ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 149

ผีหลายใจหน้าซีดด้วยความหวาดกลัว

วินาทีที่ตกลงไป “ใครจะรู้ว่าฉันกลัวขนาดไหน?”

“ฉันยังไม่อยากตาย ฉันตกใจจนจิตหลุด คนยังไม่ทันตกถึงพื้นก็ช็อกตายก่อน แล้วฉันก็เห็นตัวเองตกลงไปกระแทกพื้นสมองไหล...”

วิญญาณยังไม่ทันออกจากร่างดี เธอยังรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกาย

ที่น่ากลัวที่สุดคือต้องเห็นเยื่อสมองสีขาวปนแดงสาดกระเซ็นเต็มหน้าศพของตัวเอง

มันเป็นความหวาดกลัวและรู้สึกผิดที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

ตึกหลังที่ผีหลายใจเลือกนั้น เป็นตึกที่มีมูลค่ามากที่สุดในป้านซานและตั้งอยู่ในทำเลที่มีพลังหยางท่วมท้น เป็นทำเลที่พลังหยางมารวมตัวกันมากที่สุดในชุมชน

หลังจากตายไปแล้วเธอจึงไปเกิดไม่ได้ต้องวนเวียนตกลงมาจากยอดตึกซ้ำ ๆ ติดอยู่กับความหวาดกลัวที่ต้องเห็นเยื่อสมองสองกระเด็นเปื้อนหน้าตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก

วนเวียนอยู่อย่างนั้นเป็นเวลา 10 ปี จนสุดท้ายเธอก็กลายเป็นผีร้ายถึงออกมาจากตรงนั้นได้

“ฉันนี่ช่างอาภัพ…” ผีหลายใจเช็ดน้ำตา “อาภัพสิ้นดี ฮือ ๆ ๆ”

ผีหลายใจเงยหน้า 45° มองท้องฟ้า น้ำตานองหน้า “ทั้งที่ฉันเคยมีความรักที่จริงใจอยู่ตรงหน้า แต่ฉันกลับไม่เห็นค่าของมัน… ถ้าสวรรค์เมตตาให้โอกาสฉันได้เริ่มใหม่อีกครั้งฉันจะบอกกับตัวเองในอดีตว่า… นังบ้า เหยียบเรือสองแคมต้องไม่ตายดี!”

จี้ฉาง ซู่เป่า ซูเหอเวิ่น “…”

ซู่เป่า “ละ…แล้วยังไง?

ผีหลายใจมองซู่เป่าทำหน้าน่าสงสาร “งั้นเธอจะเห็นแก่ที่ฉันสำนึกผิดจากใจจริง ไม่ทำลายฉันได้ไหม”

“ถึงจะเป็นผีแต่ฉันก็ยังอยากมีชีวิตอีกสักห้าร้อยปี”

ซูเหอเวิ่นกระตุกมุมปาก นั่นเขายังเรียกว่ามีชีวิตอีกเหรอ?

จี้ฉางหมดคำจะพูด เขาอะไรสองสามตัวลงในสมุดบันทึก แล้วก็เห็นว่าซู่เป่าตบหน้าอกตัวเองรับประกันว่า “ก็ได้ หนูจะไม่ทำลายคุณก็ได้ งั้นคุณเข้ามาเองแล้วกันนะ”

ผีหลายใจ “เข้าไปไหน?”

ซู่เป่าชูน้ำเต่าวิญญาณขึ้นมา “ก็เข้ามาในน้ำเต้าวิญญาณนี่ไง! ในนี้มีน้าสาวขี้เหร่ กับพี่ชายที่ชอบกินลูกอม”

พอได้ยินว่ามีผู้ชายผีหลายใจก็ตาลุกวาว บอกว่า “ได้สิ ๆ”

แล้วก็บินเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณด้วยความเต็มใจ

จี้ฉางขีดฆ่าข้อความที่เขียนเมื่อกี้ออกอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วเขียนลงไปใหม่

ซู่เป่าชูน้ำเต้าวิญญาณขึ้นมาเขย่าไปมาถามว่า “อาจารย์น้ำเต้าวิญญาณเต็มหรือยังคะ?”

จี้ฉางไม่เงยหน้า “ยังอีกนานโขเลย คราวก่อนเต็มไปช่องหนึ่ง ตอนนี้เต็มสองช่อง”

ซู่เป่าท้าวคางเนื้อแน่นของตัวเองถามว่า “แต่ว่าเราก็จับผีมาตั้งหลายตัวแล้วนะ ทำไมเพิ่งเพิ่มแค่ช่องเดียวเอง”

จี้ฉาง “เพราะว่าเจ้าไม่ได้ทำลายมันทุกตัวอย่างไรเล่า”

น้ำเต้าวิญญาณต้องการกลั่นกรองไอพิฆาตจากตัวผีร้าย แต่ถ้าเข้ามาในน้ำเต้าวิญญาณด้วยความยินยอมก็เท่ากับเข้าไปในพื้นที่ที่หนึ่งเท่านั้น ไม่สามารถกลั่นกรองไอพิฆาตที่น้ำเต้าวิญญาณต้องการได้

“แต่ว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน... ไม่แน่ในอนาคตผีพวกนี้อาจจะกลายเป็นผู้ช่วยของเจ้าได้...” จี้ฉางกล่าว

ซู่เป่านอนคว่ำอยู่บนเตียง เอียงศรีษะมองน้ำเต้าวิญญาณ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

ซูเหอเวิ่นที่อยู่ด้านข้างหยิบสมุดออกมาเล่มหนึ่ง ด้านหน้าสุดมีสมการเขียนไว้แถวหนึ่ง

ปริมาตรของผีร้าย = x, ปริมาตรของผีทั่วไป = y, ปริมาตรของผีตายโหง = z...

พื้นที่ของน้ำเต้าวิญญาณ = ...

ถ้าจะเติมน้ำเต้าวิญญาณให้เต็มต้องให้ x≈19 หรือ y≈100 หรือ z...

ซูเหอเวิ่นจดเพิ่มลงไป...

ตอนนี้: x=2 (ผีจองหอง,ผีต่างประเทศปลอม), y=0, z=0

x ที่ยังไม่ได้กลั่นกรอง =2 (ผีขี้ขลาด, ผีหลายใจ), y ที่ยังไม่ได้กลั่นกรอง =1 (น้าขี้เหร่)

ซูเหอเวิ่นมองสิ่งที่จดบันทึกไว้ในสมุดแล้วถอนหายใจ

ไม่ได้ ยังต้องหา X เพิ่มเยอะ ๆ ถึงจะได้!!

**

ภายในน้ำเต้าวิญญาณ น้าขี้เหร่กับผีขี้ขลาดกำลังเล่นเป่ายิ้งฉุบกันอยู่ คนที่แพ้จะต้องโดนตบหนึ่งที

แล้วก็หันมาเห็นผีหลายใจที่ยิ้มหน้าบานเข้ามา ผีขี้ขลาดไม่รู้เป็นอะไรกระตุกขึ้นมาดื้อ ๆ

ผีหลายใจ “ฮัลโหล ออนนี่จัง เล่นอะไรกันอยู่คะ?”

น้าขี้เหร่ and ผีขี้ขลาด “...”

**

ตอนกลางคืนก่อนนอนซู่เป่าหยิบโทรศัพท์เปิดดูคลิปวิดีโอเล่น

เธอก็เหมือนเด็กที่เพิ่งค้นพบสิ่งใหม่ทั่วไปนั่นแหละ ซู่เป่าควบคุมมือน้อย ๆ ของตัวเองไม่ได้

ตอนนี้เอง จู่ ๆ ซู่เป่าก็เลื่อนมาเจอวิดีโอหนึ่ง เห็นแล้วเสียวสันหลังวาบ

ในวิดีโอมีผู้ชายคนหนึ่งมือถือมีดนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น เขาคำนับเอาหัวโขกพื้นพลางตะโกนว่า

[ขอโทษนะซู่เป่า! ฉันคือคนที่ตั้ง flag ไว้ตั้งแต่วันที่หนูโดนคุกคามทางไซเบอร์ว่าจะคุกเข่าโขกหัวคำนับขอโทษ! ฉันชื่อซ่างชิงเป่ย! พ่อแม่ฉันหวังว่าฉันจะสอบติดชิงหัวหรือเป่ยต้า! ไม่คิดว่าฉันจะมาคุกคามเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผ่านโลกไซเบอร์แบบนี้! ฉันรู้สึกผิดมาก! ฉันผิดไปแล้ว! ต่อไปฉันจะไม่ด่าใครมั่ว ๆ อีกแล้ว! ลูกผู้ชายพูดได้ก็ต้องทำได้ วันนี้ฉันจะตัดนิ้วตัวเองโดยมีชาวเน็ตเป็นพยาน!!]

พอพูดจบเขาก็เอานิ้วมือตัวเองวางบนขอนไม้ แล้วสับลงไปด้วยปังตอ ปังตอสับลงตกนิ้วชี้ของเขา!

วิดีโอไม่ได้เซ็นเซอร์ เพียงแต่ทำภาพตอนที่สับลงไปให้เป็นภาพขาวดำเท่านั้น

ชายหนุ่มกรีดร้อง เลือดสีแดงพุ่งกระชูดออกมา เขากำแผลที่นิ้วไว้ เจ็บจนลงไปดิ้นพล่านกับพื้น แต่ก็ยังฝืนตัวเองขึ้นมาหยิบนิ้วท่อนที่ขาดชูขึ้นมา ยิ้มโรคจิตให้กล้อง

[เพื่อน ๆ ดูสิครับ ผมสับจริง... พวกคุณคงเห็นความจริงใจของผมแล้วนะ...]

ภาพขาวดำยิ่งชวนให้ดูพิลึกเข้าไปอีก

ซู่เป่าตกใจโยนโทรศัพท์ทิ้งไปทันที!

เนื่องจากซู่เป่าโดนคุกคามทางไซเบอร์ ตระกูลซูตัดสินใจว่ารอให้เรื่องเงียบไปก่อนค่อยให้ซู่เป่าไปโรงเรียน

นายหญิงซูผลักประตูเปิดเข้ามาแล้วรีบถามว่า “เป็นอะไรไป?”

ซู่เป่าโผเข้าไปในอ้อมอกของนายหญิงซู

“คุณยาย คนพวกนั้นน่ากลัวจังเลย...”

เจอผีมาตั้งมากมาย

ทั้งที่ไม่มีหัว หรือกระทั้งที่มือขาดเท้าขาด... เธอก็ไม่กลัว

แต่ไม่เคยคิดเลยว่า ชาวเน็ตพวกนี้จะน่ากลัวยิ่งกว่าผีเสียอีก

นายหญิงซูตบตัวซู่เป่าเบา ๆ “ไม่ต้องกลัวนะ คุณยายอยู่นี่แล้วลูก!”

ซู่เป่าเม้มปากแน่น แต่ก็อดไม่ได้ถามขึ้นมาว่า “ทำไมคนพวกนั้นต้องทำแบบนี้ด้วย? ทั้ง ๆ ที่เป็นการขอโทษ ทำไมต้องทำให้น่ากลัวขนาดนั้นด้วย”

นายหญิงซูถอนหายใจ ท่านกอดเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมอก พูดเบา ๆ ว่า “บนโลกนี้ มักจะมีคนที่ทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน ทั้งโกหกหลอกลวง”

“เมื่อก่อนเราทำงานหาเงิน รู้ว่าต้องขยัน ต้องอดทน จึงพยายามพัฒนาตัวเอง ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว ตั้งใจทำสิ่งตรงหน้าให้ดี”

“แต่ตอนนี้กระแสนิยมเป็นใหญ่ ถ้าใครมีกระแสมาแรง ต่อให้เป็นคนที่ไม่มีความรู้อะไรเลยก็สามารถรวยได้ในข้ามคืน”

“การตกเป็นกระแสทำให้คนหลงงมงาย พวกเขาคิดว่ากระแสเป็นอะไรที่สร้างได้ง่าย แค่โพสคลิปสักคลิปก็ดังได้ในชั่วพริบตา”

พอดังแล้วก็ไลฟ์สดขายของ ไลฟ์ขอของขวัญจากผู้ชม ไลฟ์รับโฆษณา...

“เพื่อห้ได้ของขวัญทำช้างทำม้าก็ทำ พอได้ลองสบายแบบนี้แล้วก็ไม่ยอมกลับไปทำงานที่ต้องเหนื่อยอีกแล้ว มีแต่จะหาวิธีที่สุดโต่งกว่าเดิมมาทำให้เกิดกระแส...”

ซู่เป่าพูดเสียงเบาว่า “แล้วคนพวกนี้ยังนับว่าเป็นคนไหมคะ?”

นายหญิงซูลูบผมซู่เป่า ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

กระแสนิยมทำให้คนบ้าคลั่ง ทำให้คนคิดว่าจะรวยได้ในข้ามคืน ที่จริงแล้วก็ไม่ได้ต่างอะไรกับการติดการพนันเลย

คนพวกนั้นไม่รู้เลยว่า กระแสนิยมคือสิ่งที่แพงที่สุด

มีคนที่เสียสละมากกว่าพวกเขาเป็นร้อยเท่าพันเท่าอยู่เบื้องหลัง

แต่กลับมีคนยอมสละความเป็นคนของตัวเองเพื่อให้คนอื่นยอมรับและเคารพ

ถลำลึกลงไปเรื่อย ๆ สุดท้ายกลายเป็นเสพติด ท้ายที่สุดในส่วนของจิตใจก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมาเล็กน้อยด้วยเหมือนกัน เหมือนกับว่าขอแค่มีเงินที่เหลือก็ไม่สำคัญอะไรแล้ว

“เอาล่ะ นอนได้แล้ว! นายหญิงซูมองเธออย่างเมตตา “ต่อไปห้ามเล่นโทรศัพท์แล้วนะ”

ซู่เป่าเก็บโทรศัพท์ขึ้นมาส่งให้นายหญิงซูอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ”

รอจนซู่เป่าหลับไปแล้ว นายหญิงซูออกมาจากห้องถึงได้เปิดโทรศัพท์ดู หาคลิปที่ซู่เป่าดูไปเมื่อกี้

พอเห็นฉากนั้นเข้าท่านก็อดตกใจไม่ได้ จากนั้นก็โกรธขึ้นมาทันที

ของแบบนี้ผ่านการตรวจสอบมาได้ไง?

นายหญิงซูกดรายงานทันที

ใครใช้ให้ปากมาก!

ต่อไปคลิปแบบนี้มีกี่คลิปท่านก็จะรายงานให้หมด ไม่ว่ากี่คลิปท่านก็จะใช้ความสามารถพิเศษบล็อกบัญชีของพวกนั้นให้หมด!