ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1476

“พวกเราคือลูกหลานของเผ่าแม่มดที่อาศัยอยู่ในดินแดนจิ่วโยว ทำหน้าที่ดูแลปกป้องวิญญาณที่ร่วงหล่นของเต่าดำ หรือถูกขนานนามว่าเป็นผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำ”

ซู่เป่าพยักหน้า “พวกเรารู้อยู่แล้ว”

ผู้อาวุโสก็พยักหน้า “ข้าเดาเช่นนั้นเหมือนกัน”

เขากำลังจะพูดอยู่พอดี แต่ก็สังเกตเห็นยัยหนูน้อยและเด็กหนุ่มที่มาด้วยกันเงียบจนน่าตกใจ

พอหันไปดูก็เห็นว่าทั้งยัยหนูน้อยและเด็กหนุ่มต่างก็จ้องหม้อที่อยู่ตรงหน้าตาเป็นมัน…

จนน้ำลายไหลใส่เสื้ออยู่แล้วเนี่ย

น่าขายหน้าจริงๆ…

เวลาควรพูดก็ไม่พูด แต่มันก็หอมจริงๆ อ่ะเนอะ…

ผู้อาวุโสยกมือมากระแอมพลางกลืนน้ำลายไปด้วย จากนั้นก็พูดอย่างสงบว่า

“ในทุกๆ ปีเผ่าแม่มดของพวกเราจะทำการเลือกคนที่ดูมีพรสวรรค์และแข็งแกร่งที่สุดมาแล้วส่งไปที่สุสานเต่าดำ แล้วให้ผู้พิทักษ์สุสานเป็นคนฝึกฝน”

“ในร้อยปีมานี้ ผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำของพวกเราก็คือฝูอี้เฉิน โดยลูกหลานของเผ่าแม่มดดั้งเดิมนั้นมีอยู่สองตระกูล มีตระกูลฝูและตระกูลเหยา ข้าเป็นคนของตระกูลเหยา ข้าชื่อเหยาซื่อเฉิง”

เขาแนะนำตัวเองก่อน จากนั้นก็แนะนำอีกสองคนที่มาด้วยกัน “เด็กพวกนี้เป็นลูกหลานของตระกูลเหยา ส่วนข้าเป็นคนที่อาวุโสที่สุดในตระกูลเหยา”

พอพูดถึงตรงนี้ผู้อาวุโสก็ถอนหายใจ “ตระกูลเหยาเสื่อมถอยมานาน เป็นเวลาหลายพันปีแล้วที่ตระกูลของเราไม่มีคนที่มีพรสวรรค์ คําพูดของข้าก็ไม่ได้มีน้ำหนักอะไรนักหรอก”

“ผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำฝูอี้เฉินเพิ่งออกคำสั่งสามวันก่อน ให้ลูกหลานทุกคนของเผ่าแม่มดออกไปทำภารกิจเพื่อฆ่าเจ้า”

ผู้อาวุโสมาถึงก็เล่าหมดเปลือกเลย จนซู่เป่าแอบประหลาดใจเล็กน้อย

แต่จุดสนใจของเธอไม่ใช่เรื่องที่ฝูอี้เฉินอะไรนั่นจะฆ่าเธอ แต่เป็นเรื่องที่ผู้อาวุโสก็นามสกุลเหยาด้วย

นามสกุลเดียวกับป้าสะใภ้ใหญ่เลย…

“แล้วพวกเจ้าจะมาฆ่าข้าเหรอ？” ซู่เป่าถามอย่างสงบ

ผู้อาวุโสยังไม่ทันได้พูด เด็กหนุ่มที่คลุมเสื้อหนังสัตว์คนนั้นก็เด้งตัวขึ้นมาก่อนแล้วพูดว่า “ฆ่าเลย！ ฆ่าเลย！”

ถึงปากจะตะโกนอย่างรุนแรงอยู่ แต่ตากลับไม่ละสายตาจากหม้อไฟหม้อนั้น…

เด็กพวกนี้อายุแค่สิบสามหรือสิบสี่ปี ส่วนเด็กหนุ่มตัวเล็กๆ ที่คลุมเสื้อหนังสัตว์คนนั้นน่าจะอายุแค่สิบปีด้วยซ้ำไป

แต่ละเอาแต่มองไปที่หม้อไฟ กลิ่นของมันช่างหอมจนรู้สึกทนไม่ไหว

ซู่เป่าไม่สนใจเด็กหนุ่มคนนั้น เธอหันไปมองผู้อาวุโส

ผู้อาวุโสส่ายหัว “ไม่ พวกเราแค่อยากจะมาเกลี้ยกล่อมพวกเจ้าให้พวกเจ้าออกไปจากที่นี่เสีย มาจากทางไหนก็กลับไปทางนั้น！”

“ในดินแดนจิ่วโยวนั้นไม่มีมนุษย์ เผ่าแม่มดแบบพวกเราไม่ใช่ทั้งผีหรือคน เป็นเหมือนคนตายที่ยังมีชีวิต…”

ผู้อาวุโสยิ้มขมขื่น “ตอนนี้ฝูอี้เฉินคนที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนจิ่วโยว ถึงสัตว์ปีศาจและสัตว์มงคลจะจัดการได้ง่าย แต่สัตว์และมนุษย์ย่อมแตกต่างกันอยู่แล้ว พวกเจ้าไม่สามารถเอาชนะเขาได้หรอก”

ซู่เป่าทำหน้าแปลกใจ “ยังไม่ทันได้สู้เลย รู้ได้ยังไงว่าจะสู้ไม่ไหว？”

ผู้อาวุโสมองไปที่เธอด้วยสีหน้าจริงจังและเปิดเผย “วันนั้นที่เจ้าเพิ่งมาออกมาจากดินแดนที่เผ่ามังกรพิทักษ์อยู่ ฝูอี้เฉินก็ได้จับตาดูเจ้าไว้แล้ว”

ซู่เป่า “อ่อ！”

เธอรู้ว่าเงาสีดํานั้นสามารถไปมาได้อย่างอิสระในถิ่นของแมลงร้าย

ก็เก่งมากจริงๆ นั่นแหละ ตอนนั้นเธอยังรับรู้ได้เลยว่ากำลังจะเกิดวิกฤตกับตัวเอง

ผู้อาวุโสพูดต่อ “ดังนั้นถ้าเขาเจอพวกเจ้า มีหวังพวกเจ้าได้ตายแน่ๆ...เพราะฉะนั้นให้อาศัยช่วงเวลาที่เขายังตามหาไม่เจอแล้วรีบหนีไปเถอะ！”

ซู่เป่ายิ้ม “มันก็ไม่แน่นะ”

ตอนที่เธอเพิ่งมาถึงที่นี่ยังไม่นับว่าเธอเป็นคู่ต่อสู้ของฝูอี้เฉิน