ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1395

ซู่เป่าหันไปปล้นบึงน้ำสีแดงเลือดอย่างสุดชีวิต เก็บแสงสีแดงเข้มที่อยู่ด้านในจนหมด

เก็บไปเก็บไป เก็บไปให้หมด

จิตเทพของซู่เป่ายิ่งอยู่ยิ่งแข็งแกร่ง แค่ชั่วครู่ก็เกินหนึ่งร้อยเมตร จนถึงสองร้อยเมตร ห้าร้อยเมตร…

ระยะไกลเท่านี้ ทำให้สามารถมองเห็นได้ไกลขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นจิตเทพก็แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ถ้าใช้ผ้าชีฟองมาเปรียบเทียบเป็นจิตเทพก่อนหน้านี้ ถ้าอย่างนั้นจิตเทพในเวลานี้ก็คือกระดานเหล็ก!

ซู่เป่ารู้สึกดีใจอย่างมาก ถ้าเป็นคนอื่นตกลงไปในบึงนี้ คงจะเสียใจจนร้องไห้อย่างหนัก แต่ซู่เป่ากลับรู้สึกดีใจ

เธอคิดอยู่ตลอดว่าจะบำเพ็ญจิตเทพให้แข็งแกร่งได้ยังไง และตัวเองก็ไม่กล้าใช้วารีสายฟ้า แต่ตอนนี้?

เป็นเหมือนสวรรค์ของเธอเลย!

บริเวณที่จิตเทพผ่าน ซู่เป่าสามารถมองเห็นบึงลึกได้อย่างชัดเจน และมองเห็นภาพชีวิตของมนุษย์ได้ยิ่งอยู่ยิ่งชัด

【เมื่อก่อนอาจารย์อยากให้เธอเข้าใจเรื่องราวต่างๆบนโลกนี้ ตอนนี้ดูเหมือนแทบจะไม่ต้องอธิบาย】ซู่เป่าครุ่นคิด

ใต้นัยน์ตาปีศาจตรงหน้านี้ มีเรื่องราวชีวิตมนุษย์จมอยู่ไม่รู้เท่าไหร่ ทุกภาพชีวิตก็คือชีวิตของคนคนหนึ่ง

จิตเทพของเธอทับผ่านไป รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่ในกลางอากาศของสามพันโลก ท่องไปแล้วสามพันโลก

รักโลภโกรธหลง เจ็ดอารมณ์หกความปรารถนา ความทุกข์ของชีวิต

ความสมหวัง ความสุข ความดีใจ…ชีวิตของมนุษย์ทุกคนต่างก็มีความทุกข์ที่แตกต่างกัน ภายในใจทุกคนก็มีความแห้งแล้ง

ทันใดนั้น ซู่เป่ารู้สึกเหมือนตัวเองคือเจ้าแห่งวิถีสวรรค์ ทุกชีวิตต่างอยู่ภายใต้สายตาของเธอ…

ไม่นาน สีหน้าของซู่เป่าก็เริ่มผิดปกติ

เธอเริ่มมีท่าทางเหม่อลอย จิตเทพได้เข้ามาควบคุม เติบโตอย่างรวดเร็วจนควบคุมไม่อยู่!

จิตเทพมีพิชานขึ้นมา ต้องการสำรวจดูภาพชีวิตที่ใต้บึงลึก เวลานี้ซู่เป่ามีความรู้สึกแปลกประหลาด เหมือนร่างกายของเธอไม่มีตัวตน เหลือเพียงแต่พิชานของตัวเองเท่านั้น

จิตเทพของเธอยิ่งอยู่ยิ่งกว้างขวาง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ทั่วทุกที่

เจ้าวิถีสวรรค์ก็เป็นแบบนี้เหรอ?

เจ้าวิถีสวรรค์มองเห็นทุกชีวิตของมนุษย์ มองเห็นทุกมุมในโลก แม้แต่ชีวิตอันน้อยนิดที่ดูไม่โดดเด่นก็อยู่ในสายตาของเธอเหมือนกัน

ซู่เป่ามองดูทีละรอบ ความแข็งแกร่งของจิตเทพทำให้เธอสามารถมองเห็นภาพแห่งชีวิตทั้งหมดที่จิตเทพลอยผ่าน

เวลานี้แม้แต่เธอเองก็ไม่รู้ตัว จิตเทพของเธอมีขนาดกว้างใหญ่ล้ำลึกดั่งดาราจักร และไม่มีที่สิ้นสุด…

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

ซู่เป่าได้มองดูภาพแห่งชีวิตในบึงน้ำสีแดงเลือดทั้งหมด!

ชีวิตหลายคนได้มีการเริ่มต้นใหม่ ซู่เป่าดูไปสักพักก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ

เธอปล่อยจิตเทพออกไปอย่างไร้พิชาน จิตเทพเหมือนดั่งมือที่มองไม่เห็น เข้าไปในชีวิตของผีปีศาจคนหนึ่ง คิดจะก้าวก่ายชีวิตของเขา เปลี่ยนแปลงเส้นทางชีวิตของเขา…

ปรากฎว่าภาพชีวิตของปีศาจตนนั้นเริ่มบิดเบี้ยว ทนต่อการก่อกวนของจิตเทพไม่ได้ จนเกือบจะแตกแล้ว!

ในเวลาอันสำคัญ ซู่เป่าก็ตื่นขึ้นมาทันที!

เหงื่อเย็นของเธอไหลลงมา รวมกับน้ำสีเลือดในบึง รู้สึกหนาวจนตัวสั่นขึ้นมา

“ฉันกำลังทำอะไร…!” ซู่เป่าตกตะลึง

เมื่อสักครู่เธอคิดจะเข้าไปก้าวก่ายชีวิตของคนอื่น เพื่อให้เป็นไปตามความต้องการของเธอ!

เธอยังคิดจะรวมภาพแห่งชีวิตของคนอื่นไว้ด้วยกัน เมื่อเห็นเด็กคนหนึ่งที่น่าสงสาร จึงอยากจะให้เขาได้อยู่กับครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่น

สีชมพู=ความน่ารัก=ซู่เป่า การตีความหมายโดยประมาณ ก็คือซู่เป่าถูกบึงน้ำกิน บึงน้ำกินซู่เป่าฉะนั้นจึงกลายเป็นสีชมพู??

มู่กุยฝายกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แนวคิดของเธอช่างประหลาดมาก

“เป็นไปได้ว่าซู่เป่าได้ดูดสิ่งของสีแดงเลือดเหล่านี้” มู่กุยฝานพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “ตอนที่ผมลงไปในบึงน้ำสีแดงเลือดนี้รู้สึกเหมือนมีอะไรซ่อนตัว ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่เป็นของที่วิเศษมาก คงถูกซู่เป่าสังเกตเห็นและเธอก็หาวิธีชิงมันไป…”

เหมือนกับตอนอยู่ที่จวนถ้ำของจักรพรรดิชิงหัว แม้แต่ผืนผิวก็จะขูดเอาไปด้วย

ตอนนี้ ดวงชะตาของจักรพรรดิทั้งห้ารวมอยู่ในร่างกายของซู่เป่า สิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นเธอสามารถเห็นได้ สิ่งที่คนอื่นเอาไปไม่ได้เธอเอาได้ ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องปกติอย่างมาก

เพราะผู้ที่บำเพ็ญจนเป็นถึงห้าจักรพรรดิที่ยิ่งใหญ่ในยมโลก จะมีใครที่ดวงชะตาไม่ดีหรือ? ล้วนเป็นผู้ที่มีดวงชะตาสูงส่ง!

ตอนนี้ดวงชะตาสูงส่งได้รวมอยู่ในร่างกายของซู่เป่า ถ้าเธอเก็บผลบุญไม่ได้ถึงจะเรียกว่าเป็นเรื่องแปลก

“ไปเถอะ!” มู่กุยฝานรู้สึกวางใจ กอดซูจิ่นอวี้ไว้ แค่แวบเดียวก็หายไปทันที

ผีหลายใจกับผีชุดแต่งงานพากันจ้องมอง สีหน้าของผีชุดแต่งงานมีอาการอิจฉา “ฮือๆๆ ข้าก็อยากให้มีผู้ชายพาตัวข้าไปเช่นกัน”

ผีหลายใจพูดว่า “ฉันจะไปตามยมบาลอื่นมาพาตัวเธอไป เอาไหม?”

ผีชุดแต่งงาน “…”

จี้ฉางหันหลัง ชุดสีขาวพริ้วไหว พูดขึ้นว่า “ไปเถอะ กลับไปเยี่ยมบ้าน”

ผีขี้ขลาดยังคงมองนัยน์ตาปีศาจอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะพูดว่า “ก็ได้”

บรรพบุรุษพูดพึมพำคนเดียวว่า “ฉันยังคงไม่ไว้ใจเจ้าเจ็ด ฉันจะกลับไปดูที่บ้านตระกูลซูก่อน”

ไม่มีใครสังเกต อสูรน้อยจ้องมองบึงน้ำที่สีค่อยๆจางลง ทันใดนั้นก็มุดหัวเข้าไป…