ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1475

“อสูรน้อย！ พวกเรากลับมาแล้ว！”

ซู่เป่ากลับมาที่ถ้ำและเริ่มหยิบของออกไปเตรียม

อสูรน้อยชี้ไปที่เตาลูกกลอนเพื่อสื่อว่ามันได้ล้างทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว！

ซู่เป่าลูบหัวมัน “จือจือเก่งจังเลย！ คืนนี้พวกเราจะกินหม้อไฟกันนะ”

ซืออี้หรันจัดการวัตถุดิบ ส่วนซู่เป่าเริ่มเตรียมซุบ

เอากระดูกสัตว์มาทำเป็นซุปนั้นดีที่สุดแล้ว เอามาต้มในเตาลูกกลอนสักพักก็จะได้ซุปเข้มข้นหอมๆ

ซู่เป่าเอาหม้อเยวียนยางที่พ่อทำขึ้นเป็นพิเศษออกมา มีสองส่วน ด้านหนึ่งเป็นซุปเผ็ด ด้านหนึ่งเป็นซุปจืด

เธอเลือกใช้วัตถุดิบซุปหม้อไฟแบบที่เป็นเอกลักษณ์จากซานเฉิง

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

กลิ่นหอมเข้มข้นโชยออกไป…

รอบนี้ไปล่าวัตถุดิบมาได้ค่อนข้างเยอะ ซู่เป่า ซืออี้หรัน จือจือและเฟยเหมาถุ่ยกินไปอิ่มขนาดนั้นแต่ก็ยังเหลือวัตถุดิบอยู่อีกตั้งครึ่งหนึ่ง

โชคดีที่ตำหนักพญายมสามารถรักษาความสดใหม่ของวัตถุดิบไว้ได้ หลังกินเสร็จไปสักพักซู่เป่าและซืออี้หรันก็นั่งขัดสมาธิบำเพ็ญต่อ ทำแบบนี้วนซ้ำไปซ้ำมา กินแล้วก็บำเพ็ญ บำเพ็ญแล้วก็กิน…

ผ่านไปสามวัน

ซู่เป่าลืมตาขึ้นมา

“มีแต่หัวไชเท้าและมันฝรั่งเท่านั้นที่มีไอเทพเยอะจริงด้วย ถึงแม้ว่าบนตัวพวกสัตว์ปีศาจจะมีไอเทพอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ว่าขนาดกินหม้อไปทั้งหม้อแล้วก็ยังเทียบไม่ได้กับการแทะหัวไชเท้าหนึ่งคำเลย”

เฮ่อ！

จะไปหา "หัวไชเท้า" กับ "มันฝรั่ง" จากไหนล่ะเนี่ย?

ถ้าไม่มี "หัวไชเท้า" กับ "มันฝรั่ง" ก็หมายความว่าเธอจะต้องฝึกฝนบำเพ็ญอยู่ในดินแดนจิ่วโยวตลอดไปน่ะสิ อย่างน้อยก็ต้องกินสัตว์ปีศาจในดินแดนจิ่วโยวให้หมด เพื่อจะได้เติมเต็มพลังเทพในจื่อตันให้ได้มากที่สุด

ช้าเกินไป…

ซืออี้หรันเอ่ย “กินข้าวก่อนเถอะ！”

ซู่เป่าจะหิวทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาหลังบำเพ็ญเสร็จ

ซืออี้หรันหยิบหม้อออกมาอย่างชำนาญ แล้วเติมน้ำแร่จิตวิญญาณลงไป จากนั้นก็ใส่เนื้อสัตว์ที่แล่เป็นชิ้นๆ ที่แช่ไว้ในตำหนักพญายมลงไป

กลิ่นหอมของหม้อไฟซานเฉิงลอยฟุ้งไปทั่วถ้ำ รวมถึงด้านนอกด้วย…

**

ผู้อาวุโสพายัยหนูน้อยและเด็กหนุ่มออกมาตามหาซู่เป่า

ภายใต้คําสั่งของผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำ พวกเขาต้องตามหาซู่เป่าให้เจอ ตอนนี้พวกคนในเผ่าแม่มดก็กระจัดกระจายกันออกไปตามหาร่องรอยของซู่เป่ากันหมดแล้ว

ผู้อาวุโสหวังว่าเขาจะเป็นคนที่หาเจอก่อน ถ้าเป็นแบบนี้ละก็เขาจะได้พยายามเกลี้ยกล่อมให้เจ้าเด็กนั่นรีบออกจากดินแดนจิ่วโยวซะ

แต่ตามหามาตั้งสามวันเต็มๆ ก็ยังไม่เจอ

แต่จู่ๆ ยัยหนูน้อยก็ได้กลิ่นอะไรสักอย่าง “ผู้อาวุโส！กลิ่นอะไรเนี่ยหอมจัง…”

แค่ได้กลิ่น น้ำลายก็สอแล้ว จนเธอถึงขั้นต้องกลืนน้ำลายไม่หยุด

ส่วนเด็กอีกคนที่สวมเสื้อหนังสัตว์ก็มีสีหน้าฮึกเหิมขึ้นมาทันที “ดินแดนจิ่วโยวไม่เคยมีกลิ่นแบบนี้มาก่อน ต้องเป็นมนุษย์สองคนนั้นแน่ๆ！”

เขาคว้าไม้ไว้แล้ววิ่งพุ่งไปเป็นคนแรก

เพราะฉะนั้นตอนที่ซู่เป่าบอกว่าอยากเจอ เขาก็เตรียมคุ้มกันทันที

ซู่เป่ายกมือเก็บค่ายกลซ่อนเร้นและยันต์ป้องกัน

“พวกเจ้ากำลังตามหาข้าอยู่เหรอ？” เธอหยุดกิน ในมือถือถ้วยแล้วมองไปที่พวกเขา

ผู้อาวุโสของเผ่าแม่มดรู้สึกประหลาดใจ เมื่อกี้เขาตรวจสอบดูตั้งหลายครั้ง แต่ก็ไม่เห็นพวกเขาเลยนี่นา

ตอนนี้อยู่ๆ ก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาซะงั้น！

ณ วินาทีนั้นผู้อาวุโสยิ่งมั่นใจเข้าไปอีกว่ายัยหนูน้อยและเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าน่าจะแข็งแกร่งมากแน่ๆ การที่เผ่าแม่มดของเขาจะมาต่อสู้กับพวกเขาสองคนนั้นเป็นอะไรที่ไม่ฉลาดเอามากๆ

“คืออย่างงี้…” ผู้อาวุโสของเผ่าแม่มดกำลังจะพูด ซืออี้หรันก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ ว่า

“นั่งสิ”

ผู้อาวุโสแอบลังเล แต่ลองคิดดูก็คงไม่เป็นอะไร เพราะถ้าพวกเขาอยากจะฆ่าพวกเขาตั้งแต่แรกก็คงฆ่าพวกเขาไปตั้งนานแล้ว

เขาเอ่ยขอบคุณแล้วเดินเข้าไปในถ้ำ แล้วนั่งลงบนก้อนหิน

ในถ้ำใหญ่มาก ส่วนยัยหนูน้อยและเด็กหนุ่มจากเผ่าแม่มดก็เข้ามาข้างในด้วยเหมือนกัน เด็กหนุ่มที่คลุมเสื้อหนังสัตว์จ้องซู่เป่าตาเป็นมัน

ซู่เป่าถาม “พวกเจ้ามาตามหาพวกเราทำไม？”

ผู้อาวุโสมองซู่เป่าที แล้วก็มองซืออี้หรันที

ซืออี้หรันทำสีหน้าเรียบๆ ในมือหยิบเนื้อแล่บางๆ จุ่มในหม้อไฟ จากนั้นก็คีบใส่ถ้วยของซู่เป่า

ผู้อาวุโสก็รับรู้ได้ทันทีว่าที่นี่คนที่ใหญ่ที่สุดคือยัยหนูน้อยน่ารักคนนี้นี่เอง