ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1515

“ซู่เป่าๆ！”

มีเสียงดังกระหึ่มดังขึ้นข้างหู

ใครกัน...?

ซู่เป่าลืมตาขึ้นมาอย่างยากลําบาก เสียงหายไปแล้ว เธอยังคงนอนจมอยู่ในกองหิมะ

ใช่ท่านอาจารย์หรือเปล่า?

แต่ทําไมเสียงนี้ถึงไม่ค่อยเหมือนเสียงในความทรงจําเลยล่ะ？

"ท่านอาจารย์ ใช่ท่านหรือเปล่า..." ซู่เป่าขยับนิ้วอย่างยากลําบาก เธอพยายามพยุงตัวเองให้เงยหน้าขึ้นมา

แต่ตัวเธอทั้งหนาวและตัวแข็งมาก เธอพยายามอย่างเต็มที่ในการขยับลูกกะตาดู

โดยรอบๆ มีเสียงดังจ้อกแจ้ก ซึ่งก็คือเสียงของหลินเฟิงที่พูดขึ้นมาอย่าตื่นตระหนก "ไม่ได้ทารุณกรรมเด็ก！ จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ ใครมันจะไปทําแบบนั้นกับลูกสาวตัวเองลงคอ ผมก็ถือว่าเป็นคนที่มีหน้ามีตาในหนานเฉิงอยู่นะ..."

เขาพูดพลางส่งสายตาให้คนรีบไปฝังซู่เป่าเสีย

ในเวลานี้ ร่างกายของซู่เป่าถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ เผยให้เห็นเพียงมือข้างเดียวและดวงตาที่แทบจะไม่สามารถมองเห็นข้างนอกได้

ไม่รู้ว่าใครแอบเข้ามาทําท่ากวาดหิมะ และกวาดกองหิมะทั้งหมดลงบนตัวเธอ

ซู่เป่ารู้สึกเฉื่อยชา แข็งทื่อ แม้แต่สมองตอนนี้ก็แทบจะแล่นไม่ไหวแล้ว

ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกันแน่?

อ่อ…ตอนนี้เธอยังอยู่ที่บ้านตระกูลหลิน เมื่อกี้เธอเพิ่งฝันไป ในความฝันนั้นเธอมีลุงทั้งแปดคนที่เอ็นดูและรักเธอ แถมยังมีพ่อแม่และตายายอีก…

ดูเหมือนว่าเธอจะโทรศัพท์ไปแล้วด้วย แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่ใช่ครอบครัวที่รักและเอ็นดูเธอมากที่สุดเลย แต่เป็นเพียงคนแปลกหน้า

ใช่คุณยายคนนั้นที่บอกว่าจะช่วยเธอแจ้งตํารวจหรือเปล่า？

ซู่เป่าเห็นคนใส่เครื่องแบบที่สง่างามเดินอยู่รอบๆ และทำการบันทึกรวมถึงสอบถามอะไรบางอย่างอยู่

มีหนึ่งในนั้นทำหน้าขมวดคิ้วมองไปรอบๆ เพื่อตามหา

ในขณะนั้นเอง ซู่เป่าได้ยอมรับความจริงที่ว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝันและของปลอม

ในใจของเธอเต็มไปด้วยความอยากเอาตัวรอด แต่ไม่มีใครมาช่วยเธอเลย ไม่มีใครที่จะมาเอ็นดูหรือเอาใจเธอแล้ว

ในโลกนี้ยังคงหนาวเย็นอยู่เหมือนเดิม…แต่เธอก็ยังไม่อยากตาย

ซู่เป่าพยายามอย่างสุดแรงในการดันกองหิมะออกไป！

กองหิมะที่ปกคลุมอยู่บนร่างกายของเธอพังทลายลงทันที และในที่สุดมือเล็กๆ ของซู่เป่าก็ยื่นออกมาได้เสียที

แสงแดดแทงตาซู่เป่า แต่เธอกลับเหมือนเห็นความหวังและใช้พลังที่เหลืออยู่ของตัวเองตะโกนออกไป "หนู... หนูอยู่ตรงนี้!"

ลุงที่เพิ่งทำหน้าขมวดคิ้วตามหาอยู่นั้นดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง!

เขาสวมชุดสีดํา ตัวสูงมาก！

เสียงของซู่เป่าเบามาก แต่เขาก็สังเกตเห็นทันที

"อยู่ตรงนี้!"

เสียงนิ่งสงบดังขึ้นข้างหูของซู่เป่า เธอเบิกตากว้างอย่างไม่น่าเชื่อ

เดี๋ยวนะ นี่พ่อ…พ่อนี่？！

มีเงาสะท้อนแสงเลยทำให้ซู่เป่ามองเห็นไม่ชัดเจน ได้แต่เบิกตากว้างๆ มองอยู่อย่างนั้น

ใกล้แล้ว...

เขารีบปัดกองหิมะออก แล้วอุ้มเธอขึ้นมาจากกองหิมะ

“ยังโอเคอยู่ไหม？ ตื่นๆ！” เขาเอ่ย

ในที่สุดลูกกะตาของซู่เป่าก็ขยับได้เสียที เธออยากร้องไห้อย่างมากแต่ก็ไม่เหลือแรงที่จะร้องแล้ว ได้ยินแค่เสียงร้องเบาๆ ว่า "พ่อ...พ่อ..."

ในสายตาของผู้ชายคนนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ เขารีบถอดเสื้อโค้ทของตัวเองออกมาแล้วเอามาคลุมตัวเธอไว้

ซู่เป่าพึมพำกับตัวเอง

เหนื่อยจัง ง่วงจัง

จริงสิ ครั้งนี้เธอฝันว่าก่อนที่จะตาย เธอได้โทรหาคุณยายคนนั้นให้ช่วยแจ้งตํารวจด้วยนี่

สุดท้ายคนที่รีบมาช่วยเธอก็คือพ่อ...แต่ดูเหมือนว่าพ่อจะไม่รู้จักเธอ

ใช่สิ เรื่องทั้งหมดเธอเป็นคนจินตนาการขึ้นมาเอง ลุงคนนั้นจะเป็นพ่อของเธอได้ยังไง？

พ่อของเธอคือหลินเฟิง…

ในเวลานี้เอง ประตูวอร์ดคนไข้ก็ถูกผลักออก หลินเฟิงเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มจอมปลอมบนใบหน้า "ซู่เป่า ดีขึ้นบ้างหรือยัง？"

"หมอบอกว่าลูกไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก แค่บังเอิญถูกแช่แข็ง...เดี๋ยวบ่ายนี้เราออกจากโรงพยาบาลแล้วกลับบ้านเลยดีไหม？"

ในสายตาของเขาดูเหมือนจะข่มขู่คุกคาม แต่ก็เหมือนกลัวอะไรบางอย่าง

ในที่สุด ร่างสูงที่ดูคุ้นเคยก็เดินเข้ามาจากข้างนอกและกล่าวอย่างเย็นชาว่า "ให้ออกจากโรงพยาบาลแล้วกลับบ้านตอนบ่ายงั้นเหรอ？"

เขาเอารายงานการตรวจสอบตบลงบนโต๊ะเสียงดัง

"หยุดหายใจเฉียบพลัน ช็อก ซี่โครงซี่ที่ 3 4 6 และ7 หัก... "

ซู่เป่าฟังด้วยสีหน้าซึมๆ ยังคงเป็นรายงานที่ดูคุ้นเคย แต่ตอนนั้นลุงใหญ่เป็นคนอ่าน

ต่อไปน่าจะเป็นกระดูกต้นแขนหัก…นิ้วเท้าซ้ายเล็กถูกแช่แข็งจนต้องตัดออก

เป็นไปตามคาด ประโยคต่อไปที่ลุงชุดดําพูดออกมาล้วนเป็นคำที่มาจาก 'การคาดการณ์' ของเธอทั้งหมด！

ความสงสัยของซู่เป่าแวบเข้ามาในหัว ทําไมเธอถึงได้รู้ล่วงหน้าล่ะ？

ความฝันของเธอมีสามารถทํานายล่วงหน้าได้ด้วยเหรอ？ แถมวอร์ดนี้เธอก็เคยเห็นมาก่อน...

แต่ถ้าเป็นความฝันที่สามารถทำนายล่วงหน้าได้จริงๆ แล้วทําไมทุกอย่างถึงได้แตกต่างจากความฝันล่ะ ทั้งลุงใหญ่และพวกคุณยายก็ไม่มีใครที่รู้จักเธอเลย แม้แต่พ่อที่เพิ่งเจอกันเมื่อกี้ก็ยังเป็นคนแปลกหน้า？