ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1468

อสูรน้อยและเฟยเหมาถุ่ยพยายามทนแรงกดดันจนลูกกะตาแทบจะหลุดจากเบ้าตาแล้ว ส่วนเฟยเหมาถุ่ยขนขาถึงกับหลุดไปหนึ่งเส้นเลยทีเดียว…

ในที่สุดก็คว้าบาตรได้เสียที ขณะที่มันกำลังเตรียมจะทุบนั้น！

ในที่สุดซู่เป่าและซืออี้หรันก็ลืมตาขึ้นมา

ซืออี้หรันเห็นอสูรน้อยกำลังจะทุบบาตรอยู่ก็รีบยื่นไปคว้ามาทันที

“ทุบไม่ได้นะ ฉันยังต้องเอาไปคืน” เขาเอ่ย

อสูรน้อยตาลุกวาว “จือจือ！”

ตอนที่มันกระโจนเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของซู่เป่า มันน้ำตาคลอเบ้า และแสดงท่าทางเพื่อแสดงว่ารอบนี้มันตกใจมากจริงๆ แถมยังบอกอีกว่าบาตรอันนี้ไม่ใช่ของดีอะไร มันเป็นของไม่ดี มันพยายามจะกินเธอกับเพื่อน

ซู่เป่าลูบหัวมันเพื่อเป็นการปลอบใจ “ไม่ต้องกังวล ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับบาตรเลย แต่ต้องขอบคุณบาตรด้วยซ้ำที่ช่วย “กิน” กฎแห่งวิถีเก่าๆ”

อสูรน้อยและเฟยเหมาถุ่ยไม่เข้าใจว่าคืออะไร

ซู่เป่าก็เลยเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นไปคร่าวๆ แต่สุดท้ายกลับเห็นทั้งอสูรน้อยและเฟยเหมาถุ่ยทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก

“เอ่อ？ เป็นอะไรหรือเปล่า？” ซู่เป่าบีบแก้มของอสูรน้อยอย่างตลกขบขัน “รีบตั้งสติเร็วเข้า คุณหนูน้อยของพวกเจ้าน่ะเก่งขึ้นแล้วนะ！ ต่อไปจะพาพวกเจ้าตะลอนไปทั่วแน่นอน และวิธีในการฝึกฝนบำเพ็ญของพวกเจ้าจะเป็นระบบใหม่ที่สมบูรณ์กว่าเดิม”

อสูรน้อยตื่นเต้นขึ้นมาทันที “จือจือ！ จือจือ！”

เฟยเหมาถุ่ยพึมพำว่า “เด็กดีของข้า…ข้าถึงขั้นขนขาหลุดไปหนึ่งเส้นเลยนะ…”

ขนขาของมันนั้นมีค่ามาก ยิ่งมีขนขามากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น

ซู่เป่าปลอบใจ “ขอโทษนะ เดี๋ยวช่วยหาให้ ถ้าหาได้แล้วจะเอากลับไปติดคืนได้ไหม？”

เฟยเหมาถุ่ย “…”

ซู่เป่าปล่อยใจให้สบายใจ จู่ๆ ก็คุยเล่นคึกคักกับอสูรน้อยและเฟยเหมาถุ่ยโดยไม่รู้ตัว

ซืออี้หรันมองเธอแล้วก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้

ในเวลานี้เอง จู่ๆ ซู่เป่าก็คุกเข่าล้มลงกับพื้นเสียงดัง！

ซืออี้หรันหน้าถอดสี รีบเข้าไปพยุงตัวเธอขึ้นมา “เป็นอะไรหรือเปล่า？！”

ใบหน้าของซู่เป่าซีดเซียว เธอยกมือขึ้นสั่นๆ พร้อมพูดทั้งน้ำตาว่า “พี่อี้หรัน…หนู…หนู…”

ซืออี้หรันรู้สึกร้อนรน “เกิดอะไรขึ้น？ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า？”

ทันใดนั้นก็มีเสียงท้องร้องของซู่เป่าดังขึ้นมา จากนั้นซู่เป่าก็พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า “หนูหิว！”

“เอ่อ…หิวจัง！”

ซืออี้หรัน “…”

พอเห็นเด็กสาวตัวเล็กๆ ตรงหน้าก็นึกว่ามีอะไรเกิดขึ้นซะอีก แต่ที่ไหนได้จงใจแกล้งเขานี่

ซืออี้หรันยิ้มมุมปากโล่งอก

ซู่เป่าทำตายิ้ม “แกล้งพี่เล่นอิอิ！ แต่หนูก็หิวจริงๆ นะ หิวๆๆๆ…”

หิวยิ่งกว่าครั้งแรกที่กลับจากยมโลกแล้วมาถึงโลกมนุษย์เสียอีก！

ซืออี้หรันเอ่ย “น่าจะเป็นเพราะเป็นกฎแห่งวิถีแบบใหม่ ก็เลยไม่มีพลังหยินมาช่วยพยุง…”

เพราะเขาก็หิวเหมือนกัน…

การหมุนโคจรของกฎแห่งวิถี และการบำเพ็ญนั้นต้องการพลังงาน

ก่อนหน้านี้พลังที่พวกเขาฝึกฝนบำเพ็ญคือพลังหยิน

แต่ตอนนี้หลังเปลี่ยนเป็นระบบกฎแห่งวิถีแบบใหม่แล้ว พลังหยินก่อนหน้านี้สำหรับพวกเขาแล้วไม่ได้มีผลใดๆ เลย

แน่นอนว่าก็คงจะไม่ได้มีผลเสียอะไร

ซู่เป่าหิวจนตาลาย “งั้นก็…ออกไปหาอะไรกินไหม？”

ซืออี้หรัน “…”

ระหว่างทางที่เขามาได้ยินอสูรน้อยเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในจิ่วโยวมาแล้ว ก็พอจะรู้ว่าสัตว์ปีศาจในจิ่วโยวได้กลายเป็นอาหารของเธอหมดแล้ว…

ซืออี้หรันรับมาโดยไม่เกรงใจใดๆ แล้วเอาเข้าปากกินทันที

ทั้งสองคนกินน่องสัตว์ปีศาจหมดไปอย่างรวดเร็ว

ซู่เป่ารู้สึกค้างคา เพราะยังรู้สึกหิวอยู่

“ตอนนี้พลังหยินไม่มีประโยชน์สำหรับพวกเราแล้ว ต่อไปพวกเราก็ไม่สามารถเลื่อนขั้นผ่านการกินได้แล้ว…เห้อ！” ซู่เป่าถอนหายใจ

ซืออี้หรัน “…”

ช่วยเอาคำว่า “พวก” ออกด้วย เมื่อก่อนเขาก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ คนที่พึ่งพาการกินในการเลื่อนขั้นนั้นมีแค่เธอคนเดียว！

ในเวลานี้เอง ก็จัดการสัตว์ปีศาจทั้งหมดเรียบร้อยหมดแล้ว ซู่เป่าพูดอย่างกระตือรือร้น “พี่อี้หรัน พวกเรามาทำเนื้อตุ๋นกันดีไหม！”

ซืออี้หรันพยักหน้า “แต่เนื้อของสัตว์ปีศาจใหญ่ขนาดนี้ ขอฉันคิดดูก่อนว่าจะเอาอะไรมาตุ๋นดี…”

ต่อมาก็เห็นซู่เป่าหยิบ…เตาลูกกลอนออกมา？！

เธอเอาเตาลูกกลอนมาตั้งอย่างชำนาญแล้วใส่เนื้อสัตว์ที่สับแล้วลงไป

ซืออี้หรัน “…？”

แล้วก็ตามด้วยน้ำแร่จิตวิญญาณ เอามาใช้เป็นน้ำแทนเพื่อเอาไว้ต้มซุป！

แล้วก็ใส่ยาลูกกลอนเข้าไปหน่อยเป็นเครื่องปรุง

ซืออี้หรัน “…”

ซู่เป่าคิดไปคิดมา จู่ๆ ก็นึกถึงผลไม้แห่งโชคชะตาที่ได้มาจาก “สุขาวดี” เหมือนว่ารูปร่างจะดูคล้ายๆ กับหัวไชเท้าและมันฝรั่งอยู่นะ？

เอ่อ เนื้อตุ๋นไชเท้าเนื้อตุ๋นมันฝรั่ง ดูน่าอร่อยจริงๆ！！

ซู่เป่ารีบเอาพวกมันออกมาหั่นเป็นชิ้นๆ แล้วโยนเข้าไปใน “หม้อ”

ซืออี้หรัน “！！！”

เดี๋ยวนะ นี่มัน…？！