ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1443

เดี๋ยวนะ เธอจะเอากระทั่งก้อนเมฆของมันเลยเหรอ

ขนหน้าแข้งรู้สึกโกรธเคือง มันฉีกขา...บดบังก้อนเมฆไว้เบื้องหลังของมัน

[ไม่ให้ห่อกลับไป]

ซู่เป่ามองหน้าแข้งน่าขบขันฉีกขาดังเป็นเสียงปึ้ง คิดภาพคนกำลังกางแขนหักห้ามผู้อื่น...มุมปากของเธอกระตุก

มันไม่มีแขน ดังนั้นจึงได้แต่ฉีกขา เธอรู้สึก...อยากหัวเราะ แต่เหมือนจะเสียมารยาทเกินไป

“แฮ่ม...ถ้าห่อกลับไม่ได้ งั้นฉันกินเลยได้ไหม” ซู่เป่าถามหยั่งเชิง

ขนหน้าแข้งยืนตรง ส่ายตำหนักพร้อมพยักหน้าเพื่อบอก [ได้สิ]

นายท่านบอกแล้ว เมื่อนายท่านใหม่ที่ว่าของมันมา ต้องช่วยเขาบรรลุการบำเพ็ญอย่างสุดกำลัง

ในฐานะที่เป็นตำหนักที่มีนามว่าเทียนถิง รอบด้านมันจะไม่มีก้อนเมฆลอยอยู่ได้อย่างไร

มันเคยเจอความเร็วในการกอบโกยของของเด็กสาวตรงหน้ามาก่อน ทุกที่ที่เธอผ่านต่างสะอาดหมดจด ใครจะกล้าให้เธอห่อกลับไปกัน

ไม่มีทางแน่ อย่างมากก็ได้เพียงให้เธอบำเพ็ญตนในนี้

บัดนี้เอง ลำแข้งไม่รู้เลยว่ามันได้ทำการตัดสินที่จะทำตนเองเสียใจในอนาคตมากขนาดไหน

ซู่เป่าเห็นมันตกลง จึงลูบหัวมันอย่างดีใจ “ขอบคุณมาก รักนะๆ”

ลำแข้งชะงัก หันหน้าหนีอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

ธะ-เธอ...บอกรักมันงั้นเหรอ

ยัยผู้หญิงหน้าไม่อาย

เชอะ อย่าคิดว่าบอกรักมันแล้วมันจะไปกับเธอ ไม่มีทางแน่

“จริงด้วย” ซู่เป่าคิดถึงบางอย่าง จึงเอ่ยถาม “เมื่อกี้แกบอกว่าที่นี่คือเทียนถิง ตามที่ฉันรู้แล้ว เทียนถิงอยู่ในแดนเทพ แดนเทพเป็นที่พักอาศัยของเหล่าทวยเทพ ส่วนเทียนถิงคือที่พักของจักรพรรดิเหล่าเทพเซียน...อวี้ตี้และหวังหมู่ ทำใมแกจึงบอกว่าที่นี่คือเทียนถิงล่ะ”

ขนหน้าแข้งตอบ “เพราะข้าชื่อเทียนถิง”

ซู่เป่า “......”

“......”

ซวยแล้ว มุมปากของเธอกระตุกแบบหยุดไม่ได้เลย

เธอคิดว่าเป็นเทียนถิงจริงๆ เทียนถิงที่แปลว่าที่พักของเหล่าทวยเทพ

ไม่คิดเลยว่า เป็นเทียนถิงเพราะลำแข้งนี่ชื่อ “เทียนถิง”

ลำแข้งทำสีหน้าเหยียดหยาม พร้อมเอ่ย [มีแดนเทพหรือไม่ แดนเทพอยู่ที่ไหน สิ่งเหล่านี้ข้าต่างไม่รู้......แต่ข้าคิดว่าหากเทพเซียนเหล่านั้นสามารถบำเพ็ญตนจนบรรลุเป็นเซียนได้ ใครจะมาแต่งตั้งจักรพรรดิและจักรพรรดินีเพื่อให้ตนเองบูชาอีก]

ผู้ที่เป็นเทพเป็นเซียนได้จริงๆ พวกเขาศึกษาธรรม ค้นคว้าความลับอวกาศยังดีกว่า

ใครจะแต่งตั้งฮ่องเต้เพื่อคุกเข่าให้เขา คอยส่งเครื่องบรรณาการ และทำงานให้เขากัน

ไม่สมกับคาแร็คเตอร์เทพเซียนแต่นิด

ซู่เป่าลองคิด พร้อมเอ่ยตอบ “อาจไม่ได้มีระบบศักดินาอย่างในอดีต แต่มนุษย์ต้องการเอาตัวรอด ผู้อ่อนแอย่อมต้องถูกผู้ที่แข็งแกร่งกว่าล่า หากผู้อ่อนแอไม่สามารถป้องกันตัวด้วยความสามารถของตนเองได้ ก็จะไปหาผู้เก่งกาจมาคุ้มครอง”

ดังนั้นจึงมีจักรพรรดิขึ้นมา

ลำแข้ง “......”

ทำไมเธอพูดได้มีเหตุผลขนาดนี้

วินาทีนี้ ลำแข้งเริ่มเกิดการไขว้เขว ให้ยัยเด็กนี่เป็นนายท่านใหม่ของมัน ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้...

ไม่ได้ๆ แม้นายท่านจะทิ้งมันแล้ว แต่มันไม่มีวันไม่ซื่อสัตว์ต่อนายท่าน

ไม่ว่านายท่านจะกลับมาหรือไม่ มันก็ไม่มีทางไปแน่ มันจะรอนายท่านที่นี่ ตราบจนมันสลาย...

ซู่เป่าได้นั่งขัดสมาธิ และเริ่มตั้งสมาธิบำเพ็ญแล้ว