ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1392

ซู่เป่าสายตาเฉียบแหลม มองเห็นเงาคนอยู่ข้างดงป่า

แววตาของเธอเปล่งประกาย “คุณพ่อ!”

มู่กุยฝานประทับใจ ยังคงเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขา!

ซู่เป่าวิ่งเข้ามา ถามอย่างกระตือรือร้นว่า “คุณพ่อ ตามหาลุงเจ็ดเจอแล้วเหรอ? ”

มู่กุยฝานถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นก็เอามือวางไว้ที่หัวใจ “เด็กดี พ่อรู้สึกปวดใจ”

ซู่เป่านึกว่าเขาบาดเจ็บ จึงเอ่ยถามอย่างร้อนใจว่า “ฮะ? พ่อไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเสียงพูด ซูจิ่นอวี้ก็ลอยเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้ากังวล “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

มู่กุยฝาน “…”

ทันใดนั้นก็เอามือที่วางอยู่ที่หัวใจลงมา แต่สีหน้ายังดูซีดเซียวเล็กน้อย จากนั้นก็เผยรอยยิ้มซาบซึ้งออกมา “ไม่เป็นไร ผมแค่พูดล้อเล่นกับซู่เป่าเท่านั้น”

ซูจิ่นอวี้กลับมองเขาอย่างสงสัย

หรือจะบาดเจ็บจริง?

โกหกซู่เป่าได้ แต่โกหกเธอไม่ได้

เป็นอย่างที่คาดไว้มู่กุยฝานยื่นมือมาเกาะอยู่ที่ไหล่ของเธอ น้ำหนักครึ่งหนึ่งได้ทับอยู่บนร่างกายของเธอ เหมือนจะไม่ไหวแล้ว รู้สึกอ่อนแรงมาก

ซูจิ่นอวี้กังวลขึ้นมา ค่อยๆประคองเขาเอาไว้

บรรพบุรุษ “…”

ไม่พูดไม่จา ใครบอกว่าผู้ชายออดอ้อนไม่เป็น เสแสร้งไม่เป็น??

แหวะ!

หมูกระทะที่เพิ่งกินเข้าไปเกือบจะอาเจียนออกมาแล้ว

เขาทำสีหน้าปกติ ถามขึ้นว่า “ตามหาซูอวิ๋นเจาเจอหรือยัง?”

สีหน้าของมู่กุยฝานค่อยๆหดหู่ลง ส่ายหน้าพูดว่า “ไม่เจอ”

เขามองหน้าซู่เป่าอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะซู่เป่า พ่อได้เดินวนอยู่ใต้บึงตามหาประมาณสิบรอบแล้ว แต่ก็หาลุงเจ็ดของหนูไม่เจอสักที”

“บึงนั้นลึกมาก ลงไปก้นบึงไม่ได้…”

มู่กุยฝานได้อธิบายเหตุการณ์ที่ใต้บึงอย่างคร่าวๆ รวมถึงเรื่องที่เผชิญในนัยน์ตาปีศาจ

“ลุงเจ็ดของหนูอาจจะ…ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดี”

ซู่เป่าพูดปลอบว่า “ไม่เป็นไร คุณพ่อ หนูคำนวณดูแล้ว ลุงเจ็ดยังปลอดภัยดี ”

มู่กุยฝาน “…?”

อ๋อ! ฉะนั้นพวกเขาถึงได้กินอย่างสบายใจ!

มู่กุยฝานจึงเข้าใจขึ้นมา ทันใดนั้นก็พูดอะไรไม่ออก

“งั้นพ่อก็ไปเสียเที่ยว?” เขาพูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

แต่เมื่อได้ยินว่าซูอวิ๋นเจาไม่เป็นอะไร ความกังวลในใจอันหนักอึ้งก็ค่อยๆสลายหายไป

ซู่เป่าส่ายหน้า “คุณพ่อไม่ได้ไปเสียเที่ยวสักหน่อย”

มู่กุยฝานนิ่งไปชั่วครู่ จริงด้วย เขาไม่ได้ไปเสียเที่ยว เพราะยังไงซู่เป่าก็ต้องลงไปอีกครั้ง

เขานึกถึงแสงภาพพื้นกระจกใต้บึงนั้นขึ้นมา