ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1459

ซู่เป่ามองดูเนื้อที่ใหญ่กว่าขาวัว ท้องก็ร้องทันที

ฮาเลลูยา นี่มันกั้งซะที่ไหนเล่า ปูยักษ์ชัดๆ！

เธออยากจะแกะ “เปลือก” แล้วเอาเนื้อโยนเข้าไปในหม้อต้ม แต่เปลือกของแมลงปีศาจแข็งอย่างกับเหล็ก ดูท่าจะปอกเปลือกด้วยมือเปล่ายาก ตอนนี้เธอก็ไม่มีแรงเสียด้วยสิ

เอาไปย่างไฟโดยตรงเลยดีกว่า กลายเป็น “ทะเลย่าง” ไง！

ไม่นานนักเปลือกของสัตว์ปีศาจก็กลายเป็นสีแดง ‘เนื้อ’ ที่สดและนุ่มเด้งข้างในเริ่มเดือดพล่านมันวาว

โปรยซอสสูตรลับเสียหน่อย！

กลิ่นหอมโชยไปทั่วถ้ำ…

ซู่เป่ามองไปที่เนื้อด้วยตาลุกวาว “หอมๆ！ น่าอร่อยๆ！”

เมื่อเห็นเนื้อดูน่าจะสุกแล้ว ซู่เป่าก็รีบใช้มีดหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วเอาเข้าปากกินพลางหายใจ

ไปด้วย

“อร่อย！” ดวงตาของเธอเปล่งประกายกว่าเดิม

จือจือและเฟยเหมาถุ่ยที่ไม่เคยเห็นท่าทีมาก่อน “…”

โหดเหี้ยม…โหดเหี้ยมมากๆ！！

พอกินตามไปคำนึง…ถึงกับน้ำตาไหล

อร่อยสุดๆ！！

ซู่เป่าส่งเสียงเอ๊ะ “จะว่าไปแล้วพวกเจ้าทั้งสองมีสภาพเป็นวิญญาณนี่ กินเนื้อได้ด้วยเหรอ？”

อสูรน้อยแสดงท่าทีมีอะไรที่กินไม่ได้ล่ะ！บรรดาผีของคุณหนูน้อยก็กินได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ？

เฟยเหมาถุ่ยที่เปิดประเดิมกินเนื้อครั้งแรกถึงกับกระโดดโลดเต้นแล้วเอ่ยว่ามีอะไรกินไม่ได้ล่ะ！

ซู่เป่าคิดดูแล้วก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ สิ่งที่เธอทำมีด้วยเหรอที่ผีตัวไหนกินไม่ได้？ ทักษะนี้ของเธอเป็นสิ่งที่คนอื่นไม่มี

อันนี้ยังพอเข้าใจได้ แต่สิ่งที่เธอไม่เข้าใจก็คือ “สัตว์อสูรอย่างพวกเจ้าก็สามารถแต่งงานและมีลูกได้ด้วยหรือ？”

เธอนึกว่าไม่ได้เสียอีก！

อสูรน้อยลองคิดดูก็ตอบไปว่าตัวมันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

แต่สัตว์อสูรที่ระดับสูงขึ้นมาหน่อยจะแตกต่างจากสัตว์อสูรทั่วไป เช่นอย่างพวกมันเองก็สามารถพูดภาษาของสัตว์หลายร้อยชนิดได้ เดิมทีมันก็ไม่ปกติอยู่แล้ว！

ซู่เป่าทำเสียงอ่อ “แล้วทำไมพวกเจ้าเรียกตัวเองว่าหนูล่ะ？”

อสูรน้อยกล่าวว่าหนูเป็นสัตว์ที่ฉลาดมากและได้รับการปกป้องจากสัตว์อสูรบางตัว

โทเท็มของเผ่าหนูไฟก็คือหนูตัวหนึ่ง

อสูรน้อย “จ๊ากๆ！”（บางคนยังบอกด้วยนะว่าหนูเป็นบรรพบุรุษของมนุษย์）

ซู่เป่า “…”

เธอนึกถึงสิ่งที่พี่ชายของเธอเคยพูดไว้ หนูมีโครโมโซม 40 คู่ มนุษย์มี 42 คู่ มนุษย์และหนูมียีนมากกว่า 30,000 ยีน 80% โดยประมาณของยีนเหมือนกันทุกประการ…

“สรุปแล้วพวกเจ้าเป็นหนูหรืออะไรกันแน่？” ซู่เป่างง

อสูรน้อย “จ๊ากๆ！”（ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันนี่นา）

ช่างเถอะๆ คิดถึงอาหารก่อน อย่างไรเสียโลกนี้ก็มีทั้งผี มีทั้งสัตว์ปีศาจและมังกร ถ้าจะมีอย่างอื่นด้วยก็คงจะไม่แปลกอะไร？

ซู่เป่ากินมูมมาม ไม่นานนักก็กินแมลงปีศาจหมดไปหนึ่งตัว

ดูๆ แล้วเหมือนตัวใหญ่อยู่นะ แต่ความเป็นจริงพอย่างเสร็จมันก็หดเลยดูจะไม่ได้ใหญ่อะไรขนาดนั้นนะ（ในความรู้สึกของซู่เป่า）

เธอเลียนิ้วตัวเองไม่หยุดแล้วพูดว่า “งั้นเราไปจับมาอีกหนึ่งตัวดีไหม？”

อสูรน้อยและเฟยเหมาถุ่ยที่เมื่อกี้ยังรู้สึกว่าซู่เป่าโหดเหี้ยมมากพยักหน้าอย่างแรง

ดูเหมือนหนูไฟและแมลงปีศาจกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดเลยทีเดียว เลือดเนื้อพลุ่งพล่านสุดๆ

เงามืดแวบเดียว ซู่เป่าก็ปรากฏตัวขึ้น

จากนั้นก็มีเงามืดแวบผ่าน ซู่เป่าหายไปแล้วพร้อมเก็บซากแมลงปีศาจไปด้วยหลายตัว

พลันหยินที่ซู่เป่ากินลงไปถูกเปลี่ยนเป็นพลังหยินบริสุทธิ์และเก็บไว้ในตันเถียน

กินไปเยอะขนาดนี้ แต่ก็แค่เติมตันเถียนไปแค่ชั้นเดียวเท่านั้นเอง เธอเริ่มรู้สึกหิวอีกแล้ว！

ซู่เป่าลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ย “ไปกันเถอะ！ จือจือ！ พวกเราไปเก็บซากมาอีกหน่อย！”

อสูรน้อย “จ๊ากๆ~！”

**

หนูไฟพ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง

ราชาอสูรมองดูความวินาศที่เกิดขึ้นตรงหน้าก็ทั้งโมโหและลนขึ้นมา

คราวนี้แมลงปีศาจเตรียมพร้อมมาดี ไม่รู้ไปรวมตัวกันเป็นฝูงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เยอะกว่าเดิมถึงเท่าตัวเลย

เผ่าของมันยากที่จะต้านทานจริงๆ รอบนี้！

ถึงจะเก่งแค่ไหนก็กลัวยุทธวิธีจำนวนทหาร ไม่ต้องพูดถึงว่าแมลงปีศาจนั้นเก่งอยู่แล้ว

【ฝ่าบาท เขตซางต๋าถูกทำลายแล้ว！】

【ฝ่าบาท พื้นที่กู๋อวี่ก็ราบคาบเช่นกัน！】

【ฝ่าบาท พวกเราต้านไม่ไหวแล้ว！】

ขณะนั้นเอง โทเท็มที่อยู่ข้างหลังหนูขนแดงก็ค่อยๆ หายไปทีละตัวๆ และกำลังหมดแรง

ราชาอสูรรู้สึกเหนื่อยล้าและท้อใจ ตัวมันเองก็ไม่ได้ดีไปไหน ตอนนี้ยังสามารถใช้โทเท็มได้ แต่ก็ไม่สามารถปกป้องทั้งคนทั้งเผ่าได้แล้ว

ดูเหมือนว่าคงต้องสละกลุ่มก้อนส่วนใหญ่แล้วเลือกสัตว์ตัวเมียมาสองสามตัวและนายทหารหน่วยก้านดีบางส่วนแล้วหลบหนีไป เพื่อรักษาความแข็งแกร่ง และสืบพันธุ์ใหม่…

มันรู้สึกไม่พอใจเลย สถานที่แห่งนี้เป็นที่ๆ ปลอดภัยหลังจากใช้เวลาหลายร้อยปีในการพิชิตมาได้

แต่ตอนนี้กลับต้องตัดใจ！

ในเวลานี้เอง ราชาอสูรก็มองเห็นจือจือที่ตามซู่เป่ามาเก็บซากสัตว์…