ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1397

จิตเทพของซู่เป่าอุ้มอสูรน้อยไว้ แต่ร่างกายของเธอยังไม่ได้ฟื้นฟูทั้งหมด

ยังคงเป็นสีหน้านิ่งเฉย ที่ดวงตาลืมค้างไว้อย่างไร้สติ ดังนั้นอสูรน้อยจึงลนลานเป็นที่สุด

จู่ๆ เมื่อได้ยินเสียงที่แสนคุ้นหู

“อย่าเสียงดัง...”

อสูรน้อยนิ่งค้างทันที

หือ เสียงของนายน้อยนี่นา นายน้อยตื่นแล้วเหรอ

“จ้ากๆ” อสูรน้อยบิดตัวอย่างดีใจ

ลูกกระตาของซู่เป่าขยับไปมา ในที่สุดเธอก็ได้สติ วินาทีนั้นเสียงรอบด้านไหลเข้าหูของเธอ เธอได้ยินเสียงจ้ากๆ ของอสูรน้อย

“จ้ากๆ แกมาได้ยังไงกัน” ซู่เป่ายกมือ อุ้มอสูรน้อยมาไว้ในอ้อมอก

เธอลูบขนของมันเบาๆ เมื่ออยู่ในบึงน้ำ ต่อให้อสูรน้อยจะเป็น ‘ผี’ แต่ขนของมันก็ยังคงลอยขึ้นมาตามน้ำ

ซู่เป่าจับหัวของมัน ให้ดวงตาของมันโผล่ออกมาจากกองขน

“จ้ากๆ ๆ จ้ากๆ ๆ ๆ” อสูรน้อยร้องพร้อมทำท่า แต่น่าเสียดายที่ขนของมันลอยฟุ้ง จึงเห็นเพียงขาสั้นๆ ของมัน

“ขอบคุณนะ”

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนตนเพิ่งฝัน และเกือบจะตื่นไม่ขึ้นอีกต่อไป โชคดีที่อสูรน้อยชนเธอจนตื่น

หากไม่มีอสูรน้อย สุดท้ายเธออาจหลุดพ้น เพียงแต่จะนานมากๆ จนพลาดการกลับบ้านช่วงปีใหม่ไป ถึงเวลานั้นคุณยายต้องเป็นห่วงแน่ๆ

“แต่ทำไมถึงชนก้นล่ะ” ซู่เป่ารู้สึกขบขัน

อสูรน้อยทำท่า “จ้ากๆ”

แม้จะไม่รู้เนื้อหาที่แน่ชัด แต่ซู่เป่าพอเข้าใจคร่าวๆ

มันบอกว่าเดิมทีว่าจะชนเอว แต่กลัวจะทำเอวเธอหัก

ชนแขนขา แขนขาโครงเครงในน้ำได้ ไม่มีประโยชน์มากนัก

ยิ่งไม่มีทางชนหัวเลย ถ้าสมองของเธอมีปัญหาขึ้นมาจะทำยังไง

ดังนั้นมันจึงได้แต่ชนก้น

ซู่เป่าลองคิดตาม และเห็นด้วยกับมัน “แกพูดถูก”

อสูรน้อยดีใจขึ้นมาในทันที มันเอาหัวชนฝ่ามือของซู่เป่า เพื่ออ้อนให้ซู่เป่าจับ

ซู่เป่าลูบไปสองสามที จากนั้นวางมันไว้บนไหล่

“เราต้องไปกันต่อแล้ว”

ไม่คิดว่าจะเสียเวลาที่นี่มากขนาดนี้ ‘ฝันร้าย’ นี้มันน่ากลัวจริงๆ

แต่ก็เหมือนเวลามนุษย์ฝัน เรื่องที่ยากและปัญหาที่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกเมื่ออยู่ในฝัน หลังตื่นมาจะพบว่าปัญหาเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่แม้แต่นิด

ไม่มีความดีและชั่วที่บริสุทธิ์ เรื่องทุกอย่างควรทำตามเสียงหัวใจของตนเอง หากไม่ผิดต่อขอบเขตศีลธรรม จะไปสนใจเรื่องของคนอื่นทำไม