ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 143

เมื่อหลินเสวี่ยอิงเห็นซูอีเฉิน ก็รีบวิ่งเข้าไปทันที

“คุณซู ได้โปรดรอเดี๋ยว!”

หลินเสวี่ยอิงหอบเหนื่อยจากการวิ่ง เธอเอามือกุมหน้าผากและเช็ดเหงื่อ

ซูอีเฉินหันศีรษะของเขาไปมอง พอเห็นว่าเป็นหลินเสวี่ยอิง จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเป็นปม

นายหญิงซูแสดงอาการไม่พอใจทันที หวนนึกไปถึงคำเตือนของซู่เป่าเมื่อครู่

นี่มันตั้งใจหรือบังเอิญกันแน่

“ไปกันเถอะ” นายหญิงซูพูดอย่างใจเย็น

ซู่เป่าจ้องไปที่ผีหลายใจที่ลอยอยู่บนหัวของหลินเสวี่ยอิง และรีบพูดแทรกขึ้นมาว่า “คุณยายคะ รอก่อน”

หลินเสวี่ยอิงรีบวิ่งไปหาซูอีเฉิน โดยคิดว่าพวกเขาจะหันหลังกลับและจากไป แต่ปรากฎว่าซูอีเฉินกำลังรอเธออยู่

ไม่อยากจะเชื่อ! เขากำลังรอเธออยู่!

หลินเสวี่ยอิงมีความสุขมากจนหัวใจเต้นแรง เธอทัดผมไว้ที่ข้างหูของเธอและพูดอย่างเป็นมิตร "คุณซู บังเอิญจัง! คุณเองก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ พวกคุณจะไปไหนกัน!"

นายหญิงซูที่ไร้สีหน้ากำลังจะเปิดปากพูด แต่ซู่เป่ายิ้มและแทรกขึ้นมาว่า "คุณครูเชอร์รี่ พวกเรากำลังจะไปซื้อยาจีน!"

หลินเสวี่ยอิงผงะไปชั่วครู่ ยาจีนงั้นเหรอ

เธอจงใจถาม “ตลาดยาจีนเจี้ยนหยางโปใช่ไหม”

ซู่เป่าพยักหน้า “ใช่แล้ว ใช่แล้ว”

ซูอีเฉินมองไปยังซู่เป่า เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจ

สาเหตุที่ซู่เป่าบอกให้พวกเขาหยุดรอก็เพื่อที่จะบอกว่าพวกเขากำลังจะไปที่ไหน

หัวใจของหลินเสวี่ยอิงพลุ่งพล่านไปด้วยความปีติ เด็กนี่ช่างเกลี้ยกล่อมง่ายจริงๆ

เธอทำท่าทางแสดงความกังวล "นายหญิงซูเป็นอะไรหรือเปล่าคะ อยากให้ฉันพาไปโรงพยาบาลไหม! ฉันจะดูแลท่านเอง..."

เกิดความอัดอั้นตันใจในแววตาของนายหญิงซู เธอตอบกลับอย่างเย็นชา “เธอเป็นใคร ถึงตาเธอพาฉันไปโรงพยาบาลแล้วเหรอ”

หลินเสวี่ยอิงกัดริมฝีปากของเธอทันทีด้วยความโกรธ และพูดอย่างอ่อนแรงว่า "นายหญิงซู อย่าใจร้ายกับฉันนักเลย! ฉันรู้ว่าฉันผิดจริงๆ! "

"ในฐานะครูของซู่เป่า ฉันดูแลซู่เป่าได้ไม่ดีนัก ได้โปรดให้โอกาสฉันดูแลท่านอีกครั้ง..."

นายหญิงซูทำอะไรไม่ถูก และกำลังคิดตามว่าเธอจะมาไม้ไหนกันแน่

“ไปกันเถอะ!” เธอทนไม่ได้อีกต่อไป

ซู่เป่ารู้ว่าการไปตลาดยาสมุนไพรจีนเป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการจับวิญญาณร้าย ดังนั้นเธอจึงตั้งใจหยุดให้หลินเสวี่ยอิงตามมา

ตอนนี้พูดจบแล้ว ไปกันได้แล้ว

ซู่เป่าเชื่อว่า ไม่ว่าอย่างไรคุณครูเชอร์รี่ต้องตามมาด้วยแน่ๆ

เมื่อหลินเสวี่ยอิงเห็นว่าซูอีเฉินกำลังจะจากไป ได้อย่างไรกัน!

กว่าเธอจะได้เจอกับซูอีเฉินไม่ใช่เรื่องง่ายเลย!

หลินเสวี่ยอิงพุ่งไปข้างหน้าทันทีและหยุดอยู่ตรงหน้าซูอีเฉิน!

ในอีกด้านหนึ่งอวี๋เซินเหมี่ยว เมื่อนึกได้ว่า หลินเสวี่ยอิงหายไป เขาจึงออกตามหาและได้มาพบเธอในลานจอดรถใต้ดินหลังจากค้นหามาทั่วตึก

และบังเอิญมาได้ยินเธอที่กำลังร้องไห้ขอโทษขอโพย "ฉันขอโทษ คุณซู ขอร้องล่ะ ได้โปรดให้โอกาสฉันอีกครั้ง"

“ให้โอกาสฉันได้ดูแลซู่เป่าและนายหญิงซูอีกสักครั้ง ฉันจะทำให้ดีที่สุด!”

หลินเสวี่ยอิงร้องไห้อย่างน่าสมเพช ในดวงตาของเธอแสดงความดื้อรั้นที่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ และไม่ยอมจำนนต่อชะตากรรมของตัวเอง

อา…เธอถูกครอบงำด้วยความรู้สึกนึกคิดของเธอเองทั้งนั้น

นี่หรือคือนางเอกตัวน้อยดั่งดอกไม้ขาวบริสุทธิ์ในละคร ผู้ไม่ยอมก้มหัวยอมแพ้ให้กับชะตาชีวิต

ประธานซูจะต้องหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ได้แน่ๆ จนต้องบอกกับเธอว่า...

ก่อนที่ซูอีเฉินจะพูดกับเธอ นายหญิงซูก็ตะโกนด่าทอเธอขึ้นมาอย่างรุนแรง

"อย่างแรกเลย ฉันไม่ต้องการการดูแลจากเธอ และซู่เป่าก็ไม่ต้องการการดูแลจากเธอเช่นกัน เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร มีคุณสมบัติดีพอที่จะดูแลซู่เป่าอย่างนั้นเหรอ"

“อย่างที่สอง เธอไม่ปฏิบัติตามหน้าที่ของคุณในฐานะครูอนุบาลและถูกไล่ออกจากโรงเรียน แล้วเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับพวกเราเหรอ ขอโทษด้วยนะที่ต้องพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ฉันคิดว่าแบบนี้มันดูเล่นไม่ซื่อเกินไปหน่อยละมั้ง”

หลินเสวี่ยอิงเอามือปิดหน้าอกของเธอด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวราวกับว่าเธอถูกแทงใจดำอย่างแรง

นายหญิงซูพูดเช่นนั้นกับเธอได้อย่างไรกัน