ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1442

หลังรู้ว่าที่นี่คือเทียนถิง ซู่เป่ารู้สึกอึนไปทั้งร่าง

นี่เธอ...บินขึ้นฟ้ามาเหรอ

ไม่เพียงแค่ขึ้นฟ้า เธอยังกอบโกยของของพระแม่หวังหมู่และอวี้ตี้มาหมดอีก

“หากที่นี่คือเทียนถิง งั้นพระแม่หวังหมู่และอวี้ตี้ไปไหนแล้วล่ะ อย่าบอกนะว่านายท่านของแกคือพระแม่หวังหมู่และอวี้ตี้น่ะ” ซู่เป่าถามอย่างแปลกใจ

ตำหนักรู้สึกหมดคำพูด อวี้ตี้และพระแม่หวังหมู่จากไหนกัน เธอคิดมากไปหรือเปล่า

ขาขนดกนั่นส่ายโยกอยู่กลางลมแผ่ว ตำหนักวาดมือไปมา ในที่สุดก็เล่าจบอย่างสมบูรณ์

ที่แท้เมื่อนานมาแล้ว จักรพรรดิผู้หนึ่งในยมโลกวางมันไว้ที่นี่

[แต่เขาก็ทิ้งข้าไป] ขาขนดกนั่นกล่าวอย่างอึดอัด [เขาตัดการติดต่อระหว่างเขาและข้า พร้อมกล่าวว่าจะมีนายท่านคนใหม่มาพาข้าจากไป]

ก่อนจะจากไป ท่านจักรพรรดิยังทิ้งของทั้งหมดที่มีมูลค่าไว้ในตำหนักนี้อีก

เพราะเขาบอกว่าเขาไม่มีวันกลับมาแล้ว ของเหล่านี้เก็บไว้ให้นายท่านคนต่อไปของมัน

การจากไปของท่านจักรพรรดิครั้งนี้นานนับหลายพันปี ลำแข้งขนดกรออยู่ที่นี่เป็นเวลานาน นานจนมันลืมไปว่ามนุษย์หน้าตาอย่างไร จนซู่เป่ามาถึง

ซู่เป่าเอ่ยอย่างตะลึง “ฉันเป็นคนมาถึงคนแรกเหรอ”

ลำแข้งพยักหน้าด้วยตำหนัก เพื่อยืนยันว่าซู่เป่าเป็นคนที่มาถึงคนแรกจริงๆ

ซู่เป่าเพียงรู้สึกประหลาด “แต่ครั้งที่แล้วที่ฉันมาประตูตำหนักปิดอยู่ ครั้งนี้ประตูตำหนักกลับเปิดออก”

“ของในตำหนักก็ต่างหายไป ฉันก็คิดว่าโดนใครตัดหน้าซะอีก...”

ขนบนหน้าแข้งพริ้วไหว จากนั้นมันส่ายหัวเพื่อสื่อว่าไม่ใช่แบบนั้น

[ตำหนักด้านนอกคือร่างจริงตำหนัก ส่วนที่นี่คือมิติภายในของตำหนัก]

[ของดีจะไม่ตั้งไว้ด้านนอก แต่จะซ่อนไว้ด้านในแทน]

[นายท่านบอกว่า ผู้ที่ควบคุมมิติและเวลาไม่ได้จะไม่สามารถเข้ามาได้ มีเพียงคนที่เข้ามาได้เท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์เอาของเหล่านี้ไป และมีเพียงผู้ที่เข้ามาได้เท่านั้นที่เป็นนายท่านคนใหม่ของข้า...]

ไม่สิ เดี๋ยวนะ

คนที่เข้ามาได้คือนายท่านคนใหม่ งั้นก็หมายความว่าผู้หญิงตรงหน้าคือนายท่านใหม่ของมันน่ะสิ

ตำหนักราวกับถูกฟ้าผ่า

ซู่เป่าก็มองไปที่ตำหนักงงๆ คนและตำหนักมองหน้ากันอยู่แบบนั้น

ตำหนักกล่าวตื่นเต้น [นายท่านข้าล่ะ]

ซู่เป่า “นายท่านแกคือจักรพรรดิคนไหน”

เธอนึกถึงประโยคที่คุณพ่อเคยพูด จักรพรรดิทั้งห้าต่างทิ้งของไว้ให้เธอ