ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1512

พอซู่เป่าเห็นทุกคนเหวอกันหมดก็เลยพูดขึ้นมาว่า “ทำไมเหรอ？”

ผู้อาวุโสเสียงสั่น “ซู่เป่า…หญ้าอันนี้คงไม่ได้เอามากินแบบนี้มั้ง…”

ซู่เป่าหันไปมองแล้วพยักหน้า “ผู้อาวุโสพูดถูก…”

ผู้อาวุโสถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็เห็นซู่เป่าเอาหญ้าเทพอันนี้ไปจุ่มซุปใสอีกฝั่งหนึ่งของหม้อไฟ

“ผักก็ควรจะเอามาจุ่มในซุปใส แล้วเอามาจิ้มพริกปรุงรสสิถึงจะอร่อย！”

ผู้อาวุโส “…”

จี๋เสียง หรูอี้ ซิ่งอวิ้น เอินเจ๋อ ปี้ชง และชวีจี๋ที่ล้อมวงอยู่ข้างๆ

เหยาจี๋เสียงกลืนน้ำลาย “พี่สาว กินแบบนี้เลยเหรอ？”

ซู่เป่าตอบไม่ตรงคำถาม “อื้ม！ เมื่อกี้ข้าลองกินไปแล้วรู้สึกว่ามันยังแข็งๆ ไปหน่อย พวกเจ้าก็ต้มนานหน่อยแล้วกัน”

เหยาหรูอี้ “…”

พวกเด็กๆ ร่วมวงจุ่มผักในหม้อไฟ！

เข้าใจแล้ว ที่แท้หญ้าเทพก็เอาไว้บำเพ็ญแบบนี้นี่เอง

เข้าใจแล้ว！

ผู้อาวุโสถึงกับเหวอ！

ผ่านไปห้านาที

หญ้าเทพอันนี้ก็อร่อยดีนะเนี่ย…

สมกับที่เป็นหญ้าเทพจริงๆ！

แต่การบำเพ็ญก็สูญเปล่าน่ะสิ อย่างไรเสียก็ไม่ควรใช้หญ้าเทพมาแก้หิวนะ！

ทันใดนั้นผู้อาวุโสก็ได้สติขึ้นมา！

แต่หลังจากนั้นก็พบว่าพลังเวทในตัวแข็งแกร่งขึ้น…

ถึงแม้？ แต่ว่า？！

ผู้อาวุโสตกใจ เป็นไปได้ยังไง？

กลับเห็นซืออี้หรันที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้าก้มตากินอย่างตั้งใจ

ไม่รู้ว่าหม้อไฟที่คนอื่นทำจะสามารถบำเพ็ญพลังเทพได้หรือเปล่า แต่ของที่ซู่เป่าทำนั้นบำเพ็ญได้แน่ๆ เพราะว่าเตาที่เธอเอามาใช้ทำหม้อไฟนั้นคือเตาลูกกลอน！

สมกับที่เป็นหญ้าเทพจริงๆ กินเสร็จมื้อนี้ พวกเหยาจี๋เสียงและผู้อาวุโสก็ทนไม่ไหวยังไม่ทันกลับเข้าไปที่ห้องของตัวเอง ก็มาหลับตานั่งขัดสมาธิเสียตรงนั้นเลย…

ทันใดนั้นก็เข้าสู่สภาวะการบำเพ็ญ

ซู่เป่ากลับไปที่ห้องของตัวเองแล้วปิดประตู ส่วนซืออี้หรันนั่งรออยู่ข้างๆ

“เดี๋ยวฉันคุ้มกันให้เธอเอง” ซืออี้หรันพูดเล่นๆ กับเธอว่า “เดี๋ยวต่อไปฉันจะคุ้มกันซ้ายขวาให้เธอเอง”

เขากังวลว่าตอนที่ซู่เป่าหยั่งรู้อยู่นั้น พวกเหยาจี๋เสียงไม่รู้เรื่องอะไรแล้วจะเข้ามาขัดจังหวะซู่เป่า

ซู่เป่ารีบดึงเขาเข้ามาในห้อง “ไม่ต้องทำให้มันยุ่งยากขนาดนั้นก็ได้！”

ยกมือขึ้น เปิดโหมด！

ห้องของเธอเปิด “โหมดการบิน” ใครมาก็ “ห้ามรบกวน”

“พี่อี้หรัน พี่ไปยุ่งเรื่องของตัวเองเถอะ！ ตอนนี้หนูรีบมาก ทนไม่ไหวแล้ว！”

ซู่เป่ารู้สึกถึงพลังเทพที่เคลื่อนตัวไปมาภายในร่างกาย ให้ความรู้สึกแตกต่างไม่เหมือนปกติ

เธอรีบวิ่งขึ้นไปนั่งขัดสมาธิบนเตียง แล้วเข้าสู่สภาวะหยั่งรู้ในทันที

ซืออี้หรัน “…？”

รู้ว่าเธอหยั่งรู้เร็วนะ

แต่ยังไม่สามารถนำสวด หรือท่องคาถาอะไรพวกนั้นได้ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เพราะเธอสามารถทำทุกอย่างที่สายเลือดเผ่าแม่มดสามารถทำได้

เหยาหลิงเยว่ลืมตาขึ้นมาด้วยความดีใจ ในเวลานี้เอง จู่ๆ ก็มีฟ้าผ่าลงมาอย่างลึกลับ！

เปรี้ยง！

เหยาหลิงเยว่ตกใจ ไม่เคยคิดเลยว่าด่านเคราะห์อัสนีบาตที่ก่อนหน้านี้ซู่เป่าเคยเล่ามาจะเกิดขึ้นกับตัวเธอเอง！

เธอรีบลุกขึ้นยืนทันที สิ่งแรกที่เธอคิดคืออยากจะออกจากลานบ้านเล็กๆ นี้เสีย

เธอกลัวที่จะทําลายลานบ้านนี้ แต่สิ่งที่กลัวมากกว่าคือกลัวว่ามันจะทําร้ายคนอื่น

ซู่เป่าเคยบอกว่าภายในขอบเขตของด่านเคราะห์อัสนีบาต หากมีคนอื่นๆ อยู่ร่วมด้วยก็อาจจะโดนลูกหลงไปด้วยได้ ด่านเคราะห์อัสนีบาตจะผ่าทุกคนทั้งหมดที่ไม่ใช่ผู้ฝ่าด่านเคราะห์

จากนั้นเหยาหลิงเยว่เพิ่งจะรีบบินหนีออกจากประตูห้อง ฟ้าก็ได้ผ่าลงมาแล้ว！

ไม่เพียงเท่านั้น ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นเงาขนาดใหญ่จํานวนมากมาอยู่รวมกันอย่างหนาแน่นบนท้องฟ้า

คุนเผิงตัวหนึ่งร้องเสียงดังและบินทั่วท้องฟ้าซึ่งห่างออกไปหลายหมื่นไมล์！

มันดูหงุดหงิดอยู่บ้าง

นอกจากวิญญาณคุนเผิงแล้ว ยังมีวิญญาณสัตว์ขนาดใหญ่อีกมากมายที่เหยาหลิงเยว่ไม่ได้พูดถึงอีก มีทั้งมังกรและนก…

เหยาหลิงเยว่รู้สึกแปลกๆ ยังไงบอกไม่ถูก！

เธอเป็นแค่ลูกหลานเผ่าแม่มด แม้แต่สายเลือดดั้งเดิมและบริสุทธิ์ที่สุด การฝ่าด่านเคราะห์อัสนีบาตก็ไม่น่าจะดึงดูดเงาวิญญาณเหล่านี้ได้นี่นา？！

แต่นี่มัน…ดูจงใจพุ่งตรงมาที่ซู่เป่าเลยนี่？！

เหยาหลิงเยว่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สมองของเธอดูเหมือนจะไม่สามารถคาดการณ์อะไรได้แล้วแต่เธอรับรู้ได้ว่าด่านเคราะห์อัสนีบาตอันนี้จงใจพุ่งตรงมาที่ซู่เป่าแน่ๆ！

“ซู่เป่า…” เหยาหลิงเยว่รีบวิ่งไปตรงหน้าลานบ้าน แล้วผลักประตูออกทันที

ทันใดนั้นฟ้าก็ผ่าลงมาบนตัวเธอ！