ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 149

ผีหลายใจหน้าซีดด้วยความหวาดกลัว

วินาทีที่ตกลงไป “ใครจะรู้ว่าฉันกลัวขนาดไหน?”

“ฉันยังไม่อยากตาย ฉันตกใจจนจิตหลุด คนยังไม่ทันตกถึงพื้นก็ช็อกตายก่อน แล้วฉันก็เห็นตัวเองตกลงไปกระแทกพื้นสมองไหล...”

วิญญาณยังไม่ทันออกจากร่างดี เธอยังรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกาย

ที่น่ากลัวที่สุดคือต้องเห็นเยื่อสมองสีขาวปนแดงสาดกระเซ็นเต็มหน้าศพของตัวเอง

มันเป็นความหวาดกลัวและรู้สึกผิดที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

ตึกหลังที่ผีหลายใจเลือกนั้น เป็นตึกที่มีมูลค่ามากที่สุดในป้านซานและตั้งอยู่ในทำเลที่มีพลังหยางท่วมท้น เป็นทำเลที่พลังหยางมารวมตัวกันมากที่สุดในชุมชน

หลังจากตายไปแล้วเธอจึงไปเกิดไม่ได้ต้องวนเวียนตกลงมาจากยอดตึกซ้ำ ๆ ติดอยู่กับความหวาดกลัวที่ต้องเห็นเยื่อสมองสองกระเด็นเปื้อนหน้าตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก

วนเวียนอยู่อย่างนั้นเป็นเวลา 10 ปี จนสุดท้ายเธอก็กลายเป็นผีร้ายถึงออกมาจากตรงนั้นได้

“ฉันนี่ช่างอาภัพ…” ผีหลายใจเช็ดน้ำตา “อาภัพสิ้นดี ฮือ ๆ ๆ”

ผีหลายใจเงยหน้า 45° มองท้องฟ้า น้ำตานองหน้า “ทั้งที่ฉันเคยมีความรักที่จริงใจอยู่ตรงหน้า แต่ฉันกลับไม่เห็นค่าของมัน… ถ้าสวรรค์เมตตาให้โอกาสฉันได้เริ่มใหม่อีกครั้งฉันจะบอกกับตัวเองในอดีตว่า… นังบ้า เหยียบเรือสองแคมต้องไม่ตายดี!”

จี้ฉาง ซู่เป่า ซูเหอเวิ่น “…”

ซู่เป่า “ละ…แล้วยังไง?

ผีหลายใจมองซู่เป่าทำหน้าน่าสงสาร “งั้นเธอจะเห็นแก่ที่ฉันสำนึกผิดจากใจจริง ไม่ทำลายฉันได้ไหม”

“ถึงจะเป็นผีแต่ฉันก็ยังอยากมีชีวิตอีกสักห้าร้อยปี”

ซูเหอเวิ่นกระตุกมุมปาก นั่นเขายังเรียกว่ามีชีวิตอีกเหรอ?

จี้ฉางหมดคำจะพูด เขาอะไรสองสามตัวลงในสมุดบันทึก แล้วก็เห็นว่าซู่เป่าตบหน้าอกตัวเองรับประกันว่า “ก็ได้ หนูจะไม่ทำลายคุณก็ได้ งั้นคุณเข้ามาเองแล้วกันนะ”

ผีหลายใจ “เข้าไปไหน?”

ซู่เป่าชูน้ำเต่าวิญญาณขึ้นมา “ก็เข้ามาในน้ำเต้าวิญญาณนี่ไง! ในนี้มีน้าสาวขี้เหร่ กับพี่ชายที่ชอบกินลูกอม”

พอได้ยินว่ามีผู้ชายผีหลายใจก็ตาลุกวาว บอกว่า “ได้สิ ๆ”

แล้วก็บินเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณด้วยความเต็มใจ

จี้ฉางขีดฆ่าข้อความที่เขียนเมื่อกี้ออกอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วเขียนลงไปใหม่

ซู่เป่าชูน้ำเต้าวิญญาณขึ้นมาเขย่าไปมาถามว่า “อาจารย์น้ำเต้าวิญญาณเต็มหรือยังคะ?”

จี้ฉางไม่เงยหน้า “ยังอีกนานโขเลย คราวก่อนเต็มไปช่องหนึ่ง ตอนนี้เต็มสองช่อง”

ซู่เป่าท้าวคางเนื้อแน่นของตัวเองถามว่า “แต่ว่าเราก็จับผีมาตั้งหลายตัวแล้วนะ ทำไมเพิ่งเพิ่มแค่ช่องเดียวเอง”

จี้ฉาง “เพราะว่าเจ้าไม่ได้ทำลายมันทุกตัวอย่างไรเล่า”

น้ำเต้าวิญญาณต้องการกลั่นกรองไอพิฆาตจากตัวผีร้าย แต่ถ้าเข้ามาในน้ำเต้าวิญญาณด้วยความยินยอมก็เท่ากับเข้าไปในพื้นที่ที่หนึ่งเท่านั้น ไม่สามารถกลั่นกรองไอพิฆาตที่น้ำเต้าวิญญาณต้องการได้

“แต่ว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน... ไม่แน่ในอนาคตผีพวกนี้อาจจะกลายเป็นผู้ช่วยของเจ้าได้...” จี้ฉางกล่าว

ซู่เป่านอนคว่ำอยู่บนเตียง เอียงศรีษะมองน้ำเต้าวิญญาณ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

ซูเหอเวิ่นที่อยู่ด้านข้างหยิบสมุดออกมาเล่มหนึ่ง ด้านหน้าสุดมีสมการเขียนไว้แถวหนึ่ง

ปริมาตรของผีร้าย = x, ปริมาตรของผีทั่วไป = y, ปริมาตรของผีตายโหง = z...

พื้นที่ของน้ำเต้าวิญญาณ = ...

ถ้าจะเติมน้ำเต้าวิญญาณให้เต็มต้องให้ x≈19 หรือ y≈100 หรือ z...

ซูเหอเวิ่นจดเพิ่มลงไป...

ตอนนี้: x=2 (ผีจองหอง,ผีต่างประเทศปลอม), y=0, z=0

x ที่ยังไม่ได้กลั่นกรอง =2 (ผีขี้ขลาด, ผีหลายใจ), y ที่ยังไม่ได้กลั่นกรอง =1 (น้าขี้เหร่)

ซูเหอเวิ่นมองสิ่งที่จดบันทึกไว้ในสมุดแล้วถอนหายใจ

ไม่ได้ ยังต้องหา X เพิ่มเยอะ ๆ ถึงจะได้!!

**

ภายในน้ำเต้าวิญญาณ น้าขี้เหร่กับผีขี้ขลาดกำลังเล่นเป่ายิ้งฉุบกันอยู่ คนที่แพ้จะต้องโดนตบหนึ่งที

แล้วก็หันมาเห็นผีหลายใจที่ยิ้มหน้าบานเข้ามา ผีขี้ขลาดไม่รู้เป็นอะไรกระตุกขึ้นมาดื้อ ๆ

ผีหลายใจ “ฮัลโหล ออนนี่จัง เล่นอะไรกันอยู่คะ?”