ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1470

ราชาฝูงสัตว์ปีศาจตุ๋นหม้อนี้ทำให้ในถ้ำไม่มีเสียงคนพูดคุยกันเลย มีแต่เสียงกินที่ดังไปทั่ว

ผ่านไปไม่นานเนื้อตุ๋นทั้งหม้อก็เกือบจะหมดแล้ว อสูรน้อยทนไม่ได้ที่จะกระโดดเข้าไปในเตาลูกกลอนแล้วเลียน้ำซุปทุกหยดให้หมดเกลี้ยง

ซู่เป่าที่กำลังถือถ้วยใหญ่ๆ ในมือก็ถึงกับเรอเสียงดังเลยทีเดียว

สบายจังเลย…ท้องอุ่นๆ…

หลังกินอิ่มจนพอใจแล้วซู่เป่าก็ไม่คิดอะไร หยิบเสื่อหนาๆ ออกมาจากแหวนแล้วนอนลง

เธอตบๆ ที่เสื่อ “พี่อี้หรันมาพักหน่อยเถอะ”

ซู่เป่านึกถึงที่คุณยายเคยพูดเอาไว้ก็หัวเราะคิกคัก “คุณยายบอกว่า กินอิ่มแล้วก็ต้องนอนพักสิ บางคนอาจกังวลว่าถ้ากินเสร็จแล้วมานั่งหรือนอนพักอาจจะทำให้ไม่ย่อย หรืออ้วนได้ แต่ความเป็นจริงแล้ว เมื่อกินอิ่ม เลือดก็จะไหลเข้าสู่กระเพาะอาหาร การนอนและนั่งในเวลานี้เลยเป็นประโยชน์ต่อการย่อยอาหาร ดังนั้นเลยไม่ต้องกังวลหากจะนอนพักหลังกินเสร็จอิ่มๆ”

ซืออี้หรันนั่งอยู่ข้างๆ เธอ แล้วมองดูเธอพร้อมกับยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยว่า “เป็นอย่างงี้นี่เอง”

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้ม！”

“ที่คนแก่ชอบบอกว่ากินข้าวเสร็จอย่านอนนั้น แท้จริงแล้วกลัวว่าจะกรดไหลย้อน โดยเฉพาะเด็กๆ ที่กระเพราะอาหารยังพัฒนาไม่เต็มที่ กินอิ่มแล้วมานอนก็อาจจะทำให้อ้วกได้ง่าย ถ้าอ้วกแล้วก็อาจจะทำให้หายใจลำบากอีก…เลยมีคำกล่าวแบบนี้ขึ้นมาว่ากินเสร็จอิ่มๆ อย่านอน”

ส่วนเรื่องอ้วนนั้นไม่ใช่สาระสำคัญอะไร ขอแค่ให้สุขภาพแข็งแรงปลอดภัยก็พอ

ซืออี้หรันพยักหน้า “ซู่เป่ารู้เยอะจริงๆ”

ในสายตาของซู่เป่าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความคิดถึง “ยายเป็นคนสอนหนูมา”

ซืออี้หรันนั่งฟังซู่เป่าพูดถึงสิ่งที่คุณยายเคยกล่าวไว้อย่างเงียบๆ จากนั้นก็มาพูดคุยเรื่องน่าสนใจที่พี่ชายประสบมาในยมโลก

อยู่สงบๆ แบบนี้รู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่งไปเลย ให้ความรู้สึกสงบสุขแบบบอกไม่ถูก

ซู่เป่ารู้สึกว่าท้องของตัวเองอุ่นๆ ยังไงชอบกล รู้สึกสบายๆ จากนั้นก็ค่อยๆ รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเธอ…

ไหลเวียนช้ามากๆ จนเธอแทบจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ！

และในเวลานี้เองที่เหมือนมีอะไรแวบเข้ามาในหัว！

“ไอเทพ！” ซู่เป่าพลิกตัวอย่างไว “พี่อี้หรัน ไอเทพ！”

ซืออี้หรันกำลังอยากจะยื่นมือไปพอดี เขาอยากจะช่วยหยิบผมที่ติดอยู่ข้างตาของเธอออกให้ เพื่อที่ว่าเส้นผมจะไม่แทงเข้าไปในดวงตา…

แต่สุดท้ายซู่เป่าก็พุ่งตัวลุกขึ้นมา…ทำให้เขาต้องรีบถอยมือกลับทันที

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่แสนเย็นชาแอบแสดงท่าทางลําบากใจที่สังเกตเห็นได้ยาก

“ห้ะ…เอิ่ม ไอเทพ…ไอเทพอะไร？” เขาแกล้งไอ

ซู่เป่าเอ่ย “หลังตันเถียนและจินตันเปลี่ยนเป็นจื่อตันแล้ว พวกเราก็ได้เดินเข้าสู่เส้นทางของระบบแบบใหม่…ทำให้พลังหยินไม่ได้มีประโยชน์อะไรสำหรับพวกเขาแล้วใช่ไหมล่ะ？”

ซืออี้หรัน “อื้ม…ใช่”

ซู่เป่าเอ่ย “แต่การบำเพ็ญจำเป็นต้องใช้พลัง เมื่อก่อนพลังของพวกเรานั้นมาจากพลังหยิน ก็เหมือนรถที่ต้องการพลังงานไงล่ะ！”

ซืออี้หรันค่อยๆ เข้าใจว่าเธออยากจะสื่ออะไร “เพราะฉะนั้น…”

ซู่เป่าเอ่ย “พี่อี้หรันรู้สึกได้ไหม？”

ในตอนที่เธอพูดเรื่องการบำเพ็ญจำเป็นต้องใช้พลังอยู่นั้น ซืออี้หรันก็รับรู้ได้ทันทีว่าภายในร่างกายของเขาได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาก็รู้สึกได้ถึงไอเทพที่กำลังค่อยๆ ไหลเวียนไปทั่วร่างกายแล้วเช่นกัน

“คือพลังเทพนี่เอง！” เขาเอ่ยด้วยความประหลาดใจ

กฎแห่งวิถีแบบใหม่ที่พวกเขาบำเพ็ญอยู่ในตอนนี้สามารถใช้พลังเทพได้！

ซู่เป่าตาลุกวาว “ใช่！”

แบบนี้ตอนออกไปก็จะได้ไม่ต้องกังวลความปลอดภัยของอสูรน้อยและเฟยเหมาถุ่ยแล้ว

อสูรน้อยจับผ้าเช็ดหน้าเล็กๆ ไว้แล้วคอยโบกมือให้ซู่เป่า ราวกับภรรยาและแม่ที่ดีตัวเล็กๆอย่างงั้นแหละ…

**

ทุ่งหญ้า

หลังราชาสัตว์ปีศาจโดนฆ่าตัดหัวไปสองครั้ง พวกมันก็ได้ทำการเปลี่ยนไปที่ทุ่งหญ้าที่ใหม่

ที่นี่กว้างขวาวและสะดวกต่อการล่าสัตว์ของมันมากกว่า

หลังจากที่ราชาสัตว์ปีศาจคนก่อนหน้าตายไป พวกมันก็ได้นําหัวกลับไปที่ฝูงของตัวเอง และไว้ทุกข์อย่างโศกเศร้าเป็นเวลาหลายวัน…แล้วทำการเลือกราชาสัตว์ปีศาจคนใหม่อีกครั้ง

และวันนี้ก็เป็นวันที่ราชาสัตว์ปีศาจคนใหม่ได้พาพวกมันออกล่าเป็นวันแรก คราวนี้พวกมันจะต้องล่า “ไทรเซอราทอปส์” ตัวใหญ่ๆ กลับมาตัวหนึ่งให้ได้ โดยไม่ให้เกิดโศกนาฏกรรมซ้ำอีก

กำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีภาพที่คุ้นเคยปรากฎตรงหน้าอีกครั้ง！

ราชาสัตว์ปีศาจคนใหม่เพิ่งจะได้เงยหน้า และเรียกให้พวกมันฟังคําสั่งของมันอย่างสง่างามและเตรียมพร้อมบุกโจมตี

แต่ต่อมา หัวของราชาสัตว์ปีศาจก็หลุดจากบ่า…แล้วกลิ้งตกไปที่ทุ่งหญ้า แถมร่างก็หายไปอีกเช่นเคย！

สัตว์ปีศาจ “！！！！”

มีเสียงของซู่เป่าดังขึ้นผ่านๆ ว่า “ฮัลโหล~พวกสัตว์ปีศาจ สวัสดีค่ะ！”

“ลาก่อน！ รอบนี้เป็นรอบสุดท้ายแล้วจริงๆ！ ขอบพระคุณพวกท่านจากใจจริงเลย！”

สัตว์ปีศาจ “…”

“%￥%##%…！！”