ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1397

จิตเทพของซู่เป่าอุ้มอสูรน้อยไว้ แต่ร่างกายของเธอยังไม่ได้ฟื้นฟูทั้งหมด

ยังคงเป็นสีหน้านิ่งเฉย ที่ดวงตาลืมค้างไว้อย่างไร้สติ ดังนั้นอสูรน้อยจึงลนลานเป็นที่สุด

จู่ๆ เมื่อได้ยินเสียงที่แสนคุ้นหู

“อย่าเสียงดัง...”

อสูรน้อยนิ่งค้างทันที

หือ เสียงของนายน้อยนี่นา นายน้อยตื่นแล้วเหรอ

“จ้ากๆ” อสูรน้อยบิดตัวอย่างดีใจ

ลูกกระตาของซู่เป่าขยับไปมา ในที่สุดเธอก็ได้สติ วินาทีนั้นเสียงรอบด้านไหลเข้าหูของเธอ เธอได้ยินเสียงจ้ากๆ ของอสูรน้อย

“จ้ากๆ แกมาได้ยังไงกัน” ซู่เป่ายกมือ อุ้มอสูรน้อยมาไว้ในอ้อมอก

เธอลูบขนของมันเบาๆ เมื่ออยู่ในบึงน้ำ ต่อให้อสูรน้อยจะเป็น ‘ผี’ แต่ขนของมันก็ยังคงลอยขึ้นมาตามน้ำ

ซู่เป่าจับหัวของมัน ให้ดวงตาของมันโผล่ออกมาจากกองขน

“จ้ากๆ ๆ จ้ากๆ ๆ ๆ” อสูรน้อยร้องพร้อมทำท่า แต่น่าเสียดายที่ขนของมันลอยฟุ้ง จึงเห็นเพียงขาสั้นๆ ของมัน

“ขอบคุณนะ”

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนตนเพิ่งฝัน และเกือบจะตื่นไม่ขึ้นอีกต่อไป โชคดีที่อสูรน้อยชนเธอจนตื่น

หากไม่มีอสูรน้อย สุดท้ายเธออาจหลุดพ้น เพียงแต่จะนานมากๆ จนพลาดการกลับบ้านช่วงปีใหม่ไป ถึงเวลานั้นคุณยายต้องเป็นห่วงแน่ๆ

“แต่ทำไมถึงชนก้นล่ะ” ซู่เป่ารู้สึกขบขัน

อสูรน้อยทำท่า “จ้ากๆ”

แม้จะไม่รู้เนื้อหาที่แน่ชัด แต่ซู่เป่าพอเข้าใจคร่าวๆ

มันบอกว่าเดิมทีว่าจะชนเอว แต่กลัวจะทำเอวเธอหัก

ชนแขนขา แขนขาโครงเครงในน้ำได้ ไม่มีประโยชน์มากนัก

ยิ่งไม่มีทางชนหัวเลย ถ้าสมองของเธอมีปัญหาขึ้นมาจะทำยังไง

ดังนั้นมันจึงได้แต่ชนก้น

ซู่เป่าลองคิดตาม และเห็นด้วยกับมัน “แกพูดถูก”

อสูรน้อยดีใจขึ้นมาในทันที มันเอาหัวชนฝ่ามือของซู่เป่า เพื่ออ้อนให้ซู่เป่าจับ

ซู่เป่าลูบไปสองสามที จากนั้นวางมันไว้บนไหล่

“เราต้องไปกันต่อแล้ว”

ไม่คิดว่าจะเสียเวลาที่นี่มากขนาดนี้ ‘ฝันร้าย’ นี้มันน่ากลัวจริงๆ

แต่ก็เหมือนเวลามนุษย์ฝัน เรื่องที่ยากและปัญหาที่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกเมื่ออยู่ในฝัน หลังตื่นมาจะพบว่าปัญหาเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่แม้แต่นิด

ไม่มีความดีและชั่วที่บริสุทธิ์ เรื่องทุกอย่างควรทำตามเสียงหัวใจของตนเอง หากไม่ผิดต่อขอบเขตศีลธรรม จะไปสนใจเรื่องของคนอื่นทำไม

ซู่เป่า “ถ่อมตัวหน่อยๆ”

แต่ก็แอบเจ็บใจนะ เดิมทีเธออยากเก็บและเอากลับไปนิดหน่อย

ถึงเวลานั้นเธอจะได้แบ่งให้พี่อี้หราน เขาเองก็ฝึกจิตเทพออกมาได้แล้ว ของพวกนี้มีประโยชน์ต่อเขา

แล้วก็เอาให้คุณพ่อ เธอสามารถฝึกคุณพ่อ คิดหาวิธีให้คุณพ่อฝึกจิตเทพออกมาให้ได้ เมื่อก่อนที่คุณพ่อยังมองไม่เห็นผีเขาก็สามารถจับผีได้ด้วยจิตสัมผัสได้แล้ว หมายความว่าพลังจิตของคุณพ่อต้องไม่แย่

“แต่น่าเสียดายที่ถูกฉันกินหมดแล้ว แงๆ ๆ สิ้นเปลืองจัง เสียของสุดๆ”

อสูรน้อยมองซู่เป่าด้วยดวงตาแวววับ เสียของอะไรกัน นี่จะเรียกว่าเสียของได้อย่างไร เธอกินเข้าไปก็เป็นของเธอแล้ว ถือเป็นการเสียของที่ไหน

แม้น้ำบึงสีแดงสดจะเปลี่ยนสี จนกลายเป็นน้ำบึงสีใสแล้ว แต่เมื่อถึงใต้บึง ก็ยังคงมองการแบ่งชั้นของน้ำบึงออกได้ภายในครั้งเดียว

ด้านล่างเป็นน้ำบึงสีดำมืด ที่ชูมือแล้วมองไม่เห็นนิ้วมือ ซู่เป่ากดอสูรน้อยไว้ พร้อมเอ่ยพูดเสียงต่ำ “จับให้แน่น”

อสูรน้อยรีบจับซู่เป่าในทันที ไม่เพียงแค่ขาหน้าสองขา แต่ขาหลังมันก็เกี่ยวเสื้อซู่เป่าเอาไว้แน่น

ขนทั้งร่างของมันลุกชันขึ้นมา ทันทีที่ถึงที่นี่มันก็ถูกข่มไว้ทันที มันเกาะอยู่บนไหล่ของซู่เป่าด้วยตัวที่สั่นระริก และลุกไม่ขึ้นแม้แต่นิด

ซู่เป่าสังเกตเห็นความผิดปกติของมัน จึงเอ่ยถาม “เป็นอะไรหรือ”

อสูรน้อยเอ่ยตอบกลัวๆ “จ้ากๆ...”

ที่นี่มีอสูรใหญ่ มีผีปีศาจที่ตัวใหญ่มากๆ ผีปีศาจที่เก่งกว่ามันร้อยเท่า

มันต่อกรไม่ได้แต่นิด จึงเกิดความความกลัวโดยสัญชาตญาณ...