ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 152

ซู่เป่าหาอยู่สองวันเต็มก็ยังหาแม่ตัวเองไม่เจอ

พริบตาเดียวก็ถึงวันที่เธอต้องกลับไปโรงเรียนแล้ว

ซู่เป่าทำได้เพียงเก็บเรื่องหาแม่ไว้ในใจก่อน แต่เวลาเรียนก็ยังมีเผลอใจลอยไปบ้าง

“ซู่เป่า...” ครูฮวากำลังเช็คชื่อ เมื่อเห็นว่าซู่เป่ากำลังเหม่อลอยก็อดไม่ได้จึงเรียกชื่อเธอ “ซูจื่อซู่”

เจ้าตัวน้อยที่ปกติเวลาเรียกชื่อจะขานรับเสียงดังทันทีวันนี้ดูเงียบ ๆ ไป ครูฮวาคิดว่าคงเป็นเพราะได้รับผลกระทบจากการคุกคามทางไซเบอร์ ในใจเธอรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

ทันใดนั้นซู่เป่าก็ยกมือแล้วขานว่า “มาค่ะ”

ครูฮวาผงะไปเล็กน้อย ก่อนพูดยิ้ม ๆ ว่า “ดีมากค่ะ ซู่เป่ากลับมาเรียนแล้ว!”

ผลกระทบจากการคุกคามทางไซเบอร์ ขนาดผู้ใหญ่ยังรับไม่ค่อยจะไหวเลย เธอเป็นห่วงว่าเจ้าตัวน้อยจะเดินออกมาไม่ได้

แต่ดูจากตอนนี้แล้วเหมือนว่าจะยังสดใสน่ารักเหมือนเดิม

ซู่เป่าเอ่ยขอโทษอย่างรู้ความ “ขอโทษที่ทำให้ครูเป็นห่วงค่ะ”

ครูฮวาลูบหัวเธอบอกว่า “ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่เป็นไรก็ดีแล้วจ๊ะ”

“เอาล่ะ นักเรียนทุกคนนั่งที่ให้เรียบร้อย! วันนี้เรามีวิชาที่สำคัญมาก คนที่จะมาสอนก็คือคุณพ่อของเพื่อนเราเอง ทุกคนลองทายสิคะว่าใคร?”

เด็ก ๆ ปรึกษากันเสียงดังจอแจทันที ซู่เป่าเองก็สงสัย พ่อใครจะมาสอนนะ?

จากนั้นก็ได้ยินครูฮวาบอกว่า “งั้นครูก็จะไม่อ้อมค้อมแล้ว วันนี้นักเรียนทั้งโรงเรียนจะต้องเข้าอบรม เรียกว่าการอบรมการป้องกันตัวจากเหตุร้าย...”

เธออธิบายว่าการอบรมการป้องกันตัวคืออะไร รวมถึงทุกคนต้องทำอะไรบ้าง แล้วสุดท้ายก็เฉลยปริศนา

“คนที่จะมาสอนเราวันนี้ก็คือพ่อของเพื่อนในห้องเราซู่เป่านั่นเอง พ่อของซู่เป่าเป็นนายทหารที่เก่งมากเลยนะ เขาจะสอนพวกเราว่าจะเอาตัวรอดเวลาเจอผู้ร้ายยังไง สุดท้ายก็จะสอนเราว่าจัดการกับผู้ร้ายยังไงด้วยล่ะ”

ครูฮวาแค่บอกว่ามู่กุยฝานเป็นใคร แต่ไม่ได้พูดถึงอะไรอย่างอื่น แค่ได้ยินว่าเป็นทหารในสายตาของเด็ก ๆ ก็สุดยอดมากแล้ว

เด็ก ๆ พากันโห่ร้อง มองซู่เป่าตาเป็นประกาย

ซู่เป่าหัวใจเต้นตึกตัก ภูมิใจจังเลย!

เป็นพ่อของเธอเอง!

เมื่อเช้าตอนตื่นมาพ่อก็ไม่ได้บอกอะไรเธอ

ซู่เป่าตื่นเต้นดีใจ ที่สุดก็ลืมเรื่องหาแม่ไปเสียสนิท

ตอนนี้ในหัวมีแต่พ่อคนเดียวเท่านั้น เธออยากไปที่สนามใจจะขาดแล้ว

เด็ก ๆ เดินต่อแถวกันออกไป ซู่เป่าเห็นพ่อที่ใส่เครื่องแบบทหารสีเขียวที่ยื่นอยู่บนเวทีมาแต่ไกล พ่อยืนตัวตรงเอามือไพล่หลังทำหน้าเข้มอยู่

พอพ่อยืนบนเวทีแล้วดูสูงกว่าเดิมอีก คิ้วคมเข้ม ตาเป็นประกายเหมือนดวงดาว ซู่เป่าคิดว่าพ่อของเธอเป็นพ่อที่หล่อที่สุดในโลกเลย!

ด้านหลังมู่กุยฝานมีผู้ชายอีกสองคนที่ใส่เครื่องแบบทหารแบบเดียวกัน แต่ซู่เป่าที่ในสายตามีแต่พ่อคนเดียวคิดว่าคุณอาสองคนนั้นสู้พ่อไม่ได้เลยสักคน แถมช่วยทำให้พ่อเธอดูน่าเกรงขามมากขึ้นกว่าเดิมอีก

ซู่เป่าดีใจที่สุดเลย

“ดูสิ นั่นพ่อเราเอง! คนนั้นเป็นพ่อเราเอง” ซู่เป่ารีบโม้กับเพื่อนทันที “คนที่อยู่ข้างหน้าที่สูงที่สุดคนนั้นไง”

ซินซินร้องว้าว “ซู่เป่าพ่อเธอสูงจังเลย!”

เด็ก ๆ คุยกันเจ๊าะแจ๊ะจอแจ “สูงเหมือนเสาไฟฟ้าเลย”

“สูงเหมือนเสาไฟจราจรเลย”

“สูงกว่าพ่อเราอีก”

“สูงกว่าเหยาหมิงอีก!” (นักบาสเก็ตบอลชาวจีน)

เด็กพากันเปรียบเทียบส่วนสูงของพ่อซู่เป่า ไร้เดียงสาแบบเด็ก ๆ

มู่กุยฝานมองตรงไปข้างหน้า แอบยิ้มมุมปาก

พอเห็นนักเรียนห้องสับปะรดเดินผ่านเขาไป เขาหรี่ตาเล็กน้อย แวบเดียวก็เห็นว่าลูกรักของตัวเองอยู่ตรงไหน”

ซู่เป่าเองก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี รีบเอ่ยทักด้วยความตื่นเต้น “ฮัลโหล คุณพ่อ ๆ”