ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1441

มองดูลำขายาวที่เส้นขนดกดำ จู่ๆ ซู่เป่าก็นึกถึงลุงสี่ในอดีต

ตอนลุงสี่โดนผีผู้หญิงหลอกเมื่อเธอเด็กๆ เขาก็รีบนั่งเครื่องบิน วิ่งกลับมาพร้อมขนขาที่แสนยุ่งเหยิง

สิ่งที่วิ่งผ่านเธอเมื่อครู่ก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน เพียงแต่ร่างของมันเล็กกว่าลุงสี่เยอะ น่าจะราวๆ ครึ่งเมตร

“เหมือนจะสูงแค่ครึ่งเมตร…เตี้ยขนาดนี้ มีขาที่ยาวขนาดนั้นได้ยังไงกัน” ซู่เป่าฉงน

เธอเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง เดิมทีเธอคิดว่าในตำหนักสองชั้นนี้จะมีของดีเยอะมากๆ แต่แล้วที่นี่กลับมีเพียงชั้นวางของ บนชั้นวางของมีอาวุธตั้งอยู่สี่ห้าชิ้น…

แค่นี้เท่านั้น!

ซู่เป่าส่งจิตเทพเข้าไปตรวจสอบดูก่อน

ไม่รู้ว่าอาวุธอะไรกัน มีดาบยาว หอกสามหัว เจดีย์ บาทที่พระสงฆ์ถือ และผ้ายาวบางๆ ชิ้นหนึ่ง คล้ายกับผ้าคลุมชุดฮั่น

ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่เอามาก่อนละกัน

จิตเทพของซู่เป่ากวาดผ่าน จากนั้นของทั้งหมดรวมทั้งชั้นวางของก็ถูกเก็บเข้ามาในแหวน

ในตำหนักราวกับมีเสียงขุ่นเคืองดังขึ้น ที่ไม่รู้ว่าชนกับสิ่งใด จนเกิดเป็นเสียงดังโครมๆ

ซู่เป่ารีบเดินเข้าไปทันที ด้วยเกราะในสามชั้นเกราะนอกสามชั้นเช่นเคย เธอพบว่าที่ตำหนักหลังเต็มไปด้วยภาพวาด

อืม แม้ไม่รู้ว่าภาพวาดเหล่านี้มีประโยชน์อะไรกันแน่ แต่ในเมื่อซ่อนอยู่ตรงนี้แสดงว่าต้องไม่ธรรมดา เอามาก่อนแล้วค่อยว่ากัน

เธอโบกมือ ของทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าหายไปอีกครั้ง

ในตำหนักโล่งโจ้ง ในที่สุดก็เหลือเพียง…

ลำแข้งเปลือยๆ ที่ขนขากำลังพัดโบก

ลำแข้งของจริง ที่ไม่มีกระทั่งส่วนร่างกาย เมื่อมันพบว่าตนไม่มีที่ซ่อนแล้ว จึงรีบชักขาวิ่ง ราวกับจะพุ่งตัวออกไป

“แกเป็นตัวอะไรกันแน่”

ซู่เป่าคิดว่ามันจะรับมือยาก จึงเอ่ยเรียกเสียงต่ำ “หลงหยา” หลงหยากดลำแข้งขนดกคู่นั้นไว้ทันที

แม้มันจะไม่มีใบหน้าและหน้าตา แต่ซู่เป่าสามารถรับรู้ถึงความลนลานของมัน

เมื่อมองดูดีๆ ลำแข้งนี้ไม่มีร่างเนื้อ มันคล้ายกับวิญญาณ แต่ก็ไม่ใช่วิญญาณ…ซู่เป่ารู้สึกคุ้นเคยมาก

“แกคือ…วิญญาณอาวุธ!”

จู่ๆ ซู่เป่าก็คิดถึงวิญญาณอาวุธในหลงหยา หลังเธอกลับไปยังตระกูลซูเมื่อเสร็จจากการต่อสู้ เธอเคยใช้จิตเทพสัมผัสมันมาก่อน และรับรู้ถึงวิญญาณอาวุธของหลงหยาคร่าวๆ

ดังนั้นเธอจึงสามารถมองออกอย่างรวดเร็ว ว่าลำแข้งตรงหน้าเป็นวิญญาณอาวุธจริงๆ

เพียงแต่วิญญาณอาวุธบ้านไหนเป็นขาหน้าแข้งสองข้างกัน

ขณะเธอกำลังคิด จู่ๆ ตำหนักก็ทอแสงสว่าง ตำหนักขนาดใหญ่หายไป กลายเป็นเงาสีขาวๆ

เงานั้นเป็นรูปทรงตำหนักขนาดย่อ และตั้งอยู่บนขาสองข้างนั้นพอดี

จากนั้นไม่รู้ว่าขัดขืนออกจากการข่มของหลงหยาอย่างไร มันวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว...

ซู่เป่า “......”

หลงหยา “......”

มุมปากซู่เป่ากระตุก คดีกระจ่างแล้ว นี่เป็นวิญญาณอาวุธของตำหนัก

เกินไปมากจริงๆ

ตำหนักมีขา ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

และเวลานี้ ซู่เป่ามองตำหนักขนาดยักษ์ใหญ่เมื่อครู่ ที่ย่อเหลือเพียงขนาดหน้าจอคอมพิวเตอร์ เบื้องล่างของมันมีลำขาขนดกสองข้าง วิ่งหนีไปทั่วอย่างลนลาน

ราวกับว่าพื้นที่นี้มีจำกัด ตำหนักสับขาสองข้างบินไปยังปลายเมฆ จากนั้นก็วิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว และวิ่งพุ่งไปทิศอีกด้าน...

ลองคิดภาพ หน้าจอคอมพิวเตอร์บ้านคุณมีขาสองข้าง แล้ววิ่งอย่างบ้าคลั่งอยู่ในห้องของคุณ

มุมปากของซู่เป่ากระตุกไม่หยุด

เดิมทีคิดว่าจะเจอศึกใหญ่ที่นี่ เธอเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้มาก

ไม่คิดว่าที่นี่จะมีวิญญาณตำหนักที่ขี้ขลาดพอๆ กับอสูรน้อยอยู่...

ครั้งที่สามที่ตำหนักวิ่งพุ่งเข้ามาอย่างลนลาน ซู่เป่ายื่นมือ กดมันไว้ทันที

วิญญาณอาวุธขัดขืนไม่หยุด ราวกับกำลังร้องให้ปล่อยมันไป