ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1483

มือของฝูยี่เฉินเพิ่งจะแตะโดนลูกแก้วแสง พลังแรงกล้าก็พุ่งออกมาจากในลูกแก้วทันที

แสงมืดลำหนึ่งพุ่งไปบนหน้าผากเขา ฝูยี่เฉินกระอักเลือดออกมาดังพรูด และกระเด็นออกไป

เขามองลูกแก้วแสงอย่างตะลึง สมกับเป็นของสืบทอดของจักรพรรดิชิงหัว ของสืบทอดที่เก่งกาจมากที่สุด

ฝูยี่เฉินยื่นมืออย่างสั่นระริก “ของฉัน...พวกแกห้ามแย่ง”

ซู่เป่าและซืออี้หรันยืนอยู่อีกด้านอย่างหมดคำพูด มองดูเขาปากแข็งเงียบๆ

เลือดของฝูยี่เฉินกระเด็นลงบนลูกแก้วแสงสองหยด ลูกแก้วแสงทอประกาย...

ดวงตาของฝูยี่เฉินก็ลุกวาวขึ้น

แต่แล้ววินาทีต่อมา ลูกแก้วแสงก็ราวกับรังเกียจเลือดสกปรกนั้น มันสะบัดเลือดทิ้งอย่างแรง

แววตาของฝูยี่เฉินมืดหม่นลง

ไม่ใช่แบบนี้เหรอ

แต่ลูกแก้วแสงกลับกลิ้งไปที่ข้างเท้าซืออี้หรัน และร่าเริงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ฝูยี่เฉินหน้าเหวอ หมายความว่ายังไงกัน

ซืออี้หรันมองลูกแก้วแสงด้วยความเย็นชา ยกขา เตะมันไปอยู่ข้างเท้าซู่เป่า

“ตอนนี้เจ้าของของแกคือเธอ”

ลูกแก้วแสงราวกับอยากร้องไห้

ซู่เป่าเอ่ยพูดขึ้น “พี่อี้หรัน พี่ยอมรับมันก่อน”

เมื่อกี้เธอลองใช้จิตเทพตรวจสอบดูแล้ว ในลูกแก้วแสงนี้มีของเล็กๆ บางอย่างซ่อนอยู่

ซึ่งของชิ้นนั้นมันจะเลือกเจ้าของ

เธอไม่อยากให้มันต้องถูก ‘เจ้าของ’ ทิ้งแบบเฟยเหมาถุ่ย น่าสงสารเกินไป

อีกอย่างนี่เป็นของของพี่อี้หรัน ไม่ควรเอาให้เธอ

ซืออี้หรันชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็หยิบลูกแก้วแสงขึ้นมา

หากอยากเห็นของในลูกแก้วแสง ต้องใช้เลือดของเขาไม่ก็เลือดของซู่เป่า หากเขาจำไม่ผิด ‘รหัส’ ที่เขาตั้งตอนนั้นก็คือเลือดของเขาและซู่เป่า

เขาทำใจกรีดมือซู่เป่าไม่ได้อยู่แล้ว

ซืออี้หรันยกมือปาดไปที่คมขวานศึก เมื่อนิ้วมือมีเลือดซิบออกมา เขาจึงกดไปที่ลูกแก้วแสง

ลูกแก้วแสงประทุแสงจ้าออกมา ของที่ราวกับหัวไชเท้าน้อยๆ กระโดดหมุนตัวอย่างดีใจ และทิ้งตัวลงมาด้วยท่ายิมนาสติกที่คะแนนสูงถึง 98.8 มันยกรากทั้งสองเส้นขึ้นพร้อมกล่าว

“แถ่นแทน นายท่าน เสี่ยวต๋าของท่านกลับมาแล้ว”

ซู่เป่า “......”

ซืออี้หรัน “......”

ฝูยี่เฉิน “?!”

หมายความว่ายังไง...หมายความว่ายังไงกัน

ทำไมของวิเศษชิ้นนี้จึงเรียกซืออี้หรันว่านายท่าน

เมื่อกี้ลูกแก้วแสงสะท้อนพลังใส่มัน แม้เขาจะบาดเจ็บหนัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรมาเลย

เขารู้สึกได้ว่าลูกแก้วชิ้นนี้มันจะยอมรับแค่เจ้าของของมัน

แต่ตอนนี้มันกลับเรียกซืออี้หรันว่านายท่าน

เสี่ยวต๋าปีนขึ้นไปบนไหล่ของซู่เป่าอย่างรู้งาน จากนั้นกอดหน้าของเธอไว้พร้อมเอ่ย “นายท่านอีกคนของเสี่ยวต๋า เสี่ยวต๋าหาเจอแล้ว!”

ซู่เป่า “?” นี่เธอถูกหัวไชเท้ากอดเหรอ

ปีศาจน้อย “???” เห็นว่ามันไม่อยู่ เลยคิดจะแย่งเจ้าของของมันหรือไง

“นายท่านอีกคนอะไรกัน...” ซู่เป่าเอ่ยอย่างงุนงง “ฉันไม่เห็นจำได้เลยว่ามีสัตว์เลี้ยงตัวน้อยอยู่”

แก้มทั้งสองข้างของเสี่ยวต๋ายุบลงไป มันยกมืออย่างสั่นระริก “นายท่าน...ท่าน ท่าน...เพิ่งเจอหน้าก็รีดซะข้าแห้งเหือดเลย”

ซืออี้หรันไร้ซึ่งสีหน้า เขาสะบัดมันมาไว้บนไหล่ของตน “ถ้าพูดมากอีก ฉันจะทำให้แกพูดไม่ได้อีกต่อไป”

เสี่ยวต๋า “รับทราบนายท่าน ข้าหุบปากแล้ว”

มันพิงอยู่บนไหล่ของซืออี้หรันอย่างอ่อนปวกเปียก

ฮรือๆ ๆ เลี้ยงมาสามพันปีอ้วนขึ้นได้แค่สองขีด เพิ่งเจอหน้าก็ถูกรีดกลับไปเป็นเหมือนเดิมเลย

มันจับแขนและขาเล็กๆ ของมัน จากนั้นถอนหายใจ

ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่มันจะสามารถอ้วนขึ้นได้ซักห้ากิโล ปีใหม่จะอ้วนขึ้นห้ากิโลได้ไหม เนื้อบนตัวพี่สาวอ้วนๆ เหล่านั้น แบ่งมาให้มันสักห้ากิโลได้ไหม

“เอาไป ด้านในมีไอเทพอยู่” ซืออี้หรันยื่นถ้วยให้กับซู่เป่า

ซู่เป่างุนงงตั้งแต่ต้นยันจบ

เธอมองเขา ‘ปล่อยเลือด’ ให้ไชเท้ากับตา และมองเขายื่นถ้วยให้เธอกับตา

“หะ-ให้หนูเหรอ ดะ-ดื่มเลยงั้นเหรอ” เธอถือถ้วยไว้อย่างฉงน

เธอมองไชเท้าที่อยู่บนไหล่ของซืออี้หรันทีหนึ่ง

ดื่มเลือดต่อหน้าเจ้าของเลย ไม่ดีหรอกมั้ง

ซู่เป่ามองของเหลวสีขาวในถ้วย เหมือนนมเปรี้ยวหวานๆ เลย...

น่าอร่อยชะมัด...

เธอลังเลครึ่งวิ หยิบช้อนออกมา เหล่ไปทางไชเท้าทีหนึ่ง จากนั้นดื่มกินอย่างรวดเร็ว

ดวงตาของเธอลุกวาว มองไปทางไชเท้าด้วยแววตาประกาย

เสี่ยวต๋า “......”