ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1396

บรรพบุรุษที่เดินออกไปไกล จู่ๆ ก็ส่งเสียงหืมทีหนึ่ง

“หืม ทำไมเหมือนขาดอะไรไป” เขายืนนิ่งกับที่อย่างฉงน และลองคิด

แต่ยังไงก็นึกเจ้าอสูรน้อยของเขาไม่ออก

บางทีในจิตใจส่วนลึกเขาอาจคิดว่าอสูรน้อยเป็นของซู่เป่าไปแล้ว ดังนั้นไม่ว่ายังไงเขาก็คิดไม่ออก

บรรพบุรุษส่ายหน้า ลอยอย่างเชื่องช้าพร้อมพึมพำกับตัวเอง “แก่แล้ว สมองนี่มัน...เห้อ”

**

หลังอสูรน้อยกระโดดเข้าไปในดวงเนตรปีศาจเป็นเสียงดังจ๋อม

มันก็ลืมตาโตใต้น้ำ ขาทั้งสี่ของมันกวาดน้ำคล้ายกับท่าหมา และแหวกว่ายไปยังส่วนลึกของบึง

อสูรน้อยว่ายลงไปเรื่อยๆ มองซ้ายมองขวาคอยยืนยันทิศทาง จากนั้นว่ายลงไปต่ออย่างโซเซ

**

เป็นครั้งแรกที่ซู่เป่าคิดถึงปัญหาที่แตกต่างจากก่อนหน้านี้

ก่อนหน้านี้ ในฐานะที่เธอเป็นฝ่ายถูกกดขี่ ถูกวุ่นวาย เธอจึงคิดว่าวิถีสวรรค์เป็นคนไม่ดี วิถีสวรรค์เลี้ยงหนอนกู่ มันมีสิทธิ์อะไรเข้าไปวุ่นวายกับคนอื่น

ในฐานะที่เป็นวิถีสวรรค์ ทำไมมันต้องสังหารเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ให้เธอได้มีโอกาสพลิกแพลงตัว

ตอนนี้เธอได้ลองเป็น “เจ้าวิถีสวรรค์” แล้ว จู่ๆ ซู่เป่าก็คิดในมุมมองที่เปลี่ยนไป

จริงๆ แล้วเธอไม่ได้อยากเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตคนอื่นแต่นิด แต่เธอแค่รู้สึกว่าชีวิตของบางคนนั้นไม่ดีนัก บางทีเขาอาจต้องการชีวิตอีกแบบหนึ่ง...

เธอจะเห็นบางคนที่มีค่าโทสะเต็มหลอดแต่กำเนิด พวกเขาต่อต้านกับความไม่ยุติธรรมทั้งชีวิต ต่อค้านกับระบบระเบียบทุกอย่าง ซูเป่ารู้สึกว่าพวกเขากำลังหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ...

ด้วยตรรกะนี้ ซู่เป่าจึงเริ่มวิเคราะห์ หากเธอเห็นคนคนหนึ่งที่เก่งกาจเหมือนเธอ เขาจะสังหารเทวา เพื่อมาต่อสู้กับเธอ...

และเธอได้เจอเขาล่วงหน้า เธอจะเป็นฝ่ายลงมือก่อน เพื่อตัดไฟตั้งแต่ต้นลมหรือไม่

เธอไตร่ตรองไปมา คำตอบสุดท้ายคือ ใช่

ซู่เป่าชะงัก วิถีสวรรค์มองเธอแบบนี้หรอกหรือ

ดังนั้นสวรรค์จึงส่งอัสบีนาตที่คิดจะฆ่าเธอมาครั้งแล้วครั้งเล่า คิดจะตัดเธอตั้งแต่ต้นลมเหมือนกัน

จู่ๆ ซู่เป่าก็รู้สึกสับสน งั้นตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ ทุกอย่างที่เธอกำลังจะทำมีความหมายอะไรอีก

ความดีบริสุทธิ์ที่อยู่ข้างเธอ หรืออาจเป็นความชั่วบริสุทธิ์ที่อยู่ข้างวิถีสวรรค์

พูดแบบถอยลงมาหมื่นก้าว ต่อให้เธอจะหลุดพ้นพันธะจนเป็นเจ้าวิถีสวรรค์คนใหม่จริงๆ เธอจะยืนยันได้อย่างไรว่าตนเองจะทำได้ดีกว่าวิถีสวรรค์ตอนนี้

เธอจะเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตคนอื่น จะแก้ไขภพชาติผู้อื่นไหม

นัยน์ตาซู่เป่ายิ่งอยู่ยิ่งสับสน จิตเทพที่ดุจทะเลดาวเริ่มสั่นคลอน ไม่มั่นคงเป็นอย่างมาก

ความไม่มั่นคงของจิตเทพ พุ่งทะยานผ่านความทรงจำภพชาติมากมาย เพียงแวบเดียว ก็มีภพชาตินับไม่ด้วยร้าวแหลก สลายเป็นผุยผง

เมื่อยังไม่มีการตอบสนอง อสูรน้อยจึงถอยหลัง และชนไปที่นายน้อยของมันครั้งแล้วครั้งเล่า...

**

ซู่เป่ารู้สึกเจ็บปวดมาก เธอคิดปัญหานี้ไม่ออก รู้สึกเพียงสมองของเธอเจ็บปวดมาก ราวกับกำลังถูกตัดแบ่งเป็นส่วนๆ ...

แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็สลัดจากสถานการณ์จนมุมนี่ไม่ได้

จู่ๆ สติของเธอสั่นคลอน ราวกับคลื่นน้ำที่แผ่ออกเป็นวง มีบางอย่างกำลังพุ่งชนเธอ

ซู่เป่าชะงัก สติของเธอกลับคืนจิตเทพทันที ภาพตรงหน้าค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ไม่รู้ว่าตอนไหนที่จิตเทพของเธอได้ปกคลุมแนวขวางของดวงเนตรปีศาจเอาไว้หมดแล้ว เธอเห็นภาพใต้บึงน้ำอย่างชัดเจนอีกครั้ง

มีเจ้าตัวน้อยที่คล้ายกับหนูแฮมสเตอร์และชินชิล่ากำลังถอยหลังเรื่อยๆ จากนั้นพุ่งตัวเข้ามาอย่างแรง ชนไปที่ก้นของเธอ

เอ่อ ทำไมถึงชนตูดล่ะ

ซู่เป่าตั้งใจมองดีๆ ที่แท้ก็เป็นอสูรน้อยนี่เอง

ขาทั้งสี่ของอสูรน้อยว่ายถอยอีกครั้ง พร้อมพุ่งตัวเข้ามาใหม่...

แต่ซู่เป่ามือไวตาไว ก่อนที่มันจะชนเข้ากับเธอ เธอบังคับจิตเทพ จับมันไว้กลางอากาศ

อสูรน้อยไม่มีจิตเทพ มันมองไม่เห็นแต่นิดว่าอะไรจับมันไว้ มันจึงรีบขัดขืน

อ้ากกก นายน้อยช่วยด้วย มีสิ่งลี้ลับ!