ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1511

ซู่เป่าลาก “เนื้อวัว” ขนาดใหญ่กลับมา

ฝูงสัตว์ปีศาจ！！！

ตั้งแต่นั้นมา ฝูงสัตว์ปีศาจเหล่านี้ก็ได้บรรลุความอ่อนน้อมถ่อมตนและความเป็นเอกภาพอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน…

ในอดีตฝูงสัตว์ปีศาจเหล่านี้ต่างก็ต่อสู้กันจะเป็นจะตายเพื่อให้ตัวเองได้เป็นผู้นํา เมื่อมีราชาสัตว์สัตว์ปีศาจตัวใหม่ขึ้นมา ก็หมายความว่าต้องมีสัตว์ปีศาจอย่างน้อยๆ สิบตัวได้รับบาดเจ็บหรือตาย

ตอนนี้ดีขึ้นมาหน่อย เพราะคงไม่มีสัตว์ปีศาจตัวไหนที่จะมาแย่งตําแหน่งผู้นำนี้อีกแล้ว

แต่เดิมตัวที่เป็นราชาสัตว์ปีศาจจะมีมีสิทธิพิเศษในการที่จะได้ผสมพันธุ์ก่อน และพวกสัตว์ตัวเมียที่แข็งแรงเหล่านั้นก็ล้วนเป็นของมันทั้งหมด！

แต่ตอนนี้พอฝูงสัตว์ปีศาจไม่มีราชาสัตว์ปีศาจแล้ว แต่เพื่อความอยู่รอดพวกมันก็ต้องออกล่าสัตว์ด้วยความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ทำให้เหล่าสัตว์ปีศาจนี้ค่อยๆ พัฒนาความสัมพันธ์ให้กลายเป็นแบบผัวเดียวเมียเดียว ไม่ว่าสัตว์ปีศาจตัวไหนก็ไม่สามารถแย่งภรรยาของคนอื่นได้ และจะไม่ต่อสู้เพื่อแย่งภรรยา เพราะกลัวว่าตัวเองจะถูกเลื่อนตําแหน่งกลายเป็นราชาสัตว์ปีศาจตัวต่อไป…

ณ ถ้ำที่ซู่เป่าเคยอยู่

"อร่อยๆ เนื้อวัวนี่อร่อยจริงๆ" เหยาจี๋เสียงตาเป็นประกาย

เหยาหรูอี้กล่าวว่า "ซู่เป่า แล้วเนื้อที่คล้ายกับเนื้อแพะที่พวกเรากินกันก่อนหน้านี้ล่ะ เนื้อสัตว์ปีศาจที่ละลายในปากอันนั้นคืออะไรเหรอ？”

ผู้อาวุโสก็พยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “ใช่ๆ อันนั้นอร่อย”

พอหั่นบางๆ แล้วเอาไปจุ่มในซุปเผ็ดหม้อไฟ ไม่ถึงห้าวินาทีก็สุกแล้ว

อันนั้นเขาชอบ จับมาเยอะๆ หน่อยก็ดี

ซู่เป่าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบไปว่า "อ่อ อันนั้นคือป๋ออี๋"

ผู้อาวุโสถึงกับสำลักพ่นซุปออกมา

เขาตะลึง "นี่เจ้าพูดว่าอะไรนะ มันคืออะไร？？”

ป๋ออี๋งั้นเหรอ？！

คาดไม่ถึงว่าเธอจะจับป๋ออี๋ได้ แถมยังกินมันไปแล้วด้วย...

ซู่เป่าพยักหน้าแล้วพูดด้วยความเสียใจว่า “ตอนนั้นพวกเรายังเจอเต่าหมุนด้วยนะ เสียดายที่มันพูดได้ ไม่งั้นก็น่าจะเอามากินเหมือนกัน คงอร่อยน่าดูเลย”

ผู้อาวุโสและพวกเด็กๆ “！！！”

นี่กินไม่ได้นะ！

พอพูดถึงเรื่องนี้ จู่ๆ ซู่เป่าก็นึกถึงหญ้าที่ป๋ออี๋กําลังกินอยู่ตอนที่พวกเขาไปจับ

หญ้าสีม่วงแดงพวกนั้นมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ในตอนนั้นที่ได้กลิ่นก็รู้สึกได้เลยว่าแตกต่างจากหญ้าอื่น

แต่ว่าตอนหลังก็ไม่ได้เอาออกมาดู

ซู่เป่าคว้าหญ้าออกมาหนึ่งกำแล้วพูดว่า "ไม่รู้เหมือนกันว่านี่คือหญ้าอะไร มันมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ยังไงบอกไม่ถูก แล้วมันกินได้ไหม？”

คราวนี้ผู้อาวุโสถึงกับยืนขึ้นด้วยความตกใจ "นี่เหมือนบัวปัวเหร่อนี่!"

ซู่เป่าแปลกใจ บัวงั้นเหรอ？ ไม่เห็นมีตรงไหนที่เหมือนบัวเลย

"มันมีประโยชน์อะไรไหม？” เธอถาม

ผู้อาวุโสเสียงสั่น "มีประโยชน์ มีประโยชน์แน่นอน!"

"ในตํานานโบราณ สัตว์เทพเต่าดำฝึกฝนบำเพ็ญพลังเทพของเทพเซียนจนกลายเป็นสัตว์เทพ！ในสมัยที่สัตว์เทพเต่าดำอยู่นั้น สิ่งมีชีวิตทุกสิ่งในสวรรค์หรือโลก แม้กระทั่งมนุษย์ธรรมดาก็สามารถฝึกฝนบำเพ็ญวิชาตัวเบาเหาะเหินกลางอากาศได้..."

"ถึงขนาดที่มนุษย์ที่เก่งที่สุดยังสามารถบินเหาะเหินกลางอากาศได้…อยู่ในระดับพลังเดียวกับสัตว์เทพเต่าดำเลย!"

"และเหตุผลที่เหล่าบรรพบุรุษสามารถเก่งกาจได้ขนาดนั้นก็เพราะสามารถรับรู้ได้ถึงไอเทพที่มีอยู่ในฟ้าดิน และเรียนรู้ที่จะบำเพ็ญโดยใช้ไอเทพ..."

"พวกเราเผ่าแม่มดนั้นพิเศษ แม้ว่าจะสามารถรับรู้ถึงพลังเทพที่มีอยู่ในฟ้าดินได้ แต่ผลของการบำเพ็ญกลับไม่ดีเท่าคนอื่น"

“ดูสิ พวกนี้ก็ใช่ไม่ใช่เหรอ？” ซู่เป่าแบมือให้ดู ในมือมีหญ้าสีม่วงเป็นมัดๆ เลย

ผู้อาวุโส “…”

ผู้อาวุโส จี๋เสียง หรูอี้ ซิ่งอวิ้น เอินเจ๋อ ปี้ชง และชวีจี๋รีบแบมือทันที

ข้าเป็นนักเรียน เอาให้ข้าหน่อยเถอะนะ！

ซู่เป่า “…”

ไม่น่าให้พวกเขาดูคลิปติ้กต้อกเลย…

ถึงแม้จะไม่มีเครือข่ายอินเทอร์เน็ต แต่ว่าเธอได้โหลดเอาไว้สองคลิป

ในตอนนั้น พวกเขาก็ได้เรียนรู้ถึงมีมนักเรียนแบมือขอเลย

ซู่เป่าแบ่งให้คนละนิดละหน่อย แล้วก็พูดขึ้นมาว่า “เลื่อนขั้น！ เลื่อนขั้น！”

ผู้อาวุโสลุกขึ้นยืนขึ้นด้วยใบหน้าที่มีความสุข “ใช่สิๆ เก็บตนฝึกบำเพ็ญๆ！”

ขนาดผู้พิทักษ์ก็ยังตามหาหญ้าเทพอันนี้ไม่เจอเลย ต้องเก็บตนฝึกบำเพ็ญสิถึงจะคู่ควรกับมันหน่อย！

แต่กลับเห็นซู่เป่าล้างหญ้าเทพนี้ แล้วใส่ลงไปจุ่มในหม้อไฟซะงั้น！

จากนั้นก็รีบตักเข้าไปกินอย่างไม่ลังเล ราวกับว่ากำลังเส้นบะหมี่อยู่อย่างนั้นแหละ

“อื้มๆ！ ต้องเอามาจุ่มกินเหมือนผักสิ หญ้าเทพต้องเอามากินสิถึงจะคู่ควรกับมัน！”

ผู้อาวุโส “？！”

จี๋เสียง หรูอี้ ซิ่งอวิ้น เอินเจ๋อ ปี้ชง และชวีจี๋ “？？”