ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1393

ซู่เป่ายืนอยู่ด้านหน้านัยน์ตาปีศาจ

ซูจิ่นอวี้พูดเน้นย้ำอีกว่า “ตอนที่หนูลงไปต้องระมัดระวังตัวให้มากๆ”

“ถ้ามีอะไรผิดปกติ หนูต้องรีบออกมาทันที เข้าใจไหม?”

“พ่อกับแม่จะรอหนูอยู่ที่นี่…จากนั้นก็กลับไปฉลองปีใหม่กับคุณยายพร้อมกัน”

ซู่เป่าส่ายหน้า “คุณพ่อคุณแม่กลับไปก่อนเถอะ ไปดูว่าคุณยายสบายดีไหม”

ผู้ทำนายดวง บางครั้งแม้จะรับรู้เรื่องบางอย่าง แต่ก็ไม่สามารถบอกออกไปแบบตรงๆ

เหมือนกับคนที่ไปดูดวง มักได้ยินได้ฟังเรื่องที่แปลกประหลาด พูดชัดเจนแต่ฟังไม่เข้าใจ เป็นเพราะว่าคนทำนายดวงถูกสิ่งของบางอย่างขวางกั้นเอาไว้

ฉะนั้นซู่เป่าจึงไม่สามารถพูดตรงๆกับพ่อแม่ว่าให้กลับไปดูลุงเจ็ดก่อนว่าอยู่ไหม จึงต้องยื่นถุงหล่อแกให้เธอ

“คุณแม่ ท่านเอาของพวกนี้กลับไป เพราะอาจจะต้องใช้”

ซูจิ่นอวี้รับมาโดยไม่พูดไม่จา เงยหน้าขึ้น น้ำตาเริ่มคลอเบ้า “งั้นหนูกลับมาเร็วๆนะ แม่จะรอหนู…”

ซู่เป่ารู้สึกตลกขึ้นมา เขย่งเท้าหยิกแก้มกลมๆของแม่

“วางใจเถอะ! หนูโตแล้ว!”

คำพูดนี้ ทำให้คนและผีที่อยู่แถวนั้นสีหน้าเปลี่ยนไป ยิ่งนิ่งเงียบมากขึ้น

ใช่ เธอโตแล้ว

จี้ฉางยืนอยู่ข้างหลังสุด สายตาจ้องมองเธออย่างเงียบๆ

ช่างเถอะ ตอนนี้กลับไปยืมต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์กับอู่ชาง แล้วแขวนต่อไป…น่าจะไม่มีปัญหา!

ผีขี้ขลาดจูงมือของซู่เป่า แล้วสวมสร้อยข้อมือให้เธอหนึ่งเส้น น้ำเสียงอ่อนนุ่ม “นี้คือจี้ป้องกันภัยที่พี่ทำขึ้นเอง จะคุ้มครองให้ซู่เป่าปลอดภัย”

ซู่เป่ามองดูสร้อยที่สวยงาม และเอ่ยขึ้นว่า “ขอบคุณพี่พัน”

ผีหลายใจก็มาเหมือนกัน ติดกิ๊ฟให้เธอบนหัว “นี่คือผลึกม่วงนำโชค ไม่ว่าซู่เป่าจะไปอยู่ที่ไหน ก็จะมีแต่ความโชคดี!”

ผีสาวชุดแต่งงานยื่นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ให้ซู่เป่าหนึ่งลูก พูดอย่างตาละห้อยว่า “ข้าไม่มีสิ่งของล้ำค่าอะไร นี่เป็นของที่ข้าแย่งมาจากอสูรน้อย มอบให้หนู”

อสูรน้อย “จ๊ากๆๆ!!”

ผีดวงซวย…ผีดวงซวยก็อยากจะมอบของขวัญให้ซู่เป่า แต่เมื่อกำลังจะอ้าปากพูดก็ถูกผีตัวอื่นชนกระเด็น

มู่กุยฝานถอดแหวนของตัวเองมอบให้เธอ “เก็บเอาไว้ เผื่อจำเป็นต้องใช้”

ซู่เป่าสายหน้า “ไม่ต้อง คุณแม่ สิ่งของที่มีอยู่ในตำหนักของท่าน หนูก็มีเหมือนกัน”

ซูจิ่นอวี้ไม่สนใจ หาเชือกเส้นหนึ่งมาห้อยแหวนเอาไว้ แล้วสวมเข้าไปที่คอ พร้อมกับพูดพึมพำว่า “มีของยิ่งเยอะก็ยิ่งดี”

บรรพบุรุษนั่งดื่มชาอย่างสบายใจ ดูเหมือนจะเป็นผู้ที่ผ่อนคลายที่สุด แต่ชาแก้วนั้นไม่รู้ว่าเทไปแล้วกี่รอบ

ซู่เป่าโบกมือไปมา “พอได้แล้ว ทำเหมือนว่าหนูจะไม่กลับมาอีก พวกท่านไปรอหนูอยู่ที่บ้านแล้วกัน!”

เขาเตรียมตัวกระโดดลงไป จี้ฉางก็ตะโกนขึ้นฉับพลันว่า “ซู่เป่า”