ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1516

บริษัทของตระกูลหลินล้มละลาย

หลินเฟิงถูกตั้งข้อหาลักลอบขนของเถื่อน ฆาตกรรม รวมทั้งตรวจพบภายหลังว่าทารุณกรรมลูกของตัวเองจนเกือบทำลูกตัวเองตาย…

จำคุกตลอดชีวิต ชาตินี้ก็คงไม่ได้ออกมาจากคุก

หลังเขาเข้าคุกไป มู่ชิ่นซินก็ตัดสินใจขอหย่า และเธอก็ไม่ได้ดูแลผู้สูงอายุสองคนของตระกูล หลินต่อ และไม่ได้ใช้สิทธิ์ในการเลี้ยงดูซู่เป่าต่อไป

อาการบาดเจ็บของซู่เป่านั้นสาหัสอย่างมาก กว่าจะได้ออกจากโรงพยาบาลก็ตั้งสองเดือน และในขณะนั้นเองคนที่เป็นผู้ริเริ่มเรื่องทุกอย่าง แม่เลี้ยงของเธอได้แต่งงานกับเศรษฐีอีกคนไปแล้ว

ความเป็นอยู่ของมู่ชิ่นซินยังคงสมบูรณ์แบบ

การเป็นแม่เลี้ยงไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ ถูกเด็กผลักตกบันไดจนแท้งลูก แถมยังตกเลือดตั้งสองครั้งระหว่างการผ่าตัดจนเกือบถึงแก่ชีวิต

การที่เธอเลือกที่จะหย่าร้างก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ เพราะเธอไม่เคยให้กําเนิดลูกชายหรือแม้แต่ลูกสาวให้กับตระกูลหลินเลย ตามข่าวลือที่ได้ยินมาหลินเฟิงก็ไม่ได้ปฏิบัติกับเธออย่างดีเช่นกัน

เหตุผลที่เธอรู้จักเศรษฐีที่แต่งงานใหม่คนนี้ก็เป็นเพราะหลินเฟิงพยายามดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดของตัวเองก่อนที่จะถูกจับ เลยส่งภรรยาของเธอให้กับเศรษฐี

ซู่เป่าฟังอย่างเงียบๆ

ก็ไม่รู้ว่าทําไมข่าวลือเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ถึงได้เข้ามาอยู่ในหูเธออย่างต่อเนื่อง

ทำให้เธอพอเข้าใจว่าทําไมแม่เลี้ยงถึงต้องใส่ร้ายเธอว่าเป็นคนผลักตกบันไดจนทำให้ตัวเองแท้งลูก

ในเวลานั้นแม่เลี้ยงตั้งครรภ์ได้หกเดือนแล้ว และโดยทั่วไปแล้วการจะแท้งลูกก็ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ

ถ้าตัวเองเป็นคนไปทำแท้งเอง คนอื่นก็คงจะหาว่าเธอหัวสูง พอเห็นว่าสามีล้มละลายก็ไม่สนใจทารกที่ตั้งครรภ์มาหกเดือนแล้วไปทำแท้ง…

ไม่ว่าจะพูดยังไง ชื่อเสียงของเธอก็คงจะไม่ดีแน่ๆ

เลยเหลือแค่การใส่ร้ายเธอและสร้างภาพลักษณ์ให้ตัวเองดูน่าสงสารแทน

พอแต่งเข้าไปเป็นแม่เลี้ยงก็น่าสงสารอยู่แล้ว แถมยังถูกลูกเลี้ยงใจร้ายผลักตกบันไดอีก สุดท้ายยังถูกสามีขายตัวเองให้เศรษฐีเพื่อเอาตัวรอดอีก

ซู่เป่าถึงขั้นมีความรู้สึกว่าที่แม่เลี้ยงถูกส่งตัวให้ไปแต่งกับคนรวย ก็น่าจะเป็นแผนการของเธอเหมือนกันล่ะมั้ง...

สรุปว่าตอนนี้แม่เลี้ยงหลุดพ้นจากความขมขื่นแล้ว แถมยังก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของชีวิตได้อีกครั้ง

ขณะที่เธอกลับถูกปู่ย่าไล่ออกจากบ้าน

"เราสองคนก็แก่ขนาดนี้แล้ว มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย！ ถ้าจะให้มาเลี้ยงเด็กอีกคน พวกเราก็คงไม่มีปัญญาหรอก"

ซู่เป่ากลายเป็นเด็กกําพร้า

แม้แต่ "บ้านตระกูลหลิน" ที่มืดมนที่สุดของเธอก็ถูกยึดไป

เธอไม่มีที่ไปแล้ว

กองกําลังตํารวจปรึกษากันว่าจะส่งเธอไปอยู่สถานสงเคราะห์ ซู่เป่านั่งเงียบๆ อยู่บนเก้าอี้และมองไปที่ปลายเท้าของตัวเอง

“หมวดมู่！” มีคนทักทาย ลุงตัวสูงที่ชอบใส่เสื้อสีดํามาแล้ว

ซู่เป่ารีบเงยหน้าขึ้นมาทันที

ชายหนุ่มนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าเธอและลูบหัวเธออย่างจนใจ "ซู่เป่าเอ้ย เป็นเด็กดีเชื่อฟังนะ เดี๋ยวลุงจะส่งหนูไปอยู่กับยายคนหนึ่ง ไปอยู่ที่นั่นหนูก็จะมีเพื่อนเล่นเยอะเลยนะ ไว้ลุงจะไปเยี่ยมหนูบ่อยๆ นะ"

ซู่เป่าเม้มปากไม่พูดอะไร

เขาพูดปลอบใจเธอไปอีกหลายประโยค สุดท้ายก็เก็บของแล้วจับมือเธอส่งขึ้นรถ

สุดท้ายซู่เป่าก็ทนไม่ไหว ร้องไห้เสียงดังก่อนที่จะถูกอุ้มขึ้นรถไป

"หนูไม่อยากไปอยู่สถานสงเคราะห์ พ่อ ซู่เป่าไม่อยากไปอยู่สถานสงเคราะห์!"

ด้านหลังเป็นหอพัก มีเด็กบางคนที่อายุน้อยกว่าเธอร้องไห้เสียงดังอยู่ ส่วนเด็กที่โตขึ้นมาหน่อยก็กำลังเล่นซุกซนเสียงดังอยู่

มีครูคนหนึ่งเข้ามาปลอบใจเธอเป็นครั้งคราวในช่วงที่ยุ่งๆ แต่ก็ค่อยๆ หายไปไม่เข้ามาหาเธออีก

ซู่เป่านั่งอยู่บนบันไดอย่างโดดเดี่ยว หูเธอเริ่มแว่ว เสียงรอบตัวเธอหายไป โลกของเธอเหลือเพียงประตูเหล็กที่ขังเธอไว้ตรงหน้า และใบไม้ที่ตกลงมาตามสายลมเป็นครั้งคราวนอกรั้วประตูเหล็ก

ซู่เป่าเหมือนมีภาพลวงตาว่าเธอจะต้องใช้ชีวิตทั้งชีวิต…ไม่สิ เหมือนว่าเธอกำลังจะถูกขังอยู่ที่นี่ไปทั้งชีวิตอย่างงั้นแหละ

ไม่มีวัน ไม่มีวันออกไปได้！

"พ่อ..." น้ำตาของซู่เป่าไหลลงมาเงียบๆ ตาเธอเริ่มแห้งแล้ว เพราะร้องไห้บ่อยมากจนตาทนไม่ไหว

"พ่อจะมารับซู่เป่าเมื่อไหร่" ซู่เป่านั่งกอดเข่าร้องไห้จนเปื้อนเสื้อเก่าๆ ของตัวเองไปหมด "พ่อ ซู่เป่ารู้สึกกลัวมาก…"

ตอนอยู่ที่โรงพักเธอยังเพ้อฝันอยู่เลยว่า บางทีเรื่องทั้งหมดนี้อาจไม่ใช่ความฝัน ลุงชุดดําอาจจะเป็นพ่อของเธอจริงๆ ก็ได้？

พอพ่อเคลียร์งานเสร็จก็จะพาเธอกลับบ้าน

แต่ว่า...

ตอนนี้จินตนาการทุกอย่างของเธอพังทลายลงหมดแล้ว

ไม่มีทั้งลุงทั้งแปดที่เอาใจเธอ หรือคุณยายที่รอคอยเธอกลับบ้านอะไรทั้งนั้น

ไม่มีแม่ที่สู้อย่างสุดความสามารถในการหลอกให้ท่านอาจารย์มาอยู่ด้วย และไม่ได้มีพ่อที่ชอบชูเธอขึ้นสูงๆ แล้วปกป้องเธอด้วยชีวิตอีกแล้ว

มีแค่เธอ

โลกนี้เหลือแค่เธอ…