ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1444

นี่มัน...เส้นผมของจักรพรรดิตงเยว่

ลำแข้งตะลึงไปโดยสิ้นเชิง

จิตเทพที่ถูกมันซ่อนไว้ บัดนี้ กำลังยื่นออกไปราวกับหนวดปลาหมึก และจับเส้นผมเหล่านั้นไว้

ปราณและโลหิตเปลี่ยนไป แต่มันไม่มีทางจำผิดแน่ นี่เป็นกลิ่นไอของนายท่าน

ลำแข้งมองเส้นผมเหล่านี้เย็นๆ จู่ๆ ความรู้สึกโศกเศร้าเอ่อล้น

นายท่าน...ตายแล้ว...จริงเหรอ

ปราณโลหิตใหม่ หมายความว่านายท่านกลับชาติไปเกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง

นายท่านจะไม่มีวันจำมันได้แล้วใช่ไหม

ขนหน้าแข้งร้องไห้เป็นเสียงดังแว้ก...

ซู่เป่ากำลังจมดิ่งอยู่ในโลกของตน ครั้งนี้เธอเริ่มคาดคะเนอยู่ในโลกแห่งวิถีของตนว่าวิถีสวรรค์เกิดขึ้นได้อย่างไร

วิถีมาจากไหน วิถีสวรรค์เกิดขึ้นได้อย่างไร

มันเป็นความมุ่งมั่นของคนคนหนึ่ง หรือเกิดขึ้นเพราะผีบำเพ็ญทั้งหมดในโลกใบนี้

โบราณว่า น้ำพยุงเรือได้ ย่อมซัดเรือให้จมได้เช่นกัน วิถีสวรรค์คือ “เรือ” ส่วนสรรพชีวาคือ “น้ำ” ใช่หรือไม่

วิถีเวลาหลั่งไหลเงียบๆ และโอบล้อมซู่เป่าเอาไว้

ในโลกของเธอ ได้จำลองเป็นหมื่นปีแล้ว

จากโลกที่ไม่มีอะไรเลย เริ่มมีแผ่นดิน มีผืนฟ้า จากนั้นก็มต้นไม้ ใบหญ้า สิ่งมีชีวิต และสรรพสิ่ง...

เธอรู้สึกถึงแรงต้าน...บนตัวเธอมีอาวุธที่เพิ่งได้มาใหม่ อาวุธเหล่านี้มีวิถีอยู่แล้ว...ซู่เป่าจึงทิ้งอาวุธเหล่านี้ไว้อีกด้านก่อน

ยังคงรู้สึกถึงแรงต้าน และการสั่นคลอนเบาๆ ของวิถี...ซู่เป่าที่อยู่ในการหยั่งรู้ไม่ได้สังเกตเส้นผมที่เสี่ยวสวินสวินให้เธอ และโยนออกไปพร้อมกัน

พบว่าไม่มีวิถีอื่นก่อกวน ในที่สุด การจำลองของเธอก็ไหลลื่น

มีสรรพสิ่งนานา จนสุดท้ายเกิดเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความคิดเป็นของตนเอง “มนุษย์”

เมื่อ “มนุษย์” มากขึ้น ก็เริ่มค้นหาความจริงของโลก บำเพ็ญพรต บำเพ็ญวิชา และเอาตัวรอด

พวกเขาเริ่มมีความคิด มีกฎเกณฑ์ มีวิถี...

กฎเกณฑ์พื้นฐานของสรรพสิ่งคือ “วิถี” ซู่เป่าตระหนัก แต่เวลานี้เองวิถีพรตที่เธอเพิ่งจำลองขึ้นมาเมื่อครู่กลับพังทลายลง

นี่มันยังไงกันแน่

ซู่เป่าเริ่มจำลองอีกครั้ง ครั้งนี้เธอจำลองในโลกของตนเองเป็นเวลาสองหมื่นปี...

สุดท้ายวิถีพังทลาย ซู่เป่าจึงจำลลองสามหมื่นปี ห้าหมื่นปี แสนปีอีกครั้ง...

ในที่สุดเธอก็ตระหนักว่า “มนุษย์” ที่มีวิถี สุดท้ายพวกเขาก็จะทำลาย “วิถี” วิถีทลายพวกเขาเองก็ทลายเช่นกัน เมื่อวิถีสวรรค์ทลาย จะไม่หลงเหลือสิ่งใดไว้ทั้งนั้น

ในใจซู่เป่ารู้สึกถึงความสิ้นหวัง หรือผลสุดท้ายของวิถีคือพังทลายกัน

เวลานี้เองเธอได้ยินเสียงร้องไห้เศร้าโศก เสียงนั้นร้องไห้ไปพร้อมพูดไป ‘นายท่าน ท่านตายแล้วจริงหรือ ท่านกลับชาติเกิดใหม่แล้วหรือ ท่านลืมข้าแล้วจริงๆ ใช่ไหม’

จิตเทพของซู่เป่าสั่นคลอน ตาย...กลับชาติ...เกิดใหม่

จริงด้วย แม้ “วิถี” ที่เธอจำลองออกมาจะพังทลาย แต่เธอก็สามารถจำลองวิถีใหม่ขึ้นมาได้ ขอเพียงแค่เธอนั่งอยู่ที่นี่ และเวลาหยุดนิ่ง เธอก็จะสามารถจำลองวิถีใหม่ออกมาได้อย่างไม่มีวันจบสิ้น...

แบบนี้นี่เอง แบบนี้นี่เอง

ซู่เป่าจำลองอีกครั้ง รอบนี้เธอจำลองถึงสองแสนปี วิถีสลาย วิถีเกิดใหม่ สลาย และเกิดใหม่...

ขอเพียงแค่เธอยังอยู่ วิถีก็จะคงอยู่ตลอดไป

ในที่สุดเธอก็เข้าใจ

วินาทีนั้น ก้อนเมฆรอบ “เทียนถิง” พุ่งเข้าไปในตัวซู่เป่าอย่างบ้าคลั่งมากกว่าเดิม

ที่แท้การจำลองของซู่เป่าที่นานเป็นแสนปี ล้านปีเมื่อครู่ เป็นเพียงความคิดชั่วขณะของเธอ

เหมือนคนเราที่ฝันเวลาหลับ ในฝันเหมือนจะผ่านไปแล้วทั้งชีวิต แต่ความเป็นจริงเพิ่งหลับไปเพียงห้านาที

วิถีเวลาเพิ่มพูนในตัวซู่เป่า การหยั่งรู้วิถีของเธอกินเวลาไปเพียงไม่ถึงครึ่งนาที จากเขตแดนจักรพรรดิระดับกลางสมบูรณ์ พุ่งทะยานสู่เขตแดนจักรพรรดิระดับสูง

หรือเป็นระดับสุดท้ายของเขตแดนจักรพรรดิ

หลังถึงเขตแดนจักรพรรดิ แม้การบำเพ็ญและทรัพยากรก็มีส่วนช่วย แต่จะสามารถบรรลุได้ไหม ขึ้นอยู่กับการหยั่งรู้วิถี

ดังนั้นพญายมในตำหนักใต้พิภพจึงคาดหวังกับการหยั่งรู้มากเช่นนั้น

ซู่เป่ารู้สึกร้อนใจเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าตนเองเข้าใจความจริงวิถีสวรรค์แล้ว หากเธอสามารถบรรลุถึงเขตแดนจักรพรรดิระดับสูงสมบูรณ์ได้ภายในอึดใจเดียว เช่นนั้นเธอก็จะเป็นเขตแดนจักรพรรดิสมบูรณ์จริงๆ

บางทีเธออาจได้เผชิญกับเคราะห์อัสนีครั้งสุดท้าย หรือก็คืออัสนีเทวาที่ผ่าเธอตายเมื่อชาติที่แล้ว

ในขณะที่เธอคิดจะบรรลุต่อไปถึงระดับสมบูรณ์ เธอกลับลืมตาขึ้นอย่างน่าประหลาด

เธอตื่นแล้ว

งั้นไม่เป็นไรแล้ว

ซู่เป่ามองลำแข้งที่กำลังร้องไห้ เธอเอ่ยถาม “ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจกินก้อนเมฆของแกจนหมดจริงๆ...”

จู่ๆ เธอกลับรู้สึกเสียใจ เมื่อกี้เธอน่าจะโน้มน้าวลำแข้ง ให้เธอห่อก้อนเมฆกลับก็ดีแล้ว ถ้าห่อกลับ อย่างน้อยเธอยังเหลือให้มันสักนิดได้

ดูสิตอนนี้มันร้องไห้เศร้าโศกขนาดไหน

ขนหน้าแข้งร้องไห้ไปพร้อมทำท่า [ไม่เกี่ยวกับเจ้า ข้าร้องไห้เพราะนายท่าน นายท่านของข้าตายแล้ว นายท่านลืมข้าไปแล้ว ฮือๆ ๆ ]

มันร้องไห้ไป พร้อมใช้จิตเทพกำเส้นผมอ่อนๆ เหล่านั้นไว้แน่น

ซู่เป่าชะงัก เส้นผมเหล่านั้น...ไม่ใช่ของเสี่ยวสวินสวินเหรอ

ใช่แล้ว เป็นของเสี่ยวสวินสวิน ก่อนมาเขาดื้อดึงที่จะดึงเส้นผมให้เธอ ดึงแรงจนโคนผมหลุดออกมาด้วย คุณยายยังกลัวว่าโตมาเขาจะหัวล้านอยู่เลย

“อย่าบอกนะว่านายท่านของแกคือ...”

“ฉันหมายถึง แกแน่ใจนะว่าเส้นผมพวกนี้ที่แกกำอยู่ เป็นของนายท่านแกจริงๆ...”

ลำแข้งร้องไห้อย่างเศร้าโศก และพูดอย่างมั่นใจ [มั่นใจสิ ต่อให้นายท่านสลายเป็นฝุ่นข้าก็จำได้ หรือต่อให้ข้าที่กลายเป็นฝุ่นมองเขาที่กลายเป็นฝุ่นข้าก็จำได้ นี่คือนายท่านของข้าไม่ผิดแน่...]

เดี๋ยวสิ

ยัยผู้หญิงคนนี้รู้ได้ไงกัน

จริงด้วย เธอเป็นคนโยนเส้นผมเหล่านี้ออกมานี่นา...

หรือว่า...

หรือว่า

เธอเป็นฆ่านายท่านมัน

ขนหน้าแข้งตะลึง...

บัดนี้เองซู่เป่าก็ตะลึง

น้องชายของเธอ...

น้องชายที่เกิดในชักโครก น้องชายที่ยังอมขวดนม ใส่ผ้าอ้อมร้องเสียงยี๊ย๊า น้องชายแสนน่ารักที่มาอ้อนให้เธออุ้มทุกครั้งที่เธอกลับไปคนนั้น...

คือจักรพรรดิตงเยว่เหรอ