ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1480

ขายหน้ามาก ช็อกมาก ทำตัวไม่ถูกเลย…

ไม่รู้จะหาทางลงยังไงดี

ซู่เป่ายังคงแกว่งกิ่งไม้ในมือเล่น และกล่าวด้วยความเมตตาว่า "ให้ข้าช่วยคุณพยุงไหม？"

ฝูอี้เฉินที่ล้มอยู่กับพื้นเงียบไม่ตอบสนองใดๆ เป็นเวลานาน ไหล่ของเขาสั่นเหมือนกำลังร้องไห้อยู่

ทันใดนั้นซู่เป่าก็รู้สึกว่าตัวเองรังแกคนอื่นแรงเกินไปหรือเปล่า เธอเดินก้าวไปข้างหน้าด้วยท่าทางรู้สึกผิด

“เจ้ายังสบายดีอยู่ใช่ไหม？ อย่าร้องไห้เลย เดี๋ยวข้าต่อให้เจ้าหน่อยก็ได้ ถ้าไม่ได้ละก็ เดี๋ยวข้าปล่อยให้สัตว์เลี้ยงของข้ามาต่อสู้กับเจ้าก็ได้”

ฝูอี้เฉินเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ "หุบปากเสีย!"

เขาไม่ได้ร้องไห้！

แต่เขาโมโห โมโหมาก！

ซู่เป่าพยักหน้าแล้วถอยหลังกลับไปที่เดิม พลางพูดด้วยความหวังดีว่า

“ที่จริงการเซ่นวิญญาณเมื่อกี้ของเจ้าดูท่าจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่ได้เรียกวิญญาณของเต่าดำออกมาเลยด้วยซ้ำ เป็นแค่การเรียกพลังที่หลงเหลืออยู่ของวิญญาณสัตว์เท่านั้นเอง...เจ้าก็รู้ใช่ไหม?"

ฝูอี้เฉินกัดฟันแล้วยิ้มอย่างเย็นชา "เจ้าจะไปรู้เรื่องอะไร？ สิ่งที่ข้าเรียกคือวิญญาณของเต่าดำ！ เพียงแต่ว่าวิญญาณของสัตว์เทวะเต่าดำยังไม่กลับมาอย่างสมบูรณ์เท่านั้นเอง..."

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่ใช่นะ เชื่อข้าสิ”

ฝูอี้เฉินโมโหจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือดแล้ว เขากัดฟันแล้วพูดว่า "ทำเป็นพูดเหมือนรู้ดีอย่างงั้นแหละ หรือว่าเจ้าจะสามารถเรียกสัตว์เทวะเต่าดำออกมาได้？"

ผู้อาวุโสผู้ภักดีที่อยู่ข้างหลังฝูอี้เฉินรีบยกยอเขาทันที "ใช่ๆ! เจ้าก็คือเด็กหญิงตัวเล็กๆ จะไปรู้เรื่องอะไร อย่ามาพูดพล่ามไปเรื่อยจะดีกว่า!"

"เจ้าเองก็ยอมรับนี่ว่าตัวเองเรียกไม่ได้ ยังจะมาแอ๊บอีก！ "

"ผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำของพวกเราแค่โดนต่อต้านจากวิญญาณสัตว์เฉยๆ เลยทำให้ไม่สามารถควบคุมได้อย่างสมบูรณ์…เพราะเมื่อกี้เพิ่งโดนเจ้าตบมาแค่นั้นเอง เจ้าคิดจริงๆ เหรอว่าเจ้าจะสามารถเอาชนะผู้พิทักษ์สุสานของเราได้？"

“ใช่แล้ว ผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำของพวกเราสามารถเรียกวิญญาณสัตว์เทวะเต่าดำอันน่าตกใจเช่นนั้นออกมาได้ก็ถือว่าเก่งกาจมากแล้ว！”

ซู่เป่าแสดงท่าที เคยเห็นคนปากแข็งมาก่อนก็จริง แต่ยังไม่เคยเห็นคนปากแข็งขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ

เธอยิ้มยิงฟันแล้วพูดอย่างถ่อมตัวว่า "ข้าไม่ได้ถนัดเรื่องนี้จริงๆ นั่นแหละ ก็เลยไม่สามารถเรียกวิญญาณสัตว์เทวะเต่าดำออกมาได้ แต่สัตว์เลี้ยงของข้าทําได้นะ！"

“จือจือ！” อสูรน้อยรีบกระโดดออกมา แล้วปีนไปอยู่บนไหล่ของซู่เป่า

ซู่เป่า “โชว์ช็อตเด็ดให้พวกเขาดูหน่อย！”

อสูรน้อย “เฮ้ย！！”（ท่าหน้าดุ）

ลูกหลานเผ่าแม่มด “…？”

นี่เธอมาเล่นตลกหรือไง？

แต่ต่อมา พวกเขากลับเห็นสัญลักษณ์ขนาดใหญ่สว่างขึ้นด้านหลังอสูรน้อย สัตว์เทวะโบราณทั้งสี่ส่งเสียงคํารามและปรากฏตัวขึ้น！

สัตว์เทวะเต่าดำเหยียบกะโหลกศีรษะมนุษย์อยู่ ดวงตาทั้งสองแผ่แสงเฉียบคมและจ้องมองไปที่ฝูอี้เฉินโดยตรง！

มันส่งเสียงกระแอมในลําคอของมันออกมา ช่วงเวลานั้นแรงกดดันของมันเข้าบดขยี้ฝูอี้เฉินทันที จนเขาต้องงอเข่าและคุกเข่าลงบนพื้น！

ลูกหลานเผ่าแม่มดก็ตัวอ่อนแล้วรีบหมอบลงบนพื้นทันที พวกเขาตะโกนด้วยความตื่นว่า "สัตว์เทวะเต่าดำ…สัตว์เทวะเต่าดำจริงๆ ด้วย!"

ไม่เพียงแต่มีแค่วิญญาณของสัตว์เทวะเต่าดำเท่านั้น แม้แต่วิญญาณของมังกรฟ้า เสือขาวหงส์ไฟก็อยู่ในนั้นด้วย…

ฝูอี้เฉินหน้าซีดทันที เป็นไปได้ยังไง…มันเป็นไปได้ยังไง...？！

วิญญาณของสัตว์เทวะเต่าดำมาอยู่ที่เธอได้ยังไง？

ถ้าพูดให้ถูกก็คือมาอยู่ที่สัตว์เลี้ยงของเธอได้ยังไง！

แต่พวกเขาลืมไปว่าคนที่ต้องการฆ่าซู่เป่าตั้งแต่แรกนั้นคือฝูอี้เฉิน

พวกเขายิ่งไม่รู้ไปกันใหญ่ว่าผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำที่พวกเขาเคารพนับถือนั้นจิตใจสกปรกขนาดไหน ที่อยากจะฆ่าซู่เป่าให้ได้ไม่ได้เป็นเพราะต้องการปกป้องดินแดนจิ่วโยวอะไรไว้หรอก แต่เพื่อต้องการจะยึดกฎแห่งวิถีที่สมบูรณ์ในตัวของซู่เป่าต่างหาก เป็นการฆ่าเพื่อพิชิตกฎแห่งวิถีก็เท่านั้น！

ซู่เป่ายิ้มจางๆ แล้วหันไปพูดกับเหยาจี๋เสียงว่า "จําไว้ว่า เส้นทางของผู้แข็งแกร่งจะต้องประสบกับความพ่ายแพ้นับไม่ถ้วน ถ้าเขาไม่สามารถผ่านจุดนี้ไปได้ นั่นแสดงว่าจิตใจเขาไม่มั่นคง ถ้าวันนี้ข้าไม่ทำร้ายเขา วันหน้ายังไงคนอื่นก็มาทำเขาอยู่ดี”

“แล้วจะทํายังไงดีล่ะ？ ใจบางแบบนี้ ต่อไปก็ต้องให้คนอื่นอุ้มล่ะมั้งถึงจะไหวเนี่ย？”

ซู่เป่าพูดจาเหน็บแนม คนอื่นจะมาฆ่าเธอขนาดนี้ เธอยังต้องมาเห็นใจเขา และดูว่าเขาน่าสงสารไหมอีกเหรอเนี่ย？

ไม่ได้ฆ่าเขาเพราะเห็นแก่หน้าของป้าสะใภ้ใหญ่ที่เป็นลูกหลานเผ่าแม่มดเหมือนกันนะเนี่ย！

“ไปกันเถอะ！” ซู่เป่าลูบตัวจือจือแล้วก็รวดทิ้งกิ่งไม้นั้นไป

ซืออี้หรันเก็บกวาดเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว เขาลุกขึ้นแล้วพูดว่า "อืม"

ซู่เป่าโบกมือให้พวกจี๋เสียงหรูอี้และผู้อาวุโส พอควบคุมมิติเวลาปุ๊บ ซู่เป่าและซืออี้หรันที่อยู่ตรงหน้าก็หายไปทันที

เหยาจี๋เสียงมองความว่างเปล่าตรงหน้าอย่างเหม่อลอย เดิมทีก็รู้สึกว่าถ้ำนี้ค่อนข้างจะเล็กอยู่นะ แต่ตอนนี้ทำไมกลับรู้สึกว่ามันดูว่างเปล่ายังไงไม่รู้

เขาเก็บกิ่งไม้ที่ซู่เป่าโยนลงบนพื้น แล้วจับไว้ในมือแน่นๆ

ผู้พิทักษ์สุสานเต่าดำที่เดิมเคยเป็นที่เคารพนับถือของเขาตอนนี้ได้กลายเป็นหินก้อนหนึ่งใต้เท้าแล้ว เพราะเขาได้มีความเชื่อใหม่ๆ ที่ไม่มีใครเทียบได้มาแทนที่ในใจเขาแล้ว

เขาจะแข็งแกร่งขึ้นให้ได้ เขาจะแข็งแกร่งเหมือนพี่สาวให้ได้！

"พวกเราจะได้เจอพี่สาวอีกไหมนะ？" เหยาจี๋เสียงเงยหน้าถามผู้อาวุโส

ผู้อาวุโสยิ้มเบาๆ แล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า “แน่นอน”

เขารู้ว่าการจากไปครั้งนี้ของเธอเป็นการกลับไปยังที่ๆ จากมา แต่เขาก็ยังแอบเชื่ออยู่เล็กๆ ว่าจะได้เจอกันอีก