ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 151

ซูเสี่ยวอวี้หิ้วลังเครื่องดื่มเดินไปทางลานจอดรถหน้าตางง ๆ

ช่วงนี้มือขึ้นชะมัดยาด เหมือนราชาประทับร่างเลย

ซื้อเครื่องดื่มทีไรต้องได้ “เอามาอีกขวด” ทุกที ทิ้งขยะไม่ว่าโยนไกลขนาดไหนก็ลงตลอด ขนาดตอกไข่ยังได้ไข่แฝดเลย...

ซูเสี่ยวอวี้วางลังเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้วก็ขับรถออกไป

ข้างหลังเธอ วิญญาณของซูจิ่นอวี้ลืมตาขึ้นมา มองดูตัวเอง มีแสงสีทองออกมาจากตัวราวกับปลาคาร์ฟ

“ฉันมาอยู่ในตัวนังหนูนี่ได้ไงเนี่ย?” ซูจิ่นอวี้แปลกใจมาก เธอพยายามจะออกไป แต่พบว่าตัวเองออกไปไม่ได้

“แปลกจริง...”

ซูจิ่นอวี้ไม่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์ เธอพยายามออกแรง ผลปรากฏว่าพุ่งไปชนเข้ากับพวงมาลัย

ขณะเดียวกัน รถบรรทุกบีบแตรเสียงแสบแก้วหู พุ่งเข้ามาอย่างควบคุมไม่ได้

เพราะว่าเบรกกะทันหัน รถหมุนขวางถนน

ซูเสี่ยวอวี้ยังไม่ทันรู้สึกตัว พวงมาลัยรถเธอก็หมุนเอง หลบรถบรรทุกคันนั้นได้อย่างเฉียดฉิว!

โครม ๆ ๆ รถบรรทุกชนรถเล็กไปหลายคันส่งเสียงดังต่อเนื่อง รถไถลไปอีกห้าร้อยเมตรถึงจะเบรกอยู่...

ซูเสี่ยวอวี้ตกใจหน้าซีดเป็นไก่ต้ม รีบจอดรถที่ข้างทาง

คนที่อยู่ข้างถนนต่างอึ้งกันไป

คนนี้ดวงแข็งชะมัด!

รอดจากรถบรรทุกที่เสียหลักมาได้

“พระเจ้า เมื่อกี้ฉันคิดว่าเขาต้องโดนชนกระเด็นแล้วแน่เลย ไม่ตายก็คงเกือบตาย... คิดไม่ถึงว่าจะแนบข้างไปได้แบบนั้น!”

แม้แต่สีรถก็ไม่ถลอกเลยสักรอย

“นี่มันราชาประทับร่างชัด ๆ...”

คนที่ผ่านไปมาข้างถนนต่างตกใจ พากันแห่ไปดูที่เกิดเหตุ

ซูเสี่ยวอวี้ก็หันไปมอง รถคันเล็กโดนชนยับไปหลายคัน มีแค่เธอเท่านั้นที่ไม่เป็นไรเลย

“พระเจ้า...” เธอตบหน้าอกปลอบขวัญแล้วรีบขับรถออกไป

กลับถึงใต้อะพาร์ตเมนต์มีเรื่องที่เหนือคาดยิ่งกว่า

เจ้าของร้านขายล็อตเตอรี่ยื่นคอยาวพอเห็นซูเสี่ยวอวี้ก็รีบตามมา

เธอพูดเสียงเบา มองซ้ายมองขวาถามว่า “นี่ เสี่ยวอวี้ ลองดูล็อตเตอรี่ที่ซื้อเมื่อวานสิ ถูกรางวัลหรือเปล่า รางวัลใหญ่ห้าล้าน ฉันจำได้ว่าเป็นเลขที่เธอซื้อไป...”

ซูเสี่ยวอวี้ควานหาในกระเป๋ากางเกงพลางพูดว่า “ไม่หรอกมั้ง ห้าล้านจะไปถูกง่าย ๆ ขนาดนั้นที่ไหน ฉันก็แค่สุ่มเลือกวันที่เมื่อวานไปเท่านั้นเอง...”

พอคนขายเห็นก็ตบหน้าขาดังฉาดก่อนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ใช่เลย เลขวันที่เมื่อวานนี่แหละ 20 22 05 16 21 19 01”

“ปี 2022 เดือน 05 วันที่ 16 เวลา 21 นาฬิกา 19 นาที ตรงลูกบาสเธอขูดเลข 01 ไปมั่ว ๆ”

“ห้าล้าน คุณพระคุณเจ้า เสี่ยวอวี้เธอ... เธอรวยแล้ว!!”

ซูเสี่ยวอวี้ “...”

เธอจ้องลอตเตอรี่ใบนั้น ช็อกไปเลย

แบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ?

ซูเสี่ยวอวี้รู้สึกช็อกมาก นี่มัน...

เธอดวงนี้เกินไปแล้ว

ซูเสี่ยวอวี้ดีใจมาก จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าใกล้สายแล้วจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า มุ่งหน้าไปมหาวิทยาลัยเหยียนไห่

คาบแรกของช่วงเช้าเริ่มเรียนไปครึ่งคาบแล้ว เธอแอบย่องเข้าทางประตูหลังห้องเรียนแบบขั้นบันใด ได้ยินอาจารย์กำลังพูดว่า

“เอาหล่ะ นี่ก็เรียนมาครึ่งคาบแล้ว ดูทุกคนจะง่วง ๆ กันนะ เรามาเช็คชื่อกันหน่อยดีกว่า”

อาจารย์เห็นนักเรียนหลับกันไปครึ่งห้อง เลยหาอะไรตื่นเต้นทำ เช็คชื่อ

“ซูเสี่ยวอวี้”

ซูเสี่ยวอวี้ที่เพิ่งนั่งลงรีบยกมือขาน “มาค่ะ”

อาจารย์เหลือบมามองทีหนึ่งก่อนเรียกชื่อต่อไป

เพื่อนนักศึกษาสองคนที่นั่งข้างซูเสี่ยวอวี้มองเธออย่างประหลาดใจ “แม่เจ้า เธอโชคดีอะไรขนาดนี้...”

ซูเสี่ยวอวี้ “อ่าฮะ ก็ไม่ทำไหร่หรอก ที่สามของโลกเอง”

เพื่อนนักศึกษา “...”

**

ณ ถนนหลังมหาวิทยาลัยเหยียนไห่ที่เพิ่งเกิดเหตุรถชน

ซู่เป่านั่งยอง ๆ อยู่ข้างถนน มองรถที่วิ่งสวนไปมาด้วยความแปลกใจ

“ท่านอาจารย์ ท่านพาหนูมาเดินเล่นทำไมเนี่ย?”

ที่แท้เพราะจี้ฉางหาซูจิ่นอวี้ไม่เจอแล้วจริง ๆ เลยพาซู่เป่าออกมาเดินเล่น...

เขานับนิ้วทำนาย ถ้าจะหาซูจิ่นอวี้ให้เจอต้องพาซู่เป่ามาด้วย

ตอนนี้พอเห็นสภาพเหตุการณ์รถชน ที่ชนต่อยาวเป็นพรืดแปดคัน ตายหนึ่งเจ็บอีกเจ็ด เขาเช็คหมดแล้วทั้งคนเจ็บทั้งคนตาย แต่ก็ยังหาซูจิ่นอวี้ไม่เจอ

“แปลกจริง คำทำนายบอกว่าตรงนี้นี่นา... ข้าก็คิดว่าวิญญาณย้ายร่างได้จริง ๆ เสียอีก...”

วิญญาณย้ายร่างปกติจะเกิดกับคนที่ตายเพราะรถชนเครื่องบินตกโดนระเบิดอะไรทำนองนั้น แล้ววิญญาณย้ายร่าง

แต่ความเป็นจริงยืนยันว่า เขาคิดไปเอง

มีรถชนแต่ก็ยังหาซูจิ่นอวี้ไม่เจอ...

จู่ ๆ ซู่เป่าก็ลุกขึ้นมาตบหลังมือจี้ฉางอย่างจริงจัง “ท่านอาจารย์ ตกลงท่านมีปัญหาอะไรกันแน่ บอกซู่เป่ามาเถอะ ซู่เป่าจะช่วยอาจารย์เองนะ”

จี้ฉาง “...”

คิดไปคิดมา สุดท้ายเขาก็เล่าให้ซู่เป่าฟังด้วยความลำบากใจว่า “ซู่เป่า เมื่อวานซืนแม่ของเจ้ากลับไปดูที่บ้านเป็นครั้งสุดท้ายก่อนไปเกิด แต่ว่าเผลอหลงทางไปน่ะสิ...”

ซู่เป่าชะงัก

แม่หลงทาง?

จี้ฉางลูบจมูก “ใช่... มีเรื่องไม่คาดฝันนิดหน่อย วิญญาณของแม่เจ้ากลายเป็นกลุ่มดาวลอยหายไป... อาจารย์หามาสองวันแล้วก็ยังไม่เจอ...”

“พวกเราต้องหาแม่ของเจ้าให้เจอ ส่งเธอไปเกิด...”

ซู่เป่าพูดขึ้นมาอย่างร้อนใจ “แล้วทำไมท่านอาจารย์ไม่บอกให้เร็วกว่านี้?”

จี้ฉางเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ซู่เป่าก็อุ้มตุ๊กตากระต่ายขึ้นมาแล้ววิ่งไปเสียก่อน “เร็วสิคะ ไปหาแม่กัน”

แม่... เธอยังมีโอกาสได้เจอแม่อีกครั้ง

ซู่เป่าอดร้อนใจไม่ได้ ถึงแม้ว่าอยู่ที่บ้านซูคุณตาคุณยายกับลุง ๆ จะดีกับเธอมาก

แต่ว่า เธอก็อยากเจอแม่อีกครั้งอยู่ดี...

ซู่เป่านับนิ้วทำนาย หาตรงนู้นหาตรงนี้ไปทั่ว เดินข้ามถนนมา ไม่ทันรู้ตัวก็มาโผล่ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยเหยียนไห่ แล้วก็เดินตรงเข้าไปโดยไม่เหลียวหลัง

จี้ฉาง “ซู่เป่า”

อีกฟากหนึ่งซูเสี่ยวอวี้เลิกเรียนแล้วดูตารางเรียน “ตอนบ่ายอาจารย์ลาเหรอ?”

แบบนี้ก็มีด้วย เธออยากไปดูหนังใหม่ที่เพิ่งเข้าโรงอยู่พอดี

คิดไม่ถึงว่าวันนี้อาจารย์จะลา

ดวงดีขนาดนี้ ยังจะมีใครได้อีก

ซูเสี่ยวอวี้ร้องด้วยความดีใจ กอดกระเป๋านักเรียนขึ้นรถจากไปแล้ว

รถเพิ่งออกไปซู่เป่าก็มาถึงหน้าห้องเรียนของเธอ เยี่ยมหน้าเข้าไปมอง

“ที่นี่แม่ก็ไม่อยู่” ซู่เป่าผิดหวัง

แปลกจัง เมื่อกี้เธอทำนายได้ว่าแม่อยู่ที่นี่นี่นา

โชคชะตาเหมือนเล่นตลก ทั้งซู่เป่าและจี้ฉางต่างไม่มีใครรู้ว่า ตอนนี้ซูจิ่นอวี้อาศัยอยู่ในร่างของซูเสี่ยวอวี้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้าของร่างซูเสี่ยวอวี้...

ระหว่างทางกลับบ้าน ซู่เป่าเกาะขอบหน้าต่างรถมองไปบนท้องถนน

“แม่ แม่...” เธอพึมพำไม่หยุด ดวงตาดำขลับคู่สวยมีแววผิดหวัง

หลังจากกินข้าวเสร็จ ซู่เป่าก็ได้รู้จากท่านอาจารย์ว่าแม่หายไปจากบ้านตระกูลซู ก็ออกตามหาทั่วทั้งบ้าน

คนบ้านซูมองดูเจ้าแก้มก้อนที่วิ่งไปทั่วลานบ้านอย่างงงงวย

เห็นว่าเธอไปแหวกพุ่มไม้บ้างล่ะ ปีนต้นไม้บ้างล่ะ ไปนอนหมอบอยู่ตรงภูเขาน้ำตกปลอมบ้างล่ะ...

ซู่เป่าโผล่หน้าเข้าไปในภูเขาปลอมในสวน “ฮัลโหล แม่อยู่ในนี้ไหม?”

คุณปู่เต่า “?”

ซู่เป่าไปที่เล้าไก่ชั่วคราวหลังครัว ไปรื้อรังของแม่ไก่ขึ้นมา “ฮาย คุณป้าไก่ เห็นแม่หนูบ้างไหมคะ?”

คุณป้าไก่ “??”

ถึงขั้นวิ่งไปที่ระเบียงกลางคืนก่อนนอน เปิดปีกเสี่ยวอู่ดู “เสี่ยวอู่ ๆ แม่อยู่ในขนแกหรือเปล่า?”

เสี่ยวอู่ “???”

มันร้องกร๊าก “ไม่มี ฉันไม่มีแม่...”

วุ่นวายอยู่ค่อนคืนกว่าซู่เป่าจะหลับไปได้

จี้ฉางเองยังงง ปะ... ปฏิกิริยานี่มันก็แรงไปหน่อย...

คนบ้านซูต่างพากันหน้าเครียด เจ้าตัวเล็กต้องคิดถึงแม่แน่เลยใช่ไหมเนี่ย?

ต้องคิดถึงแม่แล้วแน่ ๆ

นายหญิงซูเจ็บแปลบในใจ คิดถึงซูจิ่นอวี้ขึ้นมาก็ตาแดงเรื่อ

เด็กดีของยาย... แม่ของหลาน กลับมาไม่ได้อีกแล้วละ...