ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1464

ไม่รู้ว่าซืออี้หรันกินสาหร่ายทะเลไปตั้งเท่าไหร่

กลั่นไปครั้งแล้วครั้งเล่า และในที่สุดก็คลำหาวิธีการควบคุมมิติเวลาได้บ้างสักที

แต่เธอรู้สึกว่ากฎแห่งวิถีนี้ยังไม่ชัดเจนพอ ถ้าเขาอยากเรียนรู้ละก็ เขาจะต้องไปที่ใต้บึงลึกของนัยน์ตาปีศาจที่ซู่เป่าเคยพูดเอาไว้

ซืออี้หรันเพิ่งจะถึงนัยน์ตาปีศาจก็พบว่ามีคนรออยู่บนนั้นอยู่สองคน

เอ๊ะ？ นี่มันคุณอามู่กับคุณน้าซูนี่？

ถ้าเกิดพวกเขาเห็นเขากระโดดลงไปละก็ จะเข้าใจผิดว่าเขาตั้งใจมาหาซู่เป่าหรือเปล่าเนี่ย…

คงจะถูกจับตามองและโดนสอบสวนแน่ๆ？

และไม่แน่ว่าอาจจะรู้สึกว่าเขาเย่อหยิ่ง ทำไมถึงได้กล้าไปหาซู่เป่าต่อหน้าต่อตาพวกเขา

ซืออี้หรันตัดสินใจแอบลงไปเงียบๆ และเลือกที่จะไม่ไปทักทายคุณอามู่กับคุณน้าซู

…

มู่กุยฝาน “…คุณเห็นนั่นไหม？”

ซูจิ่นอวี้ยิ้มที่มุมปาก “เห็นแล้ว”

มู่กุยฝานเอ่ย “ไอ้เด็กนี่…ช่างผยองนัก กล้าที่จะแอบไปหาซู่เป่าลับๆ ล่อๆ ต่อหน้าต่อตาพวกเรา”

แต่ซูจิ่นอวี้กลับรู้สึกเป็นห่วง “ซู่เป่าลงไปนานมาก ยังไม่ขึ้นมาสักทีคงไม่เป็นไรใช่ไหม？”

นี่มันผ่านไปหนึ่งเดือนแล้วนะ！

มู่กุยฝานก็ลงไปดูหลายครั้งเหมือนกัน แต่ทุกครั้งที่ลงไปจะเห็นแต่พระราชวังนั้นจากระยะไกลๆเท่านั้น ไม่เห็นเงาของซู่เป่าเลย

เขาคาดเดาว่าซู่เป่าน่าจะเข้าไปข้างในพระราชวังนั้น

เพื่อไม่ให้ลูกสาวของตัวเองทิ้งห่างไปไกลเกินไป ช่วงนี้มู่กุยฝานเลยไปที่ก้นบึงอยู่บ่อยๆ เพื่อพยายามเรียนรู้วิธีการควบคุมมิติเวลา

แต่เขารู้สึกว่าตัวเองยังมีหนทางอีกยาวไกล…

**

ซืออี้หรันมาถึงก้นบึง และพบว่ารอบๆ มืดสลัวและเงียบสงบ

เขารู้สึกตึงเครียด แต่ก็ยังมุ่งหน้าไปที่พระราชวังอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นแสงสว่างก็สว่างขึ้นโดยไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้า！

แล้วก็ตามมาด้วยวงล้อแสงขนาดใหญ่ที่พุ่งมาบดขยี้เขา…

ซืออี้หรันคิดในใจ เหมือนกับที่ซู่เป่าเคยเล่าไว้เป๊ะเลย！

ช่วงนี้เขาได้กลั่น "หญ้าทะเล" ไปเยอะขนาดนั้นก็เลยทำให้พอเข้าใจอยู่บ้าง

เมื่อเห็นวงล้อแสงขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้ากำลังพุ่งมาบดขยี้เขา เขาก็ทำใจให้สงบลงและปล่อยตัวเองให้รู้สึกว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์

จากประสบการณ์ที่ซู่เป่าเคยเล่าไว้ ไม่ถูกวงล้อแสงบดขยี้จริงๆ ด้วย

มีแค่วงล้อแสงที่ผ่านตัวเขาไป เวลาและกฎแห่งการควบคุมมิติเวลาก็หายวับไปกับตาทันที เขายังไม่สามารถจับจุดได้ด้วยซ้ำ

“เอาอีก！”

ซืออี้หรันเชื่อมั่นว่าถ้าซู่เป่าสามารถเรียนรู้ได้ เขาก็สามารถเรียนรู้ได้อย่างแน่นอน เพียงแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้นแหละ

ถ้าซู่เป่าใช้เวลาในการเรียนรู้ทักษะนี้ไปหนึ่งวัน งั้น…งั้นเขาก็คงต้องใช้เวลาสองวัน

ซืออี้หรันไม่ยอมให้ตัวเองล้าหลังซู่เป่ามากเกินไป ดังนั้นเขาเลยบังคับตัวเอง ไม่ต้องพยายามรับรู้อย่างทุ่มเทสุดชีวิตขนาดนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน…

และในที่สุด เขาก็ได้เรียนรู้ในครั้งสุดท้าย ความสุขบนใบหน้าของเขาอยู่ได้ไม่ถึงสองวินาที จู่ๆ ก็มีพลังอันมหึมาพุ่งออกมาจากใต้พระราชวังและดึงเขาเข้าไป！

ซืออี้หรันตกใจ เขารีบเอาสิ่งที่ดูคล้ายบาตรออกมาห่มตัวเขาไว้！

เขาไม่รู้ว่าตัวเองถูกดึงเข้าไปที่ไหน แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่ยังไงบอกไม่ถูก

แต่เมื่อตอนที่เขาได้ปล่อยจิตเทพออกมา จิตเทพกลับถูกกลืนไปในพริบตา

ซืออี้หรันรู้สึกตกใจ ในที่ๆ แม้แต่จิตเทพก็ยังถูกดูดกลืนนั้นจะต้องไม่ใช่ที่ๆ ดีอย่างแน่นอน เขาจะต้องรีบออกไปจากที่นี่โดยเร็ว！

ในตอนแรกเขาก็อยากจะออกไปในทางที่เขาเพิ่งถูกดึงเข้ามา แต่ทันใดนั้นก็พบว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถควบคุมได้

ที่นี่ดูเหมือนจะมีการตั้งกฎแห่งวิถีอะไรสักอย่างไว้ หลังจากเข้ามาแล้วสามารถทำได้แค่เดินหน้าเท่านั้น…

ซืออี้หรันขมวดคิ้วกำลังคิดว่าอยากจะลองดูอีกรอบ แต่กลับได้ยินเสียงบาตรแตก…ดังมาก！

เขารีบเอาบาตรเก็บเข้าไป

พอพูดถึงแมลงร้ายแล้ว

ตอนที่ซู่เป่าถูกมังกรดําพาตัวไป พวกมันรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

บนตัวของเธอมีกฎแห่งวิถีแบบใหม่ซึ่งเป็นกลิ่นอายแปลกใหม่ เหมือนกับใบไม้ที่งอกในฤดูใบไม้ผลิ…

สำหรับพวกมันแล้วกฎแห่งวิถีแบบนี้ถือเป็นความหวังในการเกิดใหม่ของพวกแมลงที่กำลังจะถึงจุดจบและแก่ตัวแล้วจริงๆ

แต่เธอกลับหนีไป！

ขณะที่กำลังสิ้นหวังอยู่นั้น ก็มีคนโผล่มาใหม่

เพียงแต่ว่าคนนี้แตกต่างนิดหน่อย กฎแห่งวิถีในตัวไม่ได้มีกลิ่นอายแปลกใหม่เท่าไหร่

หืม？

แต่กลับให้ความรู้สึกกดดันที่ดูคุ้นเคยซะงั้น？？

พวกแมลงร้ายที่กำลังวิ่งพุ่งเข้าไปอย่างโกลาหล แต่จู่ๆ ก็มีมีดเล่มใหญ่ฟันเข้ามา

และในขณะนั้นเอง ในที่สุดพวกมันก็ตระหนักได้สักทีว่าความกดดันที่คุ้นเคยนี้มันคืออะไร แต่ก็สายไปเสียแล้ว！

พลังของซืออี้หรันเต็มเปี่ยม ฆ่าได้ฆ่า ในไม่ช้าร่างใต้โครงกระดูกของมังกรขนาดใหญ่ก็ถูกฟันจนเละส่วนกระดูกก็บินว่อนไปทั่ว…

แมลงร้ายตายไปแล้วก็คงนึกไม่ถึงว่าเหตุผลที่พวกมันถูกฆ่าตายอย่างไม่ลังเลนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะบังเอิญไปเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น…

**ดราม่าเล็กๆ**

พวกแมลงร้ายร้องไห้งือๆ【อะไรกัน！อะไรกันล่ะเนี่ย！】

ซูอี้หรันจอมเย็นชาไม่ได้ใส่เสื้อ ถึงกับโมโหพร้อมกล่าวว่า “พวกเจ้าเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าก็ต้องตายไปเสีย！”

ในที่สุดแมลงร้ายก็นึกถึงสิ่งที่เขาเห็นและโกรธอยู่พักหนึ่ง【แล้วจะทำไม！ เห็นแล้วจะทำไม！ พวกข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั่นคืออะไร！ โครงสร้างของพวกข้าแตกต่างกันนะ！ พวกข้าทั้งหมดไม่ได้สวมเสื้อผ้าเหมือนกันนะ！！】

เชอะ

มีดเล่มใหญ่บินผ่าน แมลงร้ายตายเรียบขนาดวิญญาณก็ยังไม่เหลือด้วยซ้ำ…

แมลงร้ายที่อยู่ห่างออกไปนั้น ซึ่งเดิมทีก็อยากจะกระโจนเข้าไปอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงแต่ว่าต้องรีบหันหลังแล้ววิ่งหนีทันที…