ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1439

ซู่เป่าจีบนิ้วทำนาย

อืม ท่านบรรพบุรุษไม่เป็นอะไร และจะเจอเรื่องดีด้วย

งั้นก็ไม่น่าเป็นห่วงแล้ว

ซู่เป่าวาบ ปรากฏที่หน้าตำหนักใต้บึง

ตอนนี้เธอเรียนรู้การควบคุมเวลาและมิติแล้ว วงล้อแสงยักษ์ตรงหน้าและลำแสงนับไม่ถ้วนกีดขวางเธอไม่ได้อีกต่อไป

เพียงแต่เพิ่งมาถึงหน้าตำหนัก ในใจซู่เป่ากระตุกทีหนึ่ง

“ประตูเปิดออกอยู่เหรอ”

ก่อนหน้านี้ประตูมันปิดสนิท มีคนมาขนของในตำหนักจนเกลี้ยงก่อนเธอจริงเหรอ

ปีศาจน้อยคิดถึงสิ่งของมากมายที่ตนเคยได้รับจากในนี้ จู่ๆ ก็มีความรู้สึกที่หัวใจถูกทิ่มแทง

พระเจ้า เราขาดทุนยับเลย

“จ้ากๆ” ปีศาจน้อยเจ็บใจเจียนตาย

ซู่เป่าปลอบตนเอง “ไม่เป็นไรนะไม่เป็นไร อาจจะแค่ประตูเปิดแต่ของยังอยู่…“

แต่พอเข้าไปดู ตำหนักยังคงใหญ่เช่นเคย ประตูสองประตูสาม แต่ทุกตำหนักต่างโล่งเตียน

ไม่มีอะไรทั้งนั้น

ซู่เป่า ”!!!“

ปีศาจน้อย “!!!”

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนมีสายฟ้ากลางอากาศ และผ่าลงที่เธอพอดี รู้สึกไม่ดีทั้งคน

มีคนตัดหน้าเธอจริงๆ ด้วย

ใครกัน

ซู่เป่าเจ็บใจ ที่นี่เป็นสมบัติที่ใครก็ไม่รู้ซ่อนอยู่ เหมือนกับเป็นสิ่งของไร้เจ้าของ

ของไร้เจ้าของที่ใครก็สามารถเอาไปได้ แม้เจ็บใจแต่เธอก็ไม่มีทางไปแย่งคนอื่นกลับมา ดังนั้นเธอตัดสินใจ…

ยกตำหนักไปเลย

เพราะในจวนถ้ำของจักรพรรดิชิงหัว ยังเป็นหินอุดผืนฟ้าทุกก้อน

หากว่าอิฐทุกก้อนในนี้ก็เก่งกาจมากๆ เช่นกันล่ะ

ซู่เป่าที่เรียนรู้การควบคุมมิติและเวลาแล้วใจป้ำเป็นอย่างมาก เริ่มโยกย้ายตำหนักทันที และไม่คิดจะทิ้งสิ่งใดไว้ในนี้ทั้งนั้น

เธอยกมือ นัยน์ตามีแสงแวววับ รอบด้านมีไอมิติที่แสนซับซ้อนหมุนเวียน

เดิมทีซู่เป่าคิด ทันทีที่เธอควบคุมมิติ ตำหนักจะย้ายที่ในทันที

แต่ตำหนักกลับไม่ขยับเลย

“หือ” ซู่เป่ารู้สึกประหลาดใจ “กฎเกณฑ์มิติไม่กระทบต่อมันเหรอ”

สาหร่ายน้ำเธอยังขโมยได้ แต่ตำหนักนี้กลับไม่ขยับเลย

ซู่เป่าจึงได้แต่หยุดลง และวิจัยว่าจะย้ายอย่างไร

กฎเกณฑ์มิติไม่ได้ผล ดังนั้นตำหนักนี้เก่งกาจมากกว่าเดิมอีก ต้องเอาไปเท่านั้น

เธอไม่มีแขนที่ยาวขนาดนั้น เธอจึงไม่สามารถยกขึ้นมาได้

แต่เธอมีจิตเทพ จิตเทพของเธอสามารถยกสิ่งของได้ ขอเพียงแค่เธอใช้จิตเทพห่อหุ้มทั้งพระราชวังไว้ จากนั้นโยนเข้าไปในแหวน…

“เพราะงั้น…” ดวงตาของซู่เป่าลุกวาว “นี่ต้องไม่ใช่ตำหนักธรรมดาแน่”

ปีศาจน้อย “……”

นี่ไม่ใช่อะไรที่ชัดเจนอยู่แล้วเหรอ

ตำหนักที่ใต้บึงจะธรรมดาได้ถึงไหนกัน

ซู่เป่าเอ่ยพูดอีกครั้ง “แกไม่เข้าใจหรอก กฎเกณฑ์มิติและจิตเทพของฉันต่างไม่ได้ผลกับมัน แกรู้ไหมว่ามันหมายความว่าอย่างไร

ปีศาจน้อย “จ้ากๆ ”

ซู่เป่า “นี่หมายความว่า หลังจากนี้หากฉันต้องฟาดเคราะห์หรือโดนฟ้าผ่าอีก ฉันสามารถยกมันไว้เหนือหัว หรืออาจหลบอยู่ในตำหนัก ผู้ที่โดนฟ้าผ่าจะก็จะไม่ใช่ฉันอีกต่อไปไง”

แววตาของปีศาจน้อยค่อยๆ ลุกวาว มีเหตุผล!

ตำหนักที่เงียบอยู่ด้านข้าง “…”

เจ๋งสุดๆ เก่งนักทำไมไม่เอาตำหนักพญายมบังสายฟ้าเล่า

ตำหนักพญายมที่อยู่บนข้อมือซู่เป่าโยกเยก ราวกับกำลังสบประมาทอย่างไร้เสียงว่า ‘ข้าคือลูกรัก ข้าต่างหากคือลูกแท้ๆ’

และบัดนี้ ซู่เป่ากำลังใช้จิตเทพวิจัยอิฐทุกก้อนในตำหนัก

ไม่นานนัก เธอก็เจอเบาะแสบางอย่างจริงๆ

ด้านหลังตำหนัก ซ่อนตำหนักที่ใหญ่โตกว่านั้นไว้อยู่

ตำหนักด้านหน้าเป็นเพียงอุโมงค์ที่เชื่อมกับมิติอีกด้าน หรือหมายความว่า ตำหนักที่อยู่อีกฝั่งของอุโมงค์ต่างหาก คือตัวตำหนักที่แท้จริง

“มิน่าล่ะฉันถึงยกตำหนักนี้ไม่ไหว” ซู่เป่ารู้กลไก จึงรีบสงบจิตใจลง เมื่อเธอรู้กฎเกณฑ์มิติอีกด้านของอุโมงค์ ก็มีสว่างวาบขึ้น ซู่เป่าและปีศาจน้อยหายไปจากหน้าประตูตำหนัก

มาถึงที่มิติอีกด้าน