ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1461

อสูรน้อยตามซู่เป่าไปหลบอยู่ในถ้ำแล้วย่างกุ้งกินอย่างมีความสุข

ทั้งอาหารทะเลนึ่ง อาหารทะเลปิ้งย่าง และหมาล่าทะเล

ก็กินกันจนเบื่อหมดแล้ว

“จือจือ？” อสูรน้อยถือส้อมที่มีเนื้อจิ้มคาไว้

กินอาหารทะเลจนเบื่อแล้ว คราวหน้าเราเปลี่ยนรสกันเถอะ？

ซู่เป่าที่กำลังโรยเครื่องปรุงและพลางกินไปด้วยพยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้สิ ลองดูหน่อยสิว่าผืนดินใหญ่ขนาดนี้มีอะไรอร่อยบ้าง”

เฟยเหมาถุ่ยพยักหน้าเห็นด้วย

ซู่เป่าถอนใจ “ถ้าจิ่วโยวมีแผนที่ก็คงจะดี”

ไม่ได้เป็นเพราะเรื่องกินแน่นอน แต่เพื่อจะดูว่ามีที่ไหนสามารถเลื่อนขั้นได้บ้าง

จือจือพยักหน้าใช่ๆๆ คุณหนูน้อยพูดถูก

ซู่เป่าจัดการวัตถุดิบซึ่งก็คือราชาแมลงปีศาจให้เรียบร้อยแล้วเอาไปต้มในหม้อ หลังจากนั้นก็ ไปกินเนื้อย่าง แล้วเริ่มซดน้ำซุป…

“เอ๊ะ？” เธอตะลึงไปพักหนึ่ง

“เนื้อของราชาแมลงปีศาจเหมือนว่าจะแตกต่างจริงๆ นะ…” จากนั้นซู่เป่าก็ซดน้ำซุปและกินเนื้ออีกชิ้นดู

ไม่เหมือนกันจริงๆ ด้วย！

เนื้อของราชาแมลงปีศาจระดับเก่าเนี่ยอร่อยกว่าเนื้อของแมลงปีศาจธรรมดาๆ ตัวอื่นๆ ที่เธอกินไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ที่สำคัญคือพลังหยินก็แข็งแกร่งกว่ามากด้วย！

อสูรน้อยจับช้อนเล็กๆ ที่ทําขึ้นมาเป็นพิเศษของมันแล้วรีบตักหนึ่งคํามาเป่าๆ แล้วกินเข้าไป

พอเอาเข้าปากปุ๊บถึงกับตาลุกวาวเลยทีเดียว！

“จือๆๆๆ！”

เฟยเหมาถุ่ยก็รีบซดเช่นเดียวกัน กินมูมมามสุดๆ น้ำซุปแทบจะแนบหน้าอยู่แล้วเนี่ย

ทันใดนั้นขนขาของมันถึงกับลุกเลยทีเดียว【ว้าวๆ！！】

ซู่เป่า หนูน้อย และเฟยเหมาถุ่ยถึงกับตะลึงกันหมด ใบหน้าเต็มไปด้วยความพอใจ

ไม่คิดเลยว่าสัตว์ปีศาจถ้ายิ่งแข็งแกร่ง พลังหยินที่ซึมซับได้ก็ยิ่งแกร่งเช่นกัน

นั่นหมายความว่า……

จู่ๆ ซู่เป่าก็นึกถึงพวกสัตว์ขนาดใหญ่ในแผ่นดินจิ่วโยวที่เธอมองเห็นขณะที่ขี่อยู่บนหลังมังกรดำ

ถ้าเกิดกินสัตว์ขนาดใหญ่พวกนั้นจนหมด งั้นเธอก็จะเต็มขั้นแล้วใช่ไหม？？

ไม่กล้าคิดเลย ไม่กล้าคิดจริงๆ！

ซู่เป่ารู้สึกตื่นเต้นและกระตือรือร้นอยากที่จะลอง

หลังจากกินอาหารมื้อนี้แล้ว ซู่เป่าอิ่มมากจนท้องจะแตกก็เลยรีบมานั่ง "ย่อย" แป๊บหนึ่ง แล้วเปลี่ยนสิ่งที่กินลงไปทั้งหมดให้กลายเป็นพละกำลังของตัวเอง！

ในขั้นตอนนี้ จู่ๆ ซู่เป่าก็พบปัญหาหนึ่ง

ตอนนี้เธอเก่งขนาดนี้แล้ว ทำไมยังต้องมาพึ่งตันเถียนเพื่อรวมพลังหยินอีกล่ะเนี่ย？

มันไม่ได้ยืนหยัดลุกขึ้นสู้ในตอนที่มื่ฝูงของมันกำลังประสบภัย แต่มันก็ไม่ได้ซ้ำเติม

ถ้าหนูตัวอื่นเคารพมัน มันก็จะตอบแทนให้สามเท่า ถ้าคนอื่นเห็นมันเป็นคนในครอบครัว มันก็คงอยากจะปกป้องพวกมันมากกว่านี้

แต่นี่พวกมันก็ไม่ได้เห็นมันเป็นคนในครอบครัว แม้แต่พ่อแท้ๆ ของตัวเองก็ยังไม่นับว่ามันเป็นลูกของตัวเองด้วยซ้ำ

ช่างมันเถอะ ปล่อยมันไป ยังไงมันก็ยังมีคุณหนูน้อยอยู่ ดีจะตาย

ซู่เป่ามองไปรอบๆ เห็นว่าพวกแมลงปีศาจก็ถอยทัพไปแล้ว ส่วนเสี้ยววิญญาณของหนูไฟส่วนใหญ่ก็ถูกพวกมันลากไปหมดแล้ว เหลือก็แต่เสี้ยววิญญาณบางส่วน

การต่อสู้ครั้งนี้ แม้ว่าแมลงปีศาจจะสูญเสียราชาของเผ่าพันธุ์ตัวเองไป แต่ก็ได้รับชัยชนะครั้งใหญ่

“ไปกันเถอะ พวกเราคงต้องไปหาอาหารที่อื่น”

ซู่เป่าไม่รู้ว่านอกเผ่าหนูไฟมีอะไรบ้าง หรือเผ่าแมลงปีศาจอาศัยอยู่ที่ไหนกัน เพราะเธอก็ไม่ได้มีความคิดที่จะไปตามล่าแมลงปีศาจ

อย่างแรกก็คือหลายวันมานี้เธอกินอาหารทะเลจนเบื่อแล้ว อย่างที่สองก็คือเธอจำเป็นต้องออกไปและแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

ซู่เป่าทําเครื่องหมายรอบๆ เผื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้สามารถย้ายกลับมาได้ตลอด จากนั้นก็พาอสูรน้อยและเฟยเหมาถุ่ยออกไปยังนอกหุบเขาอย่างไม่ลังเล

เพิ่งจะออกจากหุบเขาได้ไม่นาน จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตรงหน้ามืดไปหมด ทำให้ซู่เป่าพบว่าตัวเองกำลังอยู่ภายใต้เงามืดขนาดใหญ่อยู่

จู่ๆ ก็มีลูกกะตาขนาดใหญ่โผล่ออกมาจากยอดเขา！

【จือจือ！】 อสูรน้อยขนลุกไปหมด【นี่มันยักษ์โบราณนี่！】

ซู่เป่าตกใจ ภาพที่อยู่ตรงหน้านี้เหมือนกับภาพในหนังที่ยักษ์บุกโจมตีเลย ตกใจกลัวสุดๆ ไปเลย

เธอรีบไปซ่อนตัว แต่ยักษ์ตัวนั้นกลับยื่นมือมาเพื่อจะมาจับเธออย่างดุเดือด！