ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1481

“จะกลับไปแล้วเหรอ” ซืออี้หรันเอ่ยถาม

ซู่เป่าพยักหน้า “ต้องกลับแล้ว แต่ก่อนกลับต้องเอาของบางอย่างก่อน…”

ซืออี้หรันมองหน้าเธอ “ของที่ฝูยี่เฉินพูดถึงเหรอ”

ซู่เป่าพยักหน้า

แต่เธอไม่ได้เอาให้ตัวเอง เธอเอาให้พี่อี้หรัน

เธอรู้สึกได้ว่าของชิ้นนั้นต้องช่วยให้พี่อี้หรันพัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดดแน่

หากเพื่อนร่วมทางสามารถเก่งกาจขึ้นได้ในระหว่างทาง เธอก็จะได้ไม่ต้องออกแรงมาก

ใครไม่รักสบายบ้างล่ะ

หลังได้ของชิ้นนี้ เธอรู้สึกได้ว่าเธอและพี่อี้หรันจะได้กลับไปอย่างปลอดภัย

แม้กลับไปตอนนี้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ยิ่งมั่นคงยิ่งดี

เพียงแต่…

หืม เหมือนเธอจะลืมอะไรบางอย่าง…

(มังกรดำที่ติดอยู่ “…” ข้าไม่ได้ไปหาเจ้าตั้งหลายวัน อย่าบอกนะว่าเจ้าคิดว่าข้าเป็นมังกรที่ไม่รักษาคำพูดจริงๆ น่ะ!)

(พระแม่ธรณีที่ยังถูกมัดอยู่ “บ้าเอ้ย ไหนบอกจะแกะโซ่จิ่วโยวให้ฉันไง!”)

**

ฝูยี่เฉินที่ผิดหวังมาถึงศาลเทพที่ซ่อนความลับของจักรพรรดิชิงหัวเอาไว้โดยไม่รู้ตัว

จักรพรรดิชิงหัวเป็นผู้คุ้มครองแดนจิ่วโยว ที่นี่ตั้งรูปปั้นของเขาเอาไว้ แต่ใครเป็นคนตั้งนั้นยังหาไม่เจอ

รูปปั้นมหึมาตั้งตระหง่านอยู่บนยอดเขา ด้านหลังรูปปั้นเป็นศาลเทพเล็กๆ

ฝูยี่เฉินรู้ความลับของจักรพรรดิชิงหัวที่ซ่อนอยู่ใต้รูปปั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาเคยแอบมองครั้งหนึ่ง และพบว่าด้านล่างมีหินอุดฟ้าและคัมภีร์ฝึกวิชาฝังเอาไว้เต็มเลย

วิชาสืบทอดของจักรพรรดิชิงหัวซ่อนอยู่ที่นี่นี่เอง

ที่ฝูยี่เฉินเดาว่าจักรพรรดิชิงหัวตายไปแล้ว และเชื่อมั่นว่าตนจะเป็นจักรพรรดิชิงหัวคนต่อไป

ก็เพราะว่าเขาเจอของสืบทอดของจักรพรรดิชิงหัว โดยทั่วไปของแบบนี้มักจะสืบทอดให้ผู้ถูกลิขิต

และเขาก็คือผู้ถูกลิขิตคนนั้น

แต่น่าเสียดายที่เขาใช้แรงทั้งหมด ก็โยกย้ายรูปปั้นของจักรพรรดิชิงหัวออกไปไม่ได้แต่นิด

ฝูยี่เฉินสูดหายใจเข้าลึกทีหนึ่ง พร้อมเอ่ยพรึมพรำ “นี่คือของที่จักรพรรดิชิงหัวทิ้งไวให้ฉัน ฉันคือผู้ถูกเลือกคนนั้น ฉันต้องทำสำเร็จแน่”

เขาล้างสมองตนเองสำเร็จ

ความล้มเหลวชั่วคราวทำอะไรเขาไม่ได้หรอก

วันนี้เขาอับอายขายขี้หน้าต่อหน้าคนในเผ่าตนเองมากขนาดไหน หลังจากที่เขากลายเป็นจักรพรรดิชิงหัว เขาจะลากยัยนั่นมากำจัดทิ้งภายในท่าเดียวต่อหน้าทุกคน

ทุกอย่างที่เขาเสียไป สุดท้ายแล้วเขาต้องเอากลับมาแน่

นัยน์ตาฝูยี่เฉินฉายแววแน่วแน่ เขากัดฟัน ลองโยกย้ายรูปปั้นของจักรพรรดิชิงหัวอีกครั้ง

แต่ปากของเขาถูกกัดจนเลือดออก รูปปั้นก็ไม่ขยับเลยแม้แต่นิด

ฝูยี่เฉินทั้งลนทั้งโมโห ทำไมถึงย้ายไม่ได้ล่ะ

เขากรีดนิ้วของตนเอง หยดเลือดลงบนรูปปั้น

กลไกโบราณมักจะเป็นแบบนี้ หากเป็นผู้สืบทอด ประตูที่ซ่อนสมบัติเอาไว้จะเปิดออก...

แต่แล้วก็ยังคงไม่มีประโยชน์

“บางทีอาจเป็นเพราะความสามารถของฉันไม่พอ...” ฝูยี่เฉินนั่งอยู่บนขั้นบันไดใต้รูปปั้นอย่างถอดใจ

แต่เขาในตอนนี้คือเขาที่เก่งกาจที่สุดแล้ว เพราะเขาพัฒนาไปมากกว่านี้ไม่ได้

หรือของสืบทอดของจักรพรรดิชิงหัวนั้นไม่ได้มีไว้ให้เขา

ไม่ๆ ต้องให้เขาแน่ๆ ในเมื่อเขาเป็นคนพบเจอ แสดงว่าก็ต้องให้เขาสิ ไม่งั้นทำไมคนอื่นไม่เจอ มีแต่เขาคนเดียวที่เจอล่ะ

**

“พี่อี้หรัน พี่ดูเด็กตั้งแต่เมื่อก่อนเลยเหรอ” ซู่เป่าสำรวจอย่างละเอียด “เหมือนเพิ่งจะอายุสิบกว่าปี คล้ายกับพี่ในตอนนี้เลย”

ซืออี้หรันเงยหน้ามองรูปลักษณ์ตัวเองเมื่อพันปีที่แล้ว และตอบอย่างนิ่งเฉย “ตอนนั้นอายุยี่สิบ”

เป็นจักรพรรดิตั้งแต่อายุยี่สิบ และหยุดอายุของตนเองไว้ที่ยี่สิบ

แต่น่าเสียดายที่ทำขนาดนี้แล้ว ยังโดนจักรพรรดิเฟิงตูด่าว่าวัวแก่กินหญ้าอ่อนอยู่เลย

ซู่เป่าส่งเสียงหืมทีหนึ่ง “พี่อี้หรัน ความทรงจำของพี่กลับมาแล้วเหรอ”

เหมือนคุณพ่อน่ะ

คุณพ่อเลือกที่จะเริ่มต้นใหม่ แต่ความทรงจำยังอยู่ ดังนั้นคุณพ่อคือจักรพรรดิเมื่อพันปีที่แล้ว แต่ก็ไม่ใช่คนเดียวกันซะทีเดียว

ซืออี้หรันส่ายหน้า “ไม่ ฉันทิ้งความทรงจำในอดีตชาติไปหมดแล้ว”

“ก่อนหน้านี้ฉันหาวังจักรพรรดิในอดีตเจอ และอ่านประกาศิตที่ทิ้งไว้ไปส่วนหนึ่งน่ะ”

เมื่ออ่านบันทึกเหล่านั้น ราวกับกำลังอ่านเรื่องราวของคนอื่นอยู่ เขารู้เหตุการณ์ในอดีตไปบางส่วนก็เท่านั้น

ซู่เป่าพยักหน้า “งั้นพี่เป็นเหมือนหนู ที่เริ่มใหม่หมดเลย”

ซืออี้หรันพยักหน้า

แน่นอนสิ

“ทำไมถึงเป็นพวกแกล่ะ” ฝูยี่เฉินได้เสียงจึงออกมาจากในศาล เมื่อเจอกับซู่เป่าอีกครั้ง เขารู้สึกเกรี้ยวกราดเป็นอย่างมาก

“เธอสะกดรอยตามฉันเหรอ ต่ำช้าเป็นที่สุด”

เขาเข้าใจแล้ว ซู่เป่าต้องเดาความลับของเขาออก แต่ไม่รู้ว่าสมบัติอยู่ไหน ดังนั้นจึงตั้งใจสะกดรอยตามเขามา

ทำเขาเสียหน้า ทำลายโพธิจิตของเขาไม่พอ

ยังคิดจะมาแย่งสมบัติกับเขาอีก

ในใจของฝูยี่เฉินเต็มไปด้วยความโกรธเคือง...