ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1508

เดิมทีกฎแห่งจิ่วโยวมีไว้เพื่อคุ้มครองปกป้องเท่านั้น

ในส่วนที่ลึกที่สุดของยมโลกมีทั้งวิญญาณสัตว์ที่แข็งแกร่งที่สุด สัตว์ปีศาจ รวมถึงสัตว์ปีศาจที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน

สัตว์ปีศาจเหล่านี้ไม่ว่าจะมีรูปร่างใหญ่หรือแข็งแกร่งขนาดไหน สำหรับวิญญาณในยมโลกนั้นถือว่าย่อยยับเลยทีเดียว

ดังนั้นถึงได้มีกฎห้ามให้คนในดินแดนจิ่วโยวเข้าออก

"กฎมีไว้เพื่อคุ้มครอง ไม่ได้มีไว้สำหรับลงโทษอย่างป่าเถื่อน" ซืออี้หรันทำหน้าเย็นชา "แค่นี้เจ้ายังไม่เข้าใจด้วยซ้ำ แล้วยังมากล้าตัดสินใจแทนข้างั้นหรือ?"

"ใช้กฎแห่งจิ่วโยวเพื่อสนองประโยชน์ส่วนตัวของตนเอง ฝูอี้เฉิน เจ้าคู่ควรที่จะเป็นผู้พิทักษ์ของเผ่าแม่มดจริงหรือ？”

ใบหน้าฝูอี้เฉินซีดเซียว…

ทำไมเขาจะไม่คู่ควรล่ะ อย่างน้อยเขาก็ทำงานหนักแล้วกัน！

เขา…

ฝูอี้เฉินพยายามหาเหตุผลให้ตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถหาได้

ฝูอี้เฉินเหมือนจะเข้าใจในทันทีว่าวันนี้ตัวเองจบเห่แล้วแน่ๆ！

หลังจากรู้ตัวแล้ว เขาก็นึกถึงตอนอยู่ที่วัดครั้งที่แล้วที่จักรพรรดิชิงหัวได้ให้โอกาสเขา！

ก็เลยแค่ถีบเขาให้กระเด็นไปโดยไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเขา

แต่รอบนี้เขารนหาที่ตายเอง

ซืออี้หรันไม่ได้ให้โอกาสฝูอี้เฉินอีกครั้งแล้ว เดิมทีการที่มีเผ่าแม่มดอาศัยอยู่ในดินแดนจิ่วโยวแห่งนี้ เขาก็ไม่ควรเข้าไปแทรกแซงมากเกินไป

แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ฝูอี้เฉินรนหาที่ตายและตัดสินประหารชีวิตแทนจักรพรรดิชิงหัวเพื่อประโยชน์ของตัวเอง

ซืออี้หรันยกมือขึ้นแล้วขยับนิ้ว

กลิ่นอายของกฎแห่งวิถีที่อธิบายไม่ถูกได้พัดขึ้นมาเหมือนลมพายุและกวาดไปยังฝูอี้เฉิน！

ทรายสีเหลืองถูกพัดจนม้วนตัวขึ้นมา และได้ยินเสียงกรีดร้องของฝูอี้เฉินจากด้านในพายุ

พลังเวทของฝูอี้เฉินถูกลบออกไปอย่างสมบูรณ์ และไม่เหลือพลังที่เป็นอันตรายใดๆ สำหรับทำร้ายผู้อื่นในอนาคตอีก

จือจือไม่พอใจ ถ้าคุณหนูน้อยมาช้ากว่านี้อีกนิดนึง ป้าสะใภ้ใหญ่กับพวกเด็กตระกูลเหยาน่าจะ ถูกฆ่าตายหมด

พวกที่ชอบอาศัยความชอบธรรมในการฆ่าคนอื่นนั้น สำหรับโลกสัตว์อสูรของพวกมันนั้นถือว่าสมควรตาย

จือจือส่งเสียงดัง สัญลักษณ์บนตัวมันสว่างขึ้น!

ครั้งนี้มีเพียงวิญญาณสัตว์เทพเต่าดำที่ปรากฏตัวขึ้น วิญญาณใหญ่ถึงขั้นเกือบจะปกคลุม‘ลานประหาร’ ทั้งหมด

ซืออี้หรันไม่ได้หยุดยั้งอะไร แต่กลับพูดว่า “ในเมื่อพวกเจ้าทำหน้าที่พิทักษ์เต่าดำเหมือนกัน งั้นก็ให้สัตว์เทพของพวกเจ้าตัดสินแล้วกัน”

"ทุกอย่างที้เจ้าทําไป ก็ขึ้นอยู่กับว่าเต่าดำจะเก็บไว้หรือเปล่า"

ฝูอี้เฉินตกใจอย่างมาก เขารู้ว่าถ้าเต่าดำเป็นคนตัดสินเองละก็ เขาคงไม่เหลือโอกาสในการมีชีวิตอยู่ต่อไป…

“เทพเต่าดำ…” ฝูอี้เฉินพูดด้วยความรีบร้อน

สัตว์เทพเต่าดำคำรามเสียงต่ำ ทันใดนั้นวิญญาณสัตว์ก็เข้าปกคลุม และพัดฝูอี้เฉินหายไปอย่างสมบูรณ์！

จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีคนที่ชื่อฝูอี้เฉินอีกต่อไป แม้แต่วิญญาณก็กลายเป็นสารอาหารที่อ่อนแอสำหรับเสริมสร้างจิตวิญญาณของสัตว์เทพเต่าดำไป

ดวงตาของสัตว์เทพเต่าดำจ้องไปที่ลูกหลานเผ่าแม่มดด้วยความเกลียดชัง วิญญาณสัตว์หมุนล้อมรอบพวกเขาเป็นวงกลม จากนั้นก็กลับเข้าสัญลักษณ์และหายไป

ลูกหลานเผ่าแม่มดตัวสั่นเทา ในเวลานั้นบางคนเพิ่งจะรู้ตัวแล้วรีบคุกเข่าลงบนพื้น...

ซู่เป่าไปพยุงตัวป้าสะใภ้ใหญ่ขึ้นมา ใจก็อยากจะอุ้มเธอแต่ก็ไม่กล้า！

"ป้าสะใภ้ใหญ่เจ็บไหมคะ？” เสียงของซู่เป่าสั่นไปหมด

ในลานบ้านของตระกูลเหยา

ตอนนี้ตระกูลเหยาก็เหลือแค่พวกแก่ๆ และเด็กๆ เท่านั้น สถานที่ที่ถูกจัดสรรให้ไปอยู่ก็เป็นเพียงลานบ้านสี่หลังเท่านั้น

เหยาหรูอี้เก็บกวาดห้องๆ หนึ่งให้เหยาหลิงเยว่

เหยาหลิงเยว่เพิ่งรู้ว่านี่ไม่ใช่สถานที่ที่พวกเขาซ่อนเธอไว้เมื่อคราวที่แล้ว ไอ้ผู้พิทักษ์คนนั้นน่าจะวางแผนไว้ล่วงหน้าและอยากจะใส่ร้ายพวกเขามานานแล้ว

ซู่เป่าหยิบยาลูกกลอนออกมา แล้วป้อนให้เธอ

แถมยังเอายาอวิ๋นลั่ง（แบบอัปเกรด）ที่พ่อเคยกินมาทาบนตัวเหยาหลิงเยว่ราวกับทาโคลนไร้ราคาอย่างนั้นแหละ

เหยาหลิงเยว่ถูกห่อเป็นมัมมี่อีกครั้ง แต่รอบนี้แตกต่างตรงที่ดวงตาและปากของเธอโผล่ออกมา

“ซู่เป่า หิวแล้ว” เหยาหลิงเยว่ทำหน้าสงสารใส่ซู่เป่า

อาหารค่ำของคืนส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ก็ไม่ได้กิน

พอตอนนี้เห็นหน้าซู่เป่าแล้ว จู่ๆ เธอก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที หิวมาก อยากกินข้าวที่บ้านจัง…

ซู่เป่า ตั้งหม้อ！ ใส่น้ำมัน！

เตาลูกกลอนถูกนําออกมาใช้อีกครั้ง แต่คราวหน้าพวกเหยาจี๋เสียงแย่งกันจะล้างหม้อ…

“เออใช่สิ ป้าสะใภ้ใหญ่ ลุงใหญ่ให้หนูเอาจดหมายมาฝาก…”

ความสุขในดวงตาของเธอชะงักเล็กน้อย เธอรับเอาโทรศัพท์มือถือและจดหมายที่ซู่เป่าส่งมา

พอดูเนื้อหาในจดหมายแล้วดูคลิปวิดีโอจากมือถือ

เหยาหลิงเยว่ก็รู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย ราวกับขาดอะไรไป และเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง…