ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1477

พวกลูกหลานเผ่าแม่มดพอได้กินหม้อไฟเป็นครั้งแรกก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“อ้า…นี่มันเนื้ออะไร มันคงไม่กัดใช่ไหม！”

ยัยหนูน้อยพลางกินแล้วทำเสียวซี๊ดๆๆ ไปด้วย แต่ก็หยุดไม่ได้

ส่วนเด็กหญิงที่ดูอายุมากกว่าอีกสองคนก็ส่งเสียวซี๊ดๆๆ อยู่ข้างซู่เป่าแล้วถามเธอว่า “น้องสาว เจ้าทําอาหารอร่อยๆ แบบนี้ยังไงเนี่ย？”

“น้องสาว ถ้าพวกเรากลับไปแล้ว ต่อไปยังจะมากินข้าวด้วยกันกับเจ้าอีกได้ไหม？”

ซู่เป่าพูดด้วยรอยยิ้ม “ได้สิ！”

ส่วนผู้อาวุโสที่นั่งอยู่ข้างๆ ยังสงวนท่าทีอยู่ เขาไม่สามารถจู่ๆ ก็ไปถามเขาว่าขอกินหน่อยได้ไหมเหมือนพวกเด็กๆ ไม่สามารถจริงๆ ทำเอาเขาลนแทบแย่

ซู่เป่าหยิบชามเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยเนื้อให้เด็กหนุ่มที่คลุมเสื้อหนังสัตว์คนนั้น “อ่ะ เอาไปให้ผู้อาวุโส”

เด็กหนุ่มถึงแม้จะดูซนและหยิ่ง แต่พอได้รับชามมาแล้วก็รีบเอาไปให้ผู้อาวุโสอย่างรวดเร็วทันที

ผู้อาวุโสรีบเอ่ยทันที “ขอบใจๆ จริงๆ ไม่เป็นไร…”

เขาก็แก่แล้ว เลยไม่ได้รู้สึกอยากอาหารอะไรมากเท่าไหร่…

ผู้อาวุโสคีบเนื้อขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วเอาเข้าปากกิน ทันใดนั้นตาของเขาก็ค่อยๆเบิกกว้างทันที

จริงๆ ก็อายุมากแล้ว ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้อีกสักกี่วัน อยากกินบ้างก็คงไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไร！

ผู้อาวุโสก้มหน้าก้มตากิน

ซู่เป่ายกมุมปาก เธอใช้อาหารมาพิชิตพวกเด็กๆ！

อ่อ…ผู้อาวุโสด้วย

คนเขาอุตส่าห์ตั้งใจมาบอกให้เธอออกจากดินแดนจิ่วโยวด้วยความหวังดี ถึงแม้เธอจะไม่ได้กลัวผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำคนนั้นก็เถอะ แต่เธอขอรับความหวังดีนี้

หม้อไฟกินหมดอย่างรวดเร็ว และไม่เพียงเท่านั้น ขนาดน้ำซุปเผ็ดก็ถูกพวกเด็กๆ กินจนเกลี้ยงหมดแล้ว

“เจ้าชื่ออะไร？” ซู่เป่าถามเด็กหนุ่มที่คลุมเสื้อหนังสัตว์

เด็กหนุ่มที่คลุมเสื้อหนังสัตว์ยังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงให้ตัวเองแข็งแกร่งมากขึ้นดี ข้าจะต้องได้เป็นผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำ และข้าจะเป็นลูกหลานเผ่าแม่มดที่เก่งที่สุดให้ได้！ ตกลงจะจับเธอแล้วส่งให้ผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำดีไหมเนี่ย…

เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งว่าจะดิ้นรนดีไหม แต่สุดท้ายเขาก็ยอมแพ้ภายในเสี้ยววิซะงั้น งือๆ เมื่อเทียบดูแล้วดูเหมือนว่าเขาจะชอบกินมากกว่า ช่างดูไม่มีอนาคตเอาเสียเลย

เด็กหนุ่มคิดหนักไปพักหนึ่งก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา “ข้าชื่อเหยาจี๋เสียง”

ไม่เพียงแต่พูดชื่อของตัวเองเท่านั้น เขายังชี้ไปที่พี่ชายและพี่สาวคนอื่นๆ อีกด้วย "นี่คือพี่ชายของข้าเหยาซิ่งอวิ้น ส่วนนี่เพื่อนของพี่ชายชื่อเหยาเอินเจ๋อ และนี่คือพี่สาวของข้าเหยาหรูอี้ แล้วก็เพื่อนในหมู่บ้านเดียวกัน เขาชื่อปี้ซง ส่วนคนนั้นคือเหยาชวีจี๋"

รู้สึกกังวลมากที่ตัวเองล้าหลังอยู่คนเดียว แต่ถ้าทุกคนล้าหลังเหมือนๆ กันก็ดูเหมือนจะไม่เป็นไร！

เด็กหนุ่มเหยาจี๋เสียงกลับมามีความสุขอีกครั้ง

ซู่เป่าคิดในใจ จี๋เสียงหรูอี้ ซิ่งอวิ้นเอินเจ๋อ ปี้ซงชวีจี๋ …

ชื่อของพวกแม่มดก็ดูเรียบง่าย เป็นมงคลดีเนอะ！

ซู่เป่าหยิบเครื่องปรุงหม้อไฟซานเฉิงออกมาสองสามห่อ "อันนี้เอาให้พวกเจ้า ไปจับ 'ไก่ดิน' 'เป็ดหัวเขียว' หรือพวกสัตว์ปีศาจตัวอื่นๆ มากินด้วยละกันนะ เครื่องปรุงอันนี้น่ะทํายังไงก็อร่อย"

เครื่องปรุงสำหรับทำซุปหม้อไฟพวกนี้พี่ชายของเธอเป็นคนเอาให้ตอนกลับไปที่โลกมนุษย์ อยากเอาเท่าไหร่ก็เอา

เหยาหรูอี้ “เอ๊ะ…”

ให้ไปจับสัตว์ปีศาจน่ะเหรอ…

พวกเขาทําไม่ได้หรอก！

พวกเด็กๆ นึกถึงสิ่งที่เห็นในวันนั้นที่ซู่เป่าไปจับพวกสัตว์จนพวกมันกระโตกกระตากวิ่งหนีกันชุลมุน เธอก็จับแบบชิวๆ จริงด้วยอ่ะเนอะ