ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1473

ซู่เป่ามองไปรอบๆ

ก็พบว่าที่ๆ ป๋ออี๋อยู่นั้น รอบๆ เต็มไปด้วยหยกกลมมันวาว

แล้วยังมีต้นไม้ที่ดูแปลกๆ อยู่รอบๆ…

แต่สุดท้ายสายตาของซู่เป่าก็ไปจดจ่ออยู่ที่พุ่มไม้สีม่วงแดงที่ป๋ออี๋กำลังกินอยู่ก่อนหน้านี้

หญ้าเหล่านี้กระจุกตัวรวมกันเป็นผืนใหญ่ เมื่อลองดมกลิ่นดูก็จะได้กลิ่นหอมของหญ้าที่ทําให้รู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขเบาๆ

ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ขุดก่อนค่อยว่ากัน

ซู่เป่ายกมือขึ้น หญ้าสีม่วงแดงทั้งทุ่งก็โดนเธอเด็ดออกไปหมด

หญ้าสีม่วงแดงยังไม่ทันได้พัดไปตามสายลมเลยก็ต้องย้ายบ้านเสียแล้ว

“พี่อี้หรัน ไปกันเถอะ พวกเราไปกันต่อดีกว่า！”

“ตอนนี้มีเนื้อวัว เนื้อแพะแล้ว…ไปจับไก่บ้านมาอีกตัวดีกว่า”

วังจักรพรรดิของพ่อก็มีไก่บ้านอยู่เหมือนกัน ดูท่าทางน่าจะเอามาจากดินแดนจิ่วโยวนะ？

ซืออี้หรันเปิดแผนที่ดู “เธอหมายถึงอันนี้น่ะเหรอ…อยู่ใกล้ๆ พอดีเลย”

ขนาดแค่หาของกินก็ยังมีโชคเหรอเนี่ย！

ซู่เป่ารีบพุ่งตัวไปทันที

แถวนี้ดูคึกคักเหมือนกันนะเนี่ย มีทั้งไก่บ้าน และสัตว์ปีศาจขนาดเล็กตัวอื่นๆ

ซู่เป่าถือเขี้ยวมังกรไว้ในมือเตรียมพุ่งตัวออกไป ไก่บ้านรอบๆ ตกใจกระโตกกระตาก

ซู่เป่า “ไฮ！ พูดภาษาคนได้ไหม？”

“ไก่บ้าน” “เกอะๆๆๆ！”

ไม่เป็น ตายซะ！

ซู่เป่า “ฮัลโหล พูดภาษาคนได้ไหม？”

“เป็ด” “ก๊าบๆ！”

ตัวนี้ก็พูดไม่ได้ งั้นก็ตายซะ！

ซู่เป่า “สวัสดีตัวเอง น่ารักดีนะ พูดภาษาคนได้ไหมเนี่ย？”

“ห่าน” “แกว่กๆ！”

พูดไม่ได้เหมือนกันสิน่ะ งั้นก็ฆ่าได้！

ซู่เป่าเก็บเกี่ยวไปเต็มๆ นี่มันไม่ใช่ดินแดนจิ่วโยวแล้ว แต่เป็นฟาร์มเลี้ยงสัตว์มากกว่ามั้งเนี่ย

ซืออี้หรันตามอยู่ข้างหลังซู่เป่า ในมือถือเป็ดและไก่

ซู่เป่าทำหน้าที่ฆ่า ส่วนเขาทำหน้าที่เก็บ

และเดินตามอยู่ข้างหลังซู่เป่าอย่างเชื่อฟัง

**

ในป่าที่อยู่ไม่ไกลนัก

ผู้อาวุโสเผ่าแม่มดกำลังนำทีมลาดตระเวน

“ด้านหน้าก็คือพุ่มไม้อันตรายที่มีสัตว์ปีศาจอาศัยอยู่” เขากล่าวว่า “ที่ตรงนี้มีสัตว์ปีศาจอยู่แทบทุกชนิด”

“นกปีกเมฆ รูปร่างคล้ายไก่ แต่ตัวจะงอยปากของมันแหลมมาก สามารถจิกวิญญาณมนุษย์ออกมาได้ เพราะฉะนั้นต้องระวังอย่าให้โดนมันจิก”

“ชิงโถวจาง ถึงแม้ว่าหัวของมันจะคล้ายกับเป็ด แต่เวลามันกระพือปีกสามารถพัดพาลมมาและฉีกคนเป็นชิ้นๆ ได้ ก็ต้องระวังด้วย เพราะกระแสลมเวลามันกระพือปีกนั้นรุนแรงมาก ดูมันท่าทางเอ๋อแบบนี้ แต่พลังโจมตีของมันกลับแข็งแกร่งที่สุดในสามตัวนี้เลย”

“ที่พูดมาทั้งหมดยังถือว่าเป็นสัตว์ปีศาจที่อ่อนแอที่สุด สิ่งที่พวกเจ้าต้องระวังมากที่สุดก็คือป๋ออี๋กับเต่าหมุน”

“ป๋ออี๋เป็นเป็นสัตว์ประหลาดในตำนานโบราณ มันมีอำนาจอำมหิตในตัวมันเอง แล้วก็ห้ามไปสบตากับดวงตาที่อยู่ข้างหลังมันเด็ดขาด ครั้งที่แล้วผู้อาวุโสของเฟิงอวี๋ถังไปสบตามันเข้าก็โดนมันฆ่าตายทันที…”

“ส่วนเต่าหมุนแทบจะไม่ได้ออกมา พวกเราในฐานะที่เป็นผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำนั้นก็ย่อมไม่ต้องกลัวมันอยู่แล้ว พอเห็นมันออกมาก็แค่หมอบคลานบนพื้นเพื่อแสดงความเคารพก็พอ”

ลูกหลานของเผ่าแม่มดที่ตามมาเป็นกลุ่มดูท่าทางเหมือนจะอายุสิบสี่สิบห้าปีประมาณนี้ เป็นกลุ่มวัยรุ่น

นี่เป็นครั้งแรกที่ออกมาฝึกฝนกับผู้อาวุโส

ซืออี้หรันจำที่ซู่เป่าเคยพูดถึงการเรียนรู้ที่จะยกตัวเองขึ้นให้บินได้ด้วยจิตเทพวัตถุศักดิ์สิทธิ์ตอนอยู่ในท้องของ "ก็อดซิลล่า" ที่ใต้บึงลึก หลังจากนั้นพอเขากลับไปก็คลําหาวิธีได้

ขณะนี้ทั้งสองคนเดินเหินไปราวกับกำลังบินอยู่

พวกเด็กน้อยของเผ่าแม่มด “！”

ผู้อาวุโสของเผ่าแม่มด “！！！”

อะไรกันเนี่ย มนุษย์บินได้ด้วยเหรอ！

ผู้อาวุโสเผ่าแม่มดพึมพำ “ใจเย็นๆ…นี่มันภาพลวงตา ทั้งหมดเป็นภาพลวงตา”

เจ้าเด็กน้อยคนหนึ่งของเผ่าแม่มด “แต่ว่าท่านผู้อาวุโส พวกเราเห็นจริงๆ นะ…”

ถ้าเป็นภาพลวงตาจริงๆ ทุกคนก็คงไม่เห็นเหมือนกันหรอกใช่ไหม？

ผู้อาวุโส “…”

ดินแดนจิ่วโยว…เปลี่ยนไปแล้ว！！

ในขณะนี้เอง จู่ๆ ก็มีเงาคนดำๆ ปรากฏอยู่ข้างหลังผู้อาวุโสของเผ่าแม่มด

“นี่คือมนุษย์ที่บุกเข้ามาในดินแดนจิ่วโยว” น้ำเสียงเรียบๆ ของเขาฟังดูเย็นชาราวกับศพพูดได้ “ฆ่าเธอเสีย”

ผู้อาวุโสของเผ่าแม่มดตกใจ “ผู้พิทักษ์！”

ในทุกๆ ปีเผ่าแม่มดก็จะทำการเลือกคนที่แข็งแกร่งและมีพรสวรรค์ที่สุดให้มาเป็นผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำ

แต่นี่เป็นเพียงขั้นตอนแรกเท่านั้น คนที่มีพรสวรรค์ซึ่งได้รับการคัดเลือกในแต่ละปีเหล่านี้ก็จะถูกส่งไปที่สุสานเต่าดำ เพื่อรับการฝึกฝนจากผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำตัวจริง

เงาดำนี้ก็คือผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำตัวจริงในรอบหลายร้อยปีที่ผ่านมา ลูกหลานของเผ่าแม่มดทุกคนต้องฟังเขา

ผู้อาวุโสของเผ่าแม่มดลังเล “แต่ว่าเธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย…”

น้ำเสียงเรียบๆ ของผู้พิทักษ์ดังขึ้น “บอกให้เจ้าฆ่าก็ฆ่าสิ”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ภารกิจเดียวของเผ่าแม่มดทุกคนคือการกําจัดมนุษย์สองคนที่แอบบุกเข้ามาในดินแดนจิ่วโยวนี้ให้ตาย”

ใบหน้าของผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำซ่อนอยู่ในความมืดมิด ซึ่งไม่มีใครมองเห็นแสงอำมหิตในดวงตาของเขา