ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1442

หลังรู้ว่าที่นี่คือเทียนถิง ซู่เป่ารู้สึกอึนไปทั้งร่าง

นี่เธอ...บินขึ้นฟ้ามาเหรอ

ไม่เพียงแค่ขึ้นฟ้า เธอยังกอบโกยของของพระแม่หวังหมู่และอวี้ตี้มาหมดอีก

“หากที่นี่คือเทียนถิง งั้นพระแม่หวังหมู่และอวี้ตี้ไปไหนแล้วล่ะ อย่าบอกนะว่านายท่านของแกคือพระแม่หวังหมู่และอวี้ตี้น่ะ” ซู่เป่าถามอย่างแปลกใจ

ตำหนักรู้สึกหมดคำพูด อวี้ตี้และพระแม่หวังหมู่จากไหนกัน เธอคิดมากไปหรือเปล่า

ขาขนดกนั่นส่ายโยกอยู่กลางลมแผ่ว ตำหนักวาดมือไปมา ในที่สุดก็เล่าจบอย่างสมบูรณ์

ที่แท้เมื่อนานมาแล้ว จักรพรรดิผู้หนึ่งในยมโลกวางมันไว้ที่นี่

[แต่เขาก็ทิ้งข้าไป] ขาขนดกนั่นกล่าวอย่างอึดอัด [เขาตัดการติดต่อระหว่างเขาและข้า พร้อมกล่าวว่าจะมีนายท่านคนใหม่มาพาข้าจากไป]

ก่อนจะจากไป ท่านจักรพรรดิยังทิ้งของทั้งหมดที่มีมูลค่าไว้ในตำหนักนี้อีก

เพราะเขาบอกว่าเขาไม่มีวันกลับมาแล้ว ของเหล่านี้เก็บไว้ให้นายท่านคนต่อไปของมัน

การจากไปของท่านจักรพรรดิครั้งนี้นานนับหลายพันปี ลำแข้งขนดกรออยู่ที่นี่เป็นเวลานาน นานจนมันลืมไปว่ามนุษย์หน้าตาอย่างไร จนซู่เป่ามาถึง

ซู่เป่าเอ่ยอย่างตะลึง “ฉันเป็นคนมาถึงคนแรกเหรอ”

ลำแข้งพยักหน้าด้วยตำหนัก เพื่อยืนยันว่าซู่เป่าเป็นคนที่มาถึงคนแรกจริงๆ

ซู่เป่าเพียงรู้สึกประหลาด “แต่ครั้งที่แล้วที่ฉันมาประตูตำหนักปิดอยู่ ครั้งนี้ประตูตำหนักกลับเปิดออก”

“ของในตำหนักก็ต่างหายไป ฉันก็คิดว่าโดนใครตัดหน้าซะอีก...”

ขนบนหน้าแข้งพริ้วไหว จากนั้นมันส่ายหัวเพื่อสื่อว่าไม่ใช่แบบนั้น

[ตำหนักด้านนอกคือร่างจริงตำหนัก ส่วนที่นี่คือมิติภายในของตำหนัก]

[ของดีจะไม่ตั้งไว้ด้านนอก แต่จะซ่อนไว้ด้านในแทน]

[นายท่านบอกว่า ผู้ที่ควบคุมมิติและเวลาไม่ได้จะไม่สามารถเข้ามาได้ มีเพียงคนที่เข้ามาได้เท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์เอาของเหล่านี้ไป และมีเพียงผู้ที่เข้ามาได้เท่านั้นที่เป็นนายท่านคนใหม่ของข้า...]

ไม่สิ เดี๋ยวนะ

คนที่เข้ามาได้คือนายท่านคนใหม่ งั้นก็หมายความว่าผู้หญิงตรงหน้าคือนายท่านใหม่ของมันน่ะสิ

ตำหนักราวกับถูกฟ้าผ่า

ซู่เป่าก็มองไปที่ตำหนักงงๆ คนและตำหนักมองหน้ากันอยู่แบบนั้น

ตำหนักกล่าวตื่นเต้น [นายท่านข้าล่ะ]

ซู่เป่า “นายท่านแกคือจักรพรรดิคนไหน”

เธอนึกถึงประโยคที่คุณพ่อเคยพูด จักรพรรดิทั้งห้าต่างทิ้งของไว้ให้เธอ

ไม่คิดว่าเจ้าลำแข้งจะปฏิเสธ

ซู่เป่าพยักหน้า เกินคาดเล็กน้อยแต่ก็สมเหตุสมผล

ในฐานะอดีตอาวุธของจักรพรรดิตงเยว่ ลำแข้งเจอท่านจักรพรรดิที่เก่งกาจมากขนาดนี้ ยากมากที่มันจะยอมรับนายท่านใหม่ที่อ่อนแอกว่าจักรพรรดิตงเยว่อีก

ของศักดิ์สิทธิ์ที่มีวิญญาณ วิญญาณนั้นมักจะมีความทะนง เหมือนกับหลงหยาที่ไม่ยอมรับเธอในตอนแรก

“แม้แกจะไม่ไปกับฉัน แต่ของที่นี่ฉันเอาไปหมดเลยนะ ฉันต้องการพวกมัน” ซู่เป่าพูดอย่างจริงใจ “หากฉันรุ่งโรจน์ในอนาคต ต้องคืนแกเป็นสิบเท่าแน่”

ขนหน้าแข้ง “......”

เธอจะคืนไหวเหรอ นั่นเป็นของที่นายท่านของมันจักรพรรดิตงเยว่ทิ้งไว้เชียวนะ เจ้านายของมันเป็นผู้ที่เก่งกาจที่สุดในยมโลก

แต่นายท่านเคยบอกไว้ว่า ของเหล่านี้มอบให้กับผู้ที่มาถึงในนี้ได้ หรือจะบอกว่าของพวกนี้ก็ถือเป็นของเธอ ขนหน้าแข้งไม่มีเหตุผลที่จะห้ามเธอ และมันเองก็จะไม่ห้ามด้วย

ขนหน้าแข้งเชื่อฟังนายท่านมาก แม้นายท่านจะทิ้งมันแล้ว แต่มันยังคงอยากรอนายท่านกลับมาอยู่ที่นี่

บรรยากาศเศร้าโศกค่อยๆ โอบล้อม ขนบนหน้าแข้งเริ่มพัดโบกอีกครั้ง มันรู้สึกมันน่าสงสารมาก ทำไมนายท่านจึงทิ้งมัน ทำไมนายท่านจึงบอกว่าเขาไม่มีวันกลับมาอีก นายท่านตายแล้วงั้นหรือ และทิ้งมันไว้ที่นี่เพื่อความปลอดภัยของมัน เพราะมันเคยได้ยินนายท่านพูดว่า บัดนี้ วิถีสวรรค์ได้ทะลวงพันธะ มิสามารถขัดขืนได้ ท้ายที่สุดเราจักเป็นของเล่นของมัน

หรือว่า...นายท่านถูกเล่นจนตาย

เมื่อมันกำลังโศกเศร้า จู่ๆ เด็กหญิงคนนั้นก็พูดขึ้น “จริงด้วย ก้อนเมฆเหล่านี้แกคงไม่ได้ใช้สินะ ฉันขอห่อกลับด้วยได้ไหม”

ขนหน้าแข้งที่น้ำตากำลังจะไหลออกมา “?”