ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1440

ซู่เป่าชะงักไปพักใหญ่

เธอข้ามมายังอีกมิติหนึ่ง แต่ยังคงยืนอยู่หน้าประตูตำหนัก

เพียงแต่ตำหนักนี้ดูโอฬารกว่าตำหนักที่เห็นใต้บึง ใหญ่กว่าหนึ่งเท่าเต็มๆ อีกอย่างไม่ได้มีเพียงแค่ชั้นเดียว มันมีถึงสองชั้น

แต่ที่ไม่เหมือนกับใต้บึงคือ รอบๆ ตำหนักนี้ลอยไปด้วยกลีบเมฆ ราวกับในมิติเซียน จนซู่เป่าถึงกับสงสัยว่าเธอทะลุเข้ามาในละครเรื่องไซอิ๋วหรือเปล่า

“ในเรื่องไซอิ๋วที่ฉันเคยดูเมื่อตอนเด็กๆ สวรรค์บนฟ้าก็เป็นแบบนี้เลย…” ซู่เป่านิ่งอึ้งไป “ก็ดูไอเซียนอบอวล และใต้เท้าก็เป็นก้อนเมฆ…”

เธอมาถึงบนฟ้าจริงๆ เธอมาถึงสวรรค์เหรอ

“จ้ากๆ…” จู่ๆ ปีศาจน้อยก็ตกจากไหล่ของเธอ และกลิ้งเข้าไปในกลีบเมฆ

“แกไปไหนกัน” ซู่เป่าตกใจ จะรีบช้อนมันขึ้นมา

คุณพ่อเคยบอก ไม่ว่าจะไปไหน ไม่ว่าสถานที่นั้นจะดูสงบเพียงไหน ยังไงก็ต้องตรวจสอบให้แน่ชัดแล้วจึงเคลื่อนไหว

ซู่เป่ากังวลว่ากลีบเมฆที่ดูงดงามเหล่านี้จริงๆ แล้วสามารถคร่าชีวิตได้ เพียงแต่หลังปีศาจน้อยกลิ้งเข้าไปในกลีบเมฆ มันก็เริ่มเอาใบหน้าถูอย่างดื่มด่ำ

ไม่นานนักไอพลังบนตัวมันก็เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านี้มันกลืนวารีสายฟ้าเข้าไปเยอะ จนเพิ่มจากระดับแปดขึ้นมาเป็นระดับเก้า

จากนั้นก็หยุดลง และไม่ได้พัฒนาอีก

แต่ตอนนี้ไอพลังของมันกลับเพิ่มขึ้น และกำลังบรรลุเรื่อยๆ อย่างเห็นได้ชัด

ซู่เป่าเอ่ยด้วยความตะลึง “เมฆนี้สามารถช่วยแกบำเพ็ญเหรอ”

ด้วยความเร็วตอนนี้ ปีศาจน้อยก็ใกล้อยู่ระดับเก้าสมบูรณ์แล้วน่ะสิ เหมือนก็อตซิลล่าก่อนหน้านี้

และตอนนี้เพิ่งอยู่แค่หน้าตำหนัก

ซู่เป่าใช่จิตเทพตรวจดูรอบหนึ่ง ยืนยันว่าเมฆสวยงามเหล่านั้นไม่มีอันตราย

แต่เมื่อจิตเทพของเธออยากตรวจสอบต่อว่าในตำหนักมีอะไร กลับถูกกีดกั้นไว้

ตำหนักที่สามารถกีดกั้นจิตเทพได้เหรอ

ซู่เป่าผลักประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง

เมื่อพบว่าไม่มีอันตราย จึงเริ่มวางใจลง

เวลานี้เธอเพิ่งตะลึงกับฉากตรงหน้า เห็นเพียงในตำหนักกองไปด้วยเงินทองและอัญมณี

เงินทองและอัญมณีของจริง กวาดตามองไป ทองคำถูกวางเป็นกองๆ วิบวับจนตาของเธอแทบบอด

เงินทองอัญมณีเหล่านั้นล้อมโต๊ะตัวหนึ่งเอาไว้ โต๊ะตัวนั้นก็คล้ายกับโต๊ะของพระแม่หวังหมู่และอวี้ตี้เป็นอย่างมาก บนโต๊ะวางขวดและแก้วเหล้าทิ้งไว้หลากหลายแบบ และผลไม้จานแล้วจานเล่า

“นี่คือสวรรค์จริงเหรอ สวรรค์จะมีเงินทองอัญมณีได้อย่างไร…”

“เพียงแต่ตอนนี้ทองไม่มีประโยชน์สำหรับฉันแล้ว เป็นเพียงของภายนอก…”

ซู่เป่าพูดเองเออเอง พร้อมกับเก็บทองและอัญมณีทั้งหมดเข้าไปในแหวน

เธอไม่ได้ใช้อยู่แล้ว แต่เธอสามารถเอาไปให้เหล่าคุณลุงใหญ่ได้

หยิบไป หยิบไปให้หมด!

คนดีที่ไหนกัน ถึงได้ทิ้งสมบัติไว้มากขนาดนี้

ซู่เป่ขนทองตำหนักที่หนึ่ง หินอุดผืนฟ้าตำหนักที่สอง และ“ทรายสีแดง”ของตำหนักที่สามจนเสร็จ เหลือชั้นสองของตำหนักหลักที่เธอยังไม่ได้ขึ้นไป

เรื่องนี้ง่ายสำหรับซู่เป่ามาก แค่มีความคิดนี้ กฎเกณฑ์มิติหมุนเวียน เธอก็ปรากฏตัวที่ชั้นสองทันที

เธอมองดูอย่างรอบคอบ ไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกว่าด้านในนี้ต้องมีของบางอย่าง…ที่ขยับได้

ไม่ว่าจะคนหรือผีเธอก็ไม่กลัว แต่เธอกลัวว่าอีกฝ่ายจะลอบโจมตี

ในเวลานี้เอง ด้านในมีเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้น

สายตาของซู่เป่าหรี่ลง มาแล้ว เจ้านั่นที่ขนของไปครึ่งตำหนัก

เธอรีบใส่เกราะป้องกันให้ตนเองหลายชั้น จากนั้นใช้จิตเทพห่อหุ้มตนเองไว้ จิตเทพก็ถือดาบพร้อมโจมตีอยู่ตลอดเวลา…

เอี๊ยด…จู่ๆ ประตูก็เปิดออกเอง

ซู่เป่ากลั้นหายใจ กลับพบว่าสิ่งของด้านในก็ราวกับจะตื่นกลัวมากๆ มันวิ่งจู๊ดไปด้านหลังด้วยความสูงปี๊ด

ซู่เป่ายังไม่ทันเห็นว่าคือตัวอะไร เห็นเพียงขาเรียวยาวที่เต็มไปด้วยขนขาวิ่งผ่าน

…นี่มันคืออะไรกัน