ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1485

ซู่เป่าและซืออี้หรันกลับมาถึงช่องประตูเมื่อตอนเริ่มแรก

ที่นี่ยังคงเป็นเหมือนเก่า แมลงร้ายเป็นฝูง เพียงแต่ทุกที่ที่พวกเขาสองคนเดินผ่าน แมลงเหล่านั้นก็รีบกระจายตัวออก

ซู่เป่า “หือ ทำไมพวกมันถึงดูกลัวพวกเราจังเลยล่ะ”

ซืออี้หรันเผยยิ้ม “น่าจะเพราะพวกเราเก่งกาจขึ้น จนพวกมันรู้สึกได้น่ะ”

หัวไชเท้าน้อย “อื้อๆ ๆ”

ไม่ใช่!

มันรู้ว่าเพราะอะไร

ซู่เป่า “หือ เสี่ยวต๋ามีอะไรจะพูดงั้นเหรอ”

ซืออี้หรันชายตามองเสี่ยวต๋า พร้อมยิ้มอ่อน “น่าจะไม่มีนะ”

เสี่ยวต๋า “......”

มันรีบส่ายหน้า

บ้าเอ้ย ไม่ได้เจอกันหลายพันปี ทำไมนายท่านไอสังหารดุดันขึ้นล่ะ

มันเงียบเพื่อรักษาชีวิตดีกว่า

จู่ๆ ซู่เป่าก็ชะงักอย่างแรง

“แย่ล่ะ”

ซืออี้หรันชินชา หากเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ เธอวิ่งออกไปอย่างรีบร้อนตั้งนานแล้ว

ท่าทีตรงหน้าของเธอ น่าจะลืมอะไรบางอย่างอีกแล้ว

“ทำไม ลืมอะไรงั้นเหรอ”

หรือยังกินปีศาจไม่อิ่ม

เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง เขาตามหลังเธอเมื่อตอนเธอล่าสัตว์ และใส่ของฝากเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณของเธอด้วย

“เราลืมมังกรดำ...”

ซู่เป่า ปีศาจน้อยและเฟยเหมาถุ่ยมองหน้ากัน

ปีศาจน้อย “จ้ากๆ”

เจ้ามังกรดำไม่รักษาคำพูดนั่น ลืมก็ลืมเถอะ

ซู่เป่าส่ายหัว “ไม่ถูกต้อง”

มังกรดำอยากได้วารีสายฟ้าทองทั้งกะละมัง แต่ทำไมถึงหยิบไปแค่ขวดเล็กๆ ขวดเดียวก็ไม่เอาแล้วล่ะ

ซู่เป่ายกมือขึ้นมาทำนาย มังกรดำไม่มีอันตรายนี่นา งั้นมันไปไหนแล้วล่ะ

ซืออี้หรันพูดนิ่งเฉย “ไม่ต้องสนใจมัน”

เขามองช่องประตูที่ตั้งตระหง่านอยู่ระหว่างฟ้าดิน โชคดีที่ช่องประตูนี้ไม่ได้เข้าออกกันง่ายๆ...

ซู่เป่าเอ่ยถาม “จริงด้วย พี่อี้หรัน ชาติที่แล้วพี่และจักรพรรดิตงเยว่ทำนายได้ยังไงว่าหนูจะมาที่แดนจิ่วโยว และเปิดช่องประตูนี้ไว้ให้หนูกัน”

ซืออี้หรันนึกย้อนเนื้อหาในบันทึกแล้วตอบ “ทำนายไม่ได้ ทุกอย่างแค่เป็นไปตามเหตุและผล”

เธอเรียนรู้อักษรยันต์สีทอง จนไปถึงภูเขาหลี

เรียนรู้จิตเทพจากที่นั่น และมาถึงที่ประตูแห่งจิ่วโยว

จากนั้นต่อสู้กับชายชุดดำที่ประตูจิ่วโยว ฟาดด่านเคราะห์อัสนีบาต

มาถึงที่นัยน์ตาปีศาจ เรียนรู้การควบคุมมิติและเวลา...

เธอเป็นคนเดินมาเองทั้งนั้น เขาทิ้งประตูไว้ เพราะเธอสามารถเดินมาถึงขั้นนี้ได้ และย่อมก้าวสู่ขั้นต่อไปอย่างเป็นธรรมชาติ

คือการหลบหลีกยมโลกและวิถีสวรรค์ในแดนจิ่วโยว ให้เธอได้ปลีกแยกออกจากวิถีเก่าอย่างราบรื่น และกลับมาด้วยเธอร่างใหม่…

แผนที่เขาคุยกับจักรพรรดิตงเยว่ในตอนแรก ประตูจิ่วโยวเป็นเพียงดินแดนที่ให้เธอหลบหลีกวิถีสวรรค์และยมโลกชั่วคราว

เธอทำได้ และเดินมาอย่างราบรื่น แม้จะเกี่ยวกับโชคที่จักรพรรดิทั้งห้ามอบให้เธอด้วย แต่หากเธอละเลยเพียงนิดเดียว หรือความมุ่งมั่นอ่อนกว่านี้ล่ะก็…

เพราะพวกเขาไม่เหมือนตอนเพิ่งมาถึง

“หากเราร่วมมือกัน น่าจะปลดออกได้” ซืออี้หรันเอ่ย “ตามฉันมา”

เขายื่นมือไปจับมือซู่เป่า และพุ่งไปบนฟ้าแดนจิ่วโยวไปพร้อมกับเธอ

กลีบเมฆเก้าเทวา คงหมายถึงสิ่งนี้ล่ะ ก้อนเมฆโอบล้อมอยู่รอบตัวพวกเขา ซู่เป่าและซืออี้หรันทะลุผ่านชั้นเมฆชั้นแล้วชั้นเล่า

โซ่แดนจิ่วโยวยิ่งอยู่ยิ่งชัดเจน ในที่สุดพวกเธอก็เห็นโซ่ทั้งหมด……

จู่ๆ ซู่เป่าเห็นว่าบนโซ่นั้นมีของบางอย่างกำลังขยับ

“ของสีดำๆ นั้นคืออะไรกัน ทำไมรู้สึกคุ้นๆ ตา”

บัดนี้ มังกรดำกำลังตะเกียกตะกาย

พูดไปก็น่าอายมากเลย

หลังมันได้รับวารีสายฟ้าสีทองมา มันจึงเริ่มฝึกฝนเพื่อบรรลุ

เดิมทีมันแก่หงำเหงือกจนอีกไม่กี่ปีน่าจะกลายเป็นโครงกระดูกขาวโพลนแล้ว…ไม่คิดว่า หลังมันฝึกด้วยวารีสายฟ้าแล้วมันจะบรรลุเลย อย่างน้อยก็ไม่แห้งเหือดหรือตายลงเพราะวิถีไม่สามารถพัฒนาแล้ว

มันคำรามเสียงยาวด้วยความดีใจ และบินทะลุแผ่นฟ้า…มังกรไง ก็ต้องบินขึ้นฟ้า!

แต่ไม่รู้ทำไมบนฟ้าจึงมีโซ่ยักษ์ได้ ตอนที่มันบินพุ่งขึ้นไปมันติดอยู่กลางโซ่พอดี…

ติดไม่พอ ไม่ว่ามันจะตะเกียกตะกายยังไงก็หลุดออกมาไม่ได้

มังกรดำร้อนใจเป็นที่สุด คิดถึงอีกสามวันที่ซู่เป่าสัญญาไว้ว่าจะมารับเขา นี่มันผ่านไปกี่วันแล้ว

แต่มันก็รู้สึกละอาย มังกรที่บรรลุบินขึ้นฟ้าอย่างดีใจ แต่กลับติดอยู่กลางโซ่

ถือเป็นเรื่องที่น่าตะลึงมากๆ เลยล่ะ

หากคนอื่นรู้เข้า เขาคงโดนขำตายแน่

แต่ยังดีที่อยู่บนฟ้า ไม่น่าจะมีใครเห็นหรอก…