ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1507

ผู้อาวุโสของเผ่าแม่มดอ่านคำตัดสินเสร็จก็รีบหลบไปอยู่ด้านข้าง

เหยาหลิงเยว่ดิ้นทุรนทุรายด้วยความโมโห แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร พันธนาการที่ผูกมัดไว้เธอไว้คือโซ่ตรวนเป็นชั้นๆ

ผู้อาวุโสเอ่ยขอร้องด้วยความเศร้า “ผู้พิทักษ์ ทุกอย่างเป็นความผิดของข้าเอง ข้าเป็นคนออกคำสั่งแบบนั้นตั้งแต่แรก พวกเด็กๆ ไม่กล้าที่จะฝ่าฝืนกฎ ข้าไม่มีคำแก้ตัวใดๆ ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าข้าเสียเถิด แต่ขอให้ปล่อยพวกเด็กๆ ไปเถิด！”

ฝูอี้เฉินที่นั่งอยู่ในตำแหน่งที่สูงทำเสียงยิ้มเย้ย

ความเมตตาของเขาได้ถูกทําลายโดยซู่เป่าไปหมดแล้ว และเขารู้ว่าตัวเองไม่สามารถขึ้นสู่ตําแหน่งสูงสุดได้

ดังนั้นเขาเลยจะมุ่งเป้าไปที่ตระกูลเหยาแทน ถ้าพวกเขาไม่ฟังคําสั่งของเขา ความเมตตาของเขาก็คงไม่ถูกทําลาย

เขารอมานานแล้ว และในที่สุดก็ถึงโอกาสที่จะทําลายสายเลือดของตระกูลเหยาเสียที ถ้าจะให้ปล่อยพวกเขาไปนั่นสิเรียกแปลก！

ส่วนเรื่องของเหยาหลิงเยว่นั้น เขาเกลียดชังทุกคนที่คล้ายกับซู่เป่าและการที่ไม่เคารพเขาก็จะมีจุดจบเช่นนี้แหละ！

เสียงดังโครมคราม

มีเสียงอึกทึกครึกโครมระหว่างสันเขาสองลูก เหยาหลิงเยว่หันกลับมามองก็หินขนาดใหญ่กำลังวิ่งพุ่งเข้ามาหาพวกเขา！

เธอเพิ่งจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าสถานที่ๆ เธอถูกมัดเอาไว้นั้นเป็นเขตหินโม่

เหยาหลิงเยว่นึกถึงภาพในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ชาวบ้านบดน้ำเต้าหู้ด้วยหินโม่ตอนที่ไปกับซูอีเฉิน…

เธอมองเหยาจี๋เสียงด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าของเขาซีดเซียวอย่างมาก

ฆ่าคนแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ เหยาหลิงเยว่ไม่รู้ว่าเหตุใดหินโม่ขนาดใหญ่เช่นนี้ถึงถูกสร้างขึ้นมาได้

ข้างล่างหินโม่เนื้อสัมผัสขรุขระ สามารถจินตนาการได้ว่าในการบดครั้งแรกนั้นอาจจะไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะตายทันที แต่หินโม่จะหมุนไม่หยุดจนกว่าทุกคนจะกลายเป็นกองเลือด…

เหยาหลิงเยว่พยายามดิ้นเพื่อหลุดจากโซ่ตรวนอีกครั้ง รอบนี้โซ่ถึงกับหลุดไปเส้นหนึ่งแล้ว！

ผู้อาวุโสคนที่ทำหน้าที่ดำเนินการเรื่องนี้ขวัญหนีดีฝ่อ ร้องตะโกนเสียงดัง “ดำเนินการเลย！ เร็วเข้า！”

เหยาหลิงเยว่สิ้นหวัง บนตัวเธอไม่เหลือพลังเวทให้ใช้แล้ว ไม่สามารถหลุดจากการผูกมัดนี้ได้เลย

ดวงตาของเธอแดงก่ำ มุมริมฝีปากขยับเขยื้อนเล็กน้อยแล้วมองไปที่เหยาจี๋เสียงที่อยู่ข้างหลังเธอว่า “ขอโทษ…”

เหยาจี๋เสียงอายุน่าจะราวๆ สิบขวบ ความสูงก็พอๆ กับซูเหอเวิ่นเลย

เหยาหลิงเยว่รู้สึกเจ็บใจยิ่งนัก

เหยาจี๋เสียงหลับตาด้วยความสิ้นหวัง เขาพึมพำในปากว่า "มาพูดตอนนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร..."

เธอเพิ่งจะออกมาจากปากถ้ำ ผู้พิทักษ์ก็มารออยู่ที่นี่แล้ว

แม้ว่าเธอจะซาบซึ้งและไม่ออกไปข้างนอกเลย แต่ยังไงๆ ผู้พิทักษ์ก็จะต้องหาพวกเขาเจออยู่ดี

นอกจากพวกเขาจะไม่สนใจเธอตั้งแต่แรก และไม่ช่วยเธอ...

ในมือของเหยาจี๋เสียงถือกิ่งไม้ไว้แน่น ซึ่งนั่นก็คือกิ่งไม้แห่งศรัทธาของเขา

ในตอนที่ผู้พิทักษ์จะมาฆ่าเหยาหลิงเยว่นั้น เขาได้เอากิ่งไม้นี้พุ่งเข้าไปช่วย ซึ่งมันก็หักในตอนนั้นแหละ

จากนั้นเขาและผู้อาวุโสก็ถูกจับไปแบบนั้น

ถ้าจะบอกว่าขอโทษ เขาก็ต้องบอกว่าขอโทษมั้ง เพราะเขาหุนหันพลันแล่นเกินไป

เหยาจี๋เสียงกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ผู้อาวุโสเห็นเด็กๆ หน้าซีดและหวาดกลัวกันหมด จู่ๆ น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

ซืออี้หรันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กฎอะไร เผ่าแม่มดของพวกเจ้ามีกฎข้อนี้ด้วยเหรอ？”

ฝูอี้เฉินตอบอย่างเคร่งครัดมีเหตุผลว่า “ไม่อนุญาตให้คน ผี หรือสัตว์ใดๆ ที่อยู่นอกดินแดนจิ่วโยวเข้ามา และไม่อนุญาตให้คน ผี หรือสัตว์ใดๆ ในดินแดนจิ่วโยวออกจากจิ่วโยวทั้งนั้น！ข้าพูดผิดตรงไหน？”

ซืออี้หรันยิ้มเยาะ “นั่นเป็นเรื่องที่ข้าต้องรับผิดชอบ แล้วเจ้าเกี่ยวอะไร？”

ฝูอี้เฉินช็อก

เขากัดฟันตอบว่า “แต่เจ้าก็คงไม่ลงโทษคนที่แอบเข้ามา！”

เขาตั้งใจมองไปที่ซู่เป่าและเหยาหลิงเยว่

ซืออี้หรันมองไปที่ฝูอี้เฉินอย่างเย็นชา

“พูดถึงเหยาหลิงเยว่ก่อนแล้วกัน เธอก็เป็นลูกหลานเผ่าแม่มดเหมือนกัน ที่นี่จึงเป็นที่ๆ เธอสามารถมาได้ ถ้าเธอไม่ควรมาที่นี่ แล้วทำไมคนจากเผ่าแม่มดแบบพวกเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ”

ฝูอี้เฉินพูดไม่ออก

บรรดาคนจากเผ่าแม่มดต่างก็ช็อกไปตามๆ กัน ผู้หญิงที่กำลังจะถูกประหารชีวิตคนนี้ก็เป็นลูกหลานเผ่าแม่มดงั้นเหรอ？

การที่ผู้อาวุโสจากตระกูลเหยาช่วยเธอไว้ก็คงไม่ถือว่าเป็นการฝ่าฝืนกฎอะไรนี่…

ซืออี้หรันมองไปที่ซู่เป่า “ในส่วนของซู่เป่านั้น”

“เธอเป็นลูกสาวของจักรพรรดิเฟิงตู และเป็นพญายมอยู่ที่ยมโลก อีกทั้งกฎแห่งวิถีของเธอก็ไม่ได้อยู่ในจิ่วโยวหรืออยู่นอกจิ่วโยว เพราะระดับของเธอคือระดับมหาจักรพรรดิที่สมบูรณ์”

ซืออี้หรันมองฝูอี้เฉินอย่างประชดประชัน “เจ้าบอกข้ามาสิว่ามีกฎข้อไหนในดินแดนจิ่วโยวที่ไม่อนุญาตให้ระดับมหาจักรพรรดิเข้ามา？”

ฝูอี้เฉิน “ข้า…”