ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1460

ราชาอสูรนึกได้ว่าจือจือมีโทเท็มสี่สัตว์เทวะในตำนาน！

เหมือนมันมองเห็นความหวังใหม่ในทันที ถ้ามีจือจือขวางไว้ละก็ เผ่าพันธุ์ของเราก็ยังมีหวังอยู่！

แต่สุดท้ายกลับเห็นมันและเด็กมนุษย์คนนั้นกําลังเก็บซากสัตว์อย่างมีความสุข？！

【นี่เจ้ากำลังทำอะไร！】 ราชาอสูรโมโหเกรี้ยวกราด【เผ่าพันธุ์ของเจ้ากำลังจะถูกทำลายแท้ๆ ยังไม่รีบมาปกป้องเผ่าพันธุ์ของตัวเองอีก！】

กรงเล็บมือเล็กๆ ทั้งสองข้างของอสูรน้อยกำลังดึงเนื้อชิ้นใหญ่อยู่ พอได้ยินก็ยืนนิ่งแล้วชี้ไปที่ตัวเองว่า “จือจือเหรอ？”

นี่กำลังพูดถึงมันอยู่เหรอ？

ราชาอสูรโมโห ถ้าไม่ได้คุยกับมันแล้วจะให้คุยกับใคร ผีหรือไง？

เผ่าพันธุ์ตัวเองถูกสังหารหมู่อย่างนี้ มันยังไม่คิดจะแยแสหน่อยเหรอ ยังอยากจะกลับเผ่าตัวเองอยู่ไหม！

【การปกป้องพิทักษ์เผ่าพันธุ์คือหน้าที่ของเจ้า！】 ราชาอสูรปิดกั้นราชาแมลงปีศาจที่โจมตีอยู่ และถอยหลังสองสามก้าวอย่างทุลักทุเลพลางพูดด้วยความโมโหว่า【ยังไม่รีบมาช่วยฆ่ามันอีก！】

อสูรน้อยเบะปาก

ตอนแรกมันก็อยากจะกลับบ้านและกลับสู่เผ่าพันธุ์ตัวเองอยู่นะ

แต่เมื่อกี้คนที่ไม่ยอมรับในตัวมันก็คือพ่อแท้ๆ ของมันเอง

ถ้าจะให้มันกลับไปก็เป็นเพราะต้องการให้ไปพิทักษ์เผ่าพันธุ์และสืบพันธุ์

แถมพวกหนูทั้งหลายที่อยู่ในที่เกิดเหตุก็ไม่ได้ออกมาช่วยมันพูด

แล้วทำไมมันจะต้องไปพิทักษ์เผ่าพันธุ์แบบนี้ล่ะ？

อสูรน้อยไม่สนใจแล้วไปเก็บซากสัตว์ต่อและยัดเข้ามาในปลอกคอเก็บสิ่งของเรื่อยๆ

ราชาอสูรโมโหมันแทบแย่！

ไม่เกี่ยวกับมันงั้นเหรอ มันบังอาจบอกว่าไม่เกี่ยวอะไรกับมันงั้นเหรอ？

【ข้าในฐานะราชาอสูรขอสั่งเจ้า！】 ราชาอสูรกระโจนเข้าหาอสูรน้อยด้วยความโกรธ【การปกป้องพิทักษ์เผ่าพันธุ์เป็นหน้าที่ของเจ้า！】

【ในตัวเจ้ามีเลือดของข้าไหลเวียนอยู่ เจ้าเป็นลูกข้า！ ข้าสั่งให้เจ้าทำอะไร เจ้าต้องก้มหัวรับทราบเท่านั้น！】

ด้วยความที่ราชาอสูรกระโจนเข้ามา ราชาแมลงปีศาจก็กระโจนเข้ามาด้วย！

ราชาอสูรไม่ได้คิดว่าจือจือจะสามารถต้านได้หรือไม่ มือคว้ามันขึ้นมาแล้วโยนไปทางราชาแมลงปีศาจทันที！

อสูรน้อยที่ลอยอยู่กลางอากาศขนลุกซู่ทันที！！

กลิ่นอายบนตัวของซู่เป่านั้นไม่เหมือนกัน ตอนออกมาเก็บซากก็โดนแมลงปีศาจล้อมรอบแล้ว แต่อสูรน้อยจือจือกลับไม่ได้เป็นที่สนใจของแมลงปีศาจมาตั้งแต่แรก

พอมีแรงปุ๊บ เธอก็ค่อยๆ ต่อสู้กับแมลงปีศาจอย่างเชี่ยวชาญ ในมือเธอฟันมังกรละเลงฆ่าไปทั่วทุกสารทิศ ไม่กลัวแมลงปีศาจมาล้อมรอบเลยด้วยซ้ำ

จู่ๆ เธอก็เห็นราชาอสูรกระโจนเข้ามาหาจือจือด้วยความโมโห เธอรีบฆ่าฟันแมลงปีศาจที่ล้อมรอบเธอทันทีแล้วรีบพุ่งตัวไปหาอสูรน้อย

อสูรน้อยเผยโทเท็มของตัวเอง สัตว์เทวะเสือขาวในตำนานคำรามสะท้านฟ้าดินแล้วกัดเข้าที่คอของแมลงปีศาจ ทั้งสองตัวเริ่มกัดกันแล้ว！

ตัวแมลงปีศาจเองค่อนข้างจะแข็งแกร่งอยู่แล้ว ถึงแม้จะยังไม่ถึงระดับเก้า แต่สู้กับอสูรน้อยได้สูสีเลยทีเดียว

จือจือรู้สึกกินแรงเล็กน้อย แต่มันกลับไม่ได้กลัวอะไรเลยทั้งๆ ที่มังกรฟ้า หงส์ไฟ และเต่าดำของมันก็ไม่ได้ออกมา

เฟยเหมาถุ่ยรีบวิ่งพุ่งมาหา【ข้ามาช่วยแล้ว！】

จือจือตาเป็นประกายทันที “จ๊ากๆ！”（ไม่ต้อง！）

ว้าว เมื่อกี้ไม่ทันได้สังเกตเลย ว่าแต่แมลงปีศาจตัวนี้ใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย！

ตบะก็เก่ง！

จะว่าไปเจ้าตัวเล็กสุดท้ายก็ยอมรับเผ่าตัวเองแล้วพิทักษ์อยู่เหมือนกัน？

ทำไมไม่ทำตั้งแต่เนิ่นๆ ถ้ามันออกตัวแต่แรกก็คงจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้กับมันและนําอาหารสัตว์ที่เก็บไว้ออกมาเป็นให้รางวัลมันแล้ว

แต่ดันต้องให้มันโมโหถึงจะยอมลุกขึ้นมาฆ่าราชาแมลงปีศาจ…

ราชาอสูรถอนหายใจโล่งอก และรู้สึกเหมือนเผ่าพันธุ์ของมันได้รับการปกป้องไว้ได้！

ถ้ามีเจ้าตัวเล็กอยู่ เวลานี้แม้จะสูญเสียอย่างหนัก แต่ก็ยังได้ชัยชนะ มันยังถือเป็นราชาแห่งอสูรที่มีศักดิ์ศรีอยู่！

อย่างไรก็ตามในชั่วขณะต่อมา ซู่เป่าและจือจือก็ลากร่างของราชาอสูรแล้วหายไป

“…”

“？”

พอมองดูราชาแมลงปีศาจของตัวเองถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา เหล่าแมลงปีศาจก็ถึงกับบ้าคลั่งทันที！

และพุ่งไปหาราชาอสูรอย่างบ้าคลั่ง…

ราชาอสูรไม่ได้คิดเลยว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ ความรู้สึก ณ ขณะนี้เหมือนถูกทรยศและแค้นไม่มีที่สิ้นสุด…

ดีๆๆ！

มันไม่ได้รังเกียจความอ่อนแอของอสูรน้อยด้วยซ้ำไป แต่มันกลับกล้าที่จะทรยศมัน！？

ในอนาคตอย่าหวังจะได้กลับสู่เผ่าพันธุ์อีก！

ทั้งบรรพบุรุษและเผ่าพันธุ์จะไม่ยอมรับมันอีกต่อไป！！

ถึงแม้ว่ามันจะร้องไห้เสียใจอย่างเจ็บปวดแค่ไหน และไม่ว่ามันจะแข็งแกร่งแค่ไหน เผ่าพันธุ์เราก็จะไม่มีวันยอมรับมันอีก！