ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1514

ใบหน้าเล็กๆ ของซู่เป่ามองไปที่บ้านตระกูลหลินที่อยู่ตรงหน้าอย่างซึมๆ

เธอปวดหัวมาก หลายสิ่งหลายอย่างเป็นเหมือนความฝัน และจำอะไรไม่ค่อยได้

【มีลุงทั้งแปดมาเอาใจฉันซะที่ไหนล่ะ…มันก็เป็นแค่สิ่งที่ฉันจินตนาการออกมาก่อนตายเท่านั้นเอง…】

【พอตื่นจากฝันแล้ว ฉันก็ยังคงอยู่ที่เดิม…】

จู่ๆ ก็มีความคิดพวกนี้ผุดขึ้นมาในหัวของซู่เป่า และสิ่งที่ตามมาก็คือความทรงจําเกี่ยวกับพวกลุงๆ ทั้งหลาย คุณยาย ป้าสะใภ้ใหญ่ พ่อแม่ และพวกผีขี้ขลาดและผีหลายใจเริ่มค่อยๆ จางลงและหายไป

จางลงถึงขั้นที่เธอเองยังคิดว่ามันเป็นเพียงความฝัน

ซู่เป่าพยายามคลานออกไปด้วยความยากลําบาก และเข้าไปคว้าโทรศัพท์มือถือที่ตกอยู่ในหิมะ

จริงสิ ในความฝันเธอยังมีท่านอาจารย์อีกคนหนึ่งด้วย ก่อนตายท่านอาจารย์ได้บอกเบอร์โทรศัพท์ของลุงเล็กให้เธอ เพื่อที่จะเรียกให้เขามารับเธอ

ซู่เป่ากดเบอร์ 159…แต่เธอก็จําไม่ได้ว่าเลขที่อยู่ข้างหลัง 159 คืออะไร！

ไม่น่าใช่นะ ในความฝันของเธอนั้นเธอจำเบอร์โทรศัพท์ของคนในครอบครัวเธอทุกคนได้!

ซู่เป่ารู้สึกต่อต้านเป็นครั้งแรก ข้อมูลต่างๆ นาๆ ที่อยู่ในหัววุ่นวายไปหมด ส่วนจิตสำนึกของเธอก็กําลังดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง

จำได้แล้ว!

เธอจําเบอร์โทรศัพท์ของลุงเล็กได้แล้ว！

ซู่เป่าดีใจ เธอกดหมายเลขที่คุ้นเคยนั้นทันที

เสียงโทรศัพท์ดังตู้ดๆ ผ่านไปไม่นานก็มีคนรับอย่างรวดเร็ว

"ฮัลโหล...นั่นลุงเล็กใช่ไหมคะ？ หนูคือซู่เป่าเองค่ะ!"

ซู่เป่ายังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นมา

ใครจะไปรู้ว่าฝั่งตรงข้ามกลับบอกว่า “ซู่เป่าไหน？”

ซู่เป่าจับโทรศัพท์ไว้แน่น เธอรีบพูดต่อว่า “แม่ของหนูชื่อซูจิ่นอวี้ค่ะ ลุงใช่ลุงเล็กของหนูซูอี้เซินหรือเปล่าคะ？”

เสียงนี้ก็ใช่แล้ว ไม่ผิดนี่นา นี่คือเสียงของลุงเล็กที่อยู่ในความฝันของเธอ！

เสียงที่คุ้นเคยและอบอุ่นขนาดนี้ต้องใช่แน่ๆ！

แต่ซู่เป่ากลับต้องผิดหวังอีกครั้ง

เสียงของฝ่ายตรงข้ามยังคงอบอุ่นเช่นเคย เขาพูดกลับมาว่า “เด็กน้อย หนูโทรผิดใช่ไหมเนี่ยลูก？ ลุงไม่ได้ชื่อซูอี้เซิน แล้วก็ไม่ได้รู้จักคนที่ชื่อซูจิ่นอวี้อะไรนั่นด้วย”

ซู่เป่าตกใจ อ้าว ไม่ใช่ลุงเล็กเหรอ？ ไม่ใช่ลุงเล็กจริงๆ เหรอ？！

ฝ่ายตรงข้ามได้วางสายไปแล้ว ซู่เป่ารู้สึกลนกว่าเดิม

ตามความทรงจํา เธอรีบโทรหาลุงใหญ่ทันที

ถึงลุงเล็กจะจําเธอไม่ได้…แต่ลุงใหญ่จะต้องจําเธอได้แน่ๆ！

เสียงโทรศัพท์ตู้ดๆๆๆ

“ลุงใหญ่คะ หนูคือซู่เป่านะคะ…แม่ของหนูคือซูจิ่นอวี้ ลุงคือซูอีเฉินเป็นลุงใหญ่ของหนูใช่ไหมคะ？”

เสียงของฝั่งตรงข้ามยังคงเป็นเสียงที่ดูคุ้นเคย ฟังดูเย็นชา และเผด็จการ

เขาเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “อะไรกัน？ เด็กน้อย หนูคงโทรผิดแล้วล่ะมั้ง”

ห่างจากโทรศัพท์ไป ซู่เป่าถึงขั้นสามารถจินตนาการถึงท่าทางขมวดคิ้วของลุงใหญ่ได้

แต่ลุงใหญ่กลับจำเธอไม่ได้！

ลุงใหญ่วางสายเธอไปอย่างไร้เยื่อใย เหมือนว่านี่เป็นเรื่องเล็กๆ ที่มาขัดจังหวะในการทํางานอันยุ่งเหยิงของเขา

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนใจสลาย แต่เธอก็รวบรวมความกล้าแล้วโทรไปที่เบอร์ของคุณยายอีกครั้ง

โทรไปค่อนข้างนานกว่าจะมีเสียงรับสาย จากนั้นก็มีเสียงที่อบอุ่นและใจดีของนายหญิงดังขึ้นมา "ฮัลโหล..."

ซู่เป่าจับโทรศัพท์ไว้แน่น แล้วร้องไห้ “คุณยาย！ หนูคือซู่เป่าเองค่ะคุณยาย！ หนูคิดถึงคุณยายมากเลย ซู่เป่าหนาวและหิวมากเลยค่ะคุณยาย…”

นี่เธอกําลังจะตายแล้วใช่ไหมเนี่ย ขนาดฝันอยู่ยังรู้สึกเหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้น...ดูจริงไปหมดเลย

ที่แท้เป็นเพราะเธอได้ยินพ่อพูดถึงตระกูลซูในเมืองจิงตูอยู่บ่อยครั้ง จนจิตใต้สํานึกของเธอคิดว่ามันเป็นครอบครัวที่ดีที่สุดที่จะสามารถพาหลุดพ้นจากที่แห่งนี้ได้

เพราะฉะนั้นก็เลยฝันเหมือนจริงแบบนี้น่ะเหรอ？

ลูกกะตาของซู่เป่าไม่ขยับเขยื้อนไปไหน เอาแต่เหม่อลอยจ้องมองหิมะที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างสิ้นหวัง

ในความฝันของเธอมีลุงทั้งแปดเอ็ดดูและรักเธอ ลุงเล็กและลุงสามท่าทางดูอ่อนโยน ส่วนลุงรองไม่ชอบพูด

ลุงใหญ่ท่าทางดูเย็นชา และเป็นถึงท่านประธานจอมเผด็จการ

ลุงสามเป็นกัปตันขับเครื่องบิน ส่วนลุงสี่ก็เป็นถึงซุปตาร์ระดับประเทศ

ลุงห้าเป็นคนอารมณ์ร้อน นิสัยตรงไปตรงมา เขาชอบร้องเพลงอู้ลาๆ ตอนที่กล่อมเสี่ยวอู่ แถมยังชอบโดนลุงสี่หัวเราะเยาะที่เขากรรมพันธุ์ย้อนรุ่น

ลุงหกเป็นนักวิทยาศาสตร์ เคยคิดค้นเอไอที่ชื่อเถียนเถียนด้วย

ลุงเจ็ดเป็นคนเก่งมาก ถึงแม้ภายหลังจะเสียสละชีวิตตัวเอง แต่สุดท้ายเขาก็ข้ามภูเขาข้ามทะเลกลับบ้านมาอย่างกล้าหาญ แถมเธอกับผู้อาวุโสยังพาเขาไปฝึกฝนด้วย…

ลุงเล็กเป็นหมอ เป็นคนแรกที่เจอเธอและอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

แถมเขายังถอดเสื้อโค้ทของตัวเองแล้วมาคลุมที่ตัวเธอด้วย ซู่เป่านึกถึงภาพความอบอุ่นนั้น ก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

"ลุงใหญ่...ลุงเล็ก..."

"คุณตา คุณยาย..."

ซู่เป่าตัวแข็งจนขยับตัวไปไหนไม่ไหว "หนูคิดถึงพวกท่าน ซู่เป่าคิดถึงพ่อแม่"

"ท่านอาจารย์...ทําไมท่านยังไม่มาตามหาซู่เป่าล่ะ？ ซู่เป่าแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว"

"ซู่เป่าอาจจะรอท่านอาจารย์ต่อไปไม่ไหวแล้ว..."

ซู่เป่าค่อยๆ ปิดตาลงอย่างช้าๆ…