ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1394

คนตายกลายเป็นผี ผีตายกลายเป็นปีศาจ…

ถ้อยคำนี้วนเวียนอยู่ในใจของซู่เป่า ไม่รู้เป็นเพราะสาเหตุอะไร ทันใดนั้นก็รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมา

บึงน้ำสีเลือดที่เดือดพลุ่งในช่วงแรก ก็พุ่งเข้าหาเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย!

“เฮ้ย…”

ซู่เป่าถูกม้วนเข้าไปในบึงน้ำ แต่เรื่องนี้ยังไม่ถือว่าเป็นปัญหา เธอรับมือได้อยู่แล้ว

เพียงแต่จิตเทพที่เธอปล่อยออกไปถูกบดซะแล้ว!

ซู่เป่าเข้าใจขึ้นมาทันทีว่าทำไมคนถึงกลัวผี เวลานี้เธอรู้สึกเหมือนมีคนจำนวนมากกำลังจ้องเขม็งเธออยู่ด้านหลัง ต้องการจะกลืนเธอลงท้อง

หัวสมองเจ็บจี๊ดขึ้นมา เป็นความเจ็บปวดที่เกิดจากจิตเทพถูกบดขยี้ ในจิตเทพซู่เป่ามองเห็นดวงตาสีแดงเลือดจำนวนนับไม่ถ้วน รวมถึงปากที่ทับซ้อนกันหลายๆชั้น กำลังกัดแทะอยู่บนร่างกายของเธอ

เหมือนภาพเหตุการณ์ในเรื่องผีชีวะที่มีซอมบี้กัดกินคนเป็นๆ

เจ็บมาก!

ซู่เป่ารีบเก็บจิตเทพกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่ถูกกัดซะแล้ว จึงเก็บกลับมาอย่างยากลำบาก

ที่แท้ตอนที่คุณพ่อลงมาในบึงน้ำสีแดงและเดินค้นหาอยู่หลายรอบแต่กลับไม่ถูกทำร้าย เป็นเพราะว่าคุณพ่อไม่มีจิตเทพ

ฉะนั้นนอกจากเขาจะรู้สึกปวดหัวสมองแล้ว ก็ไม่มีอาการอย่างอื่น

ซึ่งแตกต่างจากเธอ เพราะเธอมีจิตเทพ เหมือนเป็นการบ่งบอกให้ “ซอมบี้” รู้ว่า…ที่มีมีเนื้อสดอยู่หนึ่งชิ้น

แบบนี้จะไม่ให้พุ่งเข้ามาได้ยังไง?!

แม้ซู่เป่าจะเก็บจิตเทพกลับมาอย่างยากลำบาก แต่ผีปีศาจเหล่านั้นก็ยังไล่ตามเธอ พากันกรูเข้ามา ซู่เป่าจึงเห็นว่าถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปสมองของเธอต้องแตกแน่ๆ!

เขาหยิบพู่กันชี้ชะตาออกมา ทำเสียงเยาะเย้ย ทันใดนั้นผานกู่เบิกฟ้าก็ทะลวงบึงน้ำสีแดงเลือด

แสงสีทองสิบเอ็ดสายพุ่งโจมตีออกไป กวาดสิ่งของตรงหน้าจนว่างเปล่า ด้านหน้าซู่เป่าปรากฎให้เห็นดินแดนช่องว่างชั่วครู่

เธอลงไปอย่างไว!

คุณพ่อเคยบอกว่า ใต้บึงน้ำสีแดงจะเป็นบึงน้ำสีดำ ที่นั่นไม่ทำให้มีอาการเจ็บหัวสมอง มีเพียงความเหน็บหนาวที่แทงเข้ากระดูกกับความอันตรายที่แปลกประหลาด

ซู่เป่ามุ่งหน้าลงไปด้านล่าง ขอแค่สามารถออกจากบึงน้ำสีแดงเลือดและไปถึงชั้นด้านล่าง ก็จะสามารถหลุดพ้นจากอุปสรรคตรงหน้านี้

แต่ทว่ายังไม่ถึงสองวินาที ซอมบี้ที่กัดจิตเทพของเธอก็เข้ามาอีกครั้ง บึงน้ำสีแดงกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต สิ่งเหล่านั้นก็มีอย่างไม่สิ้นสุด

ซู่เป่าจนปัญญา จิตเทพพยายามดิ้นรน เพื่อให้หลุดพ้นจากสิ่งเหล่านั้น

พลังวิเศษผานกู่เบิกฟ้าเหมือนจะใช้ไม่ค่อยได้ผลในที่นี่ โจมตีไม่โดนศัตรู เหมือนคนกำลังใช้มีดฟันผี ฟันยังไงก็ไม่เข้า จะต้องใช้อาวุธเฉพาะเจาะจง

ซู่เป่าไม่ได้คิดว่าเป็นเพราะพู่กันชี้ชะตากับผานกู่เบิกฟ้ามีพลังไม่แข็งแกร่งพอ แต่กลับเข้าใจอย่างมีสติว่าเธอไม่สามารถทำให้พวกมันแสดงพลังออกมาได้อย่างเต็มที่ต่างหาก

ซู่เป่าใช้พู่กันชี้ชะตาแสดงพลังวิเศษออกมา สูดหายใจสองวินาที ก่อนจะตัดสินใจเก็บของเหล่านี้

ต้องสูญเสียมากเกินไป เวลาลุยผ่านเข้าไปก็สั้นมาก

ลงไปด้านล่างโดยตรงเลยจะดีกว่า…

เวลานี้ซู่เป่ารู้สึกว่าจิตเทพของตัวเองถูกกินไปครึ่งหนึ่งแล้ว ตอนแรกมีระยะทางห้าสิบเมตร แต่ตอนนี้เหลือแค่ยี่สิบเมตรเท่านั้น

ซู่เป่าเริ่มกังวลใจ นี่คือสิ่งของอะไร ถึงขั้นสามารถกินจิตเทพได้!

เธอลองใช้จิตเทพต่อสู้ แต่ก็สังเกตว่าการโจมตีของจิตเทพสามารถทำลายและฟื้นฟูขึ้นใหม่ได้ ไม่สามารถโจมตีได้อย่างแท้จริง

จิตเทพใช้เข็มเงินแทงเข้าไป เหมือนพู่กันชี้ชะตาที่ใช้พลังวิเศษ ซึ่งได้ผลน้อยมาก

ซู่เป่าเกิดความโมโห อยากจะปล้นคืนมาจากร่างกายของพวกมัน

คนหน้าเงินจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด เอา “เงิน” ของเธอไปมันทรมานยิ่งกว่าเอาชีวิตของเธอไปซะอีก

ดังนั้นซู่เป่าจึงคิดจะปล้นกลับมา ถ้าไม่ปล้นกลับมาก็คงไม่รู้ แต่เมื่อปล้นจริงๆกลับเจอเข้าจนได้!

ซู่เป่าสังเกตเห็นสิ่งของที่วิเศษอย่างหนึ่ง ก็คือบึงน้ำสีแดงเลือดที่ดูไม่มีค่า แต่กลับเจอของสิ่งหนึ่งที่มีสีแดง ส่องแสงแวววาว สามารถนำมาบำเพ็ญจิตเทพได้เหมือนกับวารีสายฟ้า!

ซู่เป่าคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ทันใดนั้นก็ใช้แสงแวววาวสีแดงนั้นมาบำเพ็ญจิตเทพทันที

เธอยังไม่เชี่ยวชาญ ตอนเริ่มต้นจึงเก็บรวบรวมที่ละเส้น เมื่อเชี่ยวชาญแล้ว ก็เก็บมาทีละมัด

ภายหลังก็รู้สึกว่ามันง่ายมาก จิตเทพดูดไปสักพักก็พลุ่งออกมาทั้งหมด!

รวยแล้ว!

ซู่เป่าหยุดวิธีที่ “สิ้นเปลือง” เริ่มชิงปล้นอย่างบ้าคลั่ง…ไม่ใช่ แต่คือการฝึกบำเพ็ญ

แสงแวววาวสีแดงกลายเป็นลำแสงสีแดงและลอยเข้ามาหาเธอ

การฝึกบำเพ็ญจิตเทพก็ว่องไวราวกับจรวด ตอนแรกถูกกินจนเหลือแค่ห้าเมตร ใช้วารีสายฟ้าประคับประคองเอาไว้อย่างลำบาก…

ตอนนี้เพิ่มมาทีละห้าเมตรสิบเมตรอย่างรวดเร็ว

แค่ไม่นานก็ถึงหนึ่งร้อยเมตรแล้ว!

ซู่เป่าพยายามควบคุมตัวเองให้หยุด ไม่เร่งรีบลงไปด้านล่าง!

ดวงตาคู่นั้นมีแสงสีแดงประกายออกมา

ว้าว ฮาๆๆๆ! เอากลับไป! ต้องหาวิธีห่อกลับไปให้หมด!!