ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1484

เสี่ยวต๋าเห็นซู่เป่าที่มองมันด้วยดวงตาประกาย จึงรีบปัดมือ

“ไม่ได้แล้วๆ ดุขนาดนี้ใครจะไปไหวกัน”

มันหมายถึงนายท่านปล่อยเลือดดุเกิน

ซู่เป่าเกาหัวอย่างใสซื่อ “แปลกจัง ทำใมรู้สึกว่ามันคล้ายกับพี่ผีหลายใจเลยล่ะ”

มุมปากของซืออี้หรันกระตุก หันร่างของหัวไชเท้าเงียบๆ ให้ใบหน้าของมันหันไปอีกทางหนึ่ง

“เจ้าหัวไชเท้านี้พูดจาไม่เป็นน่ะ เก็บไว้ที่ฉันก่อน เดี๋ยวฉันกลับไปสั่งสอนมัน”

เจ้าหัวไชเท้านี่ เขาไม่กล้าทิ้งไว้ที่ซู่เป่าหรอกนะ!

เพราะกลัวว่ามันจะพูดอะไรที่ไม่ควรพูดน่ะ

อีกอย่างหัวไชเท้านี่เป็นตัวผู้...ดูจากนิสัยของมันแล้ว อย่าไว้ข้างกายซู่เป่าเลยดีกว่า

หัวไชเท้าเท้าคางอย่างเบื่อหน่าย มองดูฝูยี่เฉินที่กระเด็นออกไปไกล

“นี่ แกเป็นใคร ชายที่ดีไม่ควรเป็นมือที่สาม แอบดูอะไรอยู่กัน”

ฝูยี่เฉิน “......”

เสี่ยวต๋า “เลิกดูได้แล้ว แค่แกจับข้าเมื่อกี้ ข้าก็สัมผัสความต่ำช้าในก้นบึ้งหัวใจของแกได้แล้ว”

“อยู่แค่ระดับไหนกัน ก็คิดจะเอาของที่จักรพรรดิชิงหัวทิ้งไว้ไป ไม่รู้หรือไงว่าคนตรงหน้าแกคือจักรพรรดิชิงหัวตัวจริงน่ะ”

เสี่ยวต๋าตบบ่าของซืออี้หรัน พร้อมส่ายหน้า “คนอย่างแกเทียบนายท่านของข้าไม่ติดแม้แต่นิด ยังฝันจะเป็นนายท่านคนใหม่ของข้าอีก”

เพียงแค่เขาสัมผัส เสี่ยวต๋าก็รู้เรื่องในใจของฝูยี่เฉินทันที นั่นเป็นทักษะพิเศษของมัน

มันเป็นของศักดิ์สิทธิ์ฟ้าดินเชียวนะ

ของศักดิ์สิทธิ์อย่างมัน หากต้มกินสามารถบรรลุเป็นเซียน ดื่มเลือดมันสามารถเพิ่มไอเทพ และเมื่อสัมผัสมันมันจะสามารถรู้เรื่องในใจของผู้สัมผัสทันที

อีกอย่างเลือดที่มันถูกปล่อยวันนี้ พรุ่งนี้ก็สามารถฟื้นฟูดังเคย และวนลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆ

มันเป็นโอสถ...ไม่สิ ของวิเศษที่การท่องเที่ยวและการบำเพ็ญวิชาต้องมีไว้เลยล่ะ

ฝูยี่เฉินตะลึงกับข่าวนี้ เขามองไปทางซืออี้หรันอึ้งๆ

ชายหนุ่มผู้นี้...คือจักรพรรดิชิงหัวงั้นเหรอ

จะว่าไป ใบหน้าของรูปปั้นก็คล้ายกับเขาจริงๆ...

แต่เป็นไปได้ยังไงกัน

จักรพรรดิชิงหัวไม่ได้ตายไปแล้วงั้นเหรอ

ทำไมถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้ หนำซ้ำด้วยภาพลักษณ์ของเด็กหนุ่มอายุสิบกว่าปีอีก

“ไม่ ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้ ไม่...” ฝูยี่เฉินหมดหวัง

งั้นเขาก็ไม่มีทางได้เป็นจักรพรรดิชิงหัวคนต่อไปแล้วน่ะสิ ของวิเศษที่ซ่อนอยู่ในรูปปั้นก็ไม่มีทางเป็นของเขาแล้ว

ฝูยี่เฉินกระชากผมของตน วิ่งพุ่งไปทางซู่เป่าพร้อมตะโกนเสียงดัง

ซู่เป่ากำลังเช็คของวิเศษอย่างตั้งใจ ในรูปปั้นนอกจากลูกแก้วแสงที่กระโดดโลดโผนได้แล้ว ยังมีของดีอีกมากมายซ่อนอยู่ด้วย

หินอุดฟ้าน่ะเป็นแค่ของพื้นฐาน เพราะมันถูกก่อขึ้นเป็นชั้นเกราะป้องกัน

ด้านในยังมีของศักดิ์สิทธิ์ฟ้าดินอีกมาก เช่น หัวไชเท้าและมันฝรั่งที่ได้มาจาก ‘เทียนถิง’ ที่นี่ก็มีเช่นกัน...

ตอนนี้ซู่เป่ารู้ประโยชน์ของ ‘หัวไชเท้าและมันฝรั่ง’ แล้ว จึงยื่นมือไปเก็บ แต่ฝูยี่เฉินกลับพุ่งมาหาเธอ

???

อะไรกัน ทำไมพุ่งเข้ามาหาเธออีกแล้ว

ความคิดของฝูยี่เฉินพังทลาย ในเมื่อเขาไม่ได้ของสืบทอดของจักรพรรดิชิงหัว ซู่เป่าก็ไม่มีสิทธิ์ได้เช่นกัน

ดังนั้นเขาจึงพุ่งตัวเข้าไป

แต่กลับไม่คิดว่าการทำแบบนี้เป็นการรนหาที่ตายชัดๆ เขายังไม่ทันเข้าใกล้ซู่เป่าก็ถูกซืออี้หรันถีบกระเด็นเสียก่อน

ซืออี้หรันยิ้มอ่อน “ไม่เป็นไร มันป่วย ควบคุมตัวเองไม่ได้ เลยต้องมัดเอาไว้น่ะ ถูกไหม”

(สายตาข่มขู่)

เสี่ยวต๋า “......”

มันพยักหน้าอย่างถี่รัว “อื้อๆ ๆ”

ใช่ๆ ๆ เขาพูดถูกหมดเลย

ข้าชอบถูกมัดน่ะ ข้าชอบเล่นเชือก

ซู่เป่าเก็บทุกอย่างที่เก็บได้แล้ว ใต้รูปปั้นราวกับมีหินอุดฟ้า หินสีชาด และอัญมณีอัคคีอยู่ แต่ของเหล่านี้ถูกนำมาใช้เป็นฐานของรูปปั้น

แม้ตอนนี้ของพวกนี้จะไม่มีประโยชน์ต่อทั้งเธอและพี่อี้หรันแล้ว แต่เอาไปก่อน เอาไปเป็นโบนัสให้ลูกสมุนผีในยมโลก ตอนนี้พวกเขายังต้องใช้กันอยู่

“ไปกันเถอะ” ซู่เป่าเดินไปข้างซืออี้หรัน

ซืออี้หรันเอ่ยตอบ “ได้”

ซู่เป่าเป็นฝ่ายจูงมือซืออี้หรันขึ้นมาก่อน และถือโอกาสยัดแหวนที่เต็มไปด้วยของวิเศษนั้นเข้าไปในแหวนของเขา

จากนั้นแกล้งชวนคุยเพื่อกระจายความสนใจ “พี่อี้หรัน พวกเรากลับไปที่ริมบึงนัยน์ตาปีศาจก่อน พ่อแม่ของหนูยังรออยู่ที่นั่นกัน”

“จริงด้วย ตอนพี่มาพี่เห็นพ่อแม่หนูไหม”

ซืออี้หรันรู้ตัวตั้งนานแล้วว่าเธอกำลังทำอะไร เธอกำลังแอบยัดแหวนให้เขา

แต่ว่า...เขาไม่ค่อยอยากปล่อยมือเลย

คงไม่เป็นไรหรอก!

เด็กอนุบาลเวลาเข้าแถวก็จับมือกัน เขาก็แค่จับมือเพื่อนเอง

ซืออี้หรันพยักหน้า “อืม ฉันเห็นพวกเขาแล้ว”

ทั้งคู่คุยกันไป พร้อมค่อยๆ เดินจากไปไกล...