ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 142

วันที่สอง

หลังจากร้องไห้มาทั้งคืนจนพอใจแล้ว หลินเสวี่ยอิงก็ได้สติ

มองดูตัวเองในกระจก เธอทำท่าทางให้กำลังใจตัวเองและพูดเสียงดังขึ้นมา “วันนี้ก็ต้องสู้ๆ นะเชอร์รี่น้อย! เธอเก่งที่สุดในโลกนี้ไม่มีอะไรที่จะเอาชนะเธอได้~ ”

“สู้ๆ สู้ๆ สู้ๆ~!”

อี้ปินทำอาหารเช้าและนำเข้ามาเธอ เมื่อบังเอิญเห็นเธอกำลังให้กำลังใจตัวเองในกระจกก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“เชอร์รี่น้อยน่ารักจริงๆ ” เขานำอาหารเช้าวางไว้ข้างๆ เธอ กอดเธอไว้จากด้านหลัง “อย่าไปไหนอีกเลยนะ โอเคมั้ย”

หลินเสวี่ยอิงมองเขาอย่างเศร้าใจ แล้วส่ายหัว “คงไม่ได้หรอก อี้ปิน เธอน่ะดีกับฉันมากจริงๆ ฉันก็อยากอยู่กับเธอแบบนี้ไปตลอดนะ…”

“ตอนเช้าฉันจะตื่นขึ้นมา เธอก็ทำอาหารเช้า จากนั้นพวกเราก็จะมีลูกด้วยกัน เธอออกจากบ้านไปทำงาน ฉันก็จะอยู่ดูแลบ้านทำความสะอาด ลูกกับผมรอเธอเลิกงานกลับมาบ้าน”

อี้ปินกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น และพูดด้วยเสียงแหบพร่า “ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้เป็นอย่างนี้ก็ได้ เธอก็อยู่ที่นี่ไป ส่วนฉันก็จะขยันทำงาน ให้เธอทุกสิ่งที่เธอต้องการเลย…”

หลินเสวี่ยอิงส่ายหัว “ถ้าอย่างนั้นโจวเซียวจะทำยังไงล่ะ เขามีอาการซึมเศร้าอย่างรุนแรง ปิดตัวเอง แม้ว่าจะเผชิญหน้ากับทุกคนด้วยรอยยิ้มก็เถอะ... ฉันคือความหวังเดียวของเขาที่จะมีชีวิตอยู่... ถ้าฉันจากไป เขาฆ่าตัวตายแน่”

เธอปิดหน้าและร้องไห้ “ฉันน่ะรักเธอจริงๆ นะอี้ปิน รักมากจริงๆ ไม่สนว่าใครจะคิดยังไง แค่มีเธอแบบนี้ฉันก็สุขใจ...แต่ว่าฉันทำไม่ได้หรอก อี้ปิน นายรู้ไหมว่าฉันทนเห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตาเพราะตัวเองไม่ได้หรอกนะ…”

ในขณะที่หลินเสวี่ยพูด เธอก็สร้างฉากละครชีวิตดราม่าขึ้นมาในหัว

และเธอเป็นนางเอกในหมู่พวกเขา เธอรักชายหนึ่งในนั้นอย่างสุดซึ้ง แต่อีกคนนั้นหนึ่งป่วยหนัก เธอไม่สามารถทิ้งเขาไว้เบื้องหลังได้...

หลินเสวี่ยอิงร้องห่มร้องไห้ “ฉันเห็นแก่ตัวไม่ลงหรอก…ลืมฉันซะเถอะนะ อี้ปิน”

อี้ปินกอดเธอไว้แน่นด้วยความทุกข์ใจ “ฉันจะไปคุยกับเขาเอง!”

หลินเสวี่ยอิงส่ายหัวทันที “ไม่ได้ นายไปก้มีแต่ไปจุดชนวนให้เขาทุกข์ใจมากขึ้น ถ้าหากนายดันไปพูดแทงใจดำเข้า แล้วเขากระโดดตึกตายขึ้นมาล่ะ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต!”

ในขณะที่พูด หลินเสวี่ยอิงผลักเขาออก มองเขาด้วยสายตาอันลึกซึ้ง แล้ววิ่งหนีไป

อี้ปินไล่ตามเธอออกไป แต่ก็ไม่ทัน…

ณ มุมบันไดหลินเสวี่ยอิงปิดปากอำพรางใบหน้าที่เศร้าเอาไว้ โชคชะตาลิขิตให้เธอไม่สามารถอยู่กับอี้ปินได้

ด้วยความรู้สึกเศร้าใจ เธอจึงตัดสินใจไปหาแฟนหนุ่มคนที่สามของเธอ นอกจากโจวเซียวและอี้ปินก็คืออวี๋เซินเหมี่ยว …

เมื่อเห็นหลินเสวี่ยอิงเดินเข้ามา อวี๋เซินเหมี่ยวที่กำลังจะออกไปทำงานก็รู้สึกประหลาดใจมาก เขาพูดอย่างเย็นชา "เชอร์รี่น้อย เธอไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าจะไม่มาเจอฉันอีก ... "

หลินเสวี่ยอิงพูดอย่างอ้างว้าง "ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม...ฉันหาคนที่ไว้ใจไม่ได้ เท้ามันก็ควบคุมไม่ได้ ก็เลยเดินเรื่อยๆ มาจนถึงที่นี่”

เธอพูดไปน้ำตาก็ไหลไป

อวี๋เซินเหมี่ยวพยายามนิ่งไม่ไหวติง และพูดจาเย้ยหยันออกมา “โจวเซียวกับอี้ปินล่ะ ไม่ใช่ว่าพวกเขา…”

“ไม่ต้องพูดเลย!” หลินเสวี่ยอิงเอามือปิดหน้าด้วยความเจ็บปวด “ฉันกับพวกเขา ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว และหลังจากที่เลิกกับนายไป ฉันก็ไม่ได้ติดต่อพวกเขาอีกเลย”

“วันนี้ฉันไม่ควรมาหาเธอเลยจริงๆ แต่ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไง…จู่ๆก็คิดถึงนายขึ้นมามากๆ ฉันโกหกความรู้สึกตัวเองไม่ไหวหรอก…”

มีความดุดันเกิดขึ้นในแววตาของอวี๋เซินเหมี่ยว จากนั้นเขาก็กอดเธอเอาไว้แน่น

หลินเสวี่ยอิงพักพิงแขนของอวี๋เซินเหมี่ยว ฉากในตอนนี้ช่างเหมือนกับในละครดราม่าหลังข่าว ที่พระเอกและนางเอกกลับมาพบกันอีกครั้งเพราะความเข้าใจผิด

อา…ซึ้งใจจริงๆ

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ แต่จู่ ๆ ด้วยรูปลักษณ์ของอวี๋เซินเหมี่ยวก็ทำให้เธอใจหายใจคว่ำ

มีหนวดขึ้นเป็นวงกลมบริเวณรอบมุมปากของเขา ซึ่งดูไม่สะอาดเลย แถมยังมีความรกเล็กน้อย

"..."

หลินเสวี่ยอิงรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในหัวใจของเธอ

แน่นอนว่ามู่กุยฟานและซูอีเฉินได้ครอบครองหัวใจของเธอแล้ว และเธอไม่สามารถตกหลุมรักใครได้อีก...

"ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรเข้ามารบกวนชีวิตที่สงบสุขของนายเลย ฉัน..."

หลินเสวี่ยอิงหันหลังกลับและกำลังจะเดินจากไป

อย่างไรก็ตาม การที่เธอทำแบบนี้ยิ่งทำให้อวี๋เซินเหมี่ยวแทบคลั่ง เขาจับข้อมือของเธอ กดเธอเข้ากับกำแพงแล้วจูบเธอ...

การปะทะกันที่รุนแรงแบบนี้ทำให้หลินเสวี่ยอิงเคลิ้มยิ่งกว่าเดิม เธอหลับตาและจินตนาการว่าคนที่จูบเธอตอนนี้คือมู่กุยฝาน…

“ฮู้...” หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น อดไม่ได้ที่จะเขินอาย

ราวกับว่าน้ำมันที่มาปะทะกับกองไฟ

ลมหายใจร้อนระอุดั่งเปลวเพลิง

หลินเสวี่ยอิงหลับตาตลอดเวลา ทำให้ตัวเองอยู่ในจินตนาการว่ากำลังถูกครอบงำด้วยกระบวนการรักของซูอีเฉิน...

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

หลินเสวี่ยอิงเอาผ้าห่มคลุมตัวเองด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ดวงตาของอวี๋เซินเหมี่ยวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาไม่อยากจะเชื่อเลย "เชอร์รี่น้อย นี่ นี่เป็นครั้งแรกของเธอ..."

หลินเสวี่ยอิงสวนขึ้นมาทันที: "ฉันเกลียดนาย ไม่ต้องพูดเลย!"

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ ไม่สิ ควรจะพูดว่าเป็น 'ครั้งแรก' ของเธอและแฟน สังคมสมัยนี้มันพัฒนาไปมากแล้ว ไม่ว่าอะไรก็ฟื้นฟูบำรุงได้ทั้งนั้น...

ครั้งนี้เธอเพิ่งได้รับการผ่าตัดมา พอคิดถึงหน้ามู่กุยฝานและซูอีเฉิน เธอก็คิดขึ้นมาว่าต้องไปโรงพยาบาลอีกสองครั้งแล้วสินะ... อืม...

อวี๋เซินเหมี่ยวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว เขาโอบกอดเธออย่างมีความสุข เชื่อทุกสิ่งที่เธอพูดในขณะนี้

ทั้งสองสนทนากัน และหลินเสวี่ยอิงเล่าเรื่องที่ตนเองทำให้ตระกูลซูขุ่นเคืองและถูกไล่ออกจากโรงเรียนอนุบาล

อวี๋เซินเหมี่ยวพูดอย่างเป็นทุกข์ "เพราะอย่างนั้นก็เลยมาหาฉันเหรอ"

หลินเสวี่ยอิงร้องไห้ "ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันโทษตัวเองมาก ฉันอยากจะขอโทษครอบครัวซูจริงๆ แต่พวกเขาก็ไม่เคยฟัง ไล่ฉันออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ..."

"ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำอย่างไร ฉันเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่ากำลังจะไปไหน พอรู้สึกตัวอีกครั้ง ฉันก็พบว่าตัวเองอยู่ที่นี่แล้ว..."

อวี๋เซินเหมี่ยวพูดอย่างมีความสุข: "แสดงว่าคนที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจเธอก็คือฉัน ... "

หลินเสวี่ยอิงฮัมเพลง และทันใดนั้นก็พูดอย่างตื่นเต้น "ยังไงก็ตามเซินเหมี่ยว นายทำงานที่ซูซื่อกรุ๊ปใช่ไหม คุณช่วยฉันให้แอบเข้าไปได้ไหม..."

"ฉันอยากจะขอโทษคุณซูเป็นการส่วนตัว..."