ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1469

ซืออี้หรันมองดูซู่เป่าโยนพวก “หัวไชเท้า” “มันฝรั่ง” ลงไปในหม้อ…

“นี่เธอ…”

ไปเอามาจากไหน？？

ซู่เป่าตอบอย่างร่าเริงว่า “อ่อ！ พี่หมายถึงพวกนี้เหรอ！ หนูไปเอาพวกหัวไชเท้าและมันฝรั่งมาจากสุขาวดีค่ะ！”

ซืออี้หรัน “…”

นี่เธอเรียกมันว่าหัวไชเท้ากับมันฝรั่งงั้นเหรอ…

“นี่มันผลไม้สร้างวิญญาณและผลไม้แห่งโชคชะตานะ” ซืออี้หรันอธิบายอย่างงงงวย

ซู่เป่าควักมันฝรั่งออกมาอีกหนึ่งลูก “อะไรกัน？ ไอ้เจ้ามันฝรั่งนี้คือผลไม้ศักดิ์เหรอ？”

ซืออี้หรัน “…ใช่”

“ส่วนหัวไชเท้าอันนี้คือผลไม้สร้างวิญญาณเหรอ？”

ซืออี้หรัน “…อื้ม”

ซู่เป่างงไปหมด หัวไชเท้าและมันฝรั่งที่รวดหยิบติดมือมาเป็นของที่เจ๋งขนาดนี้เลยเหรอ？

เสียดายที่เธอเอาแต่เอาพวกมันไว้ในแหวน เสียดายอ่ะ！

รีบกัดหนึ่งคำ！

ซู่เป่าอ้าปากกัดไปที่หัวไชเท้า

กรอบมาก！

เธอเคี้ยวไปด้วยแล้วก็ยื่นให้ซืออี้หรันไปหนึ่งลูก “พี่อี้หรัน พี่ก็กินลูกหนึ่งสิ！”

ซืออี้หรันยิ้มมุมปาก

ที่จริงแล้วเขาก็ไม่เคยเห็นของแบบนี้มาก่อนหรอก เคยเห็นแต่คําอธิบายและรูปภาพในตำราโบราณก็เท่านั้น

ตอนที่ซู่เป่าหยิบพวกมันออกมา เขาก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่ไม่ธรรมดาของสองสิ่งนี้ มันพิเศษมากๆ แค่มองปราดเดียวก็จำได้ว่าพวกมันคือสมบัติสวรรค์ที่อยู่ในบันทึกของตำราโบราณ

ผลไม้สร้างวิญญาณและผลไม้แห่งโชคชะตาหายากกว่าหินอุดผืนฟ้าด้วยซ้ำไป เพราะว่าสองสิ่งนี้ไม่ได้สร้างมาจากฟ้าดิน แต่มันเหมือนปรากฏขึ้นมาเองยังไงยังงั้นเลยแหละ และมันมักจะปรากฏพร้อมกัน ดังนั้นจึงถูกเรียกว่า "สมบัติแห่งสวรรค์" นั่นเอง

อาจจะกล่าวได้ว่าพวกมันมีกฎแห่งวิถีในตัวเอง หรือจะกล่าวว่ากฎแห่งวิถีของพวกมันนั้นว่างเปล่าก็ได้

นั่นหมายความว่าไม่ว่าจะเป็นคนที่ฝึกฝนบำเพ็ญระบบใดก็สามารถได้รับพลังเทพจากพวกมันได้

“พลังเทพ？？” ซู่เป่าคุ้นเคยกับคำนี้ เพราะในนิยายการบำเพ็ญเซียนของคุณแม่มีกล่าวถึงค่อนข้างบ่อย

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคำว่าพลังเทพในชีวิตจริง ความรู้สึกแบบนี้ช่างแปลกใหม่เหลือเกิน！

พลังเทพ…

จู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างแวบเข้ามาในหัว ไม่ทันตั้งตัว

ซู่เป่าถือ “หัวไชเท้า” ไว้ในมือแล้วเอามาแทะกินสองสามคำ…

ซืออี้หรันเห็นเธอกินผลไม้สร้างวิญญาณอันนั้น ก็รู้สึกเหมือนเธอกำลังกินหัวไชเท้าอยู่เหมือนกันนะเนี่ย

ของอันนี้ดูเหมือนจะได้ใช้ประโยชน์แบบนี้นะ ในตำราโบราณกล่าวไว้ว่าให้เอาของอันนี้ไว้ในมือ แล้วก็นั่งขัดสมาธิบำเพ็ญเพื่อดูดซับพลังเทพจากผลไม้สร้างวิญญาณ…

ซู่เป่าแทะกินแบบนี้ ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่ามีผลไม้สร้างวิญญาณแบบนี้อยู่เต็มตลาดอย่างงั้นแหละ…

ซืออี้หรันก้มหน้ามองหัวไชเท้าที่ซู่เป่ายัดมาใส่ในมือเขา

จู่ๆ ก็นึกถึงเรื่องที่เธอพูดถึงสุขาวดีเมื่อกี้และถามเธอว่า “ในโลกนี้มีสุขาวดีจริงๆ เหรอ？”

ซู่เป่าส่ายหัว “ไม่ใช่สุขาวดีอันนั้น แต่ที่เรียกว่าสุขาวดีก็เพราะมันชื่อสุขาวดี！”

เธอชี้ไปที่เฟยเหมาถุ่ยที่อยู่ข้างๆ

ซืออี้หรันยิ้มมุมปาก ที่แท้ก็หมายถึงสุขาวดีอันนั้นนี่เอง！

“เนื้อตุ๋น” “มันฝรั่ง” และ “หัวไชเท้า” ที่ตุ๋นอยู่ในเตาลูกกลอน ภายใต้การตุ๋นนั้นยังคงสามารถปล่อยไอเทพให้แผ่ออกมาได้ เลยทําให้ทั้งซู่เป่าและซืออี้หรันรู้สึกแบบนั้น

“รีบกินกันเถอะ！” ซู่เป่าตะโกน

ซืออี้หรันนั่งฟุ้งซ่านไปสักพัก ก็ไปเห็นซู่เป่าเอาถ้วยชามมาจากไหนไม่รู้มาตักเนื้อและซุปแล้วใส่ในหม้อเล็กๆ ให้เขา！

“พี่อี้หรัน พี่กินอันนี้สิ！”

ซืออี้หรันรีบรับมาแล้วพูดว่า “ฉันทำเอง…”

เขากลัวว่ามันจะลวกโดนเธอ

แต่ไม่คิดเลยซู่เป่าได้ตักให้ตัวเองเต็มชามอย่างรวดเร็วแล้ว

เธอกินพลางยิ้มยิงฟันพูดไปด้วยว่า “อร่อยจัง！”

หัวใจของซืออี้หรันเต้นเร็วขึ้นไปหนึ่งจังหวะ

เธอตักใส่ชามให้ตัวเอง แต่ใช้หม้อเล็กตักให้เขา ซึ่งหม้อเล็กก็ต้องใหญ่กว่าชามอยู่แล้ว

เธอดีกับเขาจังเลย！

ซืออี้หรันซดซุปไปหนึ่งคำก็รู้สึกว่ามันหวานไปหมด

ซู่เป่า “อร่อยจริงๆ！！”

ซืออี้หรันพยักหน้า “อื้ม！ อร่อยมากเลย”

อสูรน้อยและเฟยเหมาถุ่ยที่อยู่ข้างๆ “？”

เจ้าเด็กน่าสงสาร ไม่เคยกินเนื้อที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนใช่ไหมล่ะ？ดูสิๆ ยิ้มใหญ่เลย

ไม่เหมือนพวกมัน ได้ตามคุณหนูน้อยกินดื่มไปทั่ว มีความสุขจริงๆ！

อสูรน้อยและเฟยเหมาถุ่ยรู้สึกภูมิใจจนหน้าบาน