ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1517

“ซู่เป่า…ซู่เป่า！”

มีเสียงที่ดูคุ้นเคยแว่วเข้ามาที่ข้างหูของเธอ！

【ใคร…ใครกัน？】

ทําไมเสียงนี้ถึงได้คอยเรียกเธออยู่ตลอดเวลาเลยล่ะ แถมเธอก็จําเสียงนี้ไม่ได้เลยสักนิด？

ซู่เป่าลืมตาขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้า เธอยังคงมองไปที่ประตูเหล็กที่ให้ความสนใจอยู่อันนั้น

นอกประตูเหล็ก ใบไม้ได้เปลี่ยนเป็นสีเหลืองและตกลงมาตามสายลม

ซู่เป่าก้มมองตัวเอง ไม่รู้ว่าเธอไปเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าของสถานสงเคราะห์ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่แขนของเธอยังคงเต็มไปด้วยบาดแผล

เธอแอบสงสัยเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็จําสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ทั้งหมดได้

เธอถูกครอบครัวทอดทิ้ง จากนั้นลุงชุดดำที่สถานีตำรวจคนนั้นก็ส่งเธอขึ้นรถของสถานสงเคราะห์ไป

จากนั้น…

พริบตาเดียวก็ผ่านไปหนึ่งฤดูกาล ซู่เป่าตกอยู่ในภวังค์ของความทรงจำที่ถูกเด็กคนอื่นๆ ในสถานสงเคราะห์รังแก

เด็กโตพวกนั้นแย่งของๆ เธอไปกิน แถมยังให้เธอช่วยซักผ้าให้อีก

แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เธอไม่มีทางยอมถูกเด็กโตพวกนั้นรังแกแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ หรอก เพราะฉะนั้นเธอก็เลยตอบโต้กลับไป！

【เธออายุแค่กี่ขวบเอง？ อายุแค่สี่ขวบก็รู้จักต่อสู้กับคนอื่นแล้วเหรอ！】 ผู้อํานวยการสถานสงเคราะห์ตบโต๊ะด้วยความโกรธ【เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิง! อยู่นิ่งๆ เงียบๆ ไม่เป็นหรือไง？】

เธอก้มหน้าก้มตาและเม้มปากโดยไม่พูดอะไรสักคําอยู่ในห้องของผู้อำนวยการ

สุดท้ายผู้อำนวยการก็จนใจไม่รู้จะทำยังไง เลยให้ครูพาเธอและเด็กโตพวกนั้นออกไป เพื่อเป็นการลงโทษ ผู้อำนวยการเลยสั่งเธอและพวกเด็กโตพวกนั้นให้ยืนไว้เป็นการลงโทษ

ฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนก็ผ่านไปเงียบๆ ในที่สุดฤดูใบไม้ร่วงก็มาถึง ใบไม้ร่วงหล่นกระจายไปทั่ว แต่บนแขน ใบหน้า หางตาของเธอ…ก็มีแผลจากการบาดเจ็บมากขึ้น

ซู่เป่านั่งกอดแขนอยู่ที่บันได้ และมองใบไม้ที่ร่วงหล่นอยู่ไม่ไกลอย่างเหม่อลอย

ท่ามกลางหิมะในวันนั้น ความฝันก่อนตายของเธอ…

ในความฝันของเธอนั้น เธอเก่งมาก ไม่เพียงแต่จะจับผีได้ แถมยังตีผีและสามารถไล่ล่าสัตว์ป่าขนาดใหญ่ที่ตัวใหญ่มากกว่าเธอหลายเท่าจนวิ่งหนี

สัตว์ป่าเหล่านั้นต่างก็ร้องโหยหวน สุดท้ายก็ถูกเธอจับเอามากินเป็นหม้อไฟ…

กลิ่นหอมนั้น…

จมูกของซู่เป่าแค่ขยับก็เหมือนได้กลิ่นหอมหมาล่าแล้ว

ผ่านไปแวบเดียว ข้างหน้าก็ยังคงเป็นใบไม้ที่ร่วงหล่น และยังคงมีเพียงแค่เธอที่โดดเดี่ยวอยู่คนเดียว

ความเก่งกาจของเธอนั้นล้วนมาจากการจินตนาการทั้งนั้น เพราะจริงๆ แล้วเธอไม่ได้เก่งเลย...

เธอไม่ได้มีพ่อแม่ ไม่มีลุงทั้งแปดคน ไม่มีตายาย และไม่มีท่านอาจารย์…

ไม่มีพี่ชายหรือพี่สาว ไม่มีเสี่ยวอู่และเสวียนหลิง ไม่มีอสูรน้อยและเฟยเหมาถุ่ย

แล้วก็ไม่มีเพื่อนเหล่านั้นของเธอ ทั้งกู้เสี่ยวปา ซืออี้หรัน เหยาจี๋เสียง และเหยาหรูอี้…

ไม่มี ไม่มีอะไรเลย

ซู่เป่ารู้สึกตาแห้งและเจ็บเล็กน้อย

เธอไม่สามารถหลั่งน้ำตาได้อีกแล้ว

แต่เธอก็ยังคิดถึงพ่ออยู่ ทั้งๆ ที่เธอเห็นพ่ออยู่ต่อหน้าต่อตาแท้ๆ แต่ทําไมพ่อถึงไม่ต้องการเธอ…

“ซูจื่อซู่” ครูตะโกนเรียกเธอเสียงดัง

ซู่เป่ายืนขึ้นอย่างซึมๆ และหันกลับไปมองครู

“พรุ่งนี้เธอไปโรงเรียนกับพวกพี่ๆ น้องๆ ได้แล้วนะ！”

ครูบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างจนใจว่า เด็กคนนี้ถ้าไม่สอนให้ดี อนาคตอาจจะเสียคนได้

ซู่เป่าพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า "โอเคค่ะ"

เธอมองไปที่ประตูเหล็กอีกครั้ง…เธอจะได้ออกจากประตูเหล็กนี้แล้วเหรอ？

วันรุ่งขึ้น

【หากลูกติดอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ลูกต้องพยายามหาจุดที่ตรรกะขัดกันเพื่อหาช่องโหว่ให้ได้…】

ช่องโหว่…

สิ่งที่อยู่ตรงหน้านี่แหละคือช่องโหว่！

เธอเป็นแค่เด็กในสถานสงเคราะห์ จะมีสิทธิ์ได้เข้าโรงเรียนอนุบาลเดียวกับเด็กชนชั้นสูงแบบพี่ชายได้ยังไงล่ะ？！

มันไม่สมเหตุสมผลเลย!

อีกอย่าง…

ทันใดนั้น จู่ๆ ซู่เป่าก็นึกถึงเสี่ยวอู่ขึ้นมาทันที！

ในความฝัน มีเสี่ยวอู่อยู่จริงๆ

ในความเป็นจริง ก็มีเสี่ยวอู่อยู่จริงๆ

ตอนที่เธออยู่ที่บ้านตระกูลหลิน เสี่ยวอู่ก็เป็นเพื่อนสนิทของเธอและอยู่กับเธอมาตลอด

แต่ทำไมตอนนี้กลับไม่มีเงาของเสี่ยวอู่ปรากฏตัวเลยล่ะ ราวกับว่าเสี่ยวอู่เป็นเพียง "ตัวละครสมทบ" ที่ไม่สะดุดตามาตั้งแต่แรก และโดน 【ผู้กำกับ】ทำให้ลืม？！

ซู่เป่าเบิกตากว้างทันที

ถ้าเป็นอย่างงั้น แสดงว่าเรื่องทุกอย่างก็อาจจะไม่ใช่ความฝัน？

มีคนจงใจสร้างหนังเรื่องนี้ให้เธอเพื่อจะล่อลวงเธอ ให้ค่อยๆ ยอมรับความเป็นจริง…

งั้นแสดงว่าความเป็นจริงที่เธอคิดว่าเป็นเรื่องจริงในตอนนี้ จริงๆ แล้วมันคือความฝันต่างหาก…！

หัวใจของซู่เป่าเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอหันกลับไปอย่างรุนแรงและวิ่งตรงไปทางๆ หนึ่งอย่างไม่คิดชีวิต！

เสี่ยวอู่…

เสี่ยวอู่ที่มีอยู่ทั้งในฝันและความเป็นจริง ตอนนี้กลับไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว

แค่หาเสี่ยวอู่ให้เจอ เรื่องทุกอย่างก็จะมีคำตอบ！