ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1467

เมื่อเผชิญกับความกังวลของซืออี้หรัน ซู่เป่าก็แสดงท่าทีไปว่าไม่ต้องเป็นห่วง

หลังจากเข้าสู่ระบบการบำเพ็ญแบบใหม่แล้ว ทำให้ซู่เป่าสามารถมองเห็นความไม่สมบูรณ์ของกฎแห่งวิถีแบบเก่าได้อย่างชัดเจนมากขึ้น อีกทั้งยังได้เห็นความก้าวหน้าในการไปสู่เขตแดนจักรพรรดิที่เหลืออีกครึ่งก้าวของซืออี้หรันด้วยเหมือนกัน

ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกแปลกใจว่า ทําไมพี่อี้หรันถึงเหลือแค่ครึ่งก้าวในการไปสู่เขตแดนจักรพรรดิ แต่กลับเก่งกว่าเขตแดนจักรพรรดิเสียอีก ที่แท้เป็นเพราะจิตใต้สํานึกของเขาที่กดให้อยู่ในระดับของเขตแดนจักรพรรดินั่นเอง

เขาเก่งกว่าเมื่อตอนปีที่แล้วอีก แต่เขตแดนของเขากลับไม่ได้เลื่อนขั้น แถมยังไม่เคยประสบกับด่านเคราะห์อัสนีบาตเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เปลี่ยนก็ได้！

ซืออี้หรันเชื่อในตัวซู่เป่า

ถ้าเธอคิดว่าไม่มีปัญหาอะไร งั้นก็แสดงว่าไม่มีปัญหาแน่นอน

ความคิดของทั้งคู่เหมือนกัน จากนั้นก็เริ่มเปลี่ยนเส้นทางของกฎแห่งวิถีขึ้น

ซืออี้หรันทำให้ตันเถียนของตัวเองแตกด้วยความเด็ดเดี่ยว！

ในขณะนั้นเอง เขาถึงได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ซู่เป่าประสบพบเจออย่างแท้จริง มันเจ็บปวดยิ่งกว่าการเอามีดมาหั่นเนื้อตัวเองทีละชิ้นๆ จนเห็นกระดูกเสียอีก และยังเจ็บยิ่งกว่าการขูดเนื้อออกจากกระดูก…เสียอีก！

ทันใดนั้นซืออี้หรันก็คิดได้ว่าความเจ็บปวดนี้ ซู่เป่าก็เคยประสบมาสามสี่วันเหมือนกัน…

จู่ๆ ก็รู้สึกเห็นใจขึ้นมา แต่ก็ไม่กล้าคิดอะไรมาก

เพราะตอนนี้จิตเทพของเขาและซู่เป่าเชื่อมถึงกัน และสามารถรับรู้ความคิดของอีกฝ่ายได้ ดังนั้นเขากลัวว่าตัวเขาเองจะเปิดเผยอารมณ์บางอย่างที่ไม่ควรมีออกไป

【พี่อี้หรันตั้งใจหน่อย！】 เขารับรู้ได้ถึงเสียงเตือนของซู่เป่า【ไม่ต้องเห็นใจหนูหรอก หลายวันมานี้ถึงแม้มันจะรู้สึกเจ็บปวด แต่หนูก็ได้เก็บเกี่ยวอะไรเยอะอยู่เหมือนกัน！】

ซืออี้หรันพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว เขาพยายามไม่คิดมากหรือคิดฟุ้งซ่านอีก และแยกกฎแห่งวิถีแบบเก่าออกจากตันเถียนและจินตันของตัวเองให้หมด！

ซู่เป่ารีบช่วยเขาย้ายกฎแห่งวิถีที่อยู่ในตัวออกจากร่าง

ซืออี้หรันก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย ด้วยความที่กฎแห่งวิถีที่ถูกดึงออกมาจะต้องมีอะไรมา “ดูดซับ” ไว้ เหมือนที่เมื่อกี้เขาช่วยซู่เป่าดูดซับกฎแห่งวิถีไป ดังนั้นคราวนี้มันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะให้ซู่เป่าที่สําเร็จไปแล้วมาดูดซับกฎแห่งวิถีเก่าๆ อีก

เพราะฉะนั้นเขาก็เลยเอาบาตรที่มีรอยแตกออกมาแล้วยื่นให้กับซู่เป่า

เมื่อสามารถเชื่อมจิตเทพหากินได้ หลังจากที่ซู่เป่าเห็นบาตรปุ๊บก็รู้โดยทันทีว่าจะทำยังไงต่อ บาตรอันนี้ดูคล้ายกับบาตรที่ฝาไห่ใช้เก็บนางพญางูขาวไป๋ซู่เจินเลย บาตรนี้สามารถเก็บทุกสิ่งทุกอย่างได้ ตราบใดที่มันสามารถเก็บได้

ซู่เป่ารีบย้ายกฎแห่งวิถีเก่าๆ ของซืออี้หรันเข้ามาอยู่ในบาตร！

ทั้งสองคนต่างก็ดำเนินการย้ายกฎแห่งวิถีนี้อย่างประหม่า เพราะซู่เป่ากลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นกับซืออี้หรัน ดังนั้นก็เลยตั้งใจเพ่งเล็งอย่างกระชั้นชิด

ทั้งคู่ไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำว่าบาตรที่เดิมมีรอยแตกนั้น ตอนนี้กลับได้รับการซ่อมแซมเสร็จแล้วจากกฎแห่งวิถีที่ถูกย้ายมา…

สำหรับซู่เป่าและซืออี้หรันแล้ว กฎแห่งวิถีแบบเก่านั้นไม่มีประโยชน์อะไร เหมือนเป็นขยะหรือของไร้ค่า

แต่สำหรับบาตรแล้วกลับเป็นสิ่งมีค่า

ในขณะนั้นเอง เหงื่อบนหน้าผากของซืออี้หรันก็หยดลงมาราวกับน้ำฝน เสื้อผ้าเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ

ตามที่เขาคาดไว้ในตอนแรกเลย หลังจากที่ย้ายกฎแห่งวิถีทั้งหมดออกมาแล้ว กฎแห่งวิถีของตัวเขาเองก็เหลืออยู่ไม่มาก！

กฎแห่งวิถีที่น่าเวทนาพวกนี้ยังมาจากการที่เขาและซู่เป่าบำเพ็ญด้วยกันแล้วฝึกฝนออกมาได้โดยไม่ได้ตั้งใจ

ในเวลานี้เขาเหมือนโดนสูบเลือดเนื้อรวมทั้งกระดูกออกไป เหลือเพียงแค่ผิวหนังชั้นหนึ่งที่รองรับไว้อยู่

ถึงแม้จะไม่ได้มีอุปสรรคอะไรในการหลอมรวมจินตันและตันเถียนที่แตกไปแล้ว แต่ด้วยความที่พลังไม่พอก็เลยไม่สามารถรวมเข้าด้วยกันได้…

ไม่สามารถเลื่อนขั้นไปเป็นจื่อตันได้！

และในเวลานั้นเอง จู่ๆ ก็รู้สึกถึงพลังอันยิ่งใหญ่และบริสุทธิ์หาที่เปรียบไม่ได้หลั่งไหลเข้าสู่กระดูกของเขา！