ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1509

【จดหมายถึงภรรยา】

ถึงหลิงเยว่

เมื่อเห็นจดหมายฉบับนี้ เราอาจจะไม่มีทางเจอกันอีก

ซู่เป่าบอกว่าคุณไปที่จิ่วโยว ซึ่งเป็นที่ๆ คุณควรอยู่

แต่ผมสามารถอยู่ได้แค่โลกมนุษย์เท่านั้น ระหว่างเราเหมือนมีโลกที่คั่นเอาไว้

แต่ว่าหลิงเยว่ คุณไม่ต้องกลัว ตราบใดที่ต่างฝ่ายต่างอยู่ในใจซึ่งกันและกัน อย่างไรเสียอีกฝ่ายก็จะยังอยู่ใกล้ๆ อยู่เสมอ

หลิงเยว่ คุณคือดวงดาวในท้องฟ้า ที่ค้างอยู่บนฟ้าและไม่มีวันหายไป

แต่ผมเป็นเพียงฝุ่นบนพื้นดิน

ช่วงชีวิตครึ่งหลังของผมอาจจะเหลือเวลาอีกเพียงแค่ 20-30 ปี หรือไม่ก็ 30-40 ปี เท่านั้น ผมจะทำภารกิจและความรับผิดชอบนี้ให้เสร็จก่อน

ในโลกมนุษย์นั้น ผู้คนต่างก็บอกว่าผมทําได้ทุกอย่าง

แต่จริงๆ แล้วผมคิดว่าผมค่อนข้างอ่อนแอ อ่อนแอถึงขั้นที่ว่าตอนตายวิญญาณก็อาจจะไม่มีโอกาสที่จะได้เป็นผีบำเพ็ญเหมือนน้องคนที่เจ็ด

ถ้าเกิดมีวันนั้นขึ้นมาจริงๆ วันที่ผมตาย คุณช่วยมารับผมได้ไหม？

ขอโทษที่สามีของคุณอ่อนแอจนไม่สามารถแบกรับหรือช่วยเหลือตัวเองได้ และหวังเพียงแค่ให้คุณจะมาช่วยผม

พวกเราจะไม่มีทางกล่าวอำลา

**

เหยาหลิงเยว่นั่งอยู่ข้างๆ อ่านจดหมายซ้ำไปซ้ำมา

ไร้สาระน่ะ เขาไม่ได้อ่อนแอถึงขั้นไม่สามารถดูแลตัวเองได้ซะหน่อย

เขาเก่งจะตาย

เขาพูดแบบนี้ก็จริง แต่เธอรู้ว่าถ้าถึงตอนนั้นที่เขาตายแล้วหากันไม่เจอจริงๆ ยังไงเขาก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อตามหาเธออย่างแน่นอน

เหยาหลิงเยว่ดูวิดีโอที่บันทึกไว้ในโทรศัพท์อีกครั้ง

ในวิดีโอนั้นซูอีเฉินไม่ได้พูดอะไร มีแต่ภาพที่เขานั่งลงที่โต๊ะแล้วก้มหน้าเขียนจดหมายฉบับนี้ให้เธอ

เหยาหลิงเยว่สามารถนึกถึงสีหน้าของเขาตอนเขียนจดหมายนี้ได้เลย ตอนที่ปลายปากกาของเขาหยุดลง เธอก็จะเดาว่าเขากําลังคิดอะไรอยู่

มีอีกหลายอย่างที่อยากจะพูด แต่เขาไม่ได้เขียนออกมา ถ้านับรวมเครื่องหมายทั้งหมดก็น่าจะมีแค่ 292 คำ

เชอะ...พูดสั้นกระชับแต่ครอบคลุมเหมือนเดิมจริงๆ

เหยาหลิงเยว่เก็บจดหมายและโทรศัพท์มือถืออย่างระมัดระวัง เธอคิดไปคิดมา ก็ตัดสินใจหยิบจดหมายและตั้งโทรศัพท์มือถือของซู่เป่าขึ้นมาอัด และเขียนจดหมายตอบอย่างจริงจัง

【อาเฉิน】หลังลงปากกาไปแล้ว เหยาหลิงเยว่ก็หัวหมุนกัดปลายปากกา และคอตกเพราะไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรดี

ในใจเธอคิดว่า เธอจะต้องเขียนให้ถึงสามพันคำ ให้มันเยอะกว่าเขาหลายๆ เท่าเลย

แต่ในความเป็นจริงเธอกลับหัวโล่งไปหมด และไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรดี

สุดท้ายก็เขียนไปแค่【สวัสดี อาเฉิน ฉันจะไปรับคุณอย่างแน่นอน】

เธอกลุ้มใจมาก ขนาดรวมเครื่องหมายวรรคตอนแล้วก็มีแค่สิบสองคำเท่านั้น

แต่...เธอบันทึกวิดีโอนานกว่าเขาสิบนาที!

เอิ่ม！

เหยาหลิงเยว่เอาจดหมายและโทรศัพท์มือถือใส่ไว้ในถุงอย่างดีแล้วยื่นให้ซู่เป่าอย่างพอใจ

"ฝากเอาให้ลุงใหญ่ของหนูหน่อยนะ" เหยาหลิงเยว่เอ่ย "ถ้าซู่เป่าได้กลับไป อย่าลืมเอาให้ลุงใหญ่ด้วยนะ！”

ซู่เป่าเก็บจดหมายและโทรศัพท์มือถือไว้อย่างดี "อื้ม!"

ต้องรู้ว่าตอนที่เธอผ่านมันมา ขนาดอยู่ในช่วงปลายของเขตแดนจักรพรรดิเธอก็ยังรู้สึกยากลําบากอย่างมากเลยในตอนนั้น

ซืออี้หรันเอ่ย “รู้สึกว่าหลุมดําอันนั้นน่าจะไม่ใช่ประตูหลังของดินแดนจิ่วโยว ถ้าเป็นแบบนี้ปัญหาก็ใหญ่น่ะสิ ถ้าไม่ใช่ประตูหลังของดินแดนจิ่วโยว แล้วไอ้หลุมดําที่คล้ายกับประตูหลังนั่นมาจากไหนล่ะ”

ทั้งสองคนคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น

“หรือว่าวิถีสวรรค์จงใจให้มีช่องโหว่？” ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวซู่เป่า

ซืออี้หรันตกอยู่ในความเงียบงัน ขมวดคิ้วจนหน้านิ่ว

ทันใดนั้นเหยาหลิงเยว่ก็พูดขึ้นมาว่า “อย่าเพิ่งไปพูดถึงหลุมดำอันนั้นเลย…”

“ซู่เป่า ทำไมป้ารู้สึกเหมือนครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงไม่รู้”

“ในท้องเหมือนมีไฟสุมอยู่ยังไงไม่รู้？”

ซู่เป่าได้สติ แล้วมองดูยาอวิ๋นลั่งที่อยู่ในมือตัวเอง “เอ๊ะ…！”

ตายแล้วๆ！

ผิดคาดแฮะ！

จู่ๆ ก็นึกไม่ออก เธอเพิ่งใช้ยาอวิ๋นลั่งไปนี่นา…

คราวนี้จะทํายังไงดี？ ถ้าปาดยาที่เพิ่งทาไปออกมาจะยังทันไหมเนี่ย？

ซู่เป่านึกถึงภาพที่ตัวเองโดนทั้งพ่อและแม่ผสมโรงตีทั้งคู่…

ตอนนี้เธอคงจะไม่โดนทั้งลุงใหญ่และป้าสะใภ้ใหญ่ผสมโรงมาตีเธอทั้งคู่หรอกใช่ไหม？？

อันนี้เป็นเรื่องรอง แต่ตอนนี้จะทำยังไงกับป้าสะใภ้ใหญ่ดีล่ะ？

ไม่มียาถอนพิษ！