ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 150

ค่ำคืนที่แสงจันทร์สว่างดวงดาวประปราย ร้านปิ้งย่างหลายร้านในหมู่บ้านกลางเมืองต่างระเบ็งเซ็งแซ่ไปด้วยเสียงของคนที่ดื่มเหล่าเล่นเกมนับนิ้วกัน(ผู้เล่นสองคนหันหน้าเข้าหากัน ต่างคนยื่นมือมาคนละข้าง ใครบอกจำนวนนิ้วของสองคนรวมกันได้ก่อนเป็นฝ่ายชนะ)

ผ่านย่านพลุกพล่านวุ่นวายนี้ไปก็เป็นเขตบ้านเรือนที่สร้างกันเองขึ้นอยู่แน่นขนัด

หนึ่งในนั้นมีตึกหลังหนึ่งแขวนป้ายไฟหลากสี บนป้ายเขียนว่าอะพาร์ตเมนต์แห่งรัก

อะพาร์ตเมนต์ห้องเดี่ยวห้องหนึ่งบนชั้นสี่ ชายนิ้วด้วนคนหนึ่งกำลังเลื่อนดูโทรศัพท์อย่างตื่นเต้น

เขาก็คือซ่างชิงเป่ยที่ตัดนิ้วตัวเองคนนั้น ซ่างชิงเป่ยพบว่าคลิปที่เขาเพิ่งอัปโหลดไปได้เพียงครึ่งชั่วโมง ตอนนี้มียอดวิวทะลุล้านวิว ยอดไลค์เจ็ดหมื่นกว่าแล้ว...

เขากำลังจะดังแล้ว!

แต่ยังไม่ทันดีใจได้สองวิ ก็มีแจ้งเตือนขึ้นมาในโทรศัพท์ว่า [วิดีโอของคุณถูกบล็อกเนื่องจากมีเนื้อหาที่ละเมิดกฎ]

ซ่างชิงเป่ยตกใจอ้าปากค้าง

ทำไมต้องมาบล็อกคลิปของเขาด้วย! ว่าแล้วก็โมโหรับไม่ได้

ท่อนที่เลือดสาดเขาก็ทำเป็นภาพขาวดำแล้วไง ไม่เห็นสีแดงเลยสักนิด!

“ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนที่ตั้ง flag ว่าจะคุกเข่าขอโทษ แต่เพราะว่าวันนั้นงานเร่งเลยไม่มีเวลาดูโทรศัพท์...”

กระแสของเขาก็โดนคนอื่นปาดหน้าไปหมด

ซ่างชิงเป่ยมองดูโทรศัพท์ อิจฉาตาร้อนคนที่ดังเพราะออกมาขอโทษซู่เป่า มียอดคนติดตามเพิ่มมามากมาย

คนแรกที่สวมรวยเป็นเขาออกมาขอโทษ ไลฟ์สดคุกเข่าบนเปลือกทุเรียน มีคนติดตามเป็นแสนแล้ว

จากนั้นก็ถือโอกาสไลฟ์ขายทุเรียน ดูยอดสั่งซื้อสองวันนี้แล้วก็... เฉพาะรายได้สุทธิก็ได้ไปตั้งหลายหมื่น!

“ไอ้เวรเอ๊ย... หน้าด้านที่สุด!”

ซ่างชิงเป่ยเดือดดาล จ้องโทรศัพท์ตาเขม็ง

คนที่สองที่สวมรวยเป็นเขาไลฟ์สดคุกเขาบนเศษแก้ว จากนั้นก็ร้องไห้ฟูมฟาย บอกว่าตัวเองอาภัพ... จากนั้นก็ขายเครื่องแก้วทั้งหลาย

สองวันมานี้แค่ขายแก้วก็ขายได้ทะลุหมื่นแล้ว

“มีใครใจเด็ดเท่าฉันบ้าง... ฉันไลฟ์สดตัดนิ้วตัวเองเลยนะ!” ซ่างชิงเป่ยโกรธควันออกหู

“ฉันทำขนาดนี้แล้วแท้ ๆ แต่มีคนติดตามแค่หมื่นกว่าเอง... ไม่ยุติธรรมเลย!”

คลิปตัดนิ้วตัวเองทำให้เขามีคนติดตามเป็นหมื่นในชั่วเวลาแป๊บเดียว พอเห็นความสำเร็จแล้วตอนนี้ก็พยายามคิดทำคลิปที่สองออกมาอีก...

ต้องรีบสร้างกระแส ไม่งั้นถ้าเลยช่วงฮ็อตไปแล้วก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว...

ซ่างชิงเป่ยเลื่อนดูคลิปไปเรื่อย จู่ ๆ ก็เจอคลิปหนึ่ง [สาวน้อยเหยียบเรือสามแคม แฟนสามคนรถไฟชนกัน]

คงจะเป็นคลิปที่คนมามุงถ่ายไว้

ซ่างชิงเป่ยดูไป ๆ ก็ตาลุกวาวขึ้นมา เขาจำได้ว่าเด็กผู้หญิงในคลิปก็คือซู่เป่า!

“พระเจ้าเข้าข้างฉันแล้วไง!”

ซ่างชิงเป่ยตื่นเต้น

เขาโหลดคลิปนี้ลงเครื่อง จากนั้นตั้งใจเลือกตัดต่อออกมาท่อนหนึ่ง ติดแฮชแท็กว่า [บังเอิญเจอซู่เป่า#เหยียบเรือสามแคมโดนจับได้]

แฮชแท็กน่าดึงดูดมาก พอคนเห็นว่าเป็นซู่เป่า แถมซู่เป่าเหยียบเรือสามแคมอีกต่างหาก

ต่อให้ผีมาเห็นยังต้องสนใจเลย!

ยอดดึงดูดของแฮชแท็กบูมมาก ยอดวิวบูมมาก ยอดไลค์กับคอมเมนต์ก็บูมมาก เกิดเป็นกระแสฮ็อตขึ้นมาพุ่งทะลุเป็นจรวด!

ซ่างชิงเป่ยติดลิงค์โฆษณาไว้ท้ายคลิป ขอแค่มีคนดูก็จะได้เงิน

ชายหนุ่มเฝ้ามองยอดติดตามที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับเห็นเงินก้อนโตกำลังโบกมือให้เขาอยู่ ดีใจหน้าบาน

“ซู่เป่านี่เป็นตัวดูดเงินดูดทองจริง ๆ ด้วย”

ในห้องเช่าที่ทั้งคับแคบ รกรุงรัง ผ้าม่านถูกเปิดไว้ ในห้องมืดทืบ

มีอากาศเย็นที่มองไม่เห็นผุดขึ้นมา...

วันรุ่งขึ้น

ซ่างชิงเป่ยที่ขอบตาดำคล้ำลุกขึ้นมา สิ่งแรกที่เขาทำก็คือดูรายได้จากคลิปวิดีโอ

“รายได้วันนี้ 3268... แม่จ้าว!”

ชายหนุ่มดีใจจนกระโดดขึ้นมา พร้อมพึมพำในปาก “วันเดียวก็ได้สามพันกว่า เดือนนึงก็ต้องได้เป็นแสนเลยสิ...”

ยังต้องทำงานอีกทำไมกัน?!

ชายหนุ่มลาออกโดยไม่ลังเล คิดแต่จะเกาะตัวดูดเงินดูดทองอย่างซู่เป่าไว้ให้แน่น...

ตอนนี้เองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ห้อง 404 ซ่างชิงเป่ย! จ่ายค่าห้องได้แล้ว!” เสียงเจ้าของห้องดังอู้อี้มาจากข้างนอก “คุณค้างค่าเช้าหลายเดือนแล้วนะ!”

หน้าประตู คุณนายเจ้าของห้องซูเสี่ยวอวี้ใส่เสื้อยืดแขนสั้น กางเกงกาสั้นจู๋ คีบแตะหนีบ ในปากคาบอมยิ้ม

เธอยกมือขึ้นมาเกาเอวกางเอง พึมพำกับตัวเอง “ซ่างชิงเป่ยนี่นะ ค้างค่าห้องมาหกเดือนแล้วก็ยังหน้าด้านไม่ย้ายออกไปอีก...”

“ปกติเวลามาเก็บค่าห้องถ้าไม่ใช่ไม่อยู่ก็คือไม่ยอมเปิดประตู... หน้าด้านหน้าทนจริง ๆ! เห้อ... วันนี้จะได้ค่าเช่าไหมเนี่ย?

ห้องเดี่ยวห้องนี้อยู่ในมุมสุดของชั้นสี่ เปิดประตูมาก็เป็นบันได วัน ๆ คนเดินขึ้นเดินลงไปทำงานเลิกงานเสียงดังหนวกหูไม่พอ แสงก็ไม่ดี ข้างนอกสามด้านเป็นกำแพงของตึกอื่นทั้งหมด 404 มีหน้าต่างบานเดียว

เลขห้องก็ยังไม่มงคลอีก

ดังนั้นค่าเช่าแต่ละเดือนก็แค่ 450 หยวน หกเดือนก็เป็น 2700 บวกน้ำไฟแล้วก็...

“ทั้งหมด 3268...”

ซูเสี่ยวอวี้เงยหน้า เคาะประตูซ้ำอีกหน แต่ในใจไม่ได้คาดหวังอะไร

ผู้เช่าห้อง 404 ยากจนมาก แถมขี้เกียจสันหลังยาว เงินเดือนแต่ละเดือนไม่พอให้เขากินเหล้าสูบบุหรี่ด้วยซ้ำ

ทั้งที่เงินเดือนไม่ถึงสามพัน แต่ก็ยังจะสูบบุหรี่ของหวงเฮ่อโหลวที่ซองละ 50 หยวนอีก

ไม่มีปัญญาจ่ายค่าห้องแต่แต่สกินใน ROV ละซื้อครบเซ็ท

วันนี้ก็คงไม่ได้ค่าเช่าอีกตามเคย ซูเสี่ยวอวี้ถอนหายใจ

ขณะนี้เองซูจิ่นอวี้ที่ขี้คอเธออยู่จามขึ้นมา...

ซูเสี่ยวอวี่เคาะประตู มีเสียงซอกแซก ๆ ดังมาจากในห้อง ตามด้วยเสียงพูดด้วยความรำคาญ “เดี๋ยว!”

ไม่นานประตูห้อง 404 ก็เปิดเอี๊ยดออกมา

ซ่างชิงเป่ยหนวดเครารุงรัง ขอบตาดำปี๋ มือถือโทรศัพท์ออกมา พูดอย่างไม่เป็นมิตร “ก็แค่ค่าเช่าหกเดือนไม่ใช่เหรอ? ทวงได้ทุกวี่ทุกวัน! น่ารำคาญชะมัด?! เท่าไหรก็ว่ามา!”

ซูเสี่ยวอวี้แปลกใจไม่น้อย คนหน้าด้านอย่างซ่างชิงเป่ยยอมจ่ายเงินแล้วเหรอเนี่ย?!

จู่ ๆ ซูเสี่ยวอวี้ก็รู้สึกว่าช่วงนี้ดีตัวเองดวงดีเหมือนราชาประทับร่างเลยเลย!

ซูเสี่ยวอวี้รีบบอกว่า “คุณติดค่าห้องอยู่หกเดือน ทั้งหมด 3268 หยวน!”

ซ่างชิงเป่ยอึ้งไป

3268 งั้นเหรอ?

นี่มันจะบังเอิญไปหรือเปล่า?

เขาเพิ่งเช็คยอดรายได้วันนี้ก็ 3268 พอดี...

รายได้ที่ว่าคือรายได้หลังหักภาษีแล้ว ถอนออกมาได้เท่าไหร่ก็คือเท่านั้น ซ่างชิงเป่ยพึมพำ ถอนเงินจำนวน 3268 หยวนออกมาด้วยความเจ็บใจ

จากนั้นก็โอนเงินให้ซูเสี่ยวอวี้

เขาจึ๊ปาก ที่ห่วย ๆ แบบนี้ตั้งสามพันกว่าเลยเหรอ รอให้เขาทำรายได้ได้เยอะ ๆ ก่อนเถอะเขาจะย้ายออกไปจากที่นี่ทันที!

404 ทั้งมืดทั้งอับ เป็นห้องเดี่ยวแถมแคบ เขาทนมามากพอแล้ว

ซูเสี่ยวอวี้ปิดสมุดแล้วพูดว่า “ถ้าเดือนหน้าจะเช่าต่อก็อย่าลืมจ่ายค่าเช่าด้วยนะ มาทีไรไม่เคยอยู่เลย”

ซ่างชิงเป่ยเหลือกตาขาวใส่แล้วปิดประตูทันที

“ถุย ถ้าข้ามีเงินแล้วข้าไปเช่าห้องในชุมชนหรู ๆ อยู่ ใครจะอยากไปอยู่ในหมู่บ้านกลางเมืองแบบนี้กัน!” เขาพูดคนเดียว

ซูเสี่ยวอวี้ปิดสมุดแล้วก็โยนเข้าถุงพลาสติดสีนีออนแดงเหลืองน้ำเงินแล้วบิดขี้เกียจ

“เรียบร้อย!”

เธอเดินคีบรองเท้าแตะลงไปชั้นล่างหน้าตาสบายใจ ใต้ต้นไทรใต้ตึก มีป้าหลายคนพาหลาน ๆ มาหลบร่มคุยกันอยู่

“นี่ เสี่ยวอวี้ ได้ค่าเช่าห้อง 404 หรือยังล่ะ?” ป้าคนหนึ่งถามขึ้น

ซูเสี่ยวอวี้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอบว่า “ได้แล้วค่ะ ให้มาหมดทั้งหกเดือนเลย”

ป้าทั้งหลายต่างพากันแปลกใจ “โอ้ พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตกแล้วมั้งเนี่ย?”

ซูเสี่ยวอวี้พยักหน้าตอบว่า “นั่นสิป้า ฉันก็ว่าแปลกอยู่เหมือนกัน”

เธอพูดพลางเคี้ยวอมยิ้มที่เหลืออยู่นิดเดียวให้แหลกจนหมด จากนั้นก็โยนก้านอมยิ้มทิ้งไป

ก้านอมยิ้มถูกโยนลงถังขยะพอดิบพอดี

ซูเสี่ยวอวี้เบิ่งตากว้าง “ว้าว!”

แม่นขนาดนี้เลยเหรอ?

หลักจากกินอมยิ้มหมด ซูเสี่ยวอวี้ก็กระหายน้ำขึ้นมา พอเลี้ยวออกจากตรอกก็ไปซื้อเครื่องดื่มที่ร้านชำเล็ก ๆ ร้านหนึ่ง

พอเถ้าแก่เนี้ยเห็นเธอก็ถามว่า “เก็บค่าเช่าเสร็จแล้วเหรอ?”

ซูเสี่ยวอวี้ “อืม... เสร็จแล้วค่ะ”

แกร๊ก... เธอบิดฝาขวดเปิดออก ดื่มเครื่องดื่มพลางหมุนฝามาดู

พอหมุนมาเห็นด้านที่เป็นอักษร เธอเกือบจะพ่นน้ำอักลมในปากออกมา

เถ้าแก่เนี้ยรีบถามว่า “ทำไม ไม่ใช่ว่าเอามาอีกขวดอีกแล้วหรอกนะ?!”

ซูเสี่ยวอวี้ “ไม่ใช่...”

เถ้าแก่เนี้ยโล่งใจ “เธอนี่นะ ช่วงนี้มาซื้อน้ำที่นี่ทีไร เปิดมาได้เอามาอีกขวดทุกที ฉันก็นึกว่าเธอมีเซ้นส์แล้วซะอีก”

ซูเสี่ยวอวี้กระแอมทีหนึ่ง มองกลับมาตาใส พลางยื่นฝามาให้เถ้าแก่เนี้ยดู

เธอบอกว่า “เอามาอีกลังต่างหาก”

เถ้าแก่เนี้ย “...”

เถ้าแก่เนี้ยรับฝามาดูอย่างละเอียดด้วยความเหลือเชื่อ หลังฝาเขียนว่าเอามาอีกลังจริง ๆ ด้วย

“...”

“...”