ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1396

บรรพบุรุษที่เดินออกไปไกล จู่ๆ ก็ส่งเสียงหืมทีหนึ่ง

“หืม ทำไมเหมือนขาดอะไรไป” เขายืนนิ่งกับที่อย่างฉงน และลองคิด

แต่ยังไงก็นึกเจ้าอสูรน้อยของเขาไม่ออก

บางทีในจิตใจส่วนลึกเขาอาจคิดว่าอสูรน้อยเป็นของซู่เป่าไปแล้ว ดังนั้นไม่ว่ายังไงเขาก็คิดไม่ออก

บรรพบุรุษส่ายหน้า ลอยอย่างเชื่องช้าพร้อมพึมพำกับตัวเอง “แก่แล้ว สมองนี่มัน...เห้อ”

**

หลังอสูรน้อยกระโดดเข้าไปในดวงเนตรปีศาจเป็นเสียงดังจ๋อม

มันก็ลืมตาโตใต้น้ำ ขาทั้งสี่ของมันกวาดน้ำคล้ายกับท่าหมา และแหวกว่ายไปยังส่วนลึกของบึง

อสูรน้อยว่ายลงไปเรื่อยๆ มองซ้ายมองขวาคอยยืนยันทิศทาง จากนั้นว่ายลงไปต่ออย่างโซเซ

**

เป็นครั้งแรกที่ซู่เป่าคิดถึงปัญหาที่แตกต่างจากก่อนหน้านี้

ก่อนหน้านี้ ในฐานะที่เธอเป็นฝ่ายถูกกดขี่ ถูกวุ่นวาย เธอจึงคิดว่าวิถีสวรรค์เป็นคนไม่ดี วิถีสวรรค์เลี้ยงหนอนกู่ มันมีสิทธิ์อะไรเข้าไปวุ่นวายกับคนอื่น

ในฐานะที่เป็นวิถีสวรรค์ ทำไมมันต้องสังหารเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ให้เธอได้มีโอกาสพลิกแพลงตัว

ตอนนี้เธอได้ลองเป็น “เจ้าวิถีสวรรค์” แล้ว จู่ๆ ซู่เป่าก็คิดในมุมมองที่เปลี่ยนไป

จริงๆ แล้วเธอไม่ได้อยากเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตคนอื่นแต่นิด แต่เธอแค่รู้สึกว่าชีวิตของบางคนนั้นไม่ดีนัก บางทีเขาอาจต้องการชีวิตอีกแบบหนึ่ง...

เธอจะเห็นบางคนที่มีค่าโทสะเต็มหลอดแต่กำเนิด พวกเขาต่อต้านกับความไม่ยุติธรรมทั้งชีวิต ต่อค้านกับระบบระเบียบทุกอย่าง ซูเป่ารู้สึกว่าพวกเขากำลังหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ...

ด้วยตรรกะนี้ ซู่เป่าจึงเริ่มวิเคราะห์ หากเธอเห็นคนคนหนึ่งที่เก่งกาจเหมือนเธอ เขาจะสังหารเทวา เพื่อมาต่อสู้กับเธอ...

และเธอได้เจอเขาล่วงหน้า เธอจะเป็นฝ่ายลงมือก่อน เพื่อตัดไฟตั้งแต่ต้นลมหรือไม่

เธอไตร่ตรองไปมา คำตอบสุดท้ายคือ ใช่

ซู่เป่าชะงัก วิถีสวรรค์มองเธอแบบนี้หรอกหรือ

ดังนั้นสวรรค์จึงส่งอัสบีนาตที่คิดจะฆ่าเธอมาครั้งแล้วครั้งเล่า คิดจะตัดเธอตั้งแต่ต้นลมเหมือนกัน

จู่ๆ ซู่เป่าก็รู้สึกสับสน งั้นตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ ทุกอย่างที่เธอกำลังจะทำมีความหมายอะไรอีก

ความดีบริสุทธิ์ที่อยู่ข้างเธอ หรืออาจเป็นความชั่วบริสุทธิ์ที่อยู่ข้างวิถีสวรรค์

พูดแบบถอยลงมาหมื่นก้าว ต่อให้เธอจะหลุดพ้นพันธะจนเป็นเจ้าวิถีสวรรค์คนใหม่จริงๆ เธอจะยืนยันได้อย่างไรว่าตนเองจะทำได้ดีกว่าวิถีสวรรค์ตอนนี้

เธอจะเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตคนอื่น จะแก้ไขภพชาติผู้อื่นไหม

นัยน์ตาซู่เป่ายิ่งอยู่ยิ่งสับสน จิตเทพที่ดุจทะเลดาวเริ่มสั่นคลอน ไม่มั่นคงเป็นอย่างมาก

ความไม่มั่นคงของจิตเทพ พุ่งทะยานผ่านความทรงจำภพชาติมากมาย เพียงแวบเดียว ก็มีภพชาตินับไม่ด้วยร้าวแหลก สลายเป็นผุยผง