำในบึงนิ่งสงบ เขาแค่เหยียบลงไปตามหาก็ได้แล้ว และตอนนี้ไม่แน่ว่าซูอวิ๋นเจาอาจจะกำลังถูกน้ำใต้บึงพลิกไปมาหลายตลบแล้ว

มู่กุยฝานเดินไปเดินมาตามหาอย่างไม่หยุด ค้นหาไปพร้อมกับลงสู่ด้านล่าง จนมาถึงจุดที่ลึกของบึงน้ำสีดำ

ความรู้สึกของเขาก็จมดิ่งลงสู่จุดต่ำสุด ถ้าซูอวิ๋นเจาตกลงมาในความลึกบึงน้ำสีดำนี้ คงจะไม่มีชีวิตรอดได้อีกแล้ว

บึงน้ำสีดำสามารถดูดกลืนเวลา คงไม่ต้องเอ่ยถึงซูอวิ๋นเจา…แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่กล้าลงไป

มู่กุยฝานตรวจสอบอุปกรณ์ อาวุธที่สามารถนำมาใช้ได้ก็พยายามใช้ให้หมด ถึงสามารถลงสู่ด้านล่างได้อย่างระมัดระวัง

เขาค้นหาดูหนึ่งรอบ เดินไปเดินมาอยู่สองรอบ ก็ยังคงไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

ยิ่งลงสู่ด้านล่าง บรรยากาศใต้บึงน้ำก็ยิ่งยุ่งเหยิง มู่กุยฝานเห็นอสูรตัวหนึ่งแวกว่ายมุ่งมาหาเขา รูปร่างเท่ากับวาฬขนาดใหญ่

แต่ยังมาไม่ถึงตัวเขา ก็มีคลื่นสีดำซัดผ่าน อวัยวะส่วนหัวกับท้ายของอสูรก็หายไป หลงเหลือแต่ส่วนตรงกลางเท่านั้น

ห้วงเวลาอันยุ่งเหยิงคล้ายกับเครื่องบดเนื้อสัตว์ รุ่นที่ไม่เสียงดัง ไม่ทิ้งร่องรอย

แม้แต่เสียงร้องของอสูรก็ไม่มี ช่วงหัวกับท้ายถูกตัดออกอย่างเงียบกริบ ตายแบบไม่สามารถตายได้อีกรอบที่สอง

จิตใจมู่กุยฝานตื่นเต้นมากขึ้น เฝ้าระวังรอบข้างอย่างตื่นตัว เขาลงลึกไปอีกไม่กี่เมตร และค้นหาซูอวิ๋นเจาในบริเวณเหล่านี้

ใต้บึงยังคงมีน้ำพลุ่ง เครื่องบดเวลาเหมือนเทพมรณะที่ปรากฎตัวได้ทุกช่วง ไม่สามารถคาดคะเนความร้ายกาจของศักยภาพ…

ถ้าหากไม่ระวังตัว ก็อาจจะต้องตายอยู่ที่นี่

มู่กุยฝานค้นหาไปมาอยู่สองรอบ ยังคงไม่เห็นซูอวิ๋นเจา

เขารู้ดีว่าโอกาสการกลับมาของซูอวิ๋นเจามีน้อยมาก ไม่รู้ว่าจะกลับไปอธิบายเรื่องนี้ให้ซูจิ่นอวี้กับซู่เป่ายังไง

พวกเขาต้องเสียใจมากแน่ๆ

มู่กุยฝานรู้สึกหนักใจอย่างมาก เขาอยากจะลงไปอีก ไปไม่ถึงก้นบึงก็ไม่มีทางคิดจะปล่อยวาง

แต่ทันใดนั้นใต้บึงก็มีสิ่งของบางอย่างเคลื่อนไหว

มู่กุยฝานรู้สึกมีความน่ากลัวบางอย่างได้ทับถมเข้ามา เขาจ้องดูใต้บึงอย่างตั้งใจ…

ทันใดนั้น คลื่นน้ำรอบข้างก็เกิดเคลื่อนไหวขึ้นมาอย่างแรง ใต้บึงมีแสงเลือนลางปรากฎขึ้น หักเหอยู่ใต้บึง มี “พื้นกระจก” ทรงยาวกระเจิงแสงคล้ายกับปรากฏการณ์ทินดอลล์

ในใจมู่กุยฝานกำลังเตือนว่าอันตราย！

จู่ๆมู่กุยฝานก็นึกถึงแสงสีทองบนร่างกายของเขา บุญกุศลสมบูรณ์…

ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่แน่ แต่ถึงแม้ว่าเขายังมีชีวิตออกมาได้ เวลานี้ก็น่าจะอยู่ในจุดที่ลึกที่สุดของบึง

แสงใต้บึงที่คล้ายกับ“พื้นกระจก” ผืนนั้น จะทำการค้นหายังไง

มู่กุยฝานยิ้มอย่างระทม ในใจกำลังคิดว่าซูจิ่นอวี้กับซู่เป่าคงจะต้องร้อนใจมาก ไปตามหาพวกเขาเพื่อรายงานให้ทราบก่อน เรื่องอย่างอื่นค่อยปรึกษากันทีหลัง!

ห้านาทีผ่านไป

มู่กุยฝานยืนอยู่เขตแดนระหว่างทุ่งหญ้ากับป่าไม้ มองดูคนในครอบครัวที่กำลังปิกนิกกันอย่างมีความสุข “…”

ไม่ถูก ความร้อนใจกับความโศกเศร้าหายไปไหน?

ในความคิดของมู่กุยฝาน…

สีหน้าร้อนใจของซูจิ่นอวี้ กอดซู่เป่าแอบหลั่งน้ำตา พ่อหนูคงจะไม่เกิดเรื่องอะไรใช่ไหม? ทำไมเขาถึงยังไม่ขึ้นมา?

ความเป็นจริงที่มู่กุยฝานมองเห็น…

ซูจิ่นอวี้ “ฮาๆๆ โธ่! เวลานั้นทำไมเธอถึงไม่กระโจนเข้าไปล่ะ! กล้ามเนื้อท้องแปดลูก! ให้โอกาสก็ใช้ไม่เป็น!!”

มู่กุยฝาน “…”

เขาไม่มีค่าที่จะเอ่ยถึงเลยหรือ?