ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1465

ที่ใบมีดมีเลือดสีเขียวเข้มหยดลงมา

ซืออี้หรันเงยหน้ามองไปยังอีกฝ่าย ไม่รู้ว่าเขาฆ่าไปนานแค่ไหน แรกๆ ก็ยังมีลำบากบ้าง แต่เขาก็ค่อยๆ รู้สึกว่าการฆ่าสิ่งเหล่านี้ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือเลย

ราวกับกำลังหั่นผักหั่นแตงด้วยซ้ำไป

ดูเหมือนว่า…เขาจะสามารถกำราบของพวกนั้นได้โดยธรรมชาติ？

หลังหุบเขายังมีแมลงขนาดใหญ่เยอะกว่านี้ แต่เหมือนว่าพวกมันจะกลัว อย่าว่าแต่จะรีบกระโจนเข้ามาเลย แต่พวกมันกลับถอยอย่างต่อเนื่อง ทำให้ที่ดินผืนนี้ว่างเปล่าในไม่ช้าเหลือเพียงแต่หินรูปร่างแปลกๆ และกิ่งไม้แห้งเท่านั้น

ซืออี้หรันข้ามผ่านที่แห่งนี้ไป และปีนขึ้นไปบนเขาที่สูงขึ้นเล็กน้อย ทำให้ในที่สุดก็สามารถมองเห็นหุบเขาทั้งหมดนี้ได้อย่างชัดเจน นอกจากนี้ยังมีหน้าผาอยู่ห่างออกไปจากหุบเขาจากที่ไกลๆ อีกด้วย บนยอดหน้าผาตัดขวางแห่งนั้น ไม่รู้ว่ามันคืออะไรที่อะไรกันแน่

ขณะที่เขากำลังจะจากไป สายตาเขาก็ไปเห็นเจ้าก้อนดำๆ ที่กำลังวิ่งพุ่งเข้ามาที่เขา！

สายตาเฉียบคม เขารีบชูมีดขึ้นมา…

จู่ๆ สิ่งๆ นั้นก็ส่งเสียงที่คุ้นเคยขึ้นมา “จือจือ！”

อสูรน้อยก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงวิ่งมาที่นี่ มันใช้เวลาไปสามวันเต็มๆ

มันนึกในใจ ตอนนั้นมังกรดำก็รับปากซู่เป่าแล้วว่า อีกสามวันจะมารับเธอ…มันน่าจะไปแล้วมั้ง？

ถ้าไปแล้ว เฟยเหมาถุ่ยก็น่าจะเรียกให้อยู่แล้ว

แต่มันก็ยังกังวลว่าจะเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมา ？

ถ้าเกิดมังกรดำไม่รักษาคำพูดแล้วไม่ไปรับตามสัญญาล่ะ？

เพราะฉะนั้นมันก็เลยต้องวิ่งข้ามผ่านพื้นที่ราบกว้างนี้มา ทั้งหนีจากอุ้งเท้าของ “ไทรเซอราทอปส์” แถมยังต้องหลบหลีกพวกสัตว์ปีกปีศาจที่บินว่อนอยู่ทั่วฟ้าอีก

ไม่กล้าหยุดเลยแม้แต่วินาทีเดียว บาดเจ็บไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ตัววิญญาณขาดรุ่งริ่ง รวมทั้งขนก็ยุ่งเหยิงไปหมด

ในที่สุดก็มาถึงที่นี่สักที แต่สุดท้ายกลับพบว่ามังกรดำไม่อยู่…

ขณะที่กำลังสิ้นหวังอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเงาคนคุ้นเคยปรากฏอยู่ตรงหน้า มันถึงกับน้ำตาเล็ด และร้องไห้ออกมาพลางวิ่งไปหาทันที…

**

ซู่เป่าจมปลักอยู่ในความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เธอไม่คิดเลยว่าผลลัพธ์ของการทำให้ตันเถียนแตกจะร้ายแรงขนาดนี้ กฎแห่งวิถีภายในร่างกายก็ดูเหมือนจะพังทลายลงไปด้วย

ความเจ็บปวดจากการฉีกขาดนั้นแทรกซึมเข้าไปในจิตวิญญาณ ส่วนกฎแห่งวิถีก็ดูเหมือนจะกระจัดกระจายไปโดยที่ไม่สามารถควบคุมอะไรได้…

ซู่เป่ากัดฟันและยืนหยัดแน่วแน่ว่าเธอจะไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด เธอเชื่อสัญชาตญาณของตัวเองว่าการทำให้ตันเถียนแตกนั้นได้ผลอย่างแน่นอน แต่เธอยังหาวิธีที่ถูกต้องไม่เจอเท่านั้นเอง！

【เฮ้ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ…！】

ซู่เป่าฮึดสู้ กฎแห่งวิถีที่กระจัดกระจายเหล่านั้นราวกับภูเขาแป้งที่พังทลายลงมา ส่วนเธอก็เหมือนกับคนนวดแป้ง

เธอรู้ดีว่าแค่นวด "แป้ง" ที่แตกเป็นเสี่ยงๆ เหล่านี้ไปอยู่บนจินตันได้ เธอก็จะทําสําเร็จ！

มันก็แค่ขั้นตอนง่ายๆ แต่ทําไมเธอถึงทําไม่ได้สักที เหมือนยังขาดอะไรไป…

ในตอนแรกซู่เป่าก็คิดว่าขาดน้ำ เพราะถ้าไม่มีน้ำก็ไม่สามารถนวดแป้งได้ ดังนั้นเธอเลยเอาน้ำเยือกเย็น น้ำแร่จิตวิญญาณ วารีสายฟ้าสีทอง หรือแม้กระทั่ง “ชาดแดง” ออกมาจากน้ำเต้าวิญญาณเพื่อมาใช้…

แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ของเหลวที่สามารถใช้ได้ทั้งหมดก็เอามาใช้หมดแล้ว แต่ “แป้ง” ก็ยัง “นวด” ไม่ขึ้นรูป

ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้

ซู่เป่ารู้สึกเหนื่อยล้า พอนวดมาทางนี้ อีกด้านหนึ่งก็กระจัดกระจาย พอไปนวดทางนั้น อีกด้านก็กระจัดกระจาย วนไปวนมา

ขณะนั้นเศษเสี้ยวตันเถียนทั้งหมดก็อยู่ล้อมรอบจินตัน แต่ไม่สามารถรวมเข้าจินตันได้

ทำยังไงดี？

“ซู่เป่า？” ซืออี้หรันใช้ “เสียง” จากจิตเทพลองเรียกซู่เป่า

ในตอนที่ซู่เป่ากำลังรู้สึกเหนื่อยล้าอยู่นั้น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเรียกที่ฟังดูคุ้นเคย มันไม่ใช่เสียง แต่เป็นสิ่งที่อธิบายไม่ได้ คล้ายๆ กับโทรจิตนั่นแหละ

พี่อี้หรันเหรอ！

ซู่เป่าดีใจ ดีจัง ตอนนี้เธอต้องการใครสักคนเพื่อช่วยเธอวิเคราะห์อย่างเร่งด่วนว่าเธอขาดอะไรไป และทําไมเธอถึงผ่านจุดนี้ไปไม่ได้สักที

ซืออี้หรันได้รับเสียงตอบรับจากซู่เป่าอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเป็นการรับรู้ผ่านจิตเทพ (ความคิด) ดังนั้นเขาจึงเข้าใจสาเหตุและผลที่ตามมาในหนึ่งวินาที

ที่แท้เธอเป็นคนทำเองจริงๆ เธออยากลองที่จะหลอมรวมจินตันและตันเถียนเข้าด้วยกัน！

ซืออี้หรันประหลาดใจเล็กน้อย แต่พอเขาลองคิดดูแล้วก็พบว่าซู่เป่าไม่ได้ทำไปมั่วๆ

ในทางทฤษฎีมันก็ดูเป็นไปได้จริงๆ

เมื่อหลายพันปีก่อน จักรพรรดิทุกพระองค์ได้ขึ้นสู่จุดสูงสุดแล้ว อีกทั้งจักรพรรดิตงเยว่ก็อยู่ห่างจากขั้นสมบูรณ์เพียงแค่ครึ่งก้าวเท่านั้น

แต่ทำไมถึงยังไม่สามารถฝ่าพันธนาการมาได้？

บางทีพวกเขาอาจไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันเกี่ยวข้องกับดันเถียนและจินตันภายในร่างกาย

ซืออี้หรันลองวิเคราะห์ซ้ำไปซ้ำมา และก็มั่นใจว่าแนวคิดของซู่เป่านั้นถูกต้อง

เพียงแต่ว่ามันยังขาดอะไรกันแน่…

ความคิดของซืออี้หรันและซู่เป่าเชื่อมถึงกัน ไม่ว่าทั้งคู่จะคิดอะไรกันอยู่ ทั้งคู่ก็แทบจะสามารถเข้าใจซึ่งกันและกันได้ในทันที ความคิดของทั้งคู่หลอมรวมกัน รวมทั้งสิ่งที่ไม่เข้าใจก็กําลังจะหยั่งรู้แล้ว

มันเป็นสถานะที่ค่อนข้างพูดยาก ซืออี้หรันใช้สมองอย่างหนัก ส่วนซู่เป่าก็ลองวิเคราะห์ใหม่ทั้งคู่ดำเนินการไปพร้อมกัน และในที่สุดก็ถึงเวลาที่ทั้งคู่หยั่งรู้เสียที

รู้แล้วว่าขาดอะไร！！