ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1482

ฝูยี่เฉินคิดว่าซู่เป่าตั้งใจสะกดรอยตามเขาเพื่อแย่งชิง ‘โอกาส’ ของเขา

แต่กลับไม่รู้ว่าซู่เป่าทำนายมาเอง

อีกอย่างซืออี้หรันคือจักรพรรดิชิงหัวตัวจริง ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายแย่งสมบัติยังไม่รู้เลย

“ใครสะกดรอยตามแกกัน” ซู่เป่าไม่อยากยุ่งกับเขา

ฝูยี่เฉินกลับขวางอยู่หน้าศาล “ไม่ให้เข้า นี่เป็นถิ่นของฉัน พวกแกขโมยของไม่สำเร็จ เลยคิดจะแย่งปล้นสินะ”

“ถิ่นของแกเหรอ” ซู่เป่าสงสัย “ยังไง แกเป็นคนสร้างหรือไง”

ฝูยี่เฉินเอ่ยตอบ “ฉันเป็นคนเจอก่อน”

ซู่เป่า “......”

ซืออี้หรันเอ่ยถามเย็นๆ “เพราะงั้นแกได้ของด้านในไปแล้วเหรอ”

‘บันทึก’ ชาติที่แล้วของเขาจดไว้ว่าเขาทิ้งทรัพยากรไว้ให้ซู่เป่าหลายที่เลย

ที่ดินแดนจิ่วโยวก็มี น่าจะเป็นที่นี่ล่ะ

แน่นอนว่า ทิ้งไว้นานขนาดนี้ หากฝูยี่เฉินหาเจอและได้ไปก่อน เขาก็คงต้องปล่อยไป

เพราะของสำคัญที่แท้จริงฝูยี่เฉินน่าจะเอาไปไม่ได้ ของที่เขาเอาไปได้นั้นมีแต่ของไม่สำคัญ

แต่กลับได้ยินเขาเอ่ยพูดขึ้น “แม้ฉันจะยังไม่ได้ของ แต่สุดท้ายยังไงก็ต้องได้ ดังนั้นพวกแกช่วยออกไปได้ไหม”

ซู่เป่าและซืออี้หรันต่างหมดคำพูด

พวกเธอไม่อยากจะสนใจเขา จึงมุ่งตรงเข้าไปในศาล

ฝูยี่เฉินทั้งโกรธทั้งลน เขาเอ่ยอย่างโมโห “พวกขโมยที่ยักยอกเข้ามาในดินแดนจิ่วโจว พวกแก...”

ซู่เป่ายังไม่ทันเอ่ยตอบ จู่ๆ ซืออี้หรันก็ยกมือขึ้น

ลมแรงกรรโชก ผลักให้ฝูยี่เฉินถอยไปสิบกว่าก้าว และกลิ้งตกขั้นบันไดไป

“ไสหัวไป” ซืออี้หรันเอ่ยเสียงเย็น “ดินแดนจิ่วโยวไม่ได้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของแก รูปปั้นจักรพรรดิชิงหัวก็ไม่ใช่ของส่วนตัวแกเช่นกัน”

“ถ้ายังพล่ามอีก แกจะไม่มีโอกาสได้เอ่ยปากพูดอีกต่อไป”

ฝูยี่เฉินทั้งตกใจ รำคาญ และโกรธเคือง แต่เขาทำอะไรไม่ได้ เขาสู้ซู่เป่าไม่ได้ไม่พอ แม้แต่ซืออี้หรันเขายังสู้ไม่ไหวเลย

อีกฝ่ายแค่ยกมือเขาก็พัดปลิวแล้ว

แบบนี้จะแย่งยังไง

จริงๆ แล้วเขาเองก็รู้ดี สมบัติที่ไม่มีเจ้าของแบบนี้ ใครที่มีความสามารถมากกว่าก็จะตกเป็นของผู้นั้น แต่เขาไม่อยากยอมรับความจริงที่ตนเองไม่มีความสามารถ เขารู้สึกว่าตนแค่ขาดเวลา

ฝูยี่เฉินมองซืออี้หรันและซู่เป่าเดินเข้าศาลเจ้าไปด้วยความเจ็บใจ เขาไม่อยากจะจากไป แต่ก็ไม่กล้าเข้าไป จึงได้แต่มองดูอยู่ด้านนอก

ศาลเจ้านั้นเล็กมาก ประมาณสิบตารางเมตร ด้านในมีโต๊ะบูชาและเตาปักธูปที่เต็มไปด้วยขี้เถ้าสองอัน

บนพื้นโล่งมีเบาะฟางสานไว้อันหนึ่ง เวลาพันปีผ่านไป เบาะฟางก็เก่าแก่ลง แต่ยังคงสมบูรณ์ดี

นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว

“พี่อี้หรัน พี่จำได้ไหมว่าพี่ทิ้งอะไรไว้ที่นี่เมื่อชาติที่แล้ว”

ซืออี้หรันส่ายหัว “จำไม่ค่อยได้แล้ว แต่น่าจะไม่แย่หรอก ชาติที่แล้วพี่ทิ้งของไว้ตั้งหลายที่”

เขากลัวว่าเธอจะลำบากเมื่อถึงโลกมนุษย์ จึงซ่อนสมบัติไว้ในโลกมนุษย์ให้เธอ

กลัวว่าเธอจะถูกคนในยมโลกกลั่นแกล้งและกลัวความสามารถของเธอจะไม่พอ...จึงทิ้งสมบัติไว้ที่รอบเมืองเฟิงตู

ตู้ม...

รูปปั้นล้มลง และหักออกเป็นสองท่อน

รูปปั้นยังไม่ทันร่วงลงพื้น ซืออี้หรันก็ฟาดฝ่ามือออกไป รูปปั้นแหลกกระจายเป็นหลายร้อยชิ้น เผยให้เห็นของที่ซ่อนอยู่ด้านในทั้งหมด

รูปปั้น “......”

ฝูยี่เฉินที่หลบอยู่อีกด้าน “......”

เขามองไปทางซืออี้หรันอย่างตะลึง นี่เขาทำลายรูปปั้นของจักรพรรดิชิงหัวงั้นเหรอ

ผิดมหันต์ นี่มันการกระทำที่ผิดมหันต์!

แม้ก่อนหน้านี้ฝูยี่เฉินก็คิดจะผลักรูปปั้นให้ล้ม แต่ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรก็ไม่สำเร็จ

ดังนั้นเมื่อเห็นรูปปั้นถูกทำลาย เขากลับโกรธเคืองแทนจักรพรรดิชิงหัวขึ้นมา ราวกับเขาเป็นจักรพรรดิชิงหัว

“พวกแก...ไม่กลัวโดนกรรมตามสนองหรือไง” ฝูยี่เฉินเอ่ยด้วยโทสะ “หากจักรพรรดิชิงหัวรู้เข้า ต้องไม่ปล่อยพวกแกไปแน่”

ซู่เป่าหมดคำพูดกับคนคนนี้จริงๆ

“พอสู้ไม่ได้ก็ร้องไห้ พอให้โอกาสหนี ก็ไม่หนีอีก ทำไมแกมันน่ารำคาญขนาดนี้”

ฝูยี่เฉินยังคงพรึมพรำไม่หยุด แต่เมื่อเห็นของวิเศษที่ร่วงหล่นลงมาจากในรูปปั้น กลับวิ่งพุ่งขึ้นไปคนแรก

ของเขา ของเขาหมดเลย

เขาเป็นคนเห็นก่อน ใครหยิบได้ก่อนก็คือของคนนั้น

ฝูยี่เฉินเล็งลูกแก้วแสงเม็ดโตที่กลิ้งลงไป ตะครุบขึ้นไปโดยไม่พูดไม่จา...