ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 143

เมื่อหลินเสวี่ยอิงเห็นซูอีเฉิน ก็รีบวิ่งเข้าไปทันที

“คุณซู ได้โปรดรอเดี๋ยว!”

หลินเสวี่ยอิงหอบเหนื่อยจากการวิ่ง เธอเอามือกุมหน้าผากและเช็ดเหงื่อ

ซูอีเฉินหันศีรษะของเขาไปมอง พอเห็นว่าเป็นหลินเสวี่ยอิง จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเป็นปม

นายหญิงซูแสดงอาการไม่พอใจทันที หวนนึกไปถึงคำเตือนของซู่เป่าเมื่อครู่

นี่มันตั้งใจหรือบังเอิญกันแน่

“ไปกันเถอะ” นายหญิงซูพูดอย่างใจเย็น

ซู่เป่าจ้องไปที่ผีหลายใจที่ลอยอยู่บนหัวของหลินเสวี่ยอิง และรีบพูดแทรกขึ้นมาว่า “คุณยายคะ รอก่อน”

หลินเสวี่ยอิงรีบวิ่งไปหาซูอีเฉิน โดยคิดว่าพวกเขาจะหันหลังกลับและจากไป แต่ปรากฎว่าซูอีเฉินกำลังรอเธออยู่

ไม่อยากจะเชื่อ! เขากำลังรอเธออยู่!

หลินเสวี่ยอิงมีความสุขมากจนหัวใจเต้นแรง เธอทัดผมไว้ที่ข้างหูของเธอและพูดอย่างเป็นมิตร "คุณซู บังเอิญจัง! คุณเองก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ พวกคุณจะไปไหนกัน!"

นายหญิงซูที่ไร้สีหน้ากำลังจะเปิดปากพูด แต่ซู่เป่ายิ้มและแทรกขึ้นมาว่า "คุณครูเชอร์รี่ พวกเรากำลังจะไปซื้อยาจีน!"

หลินเสวี่ยอิงผงะไปชั่วครู่ ยาจีนงั้นเหรอ

เธอจงใจถาม “ตลาดยาจีนเจี้ยนหยางโปใช่ไหม”

ซู่เป่าพยักหน้า “ใช่แล้ว ใช่แล้ว”

ซูอีเฉินมองไปยังซู่เป่า เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจ

สาเหตุที่ซู่เป่าบอกให้พวกเขาหยุดรอก็เพื่อที่จะบอกว่าพวกเขากำลังจะไปที่ไหน

หัวใจของหลินเสวี่ยอิงพลุ่งพล่านไปด้วยความปีติ เด็กนี่ช่างเกลี้ยกล่อมง่ายจริงๆ

เธอทำท่าทางแสดงความกังวล "นายหญิงซูเป็นอะไรหรือเปล่าคะ อยากให้ฉันพาไปโรงพยาบาลไหม! ฉันจะดูแลท่านเอง..."

เกิดความอัดอั้นตันใจในแววตาของนายหญิงซู เธอตอบกลับอย่างเย็นชา “เธอเป็นใคร ถึงตาเธอพาฉันไปโรงพยาบาลแล้วเหรอ”

หลินเสวี่ยอิงกัดริมฝีปากของเธอทันทีด้วยความโกรธ และพูดอย่างอ่อนแรงว่า "นายหญิงซู อย่าใจร้ายกับฉันนักเลย! ฉันรู้ว่าฉันผิดจริงๆ! "

"ในฐานะครูของซู่เป่า ฉันดูแลซู่เป่าได้ไม่ดีนัก ได้โปรดให้โอกาสฉันดูแลท่านอีกครั้ง..."

นายหญิงซูทำอะไรไม่ถูก และกำลังคิดตามว่าเธอจะมาไม้ไหนกันแน่

“ไปกันเถอะ!” เธอทนไม่ได้อีกต่อไป

ซู่เป่ารู้ว่าการไปตลาดยาสมุนไพรจีนเป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการจับวิญญาณร้าย ดังนั้นเธอจึงตั้งใจหยุดให้หลินเสวี่ยอิงตามมา

ตอนนี้พูดจบแล้ว ไปกันได้แล้ว

ซู่เป่าเชื่อว่า ไม่ว่าอย่างไรคุณครูเชอร์รี่ต้องตามมาด้วยแน่ๆ

เมื่อหลินเสวี่ยอิงเห็นว่าซูอีเฉินกำลังจะจากไป ได้อย่างไรกัน!

กว่าเธอจะได้เจอกับซูอีเฉินไม่ใช่เรื่องง่ายเลย!

หลินเสวี่ยอิงพุ่งไปข้างหน้าทันทีและหยุดอยู่ตรงหน้าซูอีเฉิน!

ในอีกด้านหนึ่งอวี๋เซินเหมี่ยว เมื่อนึกได้ว่า หลินเสวี่ยอิงหายไป เขาจึงออกตามหาและได้มาพบเธอในลานจอดรถใต้ดินหลังจากค้นหามาทั่วตึก

และบังเอิญมาได้ยินเธอที่กำลังร้องไห้ขอโทษขอโพย "ฉันขอโทษ คุณซู ขอร้องล่ะ ได้โปรดให้โอกาสฉันอีกครั้ง"

“ให้โอกาสฉันได้ดูแลซู่เป่าและนายหญิงซูอีกสักครั้ง ฉันจะทำให้ดีที่สุด!”

หลินเสวี่ยอิงร้องไห้อย่างน่าสมเพช ในดวงตาของเธอแสดงความดื้อรั้นที่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ และไม่ยอมจำนนต่อชะตากรรมของตัวเอง

อา…เธอถูกครอบงำด้วยความรู้สึกนึกคิดของเธอเองทั้งนั้น

นี่หรือคือนางเอกตัวน้อยดั่งดอกไม้ขาวบริสุทธิ์ในละคร ผู้ไม่ยอมก้มหัวยอมแพ้ให้กับชะตาชีวิต

ประธานซูจะต้องหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ได้แน่ๆ จนต้องบอกกับเธอว่า...

ก่อนที่ซูอีเฉินจะพูดกับเธอ นายหญิงซูก็ตะโกนด่าทอเธอขึ้นมาอย่างรุนแรง

"อย่างแรกเลย ฉันไม่ต้องการการดูแลจากเธอ และซู่เป่าก็ไม่ต้องการการดูแลจากเธอเช่นกัน เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร มีคุณสมบัติดีพอที่จะดูแลซู่เป่าอย่างนั้นเหรอ"

“อย่างที่สอง เธอไม่ปฏิบัติตามหน้าที่ของคุณในฐานะครูอนุบาลและถูกไล่ออกจากโรงเรียน แล้วเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับพวกเราเหรอ ขอโทษด้วยนะที่ต้องพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ฉันคิดว่าแบบนี้มันดูเล่นไม่ซื่อเกินไปหน่อยละมั้ง”

หลินเสวี่ยอิงเอามือปิดหน้าอกของเธอด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวราวกับว่าเธอถูกแทงใจดำอย่างแรง

นายหญิงซูพูดเช่นนั้นกับเธอได้อย่างไรกัน

อวี๋เซินเหมี่ยวที่อยู่ไม่ไกล เมื่อได้ฟังคำพูดของนายหญิงซู ก็รู้สึกว่าคำพูดของเธอนั้นรุนแรงเกินไป!

เชอร์รี่น้อยขอร้องอ้อนวอนอย่างน่าสงสารขนาดนั้นแล้ว ถ้าไม่อยากฟังก็แค่เดินหนีไปสิ เหตุใดยังต้องมาด่าว่าคนอื่นแบบนี้

“เชอรืรี่น้อย!” อวี๋เซินเหมี่ยวตะโกนขึ้นและวิ่งเข้าไป

ซูอีเฉินอุ้มซู่เป่าด้วยมือข้างหนึ่ง ดันนายหญิงซูเข้าไปในรถ ปิดประตูและจากไป

หลินเสวี่ยอิงไล่ตามรถไป “ประธานซู! “ประธานซู! คุณฟังฉันพูดก่อน…”

เมื่อมองไปที่รถที่กำลังแล่นออกไปหลินเสวี่ยอิงก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ “เซินเหมี่ยว รถของนายจอดอยู่แถวนี้ใช่ไหม เร็วเข้า ตามคุณซูไปกัน!”

อวี๋เซินเหมี่ยวพูดขึ้นมา “เชอร์รี่น้อย ปล่อยไปเถอะ ช่างมัน!”

หลินเสวี่ยอิงร้องไห้ "ไม่~ ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้! ฉันต้องได้รับการอภัยจากตระกูลซู... เซินเหมี่ยวได้โปรดช่วยฉันที!"

อวี๋เซินเหมี่ยวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไล่ตามเธอไปที่รถของตัวเอง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังช่วยหลินเสวี่ยอิง 'ไล่ตามผู้ชาย'...

**

ณ ตลาดยาจีนเจี้ยนหยางโป

ที่นี่คือแหล่งยาจีนที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ เป็นตลาดการค้ายาสมุนไพรจีนที่มีความเป็นมืออาชีพมากที่สุดแห่งหนึ่ง ตลาดทั้งหมดครอบคลุมพื้นที่ร้อยเอเคอร์และครึกครื้นมาก

ซู่เป่าเดินจับมือของซูอีเฉิน มองดูนั่น มองดูนี่ไปเรื่อย

จี้ฉางอยู่ข้างๆ คอยสอนให้เธอรู้จักยาต่างๆ “นี่เรียกว่าโสมซานชี ส่วนนั่นคือโสมเอี่ยเซียม สำหรับผู้ที่ไม่ได้ฝึกฝน เป็นเรื่องง่ายที่จะสับสนระหว่างทั้งสองอย่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ…”

"ลักษณะเฉพาะของโสมซานชีคือค่อนข้างแข็ง..."

“เรามาพูดถึงตั่งเซียมกับโสมเอี่ยเซียมกันดีกว่า…”

“การจะระบุว่ายานี้ดีหรือไม่ ก่อนอื่นให้ดูที่สีของมัน และดูว่ามีราขึ้นหรือไม่... หากเจ้าหักออกแล้วชิมดู ถ้ามีรสเปรี้ยวแสดงว่าคุณภาพไม่ดี... "

ซู่เป่าตั้งใจฟังและจดจำ เธอเดินไปร้านขายยาหลายแห่ง และจำยาสมุนไพรจีนได้มากกว่าครึ่งแล้ว เธอได้เรียนรู้ทางทฤษฎีเกี่ยวกับวิธีการดูคุณภาพยาที่ดีและไม่ดี

นายหญิงซูได้เพียงแค่ดูเธอหยิบสมุนไพรขึ้นมาชิ้นแล้วชิ้นเล่าและเอาแต่ถามด้วยความสงสัยว่า 'นี่คืออะไร’ 'แล้วอันนี้ล่ะ'

เธอพยายามที่จะรีบค้นหาข้อมุลสมุนไพรในกูเกิ้ล แต่ไม่ทันไร ซู่เป่าก็เปลี่ยนไปหยิบอันอื่นเสียก่อน

นายหญิงซูพยักส่ายหัว เธอกำลังทำอะไรอยู่ เด็กๆ ก็แค่กำลังเล่นสนุก เธอกำลังคาดหวังให้เด็กตัวเล็กๆ อย่างซู่เป่าจำยาสมุนไพรจีนทั้งหมดนี้ได้อยู่อย่างนั้นหรือ

เดินไปจนสุดทางก็มาถึงร้านขายยาแห่งหนึ่ง

เถ้าแก่ของร้านขายยาเดินออกมาและพูดด้วยความยิ้มแย้มแจ่มใส “สวัสดีครับ ต้องการรับเป็นยาตัวไหนดีครับ”

ทันใดนั้น เขาก็อ้าปากค้างและพูดว่า "หนูคือซู่เป่าใช่ไหม"

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยรอยยิ้ม: "ใช่แล้วค่ะ ในที่สุดก็เจอคุณเสียที..."

จี้ฉางจ้องไปที่เจ้าของร้านและพูดว่า "น่าจะเป็นเขานี่ล่ะ ที่มีวิญญาณร้ายตามติดอยู่"

คนที่อยู่ตรงหน้าเขา ไม่ใช่ใครอื่นใดนอกจากหนึ่งในแฟนหนุ่มของหลินเสวี่ยอิง อี้ปินนั่นเอง

เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างหลินเสวี่ยอิงและซู่เป่า และเหตุการณ์ที่เธอถูกกลั่นแกล้งบนโลกออนไลน์ เขาจึงจำเธอได้

โดยส่วนตัวอี้ปินไม่ค่อยชอบใจซู่เป่ามากนัก เพราะเธอทำให้หลินเสวี่ยอิงต้องรู้สึกผิด

อีกทั้งยังมีเหตุการณ์ที่เชอร์รี่น้อยของเขาไปขอโทษตระกูลซูและถูกไล่ตะเพิดออกมา

“เชิญเลือกดูได้ตามสบาย” เขาพูดเพราะไม่สบอารมณ์เกินกว่าที่จะเข้าไปต้อนรับ

ในอีกด้านหนึ่งอวี๋เซินเหมี่ยว กำลังนำหลินเสวี่ยอิงไปที่ตลาดยา

หลินเสวี่ยอิงหยุดชะงักไปกระทันหัน เพราะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้!

นึกแล้วว่าทำไมเธอถึงคุ้นเคยกับตลาดแห่งนี้ เพราะอี้ปินเปิดร้านขายยาอยู่ในนี้นั่นเอง!

มันไม่น่าจะบังเอิญขนาดนั้น... ตลาดยามีขนาดใหญ่มาก พวกเขาไม่น่าจะไปพบกันได้...

หลินเสวี่ยอิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถต้านทานการดึงดูดของซูอีเฉินได้ ดังนั้นเธอจึงกัดฟันและเดินเข้าไป

“คนเยอะเลย เซินเหมี่ยว เราแยกกันไปตามหาดีไหม หากฉันพลาดโอกาสในวันนี้ไป กว่าจะได้เจอประธานซูอีกครั้งคงยาก…”

อวี๋เซินเหมี่ยวพยักหน้าตอบรับอย่างจำใจ และทั้งสองคนก็แยกกัน

หลินเสวี่ยอิงกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ในที่สุดก็ได้แยกเขาออกไปได้เสียที

แต่ไม่ใกล้ไม่ไกล โจวเซียวกำลังยืนอยู่หน้าร้าน

วันนี้โจวเซียวต้องมาซื้อยาให้แม่ของเขา ต้องบอกว่าเขาเป็นคนใจดีและกตัญญูมากจริงๆ ขณะนี้เขากำลังเลือกยาด้วยความตั้งใจมาก ไม่เห็นด้วยซ้ำว่าหลินเสวี่ยอิงเดินผ่านไป

ในเวลานี้ หลินเสวี่ยอิงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าแฟนหนุ่มทั้งสามของเธอได้มารวมตัวกันอยู่ที่เดียวกันเสียแล้ว…