ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1438

ซู่เป่าตะลึง

ฉินก่วงหวังที่หัวโบราณ ก็ตามมางั้นเหรอ

ฉินก่วงหวังสีหน้ามืดครึ้มทำผู้อื่นยิ่งไม่กล้าเอ่ยพูด สีหน้าของฉู่ชีชีซีดเผือด นี่เธอตกถิ่นพญายมหรือเปล่า

ที่แท้หลังมาถึงตำหนักพญายม เธอพูดโกหกไม่ได้สักคำจริงๆ…

“จับตัวไป” ซู่เป่าเขียนผลชะตา

ฉู่ชีชีจึงถูกจับตัวไปแบบนี้

ก่อนตายใช้วิชาชั่วร้ายทำร้ายผู้อื่น แย่งชิงโฉมหน้าผู้อื่น ตัดต่อรูปผู้อื่นโดยประสงค์ร้ายและยังชักนำสื่ออีก ถือว่าทำผิดกฎข้อ “มุสาวาทา”

จึงถูกจับไปนรกกรรไกร

เมื่อตัดสินคดีเสร็จ ก็มีผีตนใหม่เข้ามาอย่างเร็ว แต่ล่ะวันมีคนตายเยอะมาก เรื่องที่ต้องจัดการจึงย่อมเยอะตามเช่นกัน

แม้ว่าผีทั่วไปส่วนมากจะเอาผลตัดสินแล้วเดินตามขั้นตอนปกติ แต่เรื่องที่ต้องให้ซู่เป่าชี้ชะตาก็ยังมีเยอะมากๆ

ในตำหนักพญายมยุ่งเหยิงขึ้นมา ฉู่เจียงหวัง เปี้ยนเฉิงหวัง ซ่งตี้หวัง วู่กวนหวังกระทั่งฉินก่วงหวังต่างยังไม่ได้ไป

พวกเขาต่างนั่งอยู่อีกด้าน ดื่มน้ำชาชมท้องฟ้า และมองซู่เป่าตัดสินคดี

ซู่เป่าหมดคำพูดเป็นอย่างมาก “พญายมทั้งหลาย พวกท่านว่างขนาดนี้เลยหรือ”

ฉู่เจียงหวังยิ้มใสซื่อ “ก็ไม่ได้ว่าง แค่อยากรู้ว่ากินข้าวตอนไหน…”

ซู่เป่าที่ก้มหน้าเขียนผลตัดสิน และปั๊มตราให้กับเอกสารตัดสินมากมายถึงกับพูดไม่ออก

ฉู่เจียงหวังก็แล้วไป คนอื่นๆ ก็กำลังรอกินข้าวงั้นเหรอ

“คนที่อยากกินข้าว…ไปช่วยงานด้านหลัง” ซู่เป่าชี้ไปที่ตำหนักหลังเงียบๆ

ฉู่เจียงหวัง “ได้เลย”

เขายังคงเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไป เปี้ยนเฉิงหวังเก็บอาการเป็นอย่างมาก ท่วงท่าการเดินของเขาสง่า แต่กลับก้าวเร็วมากยิ่งขึ้น

ซ่งตี้หวังและวู่กวนหวังกล่าว “งั้นพวกข้าเข้าไปดูดีกว่าว่าช่วยอะไรได้บ้าง”

ฉินก่วงหวัง “เช่นนั้นข้า….ข้า...”

ซู่เป่าเงยหน้า “อ๋อ ท่านจะไปแล้วเหรอ หนูไม่ส่งล่ะ”

ฉินก่วงหวัง “……”

ไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่ก็เสียหน้าพูดไม่ใช่ไม่ลง จึงได้แต่โบกมือแล้วจากไป

เขาที่อายุมากขนาดนี้ ให้มาหน้าด้านขอข้าวกินกับเด็กน้อยคนหนึ่ง เขาทำไม่ได้จริงๆ

ซู่เป่ามองฉินก่วงหวังจากไปโดยไม่ได้พูดอะไร

ฉินก่วงหวังแกล้งเดินสองก้าว พบว่าซู่เป่าไม่ได้รั้งเขาไว้จริงๆ รู้สึกหงอยซึมเป็นที่สุด

ซู่เป่าเก็บสายคากลับมา และไม่ได้พูดสิ่งใด

เมื่อก่อนฉินก่วงหวังเคยขัดขวางเธอไม่น้อย เธอไม่จำเป็นต้องมาห่วงความรู้สึกของฉินก่วงหวังตลอดเวลา

ถ้าอยากกินข้าว ก็พูดดีๆ

ไม่พูดก็ไป

เมื่อซู่เป่าจัดการเอกสารที่กองอยู่เสร็จ มู่กุยฝานและผีตนอื่นๆ ก็ทำกับข้าวเสร็จแล้ว เธอจึงเดินไปกินข้าว

ผีขี้ขลาดปิดบันทึกเล่มสุดท้าย พร้อมเอ่ย “ท่านจี้ ไปกันเถอะ”

จี้ฉางไม่ได้เงยหน้า แต่การกระทำของเขาเร็วขึ้น “ได้ รอข้าจัดการเรื่องเหล่านี้เสร็จ ครั้งหน้าเมื่อซู่เป่ามาจะได้ปั๊มตราก็พอ ไม่ต้องตัดสินนานเช่นนี้”

ผีขี้ขลาดยิ้มอบอุ่น “ท่านตามใจเธอไปเถิด”

จี้ฉางแอบคิด ‘ข้ามีศิษย์เพียงคนเดียว ไม่ตามใจเธอแล้วจะตามใจใคร’

**

บัดนี้

เมื่อรู้ว่าซู่เป่าและซูอวิ๋นเจาต่างไม่เป็นไร ท่านบรรพบุรุษจึงผ่อนคลายลงโดยสิ้นเชิง เขาว่าจะกลับไปพักผ่อนที่คฤหาสน์หรูของเขาในเมืองผีเฟิงตูสักช่วงหนึ่ง

เซี่ยงเปิ่นซูอยู่ทำงานในตำหนักพญายมหลายวันก็ยังไม่ได้เจอกับผีหลายใจ เมื่อเขาจัดเรียงเอกสารตามลำดับตัวเลขเสร็จอย่างเหน็ดเหนื่อย ผีขี้ขลาดจึงเอ่ยอย่างตะลึง

“จะหาพี่สาวหรอกเหรอ ไม่รีบบอกเล่า เธอออกไปตั้งแต่วันที่นายมาถึงแล้ว พาชุดแต่งงานไปฝึกฝนน่ะ”

เซี่ยงเปิ่นซู “……”

“……”

อา ไอ้เจ้าเล่ห์นี่

เซี่ยงเปิ่นซูรีบหาข้ออ้าง เพื่อออกจากตำหนักพญายมไปเนียนๆ

เขาต้องรีบหาหนิงป๋ายเฟยให้เจอ ไม่งั้นเด็กหนุ่มในยมโลกเยอะขนาดนี้ ละสายตาแปบเดียวเธอต้องถูกผีอื่นๆ ยั่วยวนไปแน่ๆ

**

ซู่เป่าวาบไปที่นัยน์ตาปีศาจ ใต้บึงที่แสนคุ้นเคย วงล้อแสงขนาดยักษ์นั่นยังอยู่

พ่อและแม่ยังคงรอเธออยู่ที่นัยน์ตาปีศาจ รอบนี้ผู้ที่ลงมาก็มีเพียงเธอและปีศาจน้อยเช่นเคย

มองวงล้อแสงที่จู่ๆ ก็ปรากฏแล้วกลิ้งเข้ามา ซู่เป่าส่งเสียง “โอ๊ย” ทีหนึ่ง

“แย่ล่ะ”

ปีศาจน้อยขนพองขึ้น “จ้ากๆ ๆ“ เกิดอะไรกัน

ซู่เป่า “ในที่สุดก็นึกออกแล้วว่าเราลืมอะไร พวกเราลืมท่านบรรพบุรุษ”

ปีศาจน้อย “……”

ถ้าพูดแบบนี้…

มันเองก็ลืม

บรรพบุรุษที่ถือเป็นเจ้านายจริงๆ ของมัน…อืม ว่ายังไงดีล่ะ ลืมแบบสิ้นเชิงมาก